តារាសម្ដែង និងជាសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្ស អ្នកស្រី Angelina Jolie បានជំរុញឲ្យក្រុមប្រឹក្សាសិទ្ធិមនុស្សអង្គការសហប្រជាជាតិបំពេញការសន្យារបស់ខ្លួនក្នុងការចាប់យកជនល្មើសឲ្យមកទទួលខុសត្រូវចំពោះអំពើហិង្សាផ្លូវភេទលើកុមារ នៅក្នុងពេលមានសង្គ្រាម។
ថ្លែងក្នុងខួប២០ឆ្នាំនៃការបំពេញការងារជាមួយទីភ្នាក់ងារជនភៀសខ្លួនរបស់អង្គការសហប្រជាតិ អ្នកស្រី Jolie មានប្រសាសន៍យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ខ្ញុំបានជួបកុមាររស់រានមានជីវិតពីអំពើហិង្សាផ្លូវភេទ អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ការបាក់ស្បាត និងការរំលោភបំពាន នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ គ្មានទ្វីបណាមួយដែលគ្មានឧក្រិដ្ឋកម្មទាំងនេះកើតឡើងទេ»។
អ្នកស្រីបានថ្លែងសុន្ទរកថានៅក្នុងកិច្ចប្រជុំក្រុមប្រឹក្សា កាលពីថ្ងៃទី ១៧ កក្កដា ដោយលើកឡើងនូវការឆ្លុះបញ្ចាំងពីបញ្ហានេះ មួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីមានការអនុម័តលើសេចក្ដីសម្រេចលេខ ២៤៦៧ ដែលជាសេចក្ដីសម្រេចធ្វើឡើងដើម្បីពង្រឹងយន្តការរកយុត្តិធម៌ និងការទទួលខុសត្រូវ។
អ្នកស្រី Jolie បានលើកឡើងនូវឧទាហរណ៍មួយអំពីកុមារជនជាតិភាគតិច Yezidi ដែលអ្នកស្រីបានជួបនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់។ នៅទីនោះ ម្ដាយ និងសាច់ញាតិរាប់ពាន់នាក់របស់កុមារត្រូវបានគេចាប់ពង្រត់ បង្ខំឲ្យធ្វើជាទាសករ និងរងការបំពារបំពានតាំងពីឆ្នាំ ២០១៤ ប្រព្រឹត្តដោយពួកសកម្មប្រយុទ្ធនៃក្រុមរដ្ឋឥស្លាម។ មនុស្សជាច្រើនកំពុងបន្តស្ថិតនៅក្នុងការចាប់បង្ខាំងនៅឡើយ។
អ្នកស្រីបានថ្លែងប្រាប់ទៅកាន់កិច្ចប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាដែលធ្វើឡើងតាមប្រព័ន្ធអនឡាញយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ក្មេងៗជាច្រើនបានឃើញនឹងភ្នែកការសម្លាប់សាច់ញាតិរបស់ពួកគេ និងការរំលោភសេពសន្ធវៈលើម្ដាយរបស់ពួកគេ។ វេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់ដែលបានផ្ដល់ការថែទាំផ្នែកសុខាភិបាលដល់ស្ត្រីនិងកុមារជនជាតិភាគតិច Yezidi និយាយថា ក្មេងស្រីស្ទើរគ្រប់គ្នាដែលអ្នកស្រីបានព្យាបាលមានអាយុចន្លោះពី ៩ ទៅ ១៧ ឆ្នាំ ហើយត្រូវបានរំលោភសេពសន្ធវៈ ឬប្រឈមនឹងអំពើហិង្សាផ្លូវភេទផ្សេងទៀត។ ក្នុងករណីខ្លះ ជនរងគ្រោះក៏មានទាំងក្មេងស្រីអាយុក្រោម ៩ ឆ្នាំផងដែរ»។
