ក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចទៅទីក្រុងសៀងហៃ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ លោក Paiboon Ponsuwanna បានទៅទស្សនាក្រុមហ៊ុនអ៊ិនធឺណិត Alibaba និង Weibo ហើយគំនិតរបស់គាត់ក៏បានផុសឡើង។ អ្នកជំនួញដែលរស់ទីក្រុងបាងកករូបនេះ បាននាំចេញរួចមកហើយនូវផលិតផលផ្សេងៗដូចជាគ្រឿងសមុទ្រក្លាស្សេ ប៉ុន្តែលោកក៏ចង់នាំពាណិជ្ជកម្មផ្សេងៗបន្ថែមទៀតចូលក្នុងស្រុកកំណើតលោកផងដែរ ទោះបីជាតាមរយៈប្រព័ន្ធអ៊ិនធឺណិតក្តី។
លោក Paiboon មានប្រសាសន៍ដោយសំដៅលើសមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ថា៖ «យើងប្រហែលជាអាចចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីបែបនេះក្នុងប្រទេសថៃ និងសម្រាប់អាស៊ានទាំងមូល។ ខ្ញុំកំពុងគិតថាតើយើងគួរធ្វើអ្វីបន្ថែមទៀតនៅក្នុងអាស៊ាន»។
បើទោះបីជាការនាំចេញជាសសរទ្រូងសេដ្ឋកិច្ចក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍនៃតំបន់អាស៊ានមួយចំនួនក៏ដោយ ប្រជាជនកំពុងតែសំឡឹងមើលទីផ្សារក្នុងស្រុកសម្រាប់កំណើនសេដ្ឋកិច្ច។ ក្រុមហ៊ុននានាក្នុងទ្វីបអាស៊ីកំពុងទទួលបានអតិថិជនកាន់តែច្រើននៅក្នុងស្រុក ជាជាងការលក់ចេញទៅក្រៅប្រទេស។ ហើយក្រុមហ៊ុនទាំងនោះក៏បានស្នើក្រុមអ្នកគោលនយោបាយឲ្យលើកកម្ពស់បរិយាកាសជំនួញដើម្បីទាក់ទាញវិនិយោគិនមកក្នុងតំបន់នេះ។
យោងទៅតាមលោក Sigmar Gabriel រដ្ឋមន្រ្តីសហព័ន្ធទទួលបន្ទុកកិច្ចការសេដ្ឋកិច្ចនិងថាមពលប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ទ្វីបអាស៊ីធ្លាប់ជា«រោងផលិតកម្មដែលមានតម្លៃថោកនៃពិភពលោក»។ ក៏ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ទ្វីបនេះមានអំណាចដោយសារការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួន។
លោក Gabriel បាននិយាយនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំជំនួញអាឡឺម៉ង់តំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកនៅទីក្រុង ហូជីមិញ កាលពីខែវិច្ឆិកាថា «យើងមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងការវិវត្តទៅមុខរបស់ទ្វីបអាស៊ី នៅក្នុងរយៈពេល២៥ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ»។
តាមការប៉ាន់ប្រមាណ ពាណិជ្ជកម្មនៅក្នុងចំណោមបណ្តាប្រទេសនៅអាស៊ីបានកើនឡើងជិតពីរដងនៅពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ។ ការរីកចម្រើននេះ គឺមួយផ្នែកត្រូវបានជំរុញដោយភាពប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នានៅក្នុងខ្សែចង្វាក់ផ្គត់ផ្គង់ផលិតកម្ម។
