ជនជាតិជប៉ុនតែងពាក់ម៉ាស់មុខនៅពេលពួកគេមិនស្រួលខ្លួន ដែលជាកាយវិការគួរសមដើម្បីបង្ការមិនឲ្យពួកគេកណ្តាស់ដាក់អ្នកដទៃ។ ស្ត្រីជប៉ុនពាក់ម៉ាស់មុខក្នុងថ្ងៃដែលពួកគេមិនមានពេលដើម្បីប្រើប្រាស់គ្រឿងសំអិតសំអាងមុខ។
ពលរដ្ឋហ្វីលីពីនដែលជិះម៉ូតូពាក់ម៉ាស់មុខដើម្បីការពារផ្សែងរថយន្តនៅពេលមានចរាចរណ៍កកស្ទះខ្លាំង។ នៅកោះតៃវ៉ាន់ ពលរដ្ឋកោះនេះនិយាយថា ម៉ាស់មុខជួយរក្សាកម្តៅនៅមុខពួកគេក្នុងរដូវរងារ ហើយការពារមុខរបស់គេពីជាតិពុលក្នុងខ្យល់អាកាសរួមទាំងមេរោគដែលឆ្លងតាមខ្យល់។
ម៉ាស់មុខមានប្រជាប្រិយភាពខ្លាំងរហូតដល់អ្នកផលិតម៉ាស់ខ្លះផលិតវាសម្រាប់ជាគ្រឿងលម្អម៉ូដសម្លៀកបំពាក់សុទ្ធសាធ ដោយមិនមានតួនាទីការពារអ្វីទេ។
ពលរដ្ឋអាមេរិកាំងម្នាក់ដែលធ្លាប់រស់នៅប្រទេសជប៉ុនគឺលោកBradley Suttonថ្លែងថា៖ «នៅអាស៊ីពាក់ម៉ាស់មុខជារឿងសំខាន់ ព្រោះវាជាវប្បធម៌ ហើយត្រូវពាក់ក្នុងឱកាសជាច្រើនច្រើនជាងការពាក់ម៉ាស់មុខនៅស.រ.អា.»។
លោក Suttonអាចមើលឃើញជាក់ស្តែងពីកំណើនយ៉ាងខ្លាំងនៃការបញ្ជាទិញម៉ាស់មុខតាមអនឡាយ ព្រោះតួនាទីបច្ចុប្បន្នរបស់លោកជាប្រធានខាងការបណ្តុះបណ្តាលនៃក្រុមហ៊ុន Helium10 ដែលជាក្រុមហ៊ុនមានមូលដ្ឋាននៅរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ហើយដែលផ្តល់កម្មវិធី software កុំព្យូទ័រដល់អ្នកដែលលក់ផលិតផលតាមគេហទំព័រលក់ទំនិញគឺ Amazon។
ការពាក់ម៉ាស់មុខនៅតាមផ្លូវសាធារណៈបានក្លាយជារឿងធម្មតាសម្រាប់បណ្តាប្រទេសនៅទ្វីបអាស៊ី នៅក្រោយពីមានការផ្ទុះរាតត្បាតនៃជំងឺផ្លូវដង្ហើមសារស៍ (SARS) ដែលបានចាប់ផ្តើមនៅប្រទេសចិនកាលពីឆ្នាំ២០០២ នៅមុនពេលដែលជំងឺនេះចាប់ផ្តើមឆ្លងរាលដាលទៅដល់ប្រទេសសិង្ហបុរីនិងកោះតៃវ៉ាន់ទៀតនៅឆ្នាំបន្ទាប់។ បច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកផលិតម៉ាស់មុខនៅអាស៊ីបូព៌ាអាចផលិតម៉ាស់បានចំនួន១០លានទៅ២០លានម៉ាស់ក្នុងមួយខែ។
អ្នកស្រី Chen Yih-chun ប្រធាននៃមជ្ឈមណ្ឌលគ្រប់គ្រងជំងឺឆ្លងនៃមន្ទីរពេទ្យសាកលវិទ្យាល័យជាតិតៃវ៉ាន់ ក្នុងទីក្រុងតៃប៉ិថ្លែងថា ការផ្ទុះរាតត្បាតនៃជំងឺសារស៍ជាចំណុចរបត់សម្រាប់ទ្វីបអាស៊ី។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា នៅមុនការផ្ទុះជំងឺសារស៍ ពលរដ្ឋតៃវ៉ាន់មិនហ៊ានពាក់ម៉ាស់មុខទេ ដោយខ្លាចអ្នកផ្សេងគិតថាពួកគេពាក់ម៉ាស់ដោយសារមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ។