អ្នកស្រីមានប្រសាសន៍ថា ក្មេងៗបានឆ្លងកាត់នូវជំងឺស្ត្រេសដែលកើតមានបន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍បាក់ស្បាត ការភ័យខ្លាច ការបាក់ទឹកចិត្ត ការនឹកឃើញរឿងចាស់ៗ និងសុបិនអាក្រក់។ ប៉ុន្តែជនរងគ្រោះដែលមិនអាចមើលឃើញទាំងនេះ ត្រូវបានទុកចោលមិនអើពើ នៅពេលនិយាយដល់ការផ្ដល់សេវាគាំទ្រនានា។
អ្នកស្រី Jolie បានប្រសាសន៍បន្តថា៖ «សេវាថែទាំតិចតួចដែលមាន គឺផ្ដោតទៅលើតែស្ត្រីដែលនៅរស់រានមានជីវិត ដែលមានតម្រូវការជំនួយផ្នែកការថែទាំលើការបាក់ស្បាតយ៉ាងច្រើន ដែលមិនទាន់បានដោះស្រាយ។ ការពិតគឺថា គ្មានអ្នកណាម្នាក់ទទួលបានការថែទាំដែលគេត្រូវការពិតប្រាកដនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ មានកង្វះការថែទាំប្រកបដោយការយកចិត្តទុកដាក់សម្រាប់កុមារ»។
អ្នកស្រី Jolie បានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកស្រីបានឃើញបញ្ហាទាំងនេះនៅក្នុងគ្រប់ទម្រង់នៃជម្លោះ ដែលអ្នកស្រីបានទៅមើល ហើយអ្នកស្រីលើកទឹកចិត្តឲ្យសហគមន៍អន្តរជាតិ បង្កើតនូវមូលនិធិមួយដើម្បីដោះស្រាយសេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នករស់រានមានជីវិត។
អ្នកស្រី Khin Ohmar សកម្មជនដើម្បីសន្តិភាពមកពីប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា បានថ្លែងក្នុងនាមអង្គការក្រុមការងារស្ដីពីស្ត្រី សន្តិភាព និងសន្តិសុខ។ អ្នកស្រីនិយាយថា នៅប្រទេសរបស់អ្នកស្រី ពួកយោធាបានប្រើប្រាស់ជាយូរមកហើយនូវការរំលោភសេពសន្ធវៈ ធ្វើជាអាវុធដើម្បីប្រឆាំងនឹងសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចនានា។
អ្នកស្រី Khin Ohmar មានប្រសាសន៍ថា៖ «រឿងរ៉ាវគួរឲ្យរន្ធត់ជាច្រើនរបស់ស្ត្រីរ៉ូហ៊ីងយ៉ា នៅឆ្នាំ ២០១៦ និង២០១៧ ដែលគេហៅថា «ប្រតិបត្តិការបោសសម្អាត» នៅតែកើតមានបច្ចុប្បន្ន គួរឲ្យរន្ធត់ ហើយបើនិយាយពីភាពយង់ឃ្នងរបស់ពួកគេ គឺខុសពីកន្លែងផ្សេងទៀត។ ទាំងនោះតំណាងឲ្យរបៀបដែលពួកយោធាប្រើប្រាស់ហិង្សាផ្នែនយេនឌ័រ ក្នុងយុទ្ធនាការប្រឆាំងនឹងសហគមន៍ជនជាតិដើម រួមមាននៅរដ្ឋ Kachin, Shan, Ta’ang និងរដ្ឋ Rakhine។
អ្នកស្រីនិយាយថា ឧក្រិដ្ឋកម្មអន្តរជាតិធ្ងន់ធ្ងរជាច្រើននៅតែបន្តកើតមាននៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ហើយអ្នកស្រីជំរុញឲ្យក្រុមប្រឹក្សាបញ្ជូនករណីនេះទៅតុលាការព្រហ្មទណ្ឌអន្តរជាតិ ICC ដោយសារតែការទទួលខុសត្រូវក្នុងស្រុកមិនអាចកើតមានឡើយ។
