នៅប្រទេសឥណ្ឌា នៅក្នុងកិច្ចប្រឹងប្រែងដើម្បីដណ្ដើមយកគម្រោងផ្ដួចផ្ដើមពីគណបក្ស Bharatiya Janata របស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី Narendra Modi គណបក្ស Congress Party ដែលជាគណបក្សប្រឆាំងដ៏ចម្បង បានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការសន្យាថានឹងបង្កើត «គម្រោងប្រាក់ចំណូលទាបបំផុត» ដ៏ធំមួយនៅលើពិភពលោក សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋឥណ្ឌាក្រីក្រជិត ២៥០ លាននាក់ ប្រសិនបើគណបក្សនេះត្រូវបានប្រជាពលរដ្ឋជ្រើសរើសនៅក្នុងការបោះឆ្នោតដែលនឹងចាប់ផ្ដើមចាប់ពីថ្ងៃទី ១១ ខែមេសាខាងមុខនេះតទៅ។
អ្នករិះគន់នានាបានទិតៀនគម្រោងនេះថា ជាវិធានការប្រជានិយមមួយ ដើម្បីលួងចិត្តអ្នកបោះឆ្នោត។ ពួកគេថែមទាំងមានការងឿងឆ្ងល់ផងដែរថា តើបានថវិកាមកពីណាដើម្បីឧបត្ថម្ភដល់គម្រោងដែលត្រូវចំណាយអស់ប្រហែល ៥២ ពាន់លានដុល្លារអាមេរិកនេះ។
គណបក្ស Bharatiya Janata ដែលជាគណបក្សកាន់អំណាច បានជំទាស់ទៅនឹងគម្រោងនេះថាជា «ក្ដីសុបិនក្លែងក្លាយ» មួយ ដែលបង្ហាញដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។ គណបក្សនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា កម្មវិធីសុខុមាលភាពសង្គមមួយចំនួនគឺមានរួចមកហើយសម្រាប់ជួយប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ។
ប៉ុន្តែ ការសន្យានេះបានធ្វើឲ្យសាធារណជនងាកមកចាប់អារម្មណ៍លើគំនិតមួយ ដែលនោះគឺប្រាក់ចំណូលសម្រាប់ប្រជាជនក្រីក្របំផុតនៅក្នុងប្រទេស។
លោក Rahul Gandhi ប្រធានគណបក្ស Congress Party បាននិយាយថា៖ «ការវាយប្រយុទ្ធលើភាពក្រីក្របានចាប់ផ្ដើមហើយ»។ លោកថ្លែងដូច្នេះ ស្របពេលដែលលោកបានប្រកាសអំពីការសន្យារបស់លោកនៅក្នុងការធានាផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលចំនួនប្រហែល ១ ពាន់ ៥០ ដុល្លារ ក្នុងមួយឆ្នាំ ដល់ក្រុមគ្រួសារក្រីក្របំផុតចំនួន ២០ ភាគរយ ឬក៏ចំនួន ៥០ លានគ្រួសារ។
លោក Gandhi មិនបានផ្ដល់ព័ត៌មានលំអិតអំពីថា តើគម្រោងដ៏មានមហិច្ឆតានេះទទួលបានថវិកាឧបត្ថម្ភតាមវិធីណានោះទេ ប៉ុន្តែលោកបានបញ្ជាក់ថា គម្រោងនេះនឹងត្រូវចាត់ចែងឡើងដោយមានការប្រុងប្រយ័ត្នផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។
លោកនិយាយដូច្នេះថា៖ «យើងបានធ្វើការពិចារណាគ្រប់ជ្រុងជ្រោយទាំងអស់។ យើងបានប្រឹក្សាយោបល់ជាមួយនឹងសេដ្ឋវិទូល្បីៗនានា»។ លោកបន្ថែមថា ដំណើរការទាំងនេះគឺហៅថា «Nyay» ជាភាសាឥណ្ឌា ដែលមានន័យថា «យុត្តិធម៌»។
