ការលាងដៃឲ្យបានញឹកញាប់ជាមួយសាប៊ូនិងទឹកក្នុងពេលយ៉ាងតិចណាស់ ២០ វិនាទី ត្រូវបានណែនាំដោយអ្នកជំនាញផ្នែកសុខភាពដើម្បីការពារមិនឲ្យឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩។ នេះគឺជាអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងអនុវត្តក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលដែលការលាងដៃ និងការងូតទឹកបង្ហាញពីអនាម័យផ្ទាល់ខ្លួននៅសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ នៅមុនសតវត្សរ៍ទី១៩ គឺមិនដូច្នេះទេ។
ជាឧទាហរណ៍ ព្រះមហាក្សត្រ Louis XIV (ទី១៤) នៃប្រទេសបារាំងត្រូវបានគេនិយាយថា បានព្រះអង្គស្រង់ព្រះកាយតែពីរដងប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយជីវិតរបស់ព្រះអង្គ ដោយរាប់ចាប់ពីទ្រង់ពេញវ័យមក។ ការស្រង់ព្រះកាយទាំងពីរដងរបស់ទ្រង់ គឺត្រូវបានណែនាំដោយវេជ្ជបណ្ឌិតរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមានអាការៈប្រឈួនព្រះសិរសា ហើយគ្រូពេទ្យរបស់ព្រះអង្គគិតថា ការស្រង់ព្រះកាយអាចជួយព្រះអង្គបាន។ ក៏ប៉ុន្តែ ការស្រង់ព្រះកាយមិនបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គឈប់ប្រឈួនព្រះសិរសានោះទេ ដូច្នេះចាប់តាំងពីពេលនោះមកព្រះអង្គមិនដែលស្រង់ព្រះកាយទៀតឡើយ។
ការធ្វើព្រះរាជពិធីអនាម័យព្រះកាយរបស់ព្រះមហាក្សត្រ Louis XIV (ទី១៤) និងតួលេខប្រវត្តិសាស្ត្រដទៃទៀត ត្រូវបានរៀបរាប់នៅក្នុងសៀវភៅថ្មីមួយដែលមានចំណងជើងថា «ខ្លួនប្រាណស្អាត៖ ប្រវត្តិសាស្រ្តសម័យទំនើប» ឬ «The Clean Body: A Modern History» ដែលនិពន្វដោយលោក Peter Ward។ លោក Ward ដែលជាអតីតសាស្រ្ដាចារ្យប្រវត្ដិសាស្ដ្រនៅសាកលវិទ្យាល័យ University of British Colombia បានធ្វើការស្វែងយល់អំពីការផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់នៃការថែរក្សាខ្លួនប្រាណនៅបណ្តាប្រទេសលោកខាងលិចក្នុងរយៈពេលជាង ៤ សតវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ។
ការសម្អាតខ្លួនប្រាណក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងក្នុងពេលអតីតកាល
លោក Peter Ward បានឲ្យដឹងថា មិនមែនមានតែព្រះមហាក្សត្រ Louis XIV (ទី១៤) មួយអង្គឯងប៉ុណ្ណោះទេ ដែលមានទម្លាប់សម្អាតព្រះកាយដូចនោះ អ្នកផ្សេងទៀតនៅសម័យកាលនោះ ក៏មានទម្លាប់មិនងូតទឹកដែរ។
នៅសតវត្សរ៍ទី១៨ មនុស្សនៅក្នុងវណ្ណៈខ្ពស់ភាគច្រើនគឺកម្រនឹងងូតទឹកណាស់។ ពួកគេបានលុបមុខ និងលាងដៃរបស់ពួកគេម្តងម្កាល ហើយរក្សាខ្លួនពួកគេឲ្យស្អាតដោយការផ្លាស់ប្តូរខោអាវទ្រាប់ខាងក្នុងពណ៌ស នៅក្រោមសម្លៀកបំពាក់របស់ពួកគេ។ លោក Peter Ward បានថ្លែងក្នុងសម្តីដើមថា៖
«ការគិតអំពីភាពស្អាតគឺបានផ្តោតទៅលើសម្លៀកបំពាក់របស់ពួកគេ ជាពិសេសសម្លៀកបំពាក់ដែលពាក់ជាប់ផ្ទាល់នឹងស្បែករបស់ពួកគេ។ ទស្សនៈទូទៅ គឺខោអាវទ្រាប់ខាងក្នុងពណ៌ស ដែលពួកគេពាក់នៅខាងក្រោមសម្លៀកបំពាក់ខាងក្រៅរបស់ពួកគេនឹងស្រូបយកញើស និងភាពមិនស្អាតរបស់ខ្លួនប្រាណ ដូច្នេះវាបានសម្អាតស្បែករបស់ពួកគេ»។
កអាវ និងដៃអាវពណ៌សស្រទាប់ខាងក្នុង ជាញឹកញាប់វែងជាងសម្លៀកបំពាក់ខាងក្រៅ ដែលនោះ ជាការបង្ហាញពីភាពស្អាតរបស់ខ្លួនប្រាណនៃម្ចាស់សម្លៀកបំពាក់នោះ។ សម្លៀកបំពាក់បែបនោះក៏បានបញ្ជាក់ពីឋានៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៅក្នុងសង្គមរបស់អ្នកដែលស្លៀកសម្លៀកបំពាក់នោះផងដែរ ពីព្រោះមនុស្សភាគច្រើននៅក្នុងសង្គមលោកខាងលិចនាពេលនោះ មិនមានប្រាក់ដើម្បីកាត់ ឬទិញសម្លៀកបំពាក់របៀបនោះបានទេ។
បន្តិចម្តងៗ ការគិតអំពីភាពស្អាតបានផ្លាស់ប្តូរដោយចាប់ផ្តើមពីក្រុមអ្នកមានវណ្ណៈខ្ពស់ ហើយក៏បានរាលដាលដល់អ្នកដែលមានវណ្ណៈកណ្តាលដែលចំនួនបានបន្តកើនឡើង។ លោក Ward បានពន្យល់បន្ថែមថា៖
«មកដល់ចុងសតវត្សរ៍ទី១៨ អ្នកមានវណ្ណៈខ្ពស់ ចាប់ផ្តើមទទួលស្គាល់ថា ការងូតទឹក គឺជាទម្រង់ថ្មីនៃការថែរក្សាអនាម័យផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅក្នុងរង្វង់អ្នកមានវណ្ណៈខ្ពស់នៅគ្រប់ទីកន្លែង បុរស និងស្ត្រីចាប់ផ្តើមមើលឃើញពីគុណតម្លៃថ្មីមួយក្នុងការរក្សាខ្លួនប្រាណឲ្យស្អាត ហើយការងូតទឹកជាវិធីថ្មីមួយ ដើម្បីឲ្យមានភាពស្អាតនោះ»។
តើមានការផ្លាស់ប្តូរអ្វីខ្លះ នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩?
