លោក Abdul Kadir Ansari មានបំណងអភិវឌ្ឍតូប(ហាង)កាត់ដេររបស់លោកទៅជាជំនួញធំជាងនេះ។ លោកបើកជំនួញនេះ៤ឆ្នាំមុនក្នុងតំបន់ Dharavi ក្នងក្រុង Mumbai។ តែផែនការដ៏មានមហិច្ឆិតាក្នុងការបំបាត់តំបន់អាណាធិបតេយ្យធំជាងគេក្នុងលោកហើយផ្លាស់ទីពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្នុងសំណង់ទាំងនេះដោយចំណាយប្រាក់៣ពាន់លានដុល្លារ ធ្វើឲ្យលោកព្រួយបារម្ភ។
លោក Ansari និយាយថាតូបកាត់ដេររបស់លោកនៅតំបន់ Dharavi នឹងត្រូវបិទក្នុងអំឡុងពេលអភិវឌ្ឍ។ លោក មិនដឹងថាតើលោកនឹងទទួលបានកន្លែងជំនួសដើម្បីដំណើការមុខរបររបស់លោកវិញឬអត់ទេ។ លោកថ្លែងថា៖«តូបកាត់ដេរខ្ញុំនៅទីនេះ នឹងត្រូវបិទ។ សំណង់អគារនឹងលេចរូបរាងឡើង។ ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំនឹងមានកន្លែងរកស៊ីទៀតទេ»។
រដ្ឋាភិបាល បានផ្តល់កិច្ចសន្យាដល់ក្រុមហ៊ុន Adani Group ដើម្បីបំបាត់សំណង់អាណាធិបតេយ្យ Dharavi ដែលលាតសន្ធឹងលើដីត្រូវប៉ាន់ជាង២៥០ហិកតានៅចំកណ្តាលក្រុង Mumbai។
តំបន់អាណាធិបតេ្យនេះ ជាជម្រកមនុស្ស១លាននាក់។ ក្រោយពលរដ្ឋរើចេញ សំណង់លំនៅដ្ឋាននិងអាជីវកម្ម ត្រូវគេគ្រោងនឹងសាងសង់នៅទីលំហដែលនៅទំនេរចោល។
មានសុទិដ្ឋិនិយមអំពីការប្តូរស្ថានភាពរស់នៅដ៏គួរឲ្យសង្វេគទៅជាផ្ទះល្វែងទំនើប។
ពលរដ្ឋតំបន់ Dharavi ខ្លះដូចជាលោក Pramod Khade មានសុទិដ្ឋិនិយមអំពីការប្តូរស្ថានភាពរស់នៅដ៏យ៉ាប់យឺននេះទៅជាផ្ទះល្វែងទំនើប។ លោកនិយាយថាឪពុកនិងជីតារបស់លោក បានរស់នៅទីនេះ តែជំនាន់លោក ស្រមៃថានឹងបានរស់នៅក្នុងអគារមួយ។
លោកថ្លែងថា៖«ឪពុកនិងជីតាខ្ញុំ សុទ្ធតែបានរស់នៅទីនេះ តែយ៉ាងហោចណាស់ មនុស្សជំនាន់ក្រោយ គួរតែរស់នៅក្នុងអគារមួយ។ នេះជាអ្វីដែលពួកយើងជាច្រើនប្រាថ្នាចង់បាន»។
តែមនុស្សជាច្រើនខ្លាចថាការអភិវឌ្ឍតំបន់អាណាធិបតេយ្យ Dharavi ធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់ជីវភាព។ អស់រាប់ទសវត្សរ៍មកហើយ តូបរាប់រយ បានរីកដូចផ្សិតនៅតាមច្រកនិងបរិវេណតូចចង្អៀត ដែលផលិតផលិតផលដូចជាកាបូបស្បែកនិងឆ្នាំងដីជាដើម។ មុខរបរធម្មតាទាំងនេះ ផលិតទំនិញច្រើនមុខដែលមានតម្លៃប្រមាណ១ពាន់លានដុល្លារ។
ម្ចាស់ហាងធ្វើក្អមឆ្នាំដីក្នុងតំបន់ Dharavi អ្នកស្រី Jaya Behan បារម្ភអំពីរបៀបដែលគ្រួសារអ្នកស្រី នឹងត្រូវរ៉ាប់រង បើមុខរបរឆ្នាំដីរបស់ខ្លួនត្រូវបិទ។ អ្នកស្រី ថាប្រជាជនដូចជាអ្នកស្រី មិនអាចរកការងារធ្វើបានទេ ហើយគេមិនជួលអ្នកស្រីដែលមានអាយុច្រើនទេ។ អ្នកស្រីថាមិនបានរៀនសូត្រ ហើយថាមានតែអ្នកបានរៀនទេដែលរកការងារធ្វើបាន។
