បាត់ដំបង៖ ខណៈដែលពិភពលោកនាំគ្នាប្រារព្ធទិវាកុមារីអន្តរជាតិនៅថ្ងៃទី១១ខែតុលានេះ កុមារីក្រីក្រនៅក្នុងភូមិអណ្តែតទឹកមួយនៅលើបឹងទន្លេសាបក្នុងប្រទេសកម្ពុជាកំពុងប្រឈមនឹងអនាគតមិនប្រាកដប្រជាមួយ ដោយសារតែកង្វះឱកាសនិងលទ្ធភាពទទួលបានការអប់រំឲ្យបានវែងឆ្ងាយ។
ខុសពីកុមារភាគច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កុមារក្រីក្រនៅក្នុងភូមិអណ្តែតទឹកនេះត្រូវចែវទូកមករៀននៅសាលាអណ្តែតទឹករបស់ពួកគេនៅលើបឹងទន្លេសាបនេះ ស្ថិតក្នុងភូមិព្រែកទាល់ ឃុំកោះជីវាំង ស្រុកឯកភ្នំ ខេត្តបាត់ដំបង។
ថ្វីត្បិតតែពួកគេអាចមានឱកាសមករៀននៅសាលាបឋមសិក្សាព្រែកទាល់នេះក៏ដោយ ក៏កុមារជាច្រើននៅទីនេះ ជាពិសេសគឺកុមារីតែម្តង និយាយថា ពួកគេមិនរំពឹងថា បានរៀនដល់ថ្នាក់ខ្ពស់ទេ ដោយសារតែជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រ។
ឆេង លី អាយុ១១ឆ្នាំគឺជាសិស្សថ្នាក់ទី៣នៅសាលានេះ។
«ខ្ញុំចង់រៀនដល់ថ្នាក់ទី១២ ប៉ុន្តែម៉ែឪខ្ញុំក្រ។ ខ្ញុំខ្លាចក្រែងថា ខ្ញុំមិនអាចរៀនដល់នោះទេ ព្រោះខ្ញុំត្រូវជួយម៉ែខ្ញុំ។ ម៉ែខ្ញុំរាយម៉ងជាមួយប្អូន និងបងខ្ញុំនៅឯព្រៃ»។
សិស្សស្រីនៅសាលានេះមានចំនួនជិតពាក់កណ្តាលនៃសិស្សសរុបជាង៣៤០នាក់។
លោកវន ពិសីគឺជានាយកសាលាបឋមសិក្សាព្រែកទាល់នេះ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា សិស្សស្រីដែលទៅទីនេះភាគច្រើនចង់រៀន ហើយចង់រៀនឲ្យបានខ្ពស់ទៀតផង។ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវទៅជួយធ្វើកិច្ចការងារឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។
«មើលទៅនៅទីនេះ កូនសិស្សចង់រៀន។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលម៉ែឪទៅឆ្ងាយ ទៅព្រៃ ទៅរកស៊ី គាត់យកកូនទៅដែរ»។
មានប្រជាពលរដ្ឋជាង២០០០គ្រួសារ ឬស្មើនឹងចំនួនមនុស្សជាង១ម៉ឺននាក់រស់នៅក្នុងឃុំកោះជីវាំងនេះ។ ក្រៅពីប្រកបរបរលក់ដូរបន្តិចបន្តួចនៅលើផ្ទះទឹករបស់ខ្លួន ប្រជាជនភាគច្រើននៅនេះពឹងអាស្រ័យលើការនេសាទត្រីដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។
គ្រួសារខ្លះនិយាយថា ទោះបីជាពួកគេចង់ឲ្យកូនស្រីបានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចធ្វើបានដែរ ដោយសារតែនៅទីនេះមានតែសាលាបឋមសិក្សាមួយនិងអនុវិទ្យាល័យមួយតែប៉ុណ្ណោះ។
លោកម៉ៅ ពេញគឺជាអ្នកនេសាទម្នាក់និងជាឪពុកនៃកូន៨នាក់។
