ការប្រយុទ្ធតស៊ូរបស់សហគមន៍មនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ដើម្បីលុបបំបាត់ច្បាប់តាំងពីសម័យអាណានិគម ដែលបានដាក់ការរួមភេទរវាងមនុស្សភេទដូចគ្នាជាអំពើឧក្រិដ្ឋ បានឈានដល់ផ្លូវបត់មួយ។ ច្បាប់នេះត្រូវបានលុបបំបាត់កាលពីឆ្នាំ២០០៩ ប៉ុន្តែត្រូវបានយកមកអនុវត្តវិញនៅក្នុងឆ្នាំ២០១៣ ដោយតុលាការកំពូល ហើយបានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់សិទ្ធិជនស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា។ ក៏ប៉ុន្តែ មានសញ្ញាវិជ្ជមានថ្មីថា សេចក្តីសម្រេចកាលពីពេលថ្មីៗនេះរបស់តុលាការកំពូល បានត្រួសត្រាយផ្លូវ ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរច្បាប់ដែល នឹងត្រូវបានត្រួតពិនិត្យ។
សំឡេងវាយស្គរ កាន់តែលាន់ឮខ្លាំង សម្រែកច្រៀងនិងចង្វាក់រាំកាន់តែរស់រវើកខណៈដែលសហគមន៍មនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាធ្វើការហែក្បួននៅក្នុងក្បួនមោទនភាពមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា (Queer Pride) នៅក្នុងរដ្ឋធានីនៃប្រទេសឥណ្ឌាកាលពីពាក់កណ្តាលខែដំបូងនៃខែវិច្ឆិកា។
ការដង្ហែក្បួននេះធ្វើឡើងដើម្បីអបអរសេចក្តីសម្រេចជាប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់តុលាការកំពូលដែលបានប្រកាសថាឯកជនភាពគឺជាសិទ្ធិមូលដ្ឋានដែលត្រូវតែការពារ ដែលក្នុងនោះ រួមទាំងជម្រើសផ្លូវភេទផងដែរ។
អ្នកស្រី Anjali Gopalan ជាស្ថាបនិករបស់មូលនិធិ Naz ដែលជាមូលនិធិនាំមុខក្នុងការប្រយុទ្ធផ្នែកច្បាប់ទាមទារសិទ្ធិសម្រាប់មនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ដែលជាប្រទេសមានប្រជាជនច្រើនជាងគេទីពីរក្នុងពិភពលោក។ អ្នកស្រីបាននិយាយថាការជំនុំជម្រះនឹងមានឥទ្ធិពលសំខាន់មួយនៅពេលដែលតុលាការកំពូលត្រួតពិនិត្យច្បាប់ដ៏ចាស់គំរិលហៅថា «ផ្នែក៣៧៧»។
«តាមពិតទៅ ចៅក្រមប្រាំនាក់ក្នុងចំណោមប្រាំបួននាក់ បានចោទសួរពីសុពលភាពនៃច្បាប់ផ្នែក៣៧៧នេះ។ សម្រាប់ខ្ញុំ វាពិតជាអស្ចារ្យ។ ខ្ញុំបន់ឲ្យទទួលបានជោគជ័យ។ ខ្ញុំមានមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលបន្តិច ក្រោយពីការវិនិច្ឆ័យលើឯកជនភាពនេះ»។
លោក Manak Matiyani សប្បាយចិត្តនៅពេលដែលឮថា តុលាការកំពូលថា បញ្ហាមួយចំនួនមិនមែនជាការងាររបស់រដ្ឋាភិបាលទេ។
«ក្នុងករណីដែលវាជាការព្រមព្រៀងគ្នា ដែលអ្នកមិនមានបំណងធ្វើបាបអ្នកណានោះ វាគឺជារឿងរបស់បុគ្គល ហើយអ្នកមានសិទ្ធិក្នុងការសម្រេចចិត្តថាអ្នកជាអ្នកណា តើអ្នកនឹងរស់នៅបែបណា ដែលធ្វើឲ្យយើង មានសង្ឃឹមច្រើន»។