លោកស្រី Pramila Patten ប្រេសិតរបស់អគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកផ្នែកហិង្សាផ្លូវភេទក្នុងពេលមានសង្គ្រាម និយាយថា អំពើហិង្សាផ្លូវភេទគឺជាយុទ្ធវិធីមួយនៅក្នុងសង្គ្រាម ដែលគេប្រើជាឧបករណ៍ដើម្បីដាក់សម្ពាធផ្នែកនយោបាយ ប្រើដើម្បីបំបាត់ភាពជាមនុស្ស ធ្វើឲ្យមានអស្ថិរភាព និងដើម្បីបណ្ដេញប្រជាជនឲ្យចាកចេញដោយបង្ខំ។ ហិង្សាទាំងនេះរួមានការរំលោភសេពសន្ធវៈ ទាសភាពផ្លូវភេទ ពេស្យាកម្មដោយបង្ខំ ការមានផ្ទៃពោះដោយបង្ខំ ការរំលូតកូនដោយបង្ខំ ការធ្វើក្លាយជាមនុស្សគ្មានកូនដោយបង្ខំ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំ។
អ្នកស្រី Patten មានប្រសាសន៍ប្រាប់ក្រុមប្រឹក្សាដូច្នេះថា៖ «នេះគឺជាបទឧក្រិដ្ឋដែលបំផ្លាញគ្រឹះតភ្ជាប់សហគមន៍ជាមួយគ្នា ធ្វើឲ្យបណ្ដាញស្អិតរមួតនៃសង្គម និងសុវត្ថិភាព មានភាពសឹករេចរិល»។
អ្នកស្រីនិយាយថា អង្គការសហប្រជាជាតិបានកត់ត្រាករណីហិង្សារផ្លូវភេទពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះ ជិត ៣.០០០ ករណីកាលពីឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែអ្នកស្រីកត់សម្គាល់ថា វាជាឧក្រដិ្ឋកម្មដែលមិនត្រូវបានរាយការណ៍ ដោយសារតែការភ័យខ្លាចមានការសងសឹក និងដោយសារតែមានស្លាកស្នាមទូយ៌ស។ ការវាយប្រហារជិតដល់ ៩០ ភាគរយ បានយកស្ត្រី និងកុមារជាគោលដៅ ក្នុងនោះ ចំនួន ៨៤៨ ករណី ធ្វើឡើងទៅលើកុមារ។ ករណីរាប់រយទៀតក៏ផ្ដោតទៅលើបុរស ក្មេងប្រុស និងមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាផងដែរ។
អ្នកស្រីកត់សម្គាល់ថា ជនរងគ្រោះជាច្រើននៅតែស្វែងរកយុត្តិធម៌ និងការគាំទ្រ បើទោះបីជាវាមានរយៈពេលរាប់ឆ្នាំមកហើយក្ដី។
អ្នកស្រី Patten មានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅក្នុងបរិបទបន្ទាប់ពីជម្លោះ ដូចជានៅប្រទេសបូស្ន៊ី និង Herzegovina ជនដែលរស់រានមានជីវិតពីហិង្សាផ្លូវភេទនៅតែបន្តព្យាយាមដើម្បីទទួលបាននូវសិទ្ធិ និងឋានៈជាជនរងគ្រោះដោយស្របច្បាប់នៃសង្គ្រាម ដើម្បីទទួលបាននូវសំណង និងជំងឺចិត្ត»។
អ្នកស្រីជំរុញឲ្យក្រុមប្រឹក្សាសន្តិសុខអង្គការសហប្រជាជាតិអនុវត្តសេចក្ដីសម្រេច និងបង្ហាញដល់ជនដៃដល់ឲ្យបានដឹងថា អ្នកដែលរំលោភបំពានសេចក្ដីសម្រេចនោះនឹងប្រឈមជាមួយនឹងផលវិបាក៕