នៅសតវត្សរ៍ទី១៩ ការថែរក្សាខ្លួនប្រាណបានក្លាយជាអ្វីដែលមនុស្សបានគិតថា ជាការកំណត់សម្គាល់ថា ពួកគេខុសពីអ្នកមានវណ្ណៈទាប។ នៅពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ទី១៩ ការងូតទឹកញឹកញាប់ជាងមុន ក្លាយជារឿងធម្មតា។
ការរីកចម្រើនផ្នែកឧស្សាហកម្ម ប្រព័ន្ធលូបង្ហូរទឹក ស្ថាបត្យកម្ម និងវិទ្យាសាស្ត្រ បានជួយជំរុញឲ្យមានការងូតទឹក និងការលាងដៃ។ លោក Ward បានថ្លែងបន្តក្នុងសម្តីដើមថា៖
«មានការផលិតឧបករណ៍ថ្មីៗសម្រាប់បន្ទប់ងូតទឹក និងមានការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើរូបរាងនៃបន្ទប់ទឹកនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់អ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយក្នុងរយៈពេលប្រហែលជាមួយសតវត្សរ៍ក្រោយមក ប្រជាពលរដ្ឋទូទៅ បានចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យបន្ទប់ទឹករបស់ពួកប្រសើរឡើងដែរ»។
ការផលិត និងការផ្សព្វផ្សាយអំពីសាប៊ូ បានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការលើកកម្ពស់អនាម័យខ្លួនប្រាណ ដែលជារបៀបរស់នៅគួរឲ្យចង់បាន និងមានភាពទាក់ទាញ។ ខ្លួនប្រាណនិងដៃស្អាត តំណាងឲ្យការចូលចុះក្នុងសង្គម។ នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៩មនុស្ស ចាប់ផ្តើមយល់ដឹងពីទំនាក់ទំនងរវាងភាពស្អាត និងសុខភាពល្អ។
លាងដៃរបស់អ្នក
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៩ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របារាំងលោក Louis Pasteur បានរកឃើញទំនាក់ទំនងរវាងអតិសុខុមប្រាណ និងការឆ្លងជំងឺ។ លោក Ward បានថ្លែងបន្ថែមក្នុងសម្តីដើមថា៖
«គំនិតរបស់លោកប៉ាស្ទ័រ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់ការគិតខាងផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តរបស់លោកខាងលិច។ គំនិតរបស់លោកប៉ាស្ទ័រនោះ ក៏បានជ្រាបចូលទៅក្នុងចលនាដែលគាំទ្រសុខភាពសាធារណៈផងដែរ ដែលពួកគេបានក្លាយជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងខ្លាំងក្លាទៅមហាជននានា អំពីការលាងសម្អាតដៃ។ ខ្ញុំគិតថា មកដល់ទសវត្សរ៍១៩២០ និង១៩៣០ ការលាងដៃ គឺជារឿងធម្មតានៅក្នុងប្រទេសលោកខាងលិចភាគច្រើន ទោះបី ជាទូទៅការសម្អាតខ្លួនប្រាណនេះ បានកើតឡើងនៅតំបន់ទីក្រុងមុនតំបន់ជនបទក៏ដោយ។ ហើយនៅតាមបណ្តាប្រទេសមួយចំនួន ដែលនៅតែបន្តវិធីសម្អាតខ្លួនប្រាណតាមរបៀបជនបទនោះ ការលាងដៃ និងទម្លាប់សម្អាតផ្សេងៗទៀត មិនត្រូវបានអនុវត្តភ្លាមៗនោះទេ»។
សព្វថ្ងៃនេះ ការណ៍ដែលការលាងដៃញឹកញាប់បានក្លាយជាទម្លាប់យ៉ាងទូលំទូលាយដើម្បីជាការទប់ស្កាត់ការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩នោះ លោក Ward សង្ឃឹមថា មនុស្សម្នា នឹងអភិវឌ្ឍរបៀបអនាម័យផ្ទាល់ខ្លួនថ្មីៗផ្សេងទៀត។
ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី លោកមិនមានសុទិដ្ឋិនិយមទេ ដោយលោកបានបញ្ជាក់ថា ប្រវត្តិសាស្រ្តបានបង្ហាញថា មនុស្សហាក់ដូចជាយកចិត្តទុកដាក់តិចជាងមុនចំពោះការលាងដៃ នៅពេលដែលជំងឺរាតត្បាតបានបញ្ចប់៕
ប្រែសម្រួលដោយអ្នកស្រី លី ម៉ូរីវ៉ាន់
