វាគឺផ្នែកមួយនៃប្រទេសសិង្ហបុរីដែលយើងមិនសូវបានឃើញ៖ អាវយឺតច្រើនពណ៌ព្យួរលើគ្រែ ឬព្យួរលើខ្សែរចងភ្ជាប់ជាមួយនឹងគ្រែដើម្បីធ្វើជាទូរខោអាវ។ ជញ្ជាំងពណ៌ប្រផេះបែកត្នោតក្នុងបន្ទប់ស្នាក់នេះទទេរស្អាតតែពេលខ្លះមានកង្ហារលើជញ្ជាំងនោះ។
ប៉ុន្តែបន្ទប់ស្នាក់នៅរបស់កម្មករបរទេសទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ច្រើននៅពេលដែលជំងឺកូវីដ១៩បានផ្ទុះឡើងក្នុងកន្លែងដែលពួកគេរស់នៅ ដែលវាបានធ្វើឲ្យសិង្ហបុរីបង្ខំចិត្តអនុវត្តបំរាមដែលខ្លួនគិតថាបានបញ្ឈប់ការរីករាលដាលនៃមេរោគនោះម្តងទៀត។ រលកចុងក្រោយនៃការឆ្លងជំងឺនេះដែលភាគច្រើនឆ្លងក្នុងចំណោមកម្មករចំណាកស្រុក បានបង្ហាញឲ្យឃើញពីការប្រែក្លាយសិង្ហបុរីពីប្រទេសដែលជោគជ័យក្នុងការទប់ស្កាត់វីរុសកូរ៉ូណាមកជាប្រទេសដែលមានករណីឆ្លងច្រើនជាងគេក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។
ភាគច្រើននៃករណីឆ្លងវីរុសសរុបប្រមាណ២៥០០០នាក់គិតត្រឹមថ្ងៃទី១២ ខែឧសភាគឺចេញមកកម្មករដែលរស់នៅក្នុងអគារស្នាក់នៅ នេះបើយោងតាមក្រសួងសុខាភិបាលសិង្ហបុរី។
កម្មករគឺជាផ្នែកមួយនៃសេដ្ឋកិច្ចប្រព័ន្ធពីររបស់កោះនេះ ដែលបានទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកជំនួញអង់គ្លេសនិងបុគ្គលិកធនាគារ ក៏ដូចជាបុគ្គលិកអនាម័យមកពីប្រទេសហ្វីលីពីននិងកម្មករសំណង់មកពីប្រទេសបង់ក្លាដែស។ កម្មករសំណង់ស្នាក់នៅក្នុងអគារស្នាក់នៅក្នុងមួយបន្ទប់មានគ្នាដល់ទៅ២០នាក់។
ក្រុមតស៊ូមតិមួយបាននិយាយថាខ្លួនត្រូវបានគេដាស់តឿនថា ការរស់នៅបែបប្រជ្រៀតគ្នានេះនឹងធ្វើឲ្យមានហានិភ័យក្នុងការរីករាលដាលនៃវីរុសនេះ។ ក្រុមនេះនិយាយថា៖«បុគ្គលិកបណ្តោះអាសន្នក៏ត្រូវរាប់បញ្ចូលដែរ»។
លោក Alex Au អនុប្រធាននៃអង្គការនេះនិយាយថា៖«យើងមិនអាចបដិសេធបានទេនៅពេលនេះថាដង់ស៊ីតេនិងខ្យល់ចេញចូលមិនល្អនៅក្នុងបន្ទប់ស្នាក់របស់យើងគឺជាកត្តាចម្បងដែលធ្វើឲ្យឆ្លងជំងឺនេះ»។
ប៉ុន្តែលោកបាននិយាយថា បន្ទប់ស្នាក់នៅគឺគ្រាន់តែជារោគសញ្ញានៃបញ្ហាដែលធំជាងនេះ។
លោកបានថ្លែងតាមសិក្ខាសាលាអនឡាញថា៖«ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាប្រទេសសិង្ហបុរីញៀននឹងកម្លាំងពលកម្មថោក។ យើងមានគំរូសេដ្ឋកិច្ចមួយដែលពឹងផ្អែកលើកម្លាំងពលកម្មថោកដើម្បីភាពចម្រុងចម្រើនរបស់យើង»។
បច្ចុប្បន្នកម្មករចំណាកស្រុកស្ថិតក្រោមការចាប់អារម្មណ៍ ដោយសារករណីឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩ថ្មីៗគឺភាគច្រើនបំផុតស្ថិតក្នុងចំណោមពួកគេ នៅក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរីដែលជាប្រទេសមួយត្រូវបានគេស្គាល់ដោយសារតែមានអគារចែងចាំងនានានិងជាជនជាតិអាស៊ី «មានទ្រព្យច្រើនខ្លាំង» ជាជាងពលកម្មប្រើកម្លាំងបាយ។
ប៉ុន្មានខែមុន ចំណាប់អារម្មណ៍គឺទៅលើការឆ្លើយតបភ្លាមៗរបស់រដ្ឋាភិបាលបច្ចេកទេសនិយម គ្រប់គ្រងប្រទេសដោយឯកបក្សមួយនេះ។ ប្រទេសសិង្ហបុរីត្រូវបានគេអបអរសាទរជាមួយនឹងប្រទេសផ្សេងៗដូចជាកូរ៉េខាងត្បូងនិងកោះតៃវ៉ាន់ដោយសារតែការព្យាបាលអ្នកជំងឺបានលឿន តាមដានអ្នកពាក់ព័ន្ធ និងការកាត់ផ្តាច់ការធ្វើដំណើរទៅបរទេស។
ប៉ុន្តែការរឹតត្បិតការធ្វើដំណើរមិនបានដោះស្រាយការឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩ក្នុងស្រុកនោះទេ ដែលនាយករដ្ឋមន្ត្រី Lee Hsien Loong បាននិយាយថាជំងឺនេះលាក់ខ្លួនរាតត្បាតជាពិសេសក្នុងចំណោមកម្មករ។ ករណីឆ្លងប្រចាំថ្ងៃបានកើនលើស១,០០០ករណីជាច្រើនដងក្នុងរយៈពេលបីសប្តាហ៍ចុងក្រោយនេះ ដែលពីមុនមានតែប៉ុន្មានរយករណីប៉ុណ្ណោះ។
