ការិយាល័យអង្គការសហប្រជាជាតិសម្រាប់ការកាត់បន្ថយហានិភ័យនៃគ្រោះមហន្តរាយបាននិយាយថា គ្រោះរាំងស្ងួតធំៗចំនួន៣២ត្រូវបានគេកត់ត្រាទុកក្នុងឆ្នាំ ២០១៥។ តួលេខនេះមានលើសពីចំនួនទ្វេដងនៃតួលេខមធ្យមប្រចាំឆ្នាំក្នុងរយៈពេលដប់ឆ្នាំ។ ផលប៉ះពាល់នេះមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរជាពិសេសនៅអនុតំបន់សាហារ៉ាក្នុងទ្វីបអាហ្រ្វិក។
មជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវរោគរាតត្បាតបង្កឡើងដោយគ្រោះធម្មជាតិ ដែលមានទីតាំងនៅប្រទេសប៊ែលហ្ស៊ិក បានចងក្រងទិន្នន័យស្តីពីគ្រោះរញ្ជួយដី គ្រោះរាំងស្ងួត ទឹកជំនន់ ខ្យល់ព្យុះនិងគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិផ្សេងៗទៀតនៅលើពិភពលោក។ បន្ទាប់ពីបានពិនិត្យទិន្នន័យទាំងនោះ នាយកមជ្ឈមណ្ឌល អ្នកស្រី Debarati Guha-Sapir បានប្រកាសថា ឆ្នាំ ២០១៥ គឺជាឆ្នាំនៃគ្រោះរាំងស្ងួត។
«ឥឡូវនេះប្រជាជនជាង៥០លាននាក់បានទទួលរងផលប៉ះពាល់។ ហើយស្ថានភាពនេះនឹងកាន់តែអាក្រក់ឡើងនៅឆ្នាំ ២០១៦។ យើងនឹងប្រឈមមុខនឹងគ្រោះមហន្តរាយមនុស្សធម៌នៅឆ្នាំ២០១៦ ហើយនឹងមានការចលនាប្រជាជនធ្វើចំណាកស្រុក»។
ទ្វីបអាហ្រ្វិកបានជួបប្រទះគ្រោះរាំងស្ងួតធ្ងន់ធ្ងរចុងក្រោយនៅក្នុងឆ្នាំ២០១១ នៅពេលដែលមានការខ្វះខាតទឹកភ្លៀងនៅក្នុងតំបន់ស្នែងនៃទ្វីបអាហ្រ្វិក (Horn of Africa) ដែលនាំឲ្យមានមនុស្សប្រមាណ១២លាននាក់ផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅពីផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយគ្រោះរាំងស្ងួតនោះបានសម្លាប់មនុស្សប្រមាណជា២៦០.០០០នាក់នៅក្នុងប្រទេសសូម៉ាលី។
អ្នកស្រី Guha-Sapir បានរំលឹកថា គ្រោះរាំងស្ងួតគឺជាគ្រោះមហន្តរាយដែលមានផលប៉ះពាល់ជាប្រចាំលើការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្ស។
«ភាពរាំងស្ងួតនាំឱ្យមានបញ្ហាកង្វះអាហារូបត្ថម្ភធ្ងន់ធ្ងរចំពោះកុមារតូចៗ ហើយកង្វះអាហាររូបត្ថម្ភធ្ងន់ធ្ងរចំពោះកុមារតូចនេះនាំឲ្យមានការស្លាប់ក្នុងរយៈពេលប្រមាណពីបួនទៅប្រាំមួយសប្តាហ៍»។
អ្នកស្រី Guha-Sapir និយាយថាមានការប្រាប់ឲ្យដឹងជាមុនអំពីគ្រោះមហន្តរាយនេះក្នុងឆ្នាំ២០១១ ប៉ុន្តែរដ្ឋាភិបាលមិនបានយកចិត្តទុកដាក់នោះទេ។
អ្នកស្រីនិយាយថា ឥឡូវនេះរដ្ឋាភិបាលមិនគួរធ្វើឲ្យមានកំហុសដដែលៗហើយរង់ចាំឲ្យអង្គការសហប្រជាជាតិប្រកាសគ្រោះទុរភិក្សមុនពេលពួកគេចាត់វិធានការនោះទេ។ អ្នកស្រីក៏បានព្រមានថា នៅពេលដែលគ្រោះទុរភិក្សត្រូវបានគេប្រកាស វានឹងយឺតពេលដើម្បីបង្ការគ្រោះមហន្តរាយ៕
ប្រែសម្រួលដោយ ផន បុប្ឆា