«រាល់ថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើមានអង្គការណាមកជួយបន្ថែមសាលារៀន ឲ្យមានវិទ្យាល័យនៅទីនេះក៏បានដែរ ចង់ឲ្យក្មេងៗហ្នឹងងាយស្រួល កុំឲ្យពិបាកគ្នាទៅរៀនតាមខេត្ត។ ហើយបើមានមហាវិទ្យាល័យនៅទីនេះទៅ គ្នាបានរៀនគ្រាន់បើ»។
អាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននៅទីនេះយល់ស្រប។
លោកប៊ុន បេងគឺជាមេឃុំកោះជីវាំងនេះ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា ប្រសិនបើមានអង្គការ ឬរដ្ឋាភិបាលជួយជ្រុំជ្រែងបង្កើតឲ្យមានសាលារៀនថ្នាក់ខ្ពស់ជាងនេះទៀត នោះវានឹងជួយរួមចំណែកកាត់បន្ថយភាពក្រីក្ររបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនេះ។
«កាលណាគាត់មិនបានបន្តការសិក្សាឲ្យបានជ្រៅជ្រះបន្តទៀតទេ ការធ្វើការបម្រើជាតិ ឬសង្គមគ្រួសាររបស់គាត់ វានៅតែវិលវល់ វាមិនវិវត្ត។ សព្វថ្ងៃធ្វើការអ្វីមួយ គេត្រូវការចំណេះដឹងឲ្យបានជ្រៅជ្រះ។ បើយើងគ្មានចំណេះដឹង មិនបានរៀនសូត្របន្តឲ្យបានវែងឆ្ងាយ ក៏ទៅរកការងារធ្វើមិនបានធំដុំនឹងគេដែរ»។
លោកបន្ថែមថា ដូច្នេះរដ្ឋាភិបាលនិងដៃគូអភិវឌ្ឍន៍នានាគួរពិចារណាក្នុងការផ្តល់ឱកាសនិងលទ្ធភាពដល់កុមារ ជាពិសេសគឺកុមារី ក្នុងការទទួលបានការអប់រំកម្រិតខ្ពស់ ដើម្បីជួយជ្រុំជ្រែងគ្រួសាររបស់ពួកគេឲ្យចេញផុតពីវដ្តនៃភាពក្រីក្រក្នុងមូលដ្ឋាននេះបាន៕
ខុសពីកុមារភាគច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កុមារក្រីក្រនៅក្នុងភូមិអណ្តែតទឹកនេះត្រូវចែវទូកមករៀននៅសាលាអណ្តែតទឹករបស់ពួកគេនៅលើបឹងទន្លេសាបនេះ ស្ថិតក្នុងភូមិព្រែកទាល់ ឃុំកោះជីវាំង ស្រុកឯកភ្នំ ខេត្តបាត់ដំបង។
ថ្វីត្បិតតែពួកគេអាចមានឱកាសមករៀននៅសាលាបឋមសិក្សាព្រែកទាល់នេះក៏ដោយ ក៏កុមារជាច្រើននៅទីនេះ ជាពិសេសគឺកុមារីតែម្តង និយាយថា ពួកគេមិនរំពឹងថា បានរៀនដល់ថ្នាក់ខ្ពស់ទេ ដោយសារតែជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រ។
ឆេង លី អាយុ១១ឆ្នាំគឺជាសិស្សថ្នាក់ទី៣នៅសាលានេះ។
«ខ្ញុំចង់រៀនដល់ថ្នាក់ទី១២ ប៉ុន្តែម៉ែឪខ្ញុំក្រ។ ខ្ញុំខ្លាចក្រែងថា ខ្ញុំមិនអាចរៀនដល់នោះទេ ព្រោះខ្ញុំត្រូវជួយម៉ែខ្ញុំ។ ម៉ែខ្ញុំរាយម៉ងជាមួយប្អូន និងបងខ្ញុំនៅឯព្រៃ»។
សិស្សស្រីនៅសាលានេះមានចំនួនជិតពាក់កណ្តាលនៃសិស្សសរុបជាង៣៤០នាក់។