កម្មករធ្វើឆ្នាំងដីនិយាយថាពួកគេត្រូវការកន្លែងចំហរដើម្បីធ្វើការ។ អ្នកស្រី Jaya Behan បារម្ភអំពីរបៀបដែលគ្រួសារអ្នកស្រី នឹងត្រូវរ៉ាប់រង បើមុខរបរឆ្នាំដីរបស់ខ្លួនត្រូវបិទ។
អ្នកស្រីថ្លែងថា៖«គ្មាននរណានឹងជួលខ្ញុំធ្វើការក្នុងវ័យនេះទេ។ យើងមិនបានរៀនសូត្រ ហើយមានតែអ្នកចេះដឹងទេ ទើបមានការងារ»។
សហគ្រិន អ្នកស្រី Megha Gupta ធ្វើការជាមួយជាងដេរកាបូបស្បែកនៅតំបន់ Dharavi។ អ្នកស្រីបានបើកវគ្គបណ្តុះបណ្តាលដើម្បីបង្កើនជំនាញរបស់ពួកគេ ហើយគេហទំព័ររបស់អ្នកស្រី ជួយពួកគេឲ្យរកម៉ូយបានកាន់តែច្រើន។
អ្នកស្រី ថ្លែងថា៖«មនុស្សនៅទីនេះ ធ្វើការគ្រាន់តែដើម្បីរស់។ ពួកគេមិនប្រឹងប្រែងទេ។ អ៊ីចឹងហើយទើបពួកគេមានចំណូលទាបណាស់»។
អ្នកស្រី Gupta ជឿជាក់ថាការអភិវឌ្ឍតំបន់ Dharavi ឡើងវិញ នឹងពាក់ព័ន្ធការរើមុខរបរទៅកន្លែងថ្មី។ អ្នកស្រីថ្លែងថា៖«អ្នកមិនអាចយកមនុស្ស១លាននាក់ចេញពីកន្លែងរបស់ពួកគេហើយប្រាប់ពួកគេឲ្យទៅធ្វើការកន្លែងផ្សេងវិញនោះទេ។ ពួកគេកំពុងពិចាណា តែវាជាគម្រោងដ៏ពិបាកមួយ។ គ្មានកន្លែងណាលើលោកនេះ ដែលមានរឿងបែបនេះកើតឡើងទេ»។
ពលរដ្ឋនិយាយថាពួកគេមិនត្រូវបានពិគ្រោះយោបល់ជាមុនអំពីគម្រោងរុះរើនេះទេ។ ពួកគេយល់ច្បាស់អំពីអ្វីដែលពួកគេចង់បាន។
ជាងកាត់ដេរលោក Kamble និយាយថាមានតូបមួយលើដំបូលផ្ទះគ្រប់ខ្នង។ ដូច្នេះការអភិវឌ្ឍត្រូវតែធានាថាវាមានផ្ទះនិងកន្លែងធ្វើការ។ លោកថ្លែងថា៖«មានតូបលើផ្ទះគ្រប់ខ្នង។ អ៊ីចឹង ការអភិវឌ្ឍនេះគួរតែផ្តល់ទាំងផ្ទះនិងកន្លែងធ្វើការ»។
ម្ចាស់តូបជាងកាត់ដេរលោក Ansari មានការបារម្ភស្រដៀងគ្នា។ លោកថាតំបន់ Dharavi ជាកន្លែងស្នូលបំផុតសម្រាប់ការងារនិងទីផ្សារសំខាន់របស់លោក។ លោកមានអារម្មណ៍តានតឹងដោយសារលោកអាចត្រូវរើកន្លែងចេញពីទីក្រុង Mumbai។
លោកថ្លែងថា៖«តំបន់ Dharavi ជាកន្លែងសំខាន់ណាស់សម្រាប់ការងារខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍តប់ប្រមល់ ដោយសារគេអាចឲ្យខ្ញុំរើចេញពីMumbai។ ទីផ្សារសម្លៀកបំពាក់សំខាន់របស់ខ្ញុំគឺនៅទីនេះ»។
ភាពតានតឹងទាំងនេះ នឹងនៅជាប់នឹងមនុស្សជាច្រើនរហូតទាល់តែពួកគេដឹងថាតើអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណា៕
