នៅពេលថ្មីៗនេះ អ្នកទិញទំនិញរាប់ពាន់នាក់បានពពាក់ពពូនគ្នានៅលើផ្លូវដើរក្នុងហាងលក់ដូរទំនិញតូចៗនិងហាងលក់ដូរនៃមជ្ឈមណ្ឌលលក់ដូរទំនិញ Citygate Outlates នៅក្រុង Tung Chung ដែលជាក្រុងអភិវឌ្ឍន៍ថ្មីរបស់ក្រុងហុងកុង។
អ្នកទេសចរអាចជិះរទេះភ្លើងតែមួយភ្លែតពីចំណតអាកាសយានដ្ឋាន។ អ្នកទេសចរខ្លះ បានមកដល់កាលពីពេលថ្មីៗនេះតាមយន្តហោះដោយរុញវ៉ាលីមានកង់រុញដែលភ្ជាប់ដោយស្លាកឈ្មោះចងភ្ជាប់។ ប៉ុន្តែ អ្នកទេសចររាប់ពាន់នាក់ទៀតបានមករយៈពេលខ្លីតាមរថយន្តក្រុងតាមស្ពានដ៏ធំមួយដែលទើបបើកថ្មីមានប្រវែងជាង ៥៤គីឡូម៉ែត្រដែលភ្ជាប់ក្រុង Tung Chung ជាមួយក្រុងម៉ាកាវ ដែលជាទីក្រុងពាក់កណ្តាលស្វយ័តរបស់ចិន និងទីក្រុង Zhuhai នៅចិនដីគោក។
អ្នកទេសចរជាច្រើនដែលធ្វើដំណើរតាមស្ពាន បានមកដល់ជាក្រុមធំៗដោយមានការជួយរបស់ពួកអ្នកចាតចែងទេសចរណ៍ ដូចជាអ្នកស្រី Akira Liu មកពីទីក្រុង Foshan ក្នុងតំបន់ភាគខាងត្បូងប្រទេសចិន ដែលបានធ្វើដំណើរជាក្រុមមានគ្នា៣០នាក់ឆ្លងកាត់ស្ពាននេះទៅកាន់ក្រុង Tung Chung ក្នុងមួយថ្ងៃៗ។
លោកស្រីនិយាយថា៖ «អ្នកទេសចរជាច្រើន គ្រាន់តែចង់ឆ្លងកាត់ស្ពានហើយមើលស្ពាននេះ ពីព្រោះតែក្រុមរបស់យើងមានមនុស្សភាគច្រើនជាចាស់ៗ»។
ខណៈដែលមជ្ឈមណ្ឌលហាងលក់ដូរទំនិញ Citygate Outlets មានប្រជាប្រិយភាពជាយូរយាណាស់មកហើយជាមួយអ្នកទេសចរ មជ្ឈមណ្ឌលលក់ដូរទំនិញនិងតំបន់នានានៅជុំវិញក្រុង Tung Chung បានក្លាយជាបញ្ហានយោបាយនៅពេលថ្មីៗបំផុតនៅក្នុងទីក្រុងហុងកុងកាលពីចុងឆ្នាំទៅ នៅពេលដែលចំនួនអ្នកទេសចរបានកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំងបន្ទាប់ពីការបើកស្ពាននោះ។
មនុស្សជាង១លាននាក់ បានឆ្លងកាត់ស្ពាននោះគ្រាន់តែក្នុងវិច្ឆិកា ប៉ុណ្ណោះ នេះតាមទិន្ន័យពីក្រសួងជំរឿនពលរដ្ឋនិងស្ថិតិ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំនួននោះបានធ្លាក់មកនៅប្រហែល៧សែន៤ម៉ឺននាក់កាលពីខែមុន។
រដ្ឋាភិបាលស្វាគមន៍ការមកដល់របស់ទេសចរថ្មីៗទាំងនោះដោយការបើកដៃទទួល ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់អ្នកស្រុកជាច្រើន ទីក្រុងនេះហាក់ដូចជាទទួលរងគ្រោះមកពីបណ្តាសាដូ ចជាកន្លែងទេសចរណ៍សាកលលោកដូចជាក្រុង Edinburgh និង Venice ដោយសារតែអ្នកទេសចរច្រើនពេកនៅក្នុងទីក្រុងនោះ។