លោកវន ពិសីគឺជានាយកសាលាបឋមសិក្សាព្រែកទាល់នេះ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា សិស្សស្រីដែលទៅទីនេះភាគច្រើនចង់រៀន ហើយចង់រៀនឲ្យបានខ្ពស់ទៀតផង។ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវទៅជួយធ្វើកិច្ចការងារឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។
«មើលទៅនៅទីនេះ កូនសិស្សចង់រៀន។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលម៉ែឪទៅឆ្ងាយ ទៅព្រៃ ទៅរកស៊ី គាត់យកកូនទៅដែរ»។
មានប្រជាពលរដ្ឋជាង២០០០គ្រួសារ ឬស្មើនឹងចំនួនមនុស្សជាង១ម៉ឺននាក់រស់នៅក្នុងឃុំកោះជីវាំងនេះ។ ក្រៅពីប្រកបរបរលក់ដូរបន្តិចបន្តួចនៅលើផ្ទះទឹករបស់ខ្លួន ប្រជាជនភាគច្រើននៅនេះពឹងអាស្រ័យលើការនេសាទត្រីដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។
គ្រួសារខ្លះនិយាយថា ទោះបីជាពួកគេចង់ឲ្យកូនស្រីបានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចធ្វើបានដែរ ដោយសារតែនៅទីនេះមានតែសាលាបឋមសិក្សាមួយនិងអនុវិទ្យាល័យមួយតែប៉ុណ្ណោះ។
លោកម៉ៅ ពេញគឺជាអ្នកនេសាទម្នាក់និងជាឪពុកនៃកូន៨នាក់។
«រាល់ថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើមានអង្គការណាមកជួយបន្ថែមសាលារៀន ឲ្យមានវិទ្យាល័យនៅទីនេះក៏បានដែរ ចង់ឲ្យក្មេងៗហ្នឹងងាយស្រួល កុំឲ្យពិបាកគ្នាទៅរៀនតាមខេត្ត។ ហើយបើមានមហាវិទ្យាល័យនៅទីនេះទៅ គ្នាបានរៀនគ្រាន់បើ»។
អាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននៅទីនេះយល់ស្រប។
លោកប៊ុន បេងគឺជាមេឃុំកោះជីវាំងនេះ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា ប្រសិនបើមានអង្គការ ឬរដ្ឋាភិបាលជួយជ្រុំជ្រែងបង្កើតឲ្យមានសាលារៀនថ្នាក់ខ្ពស់ជាងនេះទៀត នោះវានឹងជួយរួមចំណែកកាត់បន្ថយភាពក្រីក្ររបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនេះ។
«កាលណាគាត់មិនបានបន្តការសិក្សាឲ្យបានជ្រៅជ្រះបន្តទៀតទេ ការធ្វើការបម្រើជាតិ ឬសង្គមគ្រួសាររបស់គាត់ វានៅតែវិលវល់ វាមិនវិវត្ត។ សព្វថ្ងៃធ្វើការអ្វីមួយ គេត្រូវការចំណេះដឹងឲ្យបានជ្រៅជ្រះ។ បើយើងគ្មានចំណេះដឹង មិនបានរៀនសូត្របន្តឲ្យបានវែងឆ្ងាយ ក៏ទៅរកការងារធ្វើមិនបានធំដុំនឹងគេដែរ»។
លោកបន្ថែមថា ដូច្នេះរដ្ឋាភិបាលនិងដៃគូអភិវឌ្ឍន៍នានាគួរពិចារណាក្នុងការផ្តល់ឱកាសនិងលទ្ធភាពដល់កុមារ ជាពិសេសគឺកុមារី ក្នុងការទទួលបានការអប់រំកម្រិតខ្ពស់ ដើម្បីជួយជ្រុំជ្រែងគ្រួសាររបស់ពួកគេឲ្យចេញផុតពីវដ្តនៃភាពក្រីក្រក្នុងមូលដ្ឋាននេះបាន៕
