ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាឬភូមាបានផ្តល់ការសុំអភ័យទោសតាមផ្លូវការដល់ប្រទេសចិនអំពីគ្រោះថ្នាក់ទម្លាក់គ្រាប់បែកមួយកាលពីខែមុននៅជិតព្រំដែនរវាងប្រទេសទាំងពីរ ដែលបានសម្លាប់កសិករចិន៥នាក់ នៅពេលពួកគេកំពុងធ្វើការក្នុងចម្ការរបស់គេ។ ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាបានធ្វើការវាយប្រយុទ្ធតទល់នឹងពួកឧទ្ទាមភាគតិចក្នុងតំបន់ភាគខាងជើងនៃប្រទេសក្នុងពេលជិតពីរខែកន្លងទៅនេះ ហើយអំពើហិង្សាបានបង្ខំឲ្យជនភៀសខ្លួនច្រើនម៉ឺននាក់គេចរត់ចូលទៅក្នុងទឹកដីប្រទេសចិន។
ក្រសួងការបរទេសនៃប្រទេសចិនបាននិយាយថា ការស៊ើបអង្កេតរួមមួយអំពីឧបទ្ទវហេតុនេះ បានសម្រេចថា ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាមានការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់នេះ ហើយថាយន្តហោះមួយគ្រឿងរបស់ភូមាបានទម្លាក់គ្រាប់បែកមួយគ្រាប់ទៅលើចម្ការអំពៅមួយនៅក្នុងដែនដីចិន។
នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំមួយជាមួយលោក Wang Yi រដ្ឋមន្រ្តីការបរទេសចិនកាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ លោករដ្ឋមន្រ្តីការបរទេសភូមា Wunna Maung Lwin បានសម្តែងការសុំអភ័យទោសពីសំណាក់ប្រទេសលោក ចំពោះជនដែលបានស្លាប់និងត្រូវរបួស។
នៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍មួយ ក្រសួងការបរទេសចិនបាននិយាយថា ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាបានស្នើផ្តល់ប្រាក់សំណង និងសន្យាថា នឹងផ្តន្ទាទោសអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ ប្រទេស មីយ៉ាន់ម៉ាបាននិយាយដែរថា ខ្លួននឹងពង្រឹងវិធានការដើម្បីការពារមិនឲ្យគ្រោះថ្នាក់បែបនេះអាចកើតឡើងជាថ្មីទៀតទេ។
ពីដំបូងប្រទេសភូមាបានបដិសេធថា ខ្លួនមិនមែនជាអ្នកទទួលខុសត្រូវទេ ហើយផ្ទុយទៅវិញបានដាក់កំហុសទៅលើពួកឧទ្ទាមដែលខ្លួនកំពុងប្រយុទ្ធនៅក្នុងប្រទេសភាគខាងជើងហៅថា Myanmar National Democratic Alliance Army ឬ MNDAA។
ជាការឆ្លើយតប ប្រទេសចិនបានដំឡើងវត្តមានយោធរបស់ខ្លួននៅតាមព្រំដែន ចាប់ផ្តើមការយាមល្បាតព្រំដែនពីលើអាកាស និងដាក់រាយកាំជ្រួចបាញ់ពីដីទៅលើអាកាស។ ក្រុង ប៉េកាំងបានព្រមានថា បើមានការឈ្លានពានណាថ្មីទៀត ចិននឹងចាត់វិធានការដ៏ម៉ឺងម៉ាត់។
នៅក្នុងរូបភាព ដែលមានចុះផ្សាយនៅក្នុងគេហទំព័របណ្តាញសង្គម បង្ហាញថា អ្នកក្រៅស្ទើរតែមិនអាចចូលទៅដល់ទីក្រុង Nansan នៅតាមព្រំដែនរបស់ប្រទេសចិនបានទេ ហើយទីក្រុងនេះមានសភាពដូចជាតំបន់យោធាមួយ។ គេបានដាក់តាំងកន្លែងត្រួតពិនិត្យយ៉ាងតិច៣ដើម្បីការពារមិនឲ្យអ្នកសារព័ត៌មានបរទេសចូលទៅក្នុងតំបន់នោះបាន។ ក្រុមជំនួយអន្តរជាតិក៏មិនអាចចូលទៅជួបជាមួយជនភៀសខ្លួន ដែលបានគេចឲ្យផុតពីការវាយប្រយុទ្ធគ្នានោះដែរ។
កាលពីលើកមុន រដ្ឋាភិបាលចិនបាននិយាយថា មនុស្សប្រមាណ៣ម៉ឺននាក់បានរត់ចេញពីតំបន់ Kokang នៃប្រទេសភូមាភាគខាងជើង ឆ្លងកាត់ព្រំដែនចូលទៅក្នុងប្រទេសចិន តែក្រុមផ្តល់ជំនួយនិយាយថា ឥឡូវនេះមនុស្សផ្លាស់ទីលំនៅទាំងនោះមានដល់ទៅ៨ម៉ឺននាក់នៅតំបន់នោះ។