ដោយអ្នកស្រីពន្យល់ថា៖ «រឿងដែលយើងត្រូវលើកយកព្រឹត្តិការណ៍ផ្ទុះជំងឺសារស៍មកនិយាយព្រោះក្នុងអំឡុងនិងមុនជំងឺសារស៍ គេពិបាកពាក់ម៉ាស់ណាស់ ហើយសូម្បីអ្នកជំងឺមិនព្រមពាក់ម៉ាស់មុខតាមការណែនាំផង»។
ប៉ុន្តែជនជាតិជប៉ុនវិញបានចាប់ផ្តើមពាក់ម៉ាស់មុខតាំងពីទសវត្ស១៩៥០ ដើម្បីការពារនឹងការបំពុលបរិយាកាសនៅទីនោះ ដែលជាលទ្ធផលនៃកំណើនឧស្សាហកម្មនៅប្រទេសជប៉ុនពេលនោះ។ លោក Suttonថា បច្ចុប្បន្ននេះនៅប្រទេសជប៉ុន បើពលរដ្ឋគ្រាន់តែមាន«អារម្មណ៍មិនស្រួលខ្លួន» ជនជាតិជប៉ុននឹងពាក់ម៉ាស់មុខដើម្បីជាការគួរសម។
នៅប្រទេសចិនវិញ យុវជនចិនពាក់ម៉ាស់មុខដើម្បីបង្កើតនូវ«របាំងសង្គម» មួយកំុំឲ្យអ្នកដទៃមកក្បែរ ឧទាហរណ៍ដូចជានៅតាមប្រព័ន្ធរថភ្លើងក្នុងទីក្រុងសៀងហៃ។ នេះបើតាមគេហទំព័រព័ត៌មានវប្បធម៌និងព័ត៌មានវិភាគឈ្មោះ China Under The Radar ដែលបានផ្សាយនៅក្នុងបទអត្ថាធិប្បាយមួយកាលពីខែមីនា ឆ្នាំ២០១៩។
គេហទំព័រនេះថែមទាំងបញ្ជាក់ថា ម៉ាស់មុខមានប្រយោជន៍សម្រាប់លាក់អត្តសញ្ញាណរបស់បុគ្គល។ ក្នុងន័យនេះ ម៉ាស់មុខពណ៌ខ្មៅ បានក្លាយទៅជានិមិត្តរូបនៃបាតុកម្មនៅទីក្រុងហុងកុងកាលពីឆ្នាំមុន ដែលត្រូវចូលរួមដោយពលរដ្ឋដែលសង្ឃឹមថាអាចលាក់អត្តសញ្ញាណមិនឲ្យប៉ូលិសនិងនិយោជករបស់ពួកគេមើលស្គាល់។ បទអត្ថាធិប្បាយនេះបានបញ្ជាក់បន្ថែមទៀតថា នៅក្នុងប្រវត្តិល្ខោនប្រពៃណីចិន ម៉ាស់មុខមានតួនាទីលាក់អត្តសញ្ញាណនៃតួសម្តែង។
នៅកោះតៃវ៉ាន់ មនុស្សចាស់ថែមទាំងពាក់វ៉ែនតាខ្មៅនិងមួកថែមទៀតជាមួយនឹងម៉ាស់មុខ ដើម្បីបិទបាំងមុខទាំងមូលតែម្តង។ ការបិទមុខទាំងស្រុងនេះជួយការពារពីពន្លឺថ្ងៃ ហើយអ្នកប្រើប្រាស់ខ្លះនិយាយថា ជួយការពារគេកុំឲ្យរងជាតិពុលក្នុងខ្យល់អាកាស។ ការពាក់ម៉ាស់មុខទំនើបៗដែលអាចទប់ទល់ខ្យល់អាកាសពុល គឺជារឿងធម្មតានៅតាមទីក្រុងធំៗនៅប្រទេសចិនដីគោក។
ការប្រើប្រាស់ម៉ាស់មុខយ៉ាងទូលំទូលាយនៅអាស៊ី ឥឡូវនេះមានហួសពីការណែនាំពីមន្ត្រីសុខាភិបាលទៅទៀត ខណៈដែលមនុស្សម្នាមានការភិតភ័យកាន់តែខ្លាំងអំពីការឆ្លងមេរោគកូរ៉ូណា កូវីដ១៩ ដោយសារមនុស្សទូទៅមានទម្លាប់ពាក់ម៉ាស់មុខរួចទៅហើយ។ នៅកោះតៃវ៉ាន់ ក៏ដូចជានៅកូរ៉េខាងត្បូង ការសម្រុកទិញម៉ាស់មុខច្រើនពេកបាននាំឲ្យមានការកំណត់ចំនួនទិញ។
