សហជីពឥណទានសន្សំ និងសហឥណទាន ដែលគេស្គាល់ជាទូទៅថា សាកូ (SACCOS) កំពុងតែមានភាពពេញនិយមកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា។ សហជីពនេះកំពុងផ្តល់ជាជម្រើសមួយជំនួសធនាគារ សម្រាប់អ្នកដែលមានប្រាក់ចំណូលទាប និងដែលត្រូវការហិរញ្ញប្បទាន។
លោក George Mokua ដែលជាអ្នកបើកបរតាក់ស៊ីមួយរូប បាននិយាយថា ការដែលគាត់ជាសមាជិកមួយរបស់សាកូ បានផ្តល់លទ្ធភាពឲ្យគាត់ចាប់ផ្តើមបើកអាជីវកម្មឡានតាក់ស៊ីបាន។ ជាយូរមកហើយ គាត់បាននិយាយថា គាត់មិនមានទំនុកចិត្តទៅរកធនាគារទេ ដោយសារតែគាត់មិនមានប្រាក់សន្សំច្រើន និងមានទ្រព្យសម្បត្តិតិចតួច។
គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា «លក្ខខណ្ឌដើម្បទទួលបានប្រាក់កម្ចីមួយ ពីសាកូមិនលំបាកទេ។ ធនាគារវិញនឹងតម្រូវយើងឲ្យមានប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិមួយ ក្នុងចំណោមតម្រូវការផ្សេងៗទៀត ដែលយើងប្រហែលជាមិនមាននោះទេ។»
លទ្ធភាពរបស់សាកូ ក្នុងការផ្តល់ប្រាក់កម្ចីក្នុងអត្រាការប្រាក់ទាប បានទាក់ទាញសមាជិកជាច្រើន និងបានចូលរួមចំណែកដល់ភាពរីកលូតលាស់របស់សាកូនៅទូទាំងប្រទេសកេនយ៉ា។
លោក George Mokua បានទិញរថយន្តដំបូងរបស់គាត់ តាមរយៈប្រាក់កម្ចីរបស់សាកូ។ គាត់កំពុងតែសន្សំប្រាក់ដើម្បីឈានទៅទិញរថយន្តទីពីររបស់គាត់ផងដែរ។
លោកបាននិយាយថា «វាមិនមានសម្ពាធច្រើនទេ នៅពេលដែលគាត់សងប្រាក់ទៅឲ្យសាកូ »។ អ្វីដែលសាកូបានផ្ដល់ឲ្យយើង ដរាបណាយើងអាចសងទៅពូកគេវិញ វាគ្មានបញ្ហានោះទេ។ ចំណែកឯធនាគារវិញ នៅពេលដែល ដល់ថៃ្ងសងប្រាក់មកដល់ ធនាគារចង់បានប្រាក់របស់ពួកគេវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស»។
នៅក្នុងសាកូ ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាសហជីពឥណទាននៅក្នុងប្រទេសដទៃទៀត ប្រាក់ចំណេញសុទ្ធ ត្រូវបានចែករំលែករវាងសមាជិកទាំងអស់នៅក្នុងទម្រង់ជាភាគលាភ។ ការបែងចែកនេះផ្អែកលើចំនួនភាគរយនៃការកាន់កាប់ភាគហ៊ុនរបស់សមាជិកម្នាក់ៗ ខណៈដែលធនាគារវិញ មានតែម្ចាស់ភាគហ៊ុនទេដែលទទួលបានចំណែកនៃប្រាក់ចំណេញ។
ជាធម្មតានៅក្នុងសាកូមួយ លក្ខណៈពិសេសរបស់វាគឺ តែងតែមានទំនាក់ទំនងរួមមួយក្នុងចំណោមសមាជិក ដូចជាមានវិជ្ជាជីវៈដូចគ្នា ឬដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ដូចគ្នា។
លោក Michael Maruga Mangeri គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៅMetropolitan National SACCO ដែលមាន ប្រតិបត្ដិការចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៧មកម្ល៉េះ និងមានសមាជិក៩០.០០០នាក់។
«សមាជិករបស់យើងមានសិប្បករ juakali [សិប្បករលោហៈធាតុ] កសិករចិញ្ចឹមគោ កសិករដាំកាហ្វេ អ្នកមានមុខរបរទាក់ទងនឹងទេសចរណ៍ ហើយក៏មានម្ចាស់សហគ្រាសធុនតូចដូចជា អ្នកលក់គ្រឿងដែក និងអ្នកមានហាង ឬតូបផ្សេងៗ។ ទាំងនោះគឺជា ការងារដោយប្រើកម្លាំង យើងមាននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ហើយយើងកំពុងព្យាយាមអភិវឌ្ឍ ដោយផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវប្រាក់កម្ចី ក្នុងអត្រាដែលមានលក្ខណៈប្រកួតប្រជែងយ៉ាងខ្លាំង»។
លោក Ambrose Jagongoដែលជាអ្នកជំនាញខាងហិរញ្ញវត្ថុ និងភាពជាសហគ្រិននៅ សាកលវិទ្យាល័យកេនយ៉ាតតា (Kenyatta University) មានអារម្មណ៍ថា សាកូ គឺជាអនាគតរបស់ សហគ្រិនវ័យក្មេងនៅក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា ដែលទើបតែចាប់ផ្តើម។
«បញ្ហាវត្ថុបញ្ចាំធានាបានបង្កជាឧបសគ្គសម្រាប់អ្នកដែលពុំមានលទ្ធភាពលើផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។ បើសិនជាខ្ញុំមិនមានវត្ថុបញ្ចាំធានាទេ នោះខ្ញុំប្រហែលជាមិនទៅរកធនាគារនោះទេ។ ពីព្រោះប្រសិនបើខ្ញុំចង់ចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មមួយ ធនាគារនឹងមិនផ្តល់ប្រាក់កម្ចីមកខ្ញុំនោះទេ។ ធនាគារនឹងផ្តល់ប្រាក់កម្ចីមកខ្ញុំ នៅករណីមួយ នៅពេលដែលខ្ញុំមានមុខជំនួញមួយរួចទៅហើយ ដែលពួកគេអាចមើលឃើញ»។
ការស្រាវជ្រាវមួយដោយអង្គការពលកម្មអន្តរជាតិបានបង្ហាញថា ប្រហែលជាប្រាំពីរភាគរយ នៃចំនួនប្រជាជនអាហ្រ្វិកជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រភេទផ្សេងៗនៃសហហិរញ្ញប្បទាន។
នៅក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា ចំពោះប្រជាជនដែលមិនអាចទទួលបានហិរញ្ញប្បទានតាមរបៀបផ្សេងបាននោះ សហហិរញ្ញប្បទានបានកំពុងជំរុញសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសនេះយ៉ាងខ្លាំង ៕
ប្រែសម្រួលដោយ ហង្ស វុទ្ធិកា