អ្នកដែលមានសោហ៊ុយគ្រប់គ្រាន់បានទៅជួលសណ្ឋាគារក្នុងតំបន់ ឬក៏ជួលបន្ទប់នៅក្នុងផ្ទះអ្នកស្រុកនៅទីនោះ។ អង្គការដូចជាសមាគមកាកបាទក្រហមចិនបានផ្តល់ទីជម្រកគ្រាអាសន្នដល់មនុស្សជាច្រើនពាន់នាក់។ តែបុគ្គលិកក្រុមផ្តល់ជំនួយនិយាយថា មនុស្សភាគច្រើនកំពុងរស់នៅក្នុងតង់សំពត់ដែលគេបានដំឡើងនៅជិតមាត់ទន្លេ តាមដងផ្លូវ ឬនៅជាប់និងទីវាល។
អ្នកស្រី Li Na ដែលជាអ្នកស្រុក Kokang បាននិយាយថា អ្នកស្រីបានគេចចេញពីផ្ទះអ្នកស្រីជាមួយកូនស្រីនិងគ្រួសារ មុនការវាយប្រយុទ្ធគ្នាបានចាប់ផ្តើម។ តាំងពីពេលនោះមក អ្នកស្រីបានជួយបុគ្គលិកក្រុមផ្តល់ជំនួយដទៃទៀតឲ្យបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្សដែលបានជម្លៀសចេញពីផ្ទះរបស់ខ្លួន។
អ្នកស្រី Li Na និយាយថា អាទិភាពធំទីមួយគឺរកទីកន្លែងឲ្យជនភៀសខ្លួនស្នាក់នៅ។
«ឥឡូវនេះ មានសេចក្តីត្រូវការច្រើនយ៉ាងទៀត មានតាំងពីការជួយកុមារឲ្យមានការព្យាបាលជម្ងឺ ទៅដល់ការផ្តល់អង្ករ បន្លែ និងសម្លៀកបំពាក់ទៅឲ្យអ្នកភៀសខ្លួន»។
តំបន់ Kokang ស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយពីព្រំដែនទេ។ អ្នកស្រី Li Na និយាយថា នៅពេលដែលការបាញ់ផ្តក់មានធ្វើជាញឹកញយ ដែលមានគ្រាប់ខ្លះធ្លាក់មិនឆ្ងាយ ហើយឮសូរយ៉ាងខ្លាំងក្តី ក៏កិច្ចការរបស់អ្នកស្រីបានធ្វើឲ្យអ្នកស្រីបំភ្លេចស្នូរទាំងនោះ។ នៅពេលគេសួរថា តើគាត់គិតដូចម្តេចអំពីការវាយប្រយុទ្ធគ្នា ហើយតើគាត់គាំទ្រភាគីណាមួយ អ្នកស្រី Li Na ពោលថា គាត់មិនគាំទ្រអ្នកណាមួយទេ។
«ខ្ញុំនៅអព្យាក្រឹត្យ។ ខ្ញុំមិនគាំទ្រអ្នកវាយប្រយុទ្ធណាមួយទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់រស់នៅជាសាមញ្ញ និងដោយសន្តិភាពប៉ុណ្ណោះ»។
ពួកឧទ្ទាមនិយាយថា ពួកគេធ្វើការវាយប្រយុទ្ធដើម្បីសិទ្ធិ និងស្វ័យភាពរបស់ពលរដ្ឋនៅតំបន់ Kokang នៅក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា។ តំបន់ដែលពួកនេះកំពុងប្រយុទ្ធដើម្បីត្រួតត្រានេះសម្បូរដោយធនធានរ៉ែ និងព្រៃឈើ ហើយជាប្រភពគ្រឿងញៀនដែលផ្តល់ប្រាក់ចំណេញច្រើន ដូចជាជាតិហេរ៉ូអ៊ីនជាដើម ទោះជាមានការប្រឹងប្រែងដើម្បីបំបាត់ពាណិជ្ជកម្មនេះក៏ដោយ។
ពួកឧទ្ទាមដែលហៅកាត់ថា MNDAA នេះ មានមេដឹកនាំជាអ្នកអម្បូរចិនឈ្មោះ Peng Jiasheng ដែលម្តងនោះធ្លាប់ធ្វើជាមេដឹកនាំតំបន់នេះ តែត្រូវទម្លាក់ចេញពីអំណាចក្នុងឆ្នាំ ២០០៩។ ក្រុមឧទ្ទាម MNDAA ត្រូវបានផ្តុំឡើងពីសមាជិកសេសសល់នៃគណបក្សកុម្មុយនិស្តភូមា ដែលជាកងទ័ពព្រៃមួយ ដែលបានទទួលការគាំទ្រពីប្រទេសចិន។ ក្រុមនេះបានវាយប្រយុទ្ធតទល់និងរដ្ឋាភិបាលមីយ៉ាន់ម៉ារហូតមកដល់មានការបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងឆ្នាំ១៩៨៩។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ក្រុមនេះបានចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពមួយជាមួយរដ្ឋាភិបាល ដែលបានចូលជាធរមានរហូតមកដល់ការទម្លាក់លោក Peng ចេញពីអំណាច៕
ប្រែសម្រួលដោយ កែរ យ៉ាន