រដ្ឋាភិបាលនៅសិង្ហបុរីនិងតៃវ៉ាន់ បានណែនាំឲ្យពាក់ម៉ាស់មុខសម្រាប់តែអ្នកដែលបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺហើយ។ អង្គការសុខភាពពិភពលោកនិយាយថា ជនទាំងឡាយមិនចាំបាច់ពាក់ម៉ាស់ទេ លើកលែងតែក្នុងករណីដែលពួកគេកំពុងថែទាំអ្នកជំងឺកូវីដ១៩។ មកទល់នឹងពេលនេះ មេរោគកូរ៉ូណាប្រភេទថ្មីនេះ បានឆ្លងនិងធ្វើឲ្យមនុស្សជាង ១៨៥.០០០ នាក់នៅទូទាំងពិភពលោកធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងបានសម្លាប់មនុស្សជាង៧.៣០០នាក់ គិតមកត្រឹមថ្ងៃទី១៧ ខែមីនានេះ។
ម៉ាស់មុខធម្មតាដែលគ្រូពេទ្យប្រើក្នុងពេលវះកាត់ បានត្រឹមទប់ជាប់តំណក់ទឹកពីមាត់និងច្រមុះប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនអាចទប់នឹងមេរោគដែលឆ្លងតាមខ្យល់អាកាសទេ។
រដ្ឋមន្ត្រីសុខាភិបាលនិងសុខុមាលភាពតៃវ៉ាន់ លោក Chen Shih-chung បានណែនាំពលរដ្ឋដែលមានសុខភាពល្អមិនឲ្យពាក់មាស់មុខ លើកលែងតែក្នុងករណីដែលពួកគេស្ថិតនៅក្នុងហ្វូងមនុស្សដែលមានអ្នកណាម្នាក់ដែលអាចក្អកឬកណ្តាស់។
លោក Chen ថ្លែងថា៖«យើងនៅតែនិយាយថា មនុស្សដែលមានសុខភាពល្អជាទូទៅមិនចាំបាច់ពាក់ម៉ាស់មុខទេ ប៉ុន្តែយើងនៅតែចង់ណែនាំថា ប្រសិនបើអ្នកទៅដល់កន្លែងមួយដែលមានហ្វូងមនុស្សហើយអ្នកស្ថិតនៅទីនោះរយៈពេលយូរ ការពាក់ម៉ាស់មុខអាចការពារខ្លួនអ្នកនិងអ្នកដទៃទៀត»។
នៅតាមផ្លូវសាធារណៈក្នុងទីក្រុងតៃប៉ិ កោះតៃវ៉ាន់ គេឃើញមនុស្សប្រហែលពាក់កណ្តាលពាក់ម៉ាស់មុខ ហើយនៅតាមប្រព័ន្ធធ្វើដំណើរសាធារណៈដូចជារថយន្តនិងរថភ្លើងក្រុង គេឃើញមានមនុស្សយ៉ាងតិច៩នាក់ក្នុងចំណោម១០នាក់ពាក់ម៉ាស់មុខ។
មន្ទីរពេទ្យនានានិងសាលារៀនមួយចំនួននៅកោះតៃវ៉ាន់តម្រូវឲ្យជនទាំងអស់ដែលចូលមន្ទីរពេទ្យនិងសាលារៀនត្រូវពាក់ម៉ាស់មុខ។
ជនជាតិអាស៊ីដែលមិនទម្លាប់ពាក់ម៉ាស់មុខពីមុនមក ឥឡូវនេះក៏ពាក់វាដែរដើម្បីកុំឲ្យគេគិតថាពួកគេអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ហ្វូងមនុស្ស។
អ្នកស្រី Olivia Huang គ្រូសាលាមធ្យមសិក្សាមួយរូបក្នុងទីក្រុងតៃប៉ិដែលទើបចាប់ផ្តើមពាក់ម៉ាស់មុខនៅក្នុងឆ្នាំនេះ បានបញ្ជាក់ថា៖
«ខ្ញុំត្រូវពាក់ម៉ាស់ជាពិសេស ជួនកាលខ្ញុំខ្អកដោយសារនិយាយច្រើនក្រោយពីបង្រៀនច្រើនម៉ោងជាប់គ្នា ។ខ្ញុំត្រូវធ្វើដូច្នេះដើម្បីកុំឲ្យអ្នកដទៃបារម្ភ។ ការពាក់ម៉ាស់នេះមិនមែនសម្រាប់តែខ្លួនខ្ញុំម្នាក់ទេ ប៉ុន្តែវាជាមធ្យោបាយជួយបន្ថយការភិតភ័យរបស់អ្នកនៅជុំវិញខ្ញុំ»៕
ប្រែសម្រួលដោយសឹង សុផាត