ក៏ប៉ុន្តែ ការធ្វើជំនួញក៏រីកធំដោយសាររបាយប្រជាសាស្រ្តផងដែរ។ ទ្វីបអាស៊ីដែលកំពុងតែលេចមុខឡើងមានមនុស្សវ័យក្មេងច្រើន ដែលនេះផ្ទុយពីប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ ដែលសំបូរទៅដោយមនុស្សជរា។ ប្រជាជនថ្នាក់កណ្តាលដែលកំពុងរីកកាន់តែធំឡើង គឺមានសារៈសំខាន់ស្មើនឹងពាណិជ្ជករ។ ប្រហែល៣០ភាគរយនៃប្រជាជនថ្នាក់កណ្តាលនៅលើពិភពលោករស់នៅទ្វីបអាស៊ី ដែលភាគរយនេះត្រូវបានរំពឹងថានឹងកើនទ្វេដងនៅឆ្នាំ២០៣០។
លោក Cesar Purisima រដ្ឋលេខាធិការផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុនៃប្រទេសហ្វីលីពីន បាននិយាយនៅឯវេទិកានោះដែរថា៖ «អ្នកប្រើប្រាស់ចម្បង គឺយុវជន និងប្រជាជនថ្នាក់កណ្តាល។ ដោយសារមូលហេតុទាំងនេះហើយ យើងអាចនាំចេញទៅវិញទៅមក និងមិនចាំបាច់នាំចេញទៅទូទាំងពិភពលោកទេ»។
ចំនួនប្រជាជនវ័យក្មេងនេះ គឺហាក់ដូចជាការជូនពរលក្ខណៈលាយឡំមួយសម្រាប់តំបន់អាស៊ី។ មនុស្សមួយចំនួនបានត្អូញត្អែរថា កម្លាំងពលកម្មមិនទទួលបានការអប់រំគ្រប់គ្រាន់ ឬគ្មានបទពិសោធន៍ការងារ ដោយនិយាយថា កម្លាំងកម្មករគួរតែឆ្លងកាត់វគ្គបណ្តុះបណ្តាលបន្ថែមទៀត ក៏ដូចជាពង្រឹងសមត្ថភាពផ្នែកភាសាអង់គ្លេស ដើម្បីអាចចូលប្រឡូកក្នុងវិស័យពាណិជ្ជកម្មសាកល។
ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សមួយចំនួនយល់ឃើញអំពីទិដ្ឋភាពកំពុងតែវិវត្តទៅមុខ នៅស្របពេលដែលប្រជាពលរដ្ឋក្នុងស្រុកចូលបម្រើក្នុងទីផ្សារការងារជាមួយនឹងចំណេះដឹងនិងសមត្ថភាពប្រសើរជាងឪពុក ម្តាយរបស់ពួកគេ។
លោក Frederic Neumann ដែលជាសហប្រធានផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចអាស៊ីរបស់បណ្តាញធនាគារ HSBC ប្រចាំទីក្រុងហុងកុង បាននិយាយថា៖ «គុណភាពនៃនិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាក្នុងប្រទេសចិនកំពុងតែឡើងខ្ពស់ជាលំដាប់»។ លោកបានបន្ថែមថា ពលរដ្ឋចិនមិនមែនជាអ្នកដែលរៀនសូត្រតាមបែបការទន្ទេញចាំមាត់ដដែលៗតទៅទៀតទេ តែពួកគេមាន «ភាពច្នៃប្រឌិត ប្រឹងប្រែង និងប្រកបដោយភាពល្អប្រពៃ»។
ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាមានការកើនឡើងនៃតម្លៃពលកម្មក្នុងប្រទេសចិន ដែលបានជំរុញឲ្យក្រុមហ៊ុនជាច្រើនប្តូរទៅកាន់ប្រទេសនៅអឌ្ឍគោលខាងត្បូងដែលមិនសូវមានតម្លៃពលកម្មខ្ពស់ ជាពិសេសនៅស្របពេលដែលកម្លាំងការងាររបស់ចិនបានរួមតូច។ ប៉ុន្តែក៏មានការលេចឡើងនូវបញ្ហាផលិតភាពទាបជាងមុន ហើយមានក្រុមអ្នកធ្វើគោលនយោបាយតិចតួចប៉ុណ្ណោះនៅទ្វីបអាស៊ីដែលកំពុងអភិវឌ្ឍនេះ អាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបាន។
បន្ថែមពីលើការធ្វើជំនួញមិនប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងតំបន់ គឺអំណាចរបស់សហគ្រាសគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋដែលបានបង្កភាពងាយស្រួលក្នុងការខ្ជីប្រាក់ពីធនាគារ ធ្វើកិច្ចសន្យាជាមួយរដ្ឋាភិបាល កម្មសិទ្ធិដីធ្លី និងការលិខិតអនុញ្ញាតផ្សេងៗ។ ប្រទេសមួយចំនួនដូចជាវៀតណាមនិងម៉ាឡេស៊ី កំពុងរងសម្ពាធនៅក្នុងការធ្វើឲ្យមានសមភាពសម្រាប់គូប្រជែងនៅក្នុងវិស័យឯកជនដើម្បីអាចចូលរួមក្នុងប្លុក «ភាពជាដៃគូតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក» ដែលជាប្លុកពាណិជ្ជកម្មដ៏ធំមួយកំពុងស្ថិតក្រោមចរចាបង្កើតឡើង។