នៅទីកន្លែងនានាដូចជាក្រុង Tung Chung តំបន់ប្លុកអាគារ Apartment ធំៗដែលកាលពីពេលមុនមានតម្លៃដោយសារភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់ខ្លួននោះ អ្នកស្រុកជាច្រើនមិនបានប្រុងប្រៀបរៀបចំការហូរចូលថ្មី ដោយអ្នកទេសចរមានចំនួនយ៉ាងច្រើននៅទីកន្លែងមានប្រជាប្រិយភាពសម្រាប់អ្នកស្រុកដូចជា ឱសថស្ថាននិងភោជនីយដ្ឋានបន្ថែមនិងមជ្ឈមណ្ឌលលក់ដូរទំនិញធំៗ។
លោក Louis Poon មន្រ្តីសហគមន៍ដែលបានបង្កើតក្រុមនយោបាយមួយមានឈ្មោះថា Roundtable បាននិយាយតាមសារ e-mail ថា៖ «ជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកក្រុង Tung Chung បានរងផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង។ ផលប៉ះពាល់ទាំងនោះត្រូវបានញាំញីដោយមនុស្សច្រើនហួស ការពង្រាយសម្រាម និងជួរមនុស្សវែងពែក។ ឧទាហរណ៍ ហាងលក់ដូរទំនិញពោរពេញទៅដោយអ្នកទេសចរដែលអង្គុយនៅគ្រប់ទីកន្លែង វាមានការពិបាកដើរឆ្លងកាត់មជ្ឈមណ្ឌលលក់ដូរទំនិញ។ តំបន់សាធារណៈភាគច្រើន ពោរពេញទៅដោយអ្នកទេសចរ។
តាមការិយាល័យទេសចរណ៍ប្រាប់ឲ្យដឹងថា អង្គការ Roundtable មិនមែនជាក្រុមតែមួយដែលបាននិយាយឥតសំចៃអំពីហ្វូងទេសចរច្រើនពេកទេ។ បន្ទាប់ពីការតវ៉ាប្រឆាំងនិងការរិះគន់សាធារណៈមួយចំនួននៅក្រុង Tung Chung រដ្ឋាភិបាលខេត្តកងទុង និងទីក្រុងហុងកុង បានសន្យាបង្ក្រាបក្រុមដឹកទេសចរខុសច្បាប់ ខណៈដែលហាងលក់ដូរថ្មីៗនឹងត្រូវបង្កើតឡើងនៅលើកោះសិប្បនិមិ្មតមួយនៅស្ពាននោះដើម្បីបំពេញតម្រូវការការឆ្លងកាត់ព្រំដែននោះ។
ក៏ប៉ុន្តែ រដ្ឋាភិបាលមិនបានចាត់វិធានការដើម្បីទប់ស្កាត់ទេសចរដ៏ច្រើនក្នុងទីក្រុងដែលភ្ញៀវទេសចរបានឡើងដល់៦៥លាននាក់កាលពីឆ្នាំទៅ នៅក្នុងតំបន់មួយដែលមានទំហំប្រហែលទីក្រុងញូវយ៉ក។ ភាគច្រើននៃភ្ញៀវទេសចរដែលបានមកពីចិនដីគោក បាននាំប្រាក់ចំណូលរាប់ពាន់លានដុល្លារ ដែលមានប្រហែល៣៨ពាន់លានដុល្លារនៅឆ្នាំ២០១៧ ហើយសកម្មភាពដែលទាក់ទិននឹងទេសចរណ៍បានផ្តល់ការងារដល់មនុស្សប្រហែល៨សែននាក់។ នេះបើតាមតួលេខរបស់ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលទេសចរណ៍។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកទេសចរដ៏ច្រើនណាន់តាន់តាប់បានក្លាយជាការត្អូញត្អែរមួយហួសពីទីក្រុង Tung Chung ទៀត ជាពិសេសក្នុងអំឡុងនៃការឈប់សម្រាករបស់ចិន នៅពេលដែលប្រទេសភាគច្រើនទៅឈប់សម្រាកវិសមកាលរយៈ៣សប្តាហ៍ក្នុងមួយឆ្នាំនោះ។
