បញ្ហាអាកាសធាតុ អស្ថិរភាពសេដ្ឋកិច្ច និងជម្លោះនៅតែបន្តនៅកន្លែងមួយចំនួននៅប្រទេសស៊ូដង់ខាងត្បូង ដែលនេះបាននាំឲ្យមានជនភៀសខ្លួនច្រើនលាននាក់ទៅប្រទេសជិតខាង។ អ្នកខ្លះទៀតស្វែងរកអាហារនិងសុវត្ថិភាពនៅកន្លែងការពារជនស៊ីវិលដោយអ.ស.ប.នៅក្នុងប្រទេសនេះ។
លោក Thomson Phiri ជានាយកផ្នែកទំនាក់ទំនងរបស់អង្គការកម្មវិធីស្បៀងអាហារពិភពលោកនៅប្រទេសស៊ូដង់ខាងត្បូង។ លោកបាននិយាយថា ប្រទេសស៊ូដង់ខាងត្បូងជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសដែលការងាររបស់អង្គការកម្មវិធីស្បៀងអាហារពិភពលោកមានភាពស្មុគស្មាញបំផុតជាសាកល ដោយសារ ៦០ភាគរយនៃតំបន់នានាគ្មានផ្លូវធ្វើដំណើរអំឡុងរដូវរស្សា ហើយរួម រដូវវស្សាគាប់ជួនជាមួយពេលដែលមានបញ្ហាអត់ឃ្លានខ្លាំងនៅប្រទេសស៊ូដង់ខាងត្បូងនៅពេលពលរដ្ឋត្រូវការម្ហូបអាហារ។
ការស្រេកឃ្លានរបស់ពលរដ្ឋតម្រូវឲ្យមានការចែកស្បៀងជាបន្ទាន់នៅមជ្ឈមណ្ឌលការពារជនស៊ីវិលដោយអ.ស.ប.នៅក្រុង Malakal ប្រទេសស៊ូដង់ខាងត្បូង ខណៈបុគ្គលិកអង្គការស្បៀងអាហារពិភពលោកចែករបបស្បៀងប្រចាំខែឲ្យជនភៀសខ្លួនក្នុងស្រុកដែលកំពុងរស់នៅទីនេះ។
អ្នកស្រី Mary La និងកូនអ្នកស្រីចំនួន ១២នាក់ បានមករស់នៅក្នុងជំរំនេះជាមួយប្រជាពលរដ្ឋភៀសខ្លួនក្នុងស្រុក៣ម៉ឺននាក់ផ្សេងទៀត រយៈពេល៦ឆ្នាំមកហើយ។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា មុនសង្គ្រាមឆ្នាំ២០១៣ អ្វីៗមានភាពល្អប្រសើរ។
អ្នកស្រី Mary La និយាយថា អ្នកស្រី និងប្តីរបស់អ្នកសធ្លាប់ធ្វើស្រែធ្វើចម្ការ នេសាទត្រី និងរកអាហារដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែឥឡូវ អ្នកស្រីនិយាយថា ពួកគេពឹងផ្អែកលើជំនួយមនុស្សធម៌ និងតស៊ូសន្សំស្បៀងទុកឲ្យបានគ្រប់មួយខែៗ។
អ្នកផ្សេងទៀត ដែលរស់នៅក្នុងជំរំបោះតង់យ៉ាងណែនចង្អៀតនេះ និយាយថា ពួកគេចង់ត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលបានធ្វើដំណើរទៅទេ ព្រោះថា ផ្ទះរបស់ពួកគេលែងមានទៀតហើយ។ អ្នកខ្លះបារម្ភអំពីអ្វីដែលអាចកើតមានឡើងបើពួកគេចេញពីជញ្ជាំងសន្តិសុខរបស់កន្លែងការពារជនស៊ីវិលនៅក្រុង Malakal។
អ្នកស្រី Elijah Nyol Lual ជានាយិការបស់មជ្ឈមណ្ឌលសង្គ្រោះ និងស្តារនីតិសម្បទានៅផ្នែកខាងលើទន្លេនីល។
អ្នកស្រីនិយាយថា ពួកគេចង់ឃើញការរៀបចំដោយរដ្ឋាភិបាលជាតិ។ ខ្ញុំគិតថា គេនឹងជួយឲ្យពលរដ្ឋមានទំនុកចិត្តថា ឥឡូវនេះមានសន្តិភាព។
កិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពដ៏ផុយស្រួលកាលពីឆ្នាំមុនបានអនុញ្ញាតឲ្យអង្គការស្បៀងអាហារពិភពលោកបញ្ជូនស្បៀងមកជាមុនប្រមាណ ១៧ម៉ឺន ៣ពាន់តោន គឺមានចំនួន ៦ម៉ឺន ៦ពាន់តោនច្រើនជាងមួយឆ្នាំមុននោះ នៅតាមទីតាំងចំនួន ៦០មុនរដូវវស្សាឆ្នាំនេះ ហើយដែលនឹងជួយមនុស្សជាង ៥លាននាក់។ ប៉ុន្តែរដ្ឋមន្ត្រីកសិកម្មនិងសន្តិសុខស្បៀងរបស់ប្រទេសនេះ បាននិយាយថា គោលដៅចម្បងគឺការឧបត្ថម្ភខ្លួនឯងឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។
លោក Onyoti Adigo Nyikuac រដ្ឋមន្ត្រីកសិកម្មនិងសន្តិសុខស្បៀងនិយាយថា៖ «បញ្ហាគឺគ្មានអុ្នកផ្តល់ស្បៀងឲ្យយើង ដើម្បីឲ្យយើងឯករាជ្យនោះទេ។ បញ្ហានៅត្រង់ថា តើយើងអាចផលិតស្បៀងដោយខ្លួនឯកតាមរបៀបណា»។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី លោក Hazel Dewey អ្នកសម្របសម្រួលកម្មវិធី MISS អ.ស.ប.នៅតំបន់ទន្លនីលភាគខាងលើ និយាយថា ពីរដ្ឋាភិបាល ដល់អង្គការមនុស្សធម៌ រហូតដល់ពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងតំបន់ការពារជនស៊ីវិល មានកិច្ចព្រមព្រៀងគ្នាអំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។
លោក Hazel Dewey និយាយថា៖ «គ្មានជម្រើសផ្សេងទេ លុះត្រា យើងមានសន្តិភាព»។
លោកបន្តថា បើមិនមានសន្តិភាព នោះប្រជាជននឹងមិនអាចត្រឡប់ទៅវិញ ដាំដំណាំ ប្រមូលផល និងរស់នៅតាមធម្មតានោះទេ៕
ប្រែសម្រួលដោយលោកពិន ស៊ីសុវណ្ណ
