សប្តាហ៍នេះជាខួប៥០ឆ្នាំចាប់តាំងពីការសម្លាប់រង្គាលដ៏អាក្រក់បំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី នៅពេលដែលមន្រ្តីយោធា៦នាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់ដែលជាផ្នែកមួយនៃការចោទប្រកាន់ពីការងើបបះបោររបស់ក្រុមឆ្វេងនិយម។ ការងើបបះបោរនេះបាននាំឲ្យមានការបង្ក្រាប ហើយបានសម្លាប់មនុស្សយ៉ាងហោចណាស់ក៏៥០០.០០០នាក់។ បញ្ញាវ័ន្ត គ្រូបង្រៀន សមាជិកសហជីព សមាជិកចលនាស្រ្តី ហើយនិងជនស៊ីវិលរាប់ពាន់នាក់មកពីគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈត្រូវបានគេមើលងាយ និងត្រូវបានគេសម្លាប់។
ខុសពីការកាប់សម្លាប់នៅទីកន្លែងផ្សេងៗទៀតដូចជានៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា (Rwanda) និងកម្ពុជា ឥណ្ឌូនេស៊ីមិនប៉ុនប៉ងស្វែងរកអ្វីដែលបានកើតឡើង ឬអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការសម្លាប់រង្គាលទាំងនោះទេ។
ក្រុមអ្នករិះគន់និយាយថា ពេលវេលាបានមកដល់ហើយដើម្បីឲ្យរដ្ឋាភិបាលបិទទំព័រប្រវត្តិសាស្រ្តនោះ ដោយការស៊ើបអង្កេតលើឯកសារប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រុមអ្នកគាំទ្រមិនមែនត្រឹមតែទាមទាររដ្ឋាភិបាលទីក្រុងហ្សាការតាទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏កំពុងទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកអនុញ្ញាតឲ្យសាធារណជនមើលឯកសាររបស់ខ្លួននៅពេលនោះដែរ។
ដោយសារប្រធានាធិបតីឥណ្ឌូនេស៊ី Joko Widodo ទៅបំពេញទស្សនកិច្ចនៅរដ្ឋធានីវ៉ាស៊ីនតោននៅខែនេះ សមាជិកព្រឹទ្ធសភាម្នាក់របស់សហរដ្ឋអាមេរិកកំពុងរៀបចំសេចក្តីសម្រេចចិត្តមួយដែលនឹងជំរុញឲ្យបញ្ចេញឯកសារសម្ងាត់ទាំងនោះ។ ក្រុមអ្នកគាំទ្រនិយាយថា ការណ៍នេះនឹងត្រឹមតែសម្រាលទំនួសខុសត្រូវ និងការជាប់ពាក់ព័ន្ធរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែក៏បង្កើនការគាបសង្កត់លើប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីឲ្យគាំទ្រជនរងគ្រោះតាមរយៈគណៈកម្មការស្វែងរកការពិត។
ក្រុមអ្នករិះគន់បានចោទប្រកាន់ទីភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ CIA និងទីភ្នាក់ងារចារកម្មផ្សេងៗទៀតពីការមិនអន្តរាគមន៍ និងការសម្លាប់ជនសង្ស័យជាពួកកុម្មុយនិស្តដែលមានចំនួនរហូតដល់មួយលាននាក់ក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីក្នុងអំឡុងពេលសង្គ្រាមត្រជាក់ ទោះជាអាមេរិកមិនបានជួយដោយផ្ទាល់ក៏ដោយ៕
