ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីមានលទ្ធភាពអាចផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការជាងពាក់កណ្តាលនៃស្រោមដៃជ័រសម្រាប់ពេទ្យនៅទូទាំងពិភពលោក។
ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលនេះ ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីបានក្លាយទៅជាប្រទេសដែលមានចំនួនករណីឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩ ច្រើនជាងគេនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលមកដល់ថ្ងៃទី២៧ ខែមីនា ចំនួននេះបានកើនដល់ជាង២.០០០ករណី។ កាលពីថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីបានចេញ«បទបញ្ជារឹតត្បិតការធ្វើដំណើរ» ដែលនៅពេលនេះរដ្ឋាភិបាលបានសម្រេចបន្តសុពលភាពនៃបទបញ្ជានេះដល់ថ្ងៃទី១៤ ខែមេសា ក្នុងក្តីសង្ឃឹមថានឹងអាចពន្យឺតអត្រានៃការបន្តឆ្លងរាលដាលរបស់មេរោគនេះ។ ការធ្វើដំណើរនៅក្នុងនិងទៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ីត្រូវបានរឹតត្បឹត ហើយអាជីវកម្មដែលមិនចាំបាច់នានាត្រូវបានបញ្ជាឲ្យបិទជាបណ្តោះអាសន្ន។
សមាគមរោងចក្រផលិតស្រោមដៃធ្វើពីកៅស៊ូរបស់ម៉ាឡេស៊ីថ្លែងកាលពីថ្ងៃទី២៥ ខែមីនាថា ដោយសារមានបទបញ្ជាថ្មីនេះ រោងចក្រនានាកំពុងដំណើរការដោយមានកម្លាំងពលកម្មត្រឹមពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះ ហើយថាបើទោះបីកម្មករធ្វើការថែមម៉ោងទៀត ក៏«អាចនៅមានកង្វះខាតស្រោមដៃពេទ្យជាប្រចាំ ក្នុងការប្រយុទ្ធដើម្បីទប់ស្កាត់និងបំបាត់ជំងឺកូវីដ១៩នៅជុំវិញពិភពលោក»។
ប្រធានសមាគម លោក Denis Low ថ្លែងថា ម្ចាស់រោងចក្រកំពុងស្នើជំរុញឲ្យក្រសួងពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិនិងឧស្សាហកម្មម៉ាឡេស៊ីអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេអាចធ្វើប្រតិបត្តការផលិកម្មស្រោមដៃដោយកម្លាំងពលកម្ម១០០ភាគរយដោយលោកថ្លែងប្រាប់ VOA យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «យើងខ្ញុំត្រូវធ្វើប្រតិបត្តិការផលិតឲ្យបានគ្រប់កម្លាំងពលកម្ម១០០ភាគរយ ដោយសារយើងត្រូវទីមួយជួយសង្គ្រោះប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ហើយទីពីរជួយពិភពលោកទាំងមូល។ យើងខ្ញុំជាអ្នកផលិតស្រោមដៃធំជាងគេ ហើយយើងយល់ថា វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់យើងដើម្បីជួយសង្គ្រោះមនុស្សជាតិហើយយើងនឹងធ្វើការនេះ»។
លោក Low ថ្លែងថា រោងចក្រប្រមាណ២០០ដែលជាសមាជិកនៃសមាគមនេះ បានផលិតស្រោមដៃជ័រចំនួន១៨៧ពាន់លានកាលពីឆ្នាំមុន ហើយលោករំពឹងថាការផ្ទុះរាលដាលនៃកូរ៉ូណាវីរុសនឹងជំរុញឲ្យតម្រូវការស្រោមដៃកើនឡើង២០%ឬច្រើនជាងនេះ។ លោកថា ខណៈដែលរោងចក្រខ្លះបានពន្លឿនផលិកម្ម ដើម្បីប៉ះប៉ូវកង្វះខាតពីការកាត់បន្ថយបុគ្គលិក លោកប៉ាន់ស្មានថា ការផលិតក្នុងមួយថ្ងៃៗនៅមានការថយចុះពី២០ទៅ៣០ភាគរយ។
លោក Low បដិសេធការអះអាងដែលថា រោងចក្រខ្លះបានរំលោភបទបញ្ជារបស់រដ្ឋាភិបាលឲ្យកាត់បន្ថយបុគ្គលិកឲ្យនៅត្រឹម៥០%។