អ្នកអង្កេតការណ៍ជាច្រើនបានចោទសួរថា តើប្រទេសទាំងនោះមានឆន្ទៈនយោបាយដែរឬទេ ក្នុងការជម្នះលើផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយឈានទៅរកការកាត់បន្ថយអំណាចរបស់ក្រុមហ៊ុនរបស់រដ្ឋ។ ក៏ប៉ុន្តែលោក Neuman បាននិយាយថា ប្រទេសទាំងនោះ អាចរៀនសូត្រពីបទពិសោធន៍របស់ចិន ដែលអាចបន្ថយចំនួនក្រុមហ៊ុនរបស់រដ្ឋនៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៩០ ដោយផ្នែកតាមរយៈការផ្តល់ប្រយោជន៍ផ្សេងៗទៅឲ្យក្រុមអ្នកប្រឆាំង ដូចជាអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេស្នាក់នៅក្នុងគេហដ្ឋានដែលត្រូវបានឧបត្ថម្ភជូន។ ចំពោះភាគីពាក់ព័ន្ធដែលអាចនឹងទទួលរងឥទ្ធិពលពីការបន្ទាបអំណាចសហគ្រាសរដ្ឋ អាចទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាល ទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍និកម្មភាព និងការជួយជ្រោមជ្រែងក្នុងការស្វែងរកការងារថ្មី។
លោក Neuman បាននិយាយថា៖ «យើងត្រូវតែមានភាពឆ្លាតវ័យក្នុងការធ្វើជំនួញជាលក្ខណៈនយោបាយ»។
ក្រុមអ្នកជំនាញបាននិយាយថា ក្រៅពីការធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងផ្នែកសន្តិសុខនិងសុខុមាលភាព ទ្វីបអាស៊ីដែលកំពុងអភិវឌ្ឍនេះ ក៏ត្រូវតែខំប្រឹងប្រែងលើកកម្ពស់រចនាសម្ព័ន្ធផ្នែកច្បាប់និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្សេងៗ បើសិនជាពួកគេចង់រីកចម្រើនផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច។ អ្នកវិនិយោគទុនបរទេសនៅតែមានការព្រួយបារម្ភពីអំពើពុករលួយ អភិបាលកិច្ចនៃសាជីវកម្ម ការអនុវត្តន៍តាមកិច្ចសន្យាជាដើម។ ពួកគេក៏ត្រូវពុះពារផ្នែកដឹកជញ្ជូនផងដែរ រាប់ចាប់តាំងពីកង្វះខាតនៃថាមពល ផ្លូវថ្នល់មិនទាន់ធ្វើ រហូតដល់បញ្ហាកកស្ទះនៅកំពង់ផែទីដែលកប៉ាល់ជាច្រើននៅមួយកន្លែងដោយសារដំណើរការមានភាពយឺតយ៉ាវ។
ប៉ុន្តែ ក្រុមមន្រ្តីនិយាយថា វាមិនស្រេចលើត្រឹមតែរដ្ឋាភិបាលប៉ុណ្ណោះទេនៅក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះ ក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗក៏អាចផ្តល់នូវជំនាញរបស់ពួកគេផងដែរ ជាឧទាហរណ៍ដូចជាការធ្វើជាដៃគូររវាងវិស័យសាធារណៈ និងឯកជនជាដើម។
លោកនាយករដ្ឋមន្រ្តីវៀតណាម Nguyen Tan Dung បានប្រាប់សន្និសីទនោះ ដែលមានពេញទៅដោយក្រុមអ្នកវិនិយោគទុនអាឡឺម៉ង់ថា៖ «នេះជាឱកាសដ៏ល្អសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនជំនួញបរទេសក្នុងការធ្វើវិនិយោគលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនិងគម្រោងសាធារណៈផ្សេងៗ»៕
ប្រែសម្រួលដោយ នៀម ឆេង