អ្នកវិភាគនយោបាយនានាយល់ឃើញថា ការប្រកាសរបស់គណបក្ស Congress Party គឺជាការប្រឹងប្រែងដើម្បីធ្វើឲ្យបានប្រសើរជាងលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី Narendra Modi។
លោក Modi កាលពីខែមុន បានប្រកាសអំពីការផ្ដល់ប្រាក់ចំនួន ៩០ ដុល្លារអាមេរិក ដែលជាចំនួនល្មមគួរសមគ្រាន់បើជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដល់កសិករក្រីក្រ។ អ្នកអត្ថាធិប្បាយភាគច្រើន បានលើកឡើងតៗគ្នាថា «ប្រាក់កាន់តែច្រើនគឺកាន់តែប្រសើរនៅក្នុងរឿងនយោបាយ»។
អ្នកស្រី Satish Misra អ្នកវិភាគនយោបាយនៅក្នុងទីក្រុង New Delhi ប្រទេសឥណ្ឌា បាននិយាយថា ការសន្យារបស់គណបក្ស Congress Party នឹងទទួលបានការគាំទ្រពីប្រជាពលរដ្ឋរាប់ម៉ឺននាក់ ដែលមានការស្រងាកចិត្តថា «ពេលវេលាដ៏ល្អ» ដែលលោក Modi បានសន្យា នៅពេលដែលលោកឡើងកាន់អំណាច គឺជារឿងដែលមិនអាចសម្រេចបាន។
អ្នកស្រីនិយាយដូច្នេះថា៖ «មនុស្សគ្មានការងារធ្វើនៅតាមតំបន់ជនបទដាច់ស្រយាល។ កសិកម្មជួបប្រទះបញ្ហា។ ដូច្នេះ មនុស្សនឹងមើលលើបញ្ហានេះ»។
អ្នកស្រី Misra និយាយថា ចំណាប់អារម្មណ៍របស់សាធារណជននឹងងាកមកផ្ដោតលើបញ្ហាប្រចាំថ្ងៃ នៅពេលដែលគណបក្សកាន់អំណាចសម្រេចងាកមកផ្ដោតលើបញ្ហាសន្តិសុខជាតិ បន្ទាប់ពីមានភាពតានតឹង កាលពីពេលថ្មីៗនេះជាមួយនឹងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ដូច្នេះថា៖ «ករណីនេះបានធ្វើឲ្យការលើកឡើងពីរឿងសន្តិសុខខាងក្រៅ ដែលគណបក្សកាន់អំណាចបានអួតសរសើរកន្លងមកនេះ មានលក្ខណៈមិនសូវសំខាន់»។
ជនចំណាកស្រុកគ្មានជំនាញមកពីតំបន់ជនបទ ដែលសម្រុកធ្វើដំណើរស្វែងរកជីវភាពប្រសើរជាងមុននៅតាមទីក្រុងធំៗ ដូចជាទីក្រុង New Delhi និងទីក្រុង Mumbai ជាដើម បាននិយាយថា បញ្ហាប្រឈមចម្បងបំផុតរបស់ពួកគេ គឺមិនមែនបញ្ហាកង្វះប្រាក់ចំណូលនោះទេ ប៉ុន្តែគឺបញ្ហាកង្វះប្រាក់កម្រៃសមរម្យ។
លោក Parmanand Bhagat អាយុ ៣៦ ឆ្នាំ ដែលជាអ្នកបើកម៉ូតូកង់បី បាននិយាយថា៖ «ចំណូលដែលខ្ញុំរកបានស្ទើរតែមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់។ ខ្ញុំដូចជាមើលមិនឃើញពីអនាគតនោះទេ»។
មុននឹងលោកធ្វើជាអ្នកបើកម៉ូតូកង់បី លោកបានធ្វើជាសន្តិសុខយាមកាម និងអ្នកលក់ម្ហូបអាហារនៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវ តាំងពីលោកបានចាកចេញពីភូមិកំណើតរបស់លោកកាលពី ៤ ឆ្នាំមុនមក។ លោកបានបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំអាចរៀបចំអនាគតរបស់ខ្ញុំបាន នៅពេលណាដែលខ្ញុំមានប្រាក់ចំណូលបន្ថែមតែប៉ុណ្ណោះ»។