លោក Andy Hall ដែលជាសកម្មជនសិទ្ធិការងារមួយរូបដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើននៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី បានថ្លែងប្រាប់ VOA ថាលោកបាននិយាយជាមួយពលករនៅតាមរោងចក្រស្រោមដៃមួយចំនួនរបស់ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីកាលពីថ្ងៃទី២៥ ខែមីនា ហើយពួកគេនិយាយថា សហការីរបស់ពួកគេភាគច្រើនបានត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញហើយ។
លោក Low ឆ្លើយតបទៅនឹងការអះអាងរបស់កម្មករយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនអាចដឹងអំពីរឿងនេះទេ។ យើងត្រូវតែគោរពតាមការណែនាំរបស់រដ្ឋាភិបាល។ បើរដ្ឋាភិបាលថា ត្រូវបន្ថយបុគ្គលិក៥០%តិចជាងមុន ពេលនោះយើងត្រូវតែបន្ថយឲ្យមានបុគ្គលិកធ្វើការតែ៥០%។ ជាការពិត ខ្ញុំជឿជាក់ថា រោងចក្រជាច្រើនដែលជាសមាជិករបស់សមាគម ពេលបច្ចុប្បន្ននេះកំពុងអនុវត្តតាមការណែនាំនេះ»។
លោក Matthew Griffith អ្នកស្រាវជ្រាវខាងជំងឺរាតត្បាតប្រចាំនៅការិយាល័យតំបន់របស់អង្គការសុខភាពពិភពលោក WHO នៅទីក្រុងម៉ានិលប្រទេសហ្វីលីពីន ថ្លែងថា កង្វះខាតនៃស្រោមដៃជ័រនឹងបន្ថែមនូវការលំបាកមួយទៀតដល់បុគ្គលិកសុខាភិបាលដែលកំពុងជួបប្រទះកង្វះខាតសម្ភារៈបរិក្ខាពេទ្យស្រាប់ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងជំងឺកូវីដ១៩។
អ្នកជំនាញរូបនេះបញ្ជាក់ក្នុងសម្តីដើមថា៖ «វាគ្រាន់តែជាការលំបាកបន្ថែមមួយទៀតសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ យើងបានប្រឈមមុខរួចហើយនឹងការលំបាកខ្វះខាតម៉ាស់មុខ យើងលំបាករកសារធាតុនិងឧបករណ៍សម្រាប់ធ្វើតេស្តក្នុងមន្ទីរពិសោធន៍ ដូច្នេះពេលនេះយើងនឹងមានការលំបាកមួយទៀតក្នុងការស្វែងរកស្រោមដៃពេទ្យ»។
អ្នកស្រាវជ្រាវប្រចាំនៅការិយាល័យតំបន់របស់អង្គការសុខភាពពិភពលោក WHO នៅទីក្រុងម៉ានិលរូបនេះបន្តទៀតថា៖ «យើងត្រូវការសម្ភារៈទាំងនេះ។ យើងត្រូវការពារបុគ្គលិកសុខាភិបាលរបស់យើង។ អ្នកអាចស្រមៃមើលហើយ ថានៅពេលបុគ្គលិកសុខាភិបាលរបស់យើងអស់ស្រោមដៃ អស់ម៉ាស់មុខ និងអស់វ៉ែនតាការពារ ពួកគេនឹងឆ្លងជំងឺយ៉ាងឆាប់។ ហើយប្រសិនបើពួកគេធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយលែងអាចទៅធ្វើការនៅមន្ទីរពេទ្យឬកន្លែងព្យាបាលសុខភាពផ្សេងទៀត ពេលនោះយើងនឹងមានស្ថានភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងចំពោះមុខយើង»។
ពេលនេះ យ៉ាងហោចណាស់ សហរដ្ឋអាមេរិក បានព្យាយាមបង្កើនសម្ភារៈផ្គង់ផ្គង់ស្រោមដៃរបស់ខ្លួនដោយបានដកបម្រាមការនាំចូលស្រោមដៃពីក្រុមហ៊ុនផលិតធំបំផុតមួយរបស់ម៉ាឡេស៊ីឈ្មោះ WRP Asia Pacific ។
រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកបានហាមការនាំចូលរបស់ក្រុមហ៊ុននេះកាលពីខែតុលា ឆ្នាំមុន ដោយសារមានការបារម្ភថារោចក្ររបស់ក្រុមហ៊ុនបានប្រើប្រាស់ពលកម្មបង្ខិតបង្ខំ។ អាមេរិកថ្លែងកាលពីថ្ងៃទី២៤ ខែមីនាថា ខ្លួនបានដកបម្រាមនាំចូលនេះ ដោយផ្អែកលើព័ត៌មានចុងក្រោយដែលបង្ហាញថា ក្រុមហ៊ុននេះលែងប្រផលិតស្រោមដៃជ័រកៅស៊ូដោយប្រើពលកម្មដោយបង្ខំទៀត។
នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៨ ក្រុមហ៊ុន WRP បាននាំចេញស្រោមដៃជ័រតម្លៃ៨០លានដុល្លារទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក ហើយក្រុមហ៊ុនបានក្លាយជាក្រុមហ៊ុននៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដំបូងដែលត្រូវទីភ្នាក់ងារគយនិងការពារព្រំដែនរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកដាក់បម្រាមមិនឲ្យនាំចូល។
របាយការណ៍នានាអំពីការជួញដូរមនុស្សនិងការរំលោភសិទ្ធិការងាររបស់ពលករចំណាកស្រុកជាច្រើនរបស់ប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដែលពួកគេភាគច្រើនជាពលករដែលធ្វើការនៅតាមរោងចក្រនានានៃឧស្សាហកម្មផលិតស្រោមដៃជ័ររបស់ម៉ាឡេស៊ី បានបង្ហាញបញ្ហាសិទ្ធិការងារជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។
សកម្មជនសិទ្ធិការងារលោក Andy Hall និយាយថា លក្ខខណ្ឌការងារបានប្រសើរជាងមុនជាបន្តបន្ទាប់ ប៉ុន្តែលោកបន្ថែមថា ការយកពលកម្មទៅសងបំណុលដែលជាប់ទាក់ទងនឹងសោហ៊ុយដ៏ខ្ពស់ហួសហេតុដល់រាប់ពាន់ដុល្លារដើម្បីដាក់ចូលធ្វើការងារ នៅតែមានកើតឡើងជាញឹកញាប់នៅរោងចក្ររបស់ WRP និងរោងចក្រដទៃទៀត។
យ៉ាងណាក៏ដោយសកម្មជននេះថា លោកគាំទ្រការសម្រេចរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងការដកបម្រាមនាំចូល ដោយសារក្រុមហ៊ុន WRP បានសន្យាថាខ្លួននឹងប្រើប្រាស់ចំណូលពីការលក់ផលិតផល សម្រាប់សងពលករខ្លួនវិញចំពោះសោហ៊ុយចូលបម្រើការងារនេះ។ ប៉ុន្តែលោកនិយាយថា វាប្រាកដណាស់ថា ពេលវេលានៃការសម្រេចចិត្តនេះរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកជា«ការសម្រេចចិត្តខាងនយោបាយនិងស្ថានភាពជាក់ស្តែង» ដើម្បីជួយបង្កើនសម្ភារៈបរិក្ខាផ្គត់ផ្គង់ស្រោមដៃរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ខណៈដែលមានការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩។ លោកបានសម្តែងការបារម្ភថា ប្រទេសលោកខាងលិចជាច្រើននិងប្រទេសដទៃទៀត ដែលជាអ្នកទិញស្រោមដៃពីម៉ាឡេស៊ី នឹងអាចចាប់ផ្តើមបន្ថូរបន្ថយការត្រួតពិនិត្យសិទ្ធិការងារក្នុងសង្វាក់ផលិតកម្មផ្គត់ផ្គង់ ដើម្បីអាចបំពេញតម្រូវការពេលនេះបាន។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «នៅក្នុងវិបត្តិណាមួយ គេលែងខ្វល់ពីពលករចំណាកស្រុកទៀតហើយ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាតែងនិយាយថា រឿងគ្រាអាសន្នត្រូវតែជាអាទិភាពទី១ ហើយការការពារនិងការគោរពតាមបែបបទជារឿនបន្ទាប់បន្សំ»។
VOA មិនអាចទាក់ទងទង ក្រសួងពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិនិងឧស្សាហកម្មម៉ាឡេស៊ី និងទីភ្នាក់ងារគយនិងការពារព្រំដែនសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីស្នើសុំអត្ថាធិប្បាយបានទេមកត្រឹមពេលនេះ៕
ប្រែសម្រួលដោយ សឹង សុផាត