មានការប្រឆាំងនឹងសិទ្ធិរបស់ក្រុមមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាពីក្រុមអ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូ ឥស្លាម និងគ្រឹស្តសាសនាដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃសីលធម៌សាធារណៈ។ ពួកគេនិយាយថាសង្គមឥណ្ឌា ប្រឆាំងនឹងការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ប៉ុន្តែមានប្រតិកម្មមិនសមរម្យចំពោះសេចក្តីសម្រេចរបស់តុលាការ។
ប៉ុន្តែច្បាប់ដែលមានអាយុកាល ១៥៦ឆ្នាំនេះ ដែលនឹងដាក់ទោសដល់អ្នកដែលរួមភេទជាមួយមនុស្សភេទដូចគ្នាឲ្យជាប់ពន្ធនាគាររហូតដល់ដប់ឆ្នាំ គឺកម្រនឹងបានអនុវត្ត ហើយប្រជាជនក្នុងតំបន់អ្នកមានរស់នៅ ដូចជាលោក Matiyaniជាដើម រស់នៅដោយសេរីក្នុងនាមជាអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា។
ប៉ុន្តែវាបានធ្វើឲ្យក្រុមមនុស្សដែលមិនសូវមានបុព្វសិទ្ធិជួបនឹងការយាយី។ លោក Pobir Hazara ទទួលបានការទទួលស្គាល់នៅមូលនិធិ Naz ដែលលោកធ្វើជាចុងភៅ ប៉ុន្តែលោកមិនបានការទទួលស្គាល់នៅក្នុងទីសាធារណៈនោះទេ។
«នៅពេលដែលខ្ញុំជួបជាមួយនឹងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំនៅសួនកម្សាន្តមួយក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាក ប៉ូលិសបានលើកដៃធ្វើសញ្ញាឲ្យយើងចេញ។ ពួកគេនិយាយថាអ្នកនឹងបង្កភាពរំខាន ហើយគំរាមចង់ឃុំខ្លួនពួកយើងបើយើងមិនចាកចេញ»។
អ្នកស្រី Gopalan និយាយថា កង្វះសិទ្ធិអាចមានផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងៗគ្នាក្នុងសហគមន៍។
«បើសិនជាអ្នកណាម្នាក់ដែលមកពីសហគមន៍មនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាត្រូវបានគេរំលោភផ្លូវភេទ វាមានការពិបាកសម្រាប់ពួកគេក្នុងការប្តឹងផ្តល់ ដោយសារតែនៅក្នុងច្បាប់ផ្នែក៣៧៧ មិនបានចាត់ទុកពួកគេថាជាផ្នែកមួយក្នុងសង្គម។ ដូច្នេះបើសិនជាយើងមានច្បាប់មួយដែលការពារពួកគេ យ៉ាងហោចណាស់ពួកគេមានបង្អែក»។
ហេតុដូចនេះហើយបានជាលោក Matiyani និយាយថាក្បួនដង្ហែនេះគឺ មិនមែនត្រឹមតែជាការអបអរមោទនភាពរបស់មនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានេះទេ។
«យើងត្រូវតែចាំថាក្បួនដង្ហែនេះគឺនៅតែជាបាតុកម្មនៅឡើយ ដើម្បីបង្ហាញថាសិទ្ធិរបស់ពួកគេនៅមិនទាន់ទទួលបាននៅឡើយទេ»។
ការការពារស្របច្បាប់សម្រាប់ជម្រើសផ្លូវភេទ ដែលជាសិទ្ធិមួយដែលមិនត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងប្រទេសប្រជាធិបតេយ្យភាគច្រើននោះ ជាអ្វីដែលអ្នកចូលរួមសង្ឃឹមថានឹងទទួលបាន៕
ប្រែសម្រួលដោយ ទុំ ម្លិះ