លោក Ramanand គឺជាអ្នកថែសួន។ លោកបានធ្វើដំណើរពីភូមិកំណើតរបស់លោកកាលពី ៣ ឆ្នាំមុន ដើម្បីរកលុយបញ្ជូនឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់លោកនៅឯស្រុកកំណើត។ លោកក៏បានប្រឈមនឹងបញ្ហាដូចគ្នានេះផងដែរ ដោយសារតែប្រាក់ចំណូលរបស់លោកប្រហែល ១២០ ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយខែ មិនអាចផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់លោកបានទេ។
លោកបាននិយាយដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំគ្មានប្រាក់ចំណូលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទិញម្ហូបអាហារ សម្លៀកបំពាក់ និងផ្គត់ផ្គង់ការអប់រំដល់កូនៗរបស់ខ្ញុំនោះទេ»។
គម្រោងនេះត្រូវបានប្រកាសនៅចំពេលដែលទស្សនៈយល់ឃើញអំពីប្រាក់ចំណូលមូលដ្ឋានសាកលត្រូវបានប្រទេសអភិវឌ្ឍមួយចំនួនដូចជាប្រទេសហ្វាំងឡង់ និងប្រទេសបារាំងជាដើម មានការចាប់អារម្មណ៍។
នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ការជជែកដេញដោលបានផ្ដោតលើការផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលដល់ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ។ ទោះបីជាប្រទេសឥណ្ឌាដែលមានសេដ្ឋកិច្ចកំពុងរីកចម្រើននេះបានធ្វើឲ្យមនុស្សរាប់សិបលាននាក់រួចផុតពីភាពក្រីក្រ ដោយសារប្រទេសនេះបានធ្វើឲ្យចំនួនប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រធ្លាក់ចុះពាក់ចំនួនកណ្ដាលតាំងពីឆ្នាំ ២០០៥ មកក៏ដោយ ក៏ប្រទេសនេះនៅតែមានប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រដដែល ដោយមានចំនួនមួយភាគបីនៅលើពិភពលោក។
គម្លាតនៃប្រាក់ចំណូលមានទំហំធំ ទោះបីជាអ្នកដែលមានប្រាក់ចំណូលសមរម្យមានការកើនឡើងក៏ដោយ។ ការស្ទង់មតិសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសឥណ្ឌាឆ្នាំ ២០១៦-២០១៧ បានសិក្សាពីគោលគំនិតនេះ និងថែមទាំងបានបង្ហាញពីគំរូមួយផងដែរ។
សេដ្ឋវិទូនានាបាននិយាយថា ការផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលជាមូលដ្ឋានដល់ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ អាចសម្រេចបាន ប្រសិនបើប្រទេសឥណ្ឌាបញ្ឈប់ការឧបត្ថម្ភដល់គម្រោងសុខុមាលភាពសង្គមរាប់រយដែលមានសព្វថ្ងៃ ដូចជាម្ហូបអាហារតម្លៃថោកសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ ការឧបត្ថម្ភជីដល់កសិករ និងគម្រោងធានាបង្កើតការងារនៅតាមតំបន់ជនបទ ដែលមានចំនួនប្រហែល ១២ ភាគរយ នៃថវិកាជាដើម។
ភាពជោគជ័យនៃការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពក្រីក្រ ជារឿយៗត្រូវបានគេចោទជាសំណួរ ដោយសារតែកម្មវិធីជួយផ្ដល់ថវិកាផ្គត់ផ្គង់ទាំងនេះញាំញីដោយសារអំពើពុករលួយ និងការហូរធ្លាយថវិកាចេញពីសេដ្ឋកិច្ចក្នុងស្រុក។
ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើនបានបញ្ជាក់ថា ករណីនេះប្រហែលជានឹងមិនកើតឡើងនោះទេ ដោយសារតែគណបក្ស Congress Party បានបញ្ជាក់រួចហើយថានឹងមិនបញ្ចប់កម្មវិធីជួយផ្គត់ផ្គង់ថវិកាដល់គម្រោងដែលមានស្រាប់នោះទេ។
លោក Niranjan Sahoo នៃអង្គការមូលនិធិស្រាវជ្រាវរបស់អ្នកតាមដានស្ថានការណ៍ (Observer Research Foundation) នៅក្នុងទីក្រុង New Delhi និយាយថា៖ «ករណីនេះនឹងក្លាយជាបន្ទុកបន្ថែម និងអាចបណ្ដាលឲ្យស្ថានការណ៍ហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពលរដ្ឋកាន់តែពិបាកជាងមុនងាយជាទីបំផុត។
លោកបានបន្ថែមថា វាពិតជាមានការលំបាកណាស់នៅក្នុងការបញ្ឈប់ការផ្គត់ផ្គង់ថវិកាដល់គម្រោងដែលមានស្រាប់។ លោកបញ្ជាក់ដូច្នេះថា៖ «សម្រាប់ហេតុផលសាមញ្ញមួយ គេតែងឃើញមានក្រុមអ្នកបោះឆ្នោតគាំទ្រខ្លាំងក្លា ដែលប្រឹងប្រែងដើម្បីឲ្យគម្រោងនេះបន្តទៅមុខ»។
ទោះបីជាការជជែកដេញដោលអំពីរឿងនេះនៅតែបន្តក៏ដោយ បញ្ហាសំខាន់នៅចំពេលដែលយុទ្ធនាការឃោសនាបោះឆ្នោតបានឈានដល់ចំណុចក្ដៅ គឺថា តើអ្នកក្រនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាអាចត្រូវបានទាក់ទាញដោយគម្រោងផ្ដល់លុយដល់ពួកគេនេះដែរឬទេ?
មនុស្សភាគច្រើនបានចំអកឲ្យរឿងនេះ ដោយហៅវាថាជាការសន្យារឿងបោះឆ្នោតដែលនឹងមិនដែលសម្រេចបាននោះទេ។ អ្នកខ្លះទៀតបាននិយាយថា ពួកគេមិនចង់បានការផ្ដល់លុយឲ្យនោះទេ ប៉ុន្តែចង់បានការងារសមរម្យ។
អ្នកស្រី Lakshmi Devi ជាអ្នកជំនួយការនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយដែលរកចំណូលបានប្រហែល ១២០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ អ្នកស្រីមានកូនប្រុសតូចមួយ ហើយប្ដីរបស់អ្នកស្រីមិនដែលមានការងារធ្វើស្ថិតស្ថេរនោះទេ។ អ្នកស្រីបាននិយាយដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំចង់បានប្រាក់បៀវត្សរ៍ប្រសើរជាងមុន គឺប្រហែល ២០០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ យើងអាចប្រឹងប្រែងធ្វើការ។ ពួកយើងមិនចង់បានលុយដែលគេចែកឲ្យទទេៗទេ»។
ចំណែកឯលោក Ramanand ដែលជាអ្នកថែសួនវិញ យល់ថា ការផ្ដល់ប្រាក់ឲ្យនេះនឹងមិនដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមដែលប៉ះពាល់ដល់អនាគតភ្លឺស្វាងរបស់កូនៗរបស់លោកនោះឡើយ។
លោកបានបញ្ជាក់ដូច្នេះថា៖ «ប្រាក់នេះអាចធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តតែពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែជាការពិត យើងនៅតែជួបបញ្ហា។ យើងនៅតែមានការពិបាកក្នុងចិត្ត»៕
ប្រែសម្រួលដោយ ភី សុភាដា