ករណីជំងឺកូវីដ១៩ក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរីដែលមានប្រមាណ២៥០០០ករណីគិតត្រឹមថ្ងៃទី១២ ខែឧសភានេះគឺខ្ពស់ជាងគេក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ទោះជាប្រទេសនេះមានប្រជាជនតិចបំផុតក្នុងតំបន់លើកលែងប្រទេសព្រុយណេ។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមប្រាំនាក់ក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរីគឺជាកម្មករបរទេស។
អង្គការមិនរកកម្រៃ HOME ដែលជួយកម្មករផ្នែកស្ថានភាពរស់នៅ ចោរកម្មប្រាក់ឈ្នួលនិងការរំលោភបំពានពីនិយោជក បាននិយាយក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ខ្លួនថា៖«ជំងឺរាតត្បាតកូវីដ១៩ បានបង្ហាញថាកម្មករចំណាកស្រុកគឺមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងក្នុងដំណើរការនៃប្រទេសរបស់យើង។ យើងត្រូវតែធ្វើយ៉ាងណាអាចឲ្យពួកគេតស៊ូមតិដើម្បីសុខមាលភាពខ្លួនគេផ្ទាល់និងអាចនិយាយដោយគ្មានការភ័យខ្លាចការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ»។
រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការងារលោកស្រី Josephine Teo បាននិយាយថា អ្នកស្រីពិតជាជឿថាប្រទេសសិង្ហបុរីគួរតែកែប្រែស្ថានភាពនៃបន្ទប់ស្នាក់នៅឲ្យបានប្រសើរជាងមុន។ ក្នុងរយៈពេលខ្លី ក្រសួងរបស់លោកស្រីនឹងរៀបចំការចែកចាយអាហារនិងត្រួតពិនិត្យអ្នកគ្រប់គ្រងដែលបង្កើនការសម្អាតបន្ទប់ស្នាក់នៅ។ ទោះយ៉ាងណា លោកស្រីបាននិយាយថាប្រទេសនេះត្រូវតែជម្នះភាពអាសន្ននៃវីរុសនេះមុននឹងខ្លួនអាចដោះស្រាយស្ថានភាពរស់នៅរបស់កម្មករបានដោយ«អស់ពីចិត្ត» ក្នុងរយៈពេលវែង។
ក្រសួងសុខាភិបាលក៏បាននិយាយដែរថាខ្លួននឹងបង្កើនការធ្វើតេស្តរកវីរុសនេះនៅតាមបន្ទប់ស្នាក់នៅ ស្វែងរកអ្នកពាក់ព័ន្ធនិងការតាមដាន។
លោក Gan Kim Yong រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសុខាភិបាលសិង្ហបុរីបាននិយាយថា៖«ក្នុងការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការកើនឡើងនៃករណីឆ្លងដែលរំពឹងទុក ជាពិសេសពីអគារស្នាក់នៅ យើងបានពង្រីកសមត្ថភាពសុខាភិបាលរបស់យើងភ្លាមៗដែលរួមមាន សម្ភារៈបរិក្ខារវេជ្ជសាស្ត្រនិងបុគ្គលិកសុខាភិបាលផងដែរ»។
បញ្ហាប្រឈមមួយរបស់សិង្ហបុរីគឺករណីឆ្លងខ្លះដែល«មិនទាក់ទងគ្នា» មានន័យថាអាជ្ញាធរមិនអាចបញ្ជាក់បានថាតើវីរុសនោះបានឆ្លងរីករាលដាលពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀតដោយរបៀបណា។ ដូច្នេះហើយបានជាលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី បានព្រមានអំពី ជំងឺកូវីដ១៩ដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុងសហគមន៍។
លើសពីជំងឺរាតត្បាតនេះលោក Auអ្នកតស៊ូមតិឲ្យកម្មករសង្ឃឹមថាការណ៍នេះនឹងក្លាយជាពេលវេលារៀនសូត្រមួយសម្រាប់ប្រទេសសិង្ហបុរី ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដែលធំជាងនេះ ដូចជាថ្លៃឈ្នួលរើសបុគ្គលិកថ្លៃហួសហេតុ និងការមិនផ្តល់ប្រាក់ធ្វើការថែមម៉ោងដល់ពលករចំណាកស្រុក។
លោក Au និយាយថា វិសមភាពផ្នែកកម្លាំងពលកម្មគឺជាផ្នែកនៃ«បញ្ហារចនាសម្ព័ន្ធ» ដែលបណ្តាលឲ្យប្រទេសនេះងាយរងគ្រោះ។ លោកថ្លែងបន្ថែមថា «វាពិបាកក្នុងការទស្សន៍ទាយថាតើវិបត្តិបន្ទាប់នឹងចេញពីកន្លែងណា»៕
ប្រែសម្រួលដោយ ទុំ ម្លិះ