ក្នុងអំឡុងរដូវក្តៅ បណ្តាញព័ត៌មានក្នុងស្រុក ជារឿយៗបានផ្សាយពីការប្តឹងផ្តល់ទេសចរចិនដែលបានហូរចូលយ៉ាងច្រើនទៅកាន់កន្លែងបោះជំរំនៅមាត់សមុទ្រនិងកម្មវិធីកីឡាដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកស្រុកខឹង ដោយពួកគេជាច្រើនបង់ប្រាក់ឲ្យ«ក្រុមហ៊ុនទេសចរ Tour Groups» ដូចជាក្រុមហ៊ុន Ctrip នៅចិនដីគោកដើម្បីឲ្យបានសិទ្ធប្រើកន្លែងសាធារណៈរបស់ក្រុងហុងកុង។
ទស្សនៈប្រឆាំងចិន បានកើនឡើងនៅផ្នែកខ្លះនៃទីក្រុងហុងកុង ជាពិសេសក្នុងចំណោមក្រុមគាំទ្រលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យចំពោះអ្វីដែលពួកគេមើលឃើញថា ជាការរំលោភខាងនយោបាយនិងផ្លូវច្បាប់របស់រដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងលើអតីតអាណានិគមអង់គ្លេសដែលបានសន្យាផ្តល់ស្វ័យភាពរហូតដល់ឆ្នាំ២០៤៧ នៅពេលដែលខ្លួនប្រគល់ការត្រួតត្រាទៅឲ្យចិន។
ការទោមនស្សចំពោះការកើនឡើងនូវអ្នកទេសចរចិន មិនមែនគ្មានការយកចិត្តទុកដាក់នោះទេ។ អ្នកស្រី Benny Xu អ្នកទិញទំនិញ Citygate មកពីទីក្រុងសៀងហៃ បាននិយាយថា ខណៈដែលអ្នកស្រីបានមកទស្សនាក្រុងហុងកុងជាប្រចាំអស់រយៈពេលមួយទសវត្សរ៍នោះ អ្នកស្រី បានកត់សម្គាល់ពីការផ្លាស់ប្តូរក្នុងការទទួលរាក់ទាក់ក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ជាពិសេសនៅពេលដែលអ្នកស្រីនិយាយភាសាចិនកុកងឺជំនួសភាសាកាតាំងដែលជាភាសាប្រើក្នុងស្រុក។
អ្នកស្រីនិយាយទៀតថា៖ «ជាង១០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ពួកគេបានទទួលការកក់ក្តៅយ៉ាងខ្លាំង ក៏ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ វានេះបានផ្លាស់ប្តូរខ្លះ។ ឥរិយាបទរបស់អ្នកខ្លះមិនល្អទាល់តែសោះ។ ក្នុងហាងលក់ដូរទំនិញឬភោជនីយដ្ឋានខ្លះនិងតំបន់សាធារណៈខ្លះ ពួកគេ មិននិយាយភាសាកុកងឺទេ។ ពួកគេនិយាយភាសាចិនកាតាំងឬភាសាអង់គ្លេស។ ប្រសិនបើខ្ញុំនិយាយភាសាចិនកុកងឺ ពួកគេមានការទ្រគោះបោះបោក»៕
ប្រែសម្រួលដោយជឹង ប៉ូជីន
