បន្តិចម្តងៗ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តយ៉ាងច្បាស់ ដោយភាគច្រើនគាំទ្របាតុកម្ម ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះនិយាយថា ពួកគេមានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្តចំពោះរឿងនេះ និងចង់ឲ្យទីក្រុងហុងកុង ដែលជាមាតុភូមិទីពីររបស់ពួកគេត្រឡប់មករកភាពប្រក្រតីឡើងវិញ។ មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់និយាយថា ពួកគេមិនចង់ពាក់ព័ន្ធនឹងបាតុកម្មនោះទេ ដោយសារតែពួកគេខ្លាចត្រូវគេចាប់ខ្លួន និងត្រូវគេបញ្ជូនចេញពីទីក្រុងហុងកុង។
លោក Prabhu Singh បានមករស់នៅក្នុងទីក្រុងហុងកុងអស់រយៈពេល ២៥ ឆ្នាំមកហើយ ដោយលក់បង្អែមឥណ្ឌា និងតែទឹកដោះគោ នៅហាងតូចមួយក្នុងតំបន់ដែលសម្បូរទៅដោយអ្នករកស៊ីជាជនជាតិអាស៊ីផ្សេងទៀត។
ស្ទើរតែរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ក្នុងរយៈពេល ៤ ខែចុងក្រោយនេះ ការតវ៉ាប្រឆាំងនឹងរដ្ឋាភិបាលបានធ្វើឲ្យស្ទះផ្លូវនៅមុខហាងរបស់លោក ហើយនាពេលថ្មីៗនេះ ប៉ូលិសបានប្រើកាណុងទឹកបាញ់ដាក់ព្រះវិហារឥស្លាមនៅក្បែរនោះ ដែលជាកន្លែងដែលសហគមន៍ពលរដ្ឋអាស៊ីខាងត្បូងតែងតែទៅ។ ហេតុការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យមេដឹកនាំទីក្រុងហុងកុងធ្វើការសុំទោសដល់សហគមន៍នេះ ដែលពួកគេភាគច្រើនបានរស់នៅទីនេះអស់ជាច្រើនជំនាន់មកហើយ។
លោក Singh និយាយថា ការរស់នៅទីនេះមិនសូវស្រួលទេឥឡូវនេះ។ លោកជាអ្នកស្រុកម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកស្រុក ៨ ភាគរយក្នុងទីក្រុងហុងកុង ដែលមិនមែនជាជនជាតិចិន។ ដូច្នេះពួកគេមិនមានសិទ្ធិទាំងអស់ដូចពលរដ្ឋហុងកុងដែលជាជនជាតិចិននោះទេ ទោះបីជាពួកគេកើតនៅទីនេះ ឬរស់នៅទីនេះអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។
ករណីនេះបានធ្វើឲ្យលោក និងអ្នកធ្វើអាជីវកម្មដទៃទៀតដូចរូបលោក មិនចង់ពាក់ព័ន្ធនឹងបាតុកម្មដ៏ធំបំផុត ដែលទីក្រុងហុងកុងមិនដែលជួបប្រទះក្នុងរយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ។ ជនអន្តោប្រវេសន៍នៅក្នុងទីក្រុងនេះ ដែលភាគច្រើនមកពីប្រទេសហ្វីលីពីន ឥណ្ឌូណេស៊ី ឥណ្ឌា និងប៉ាគីស្ថាន នឹងបញ្ជាក់ដោយមិនបង្អែបង្អង់យូរថា លក្ខខណ្ឌធ្វើពាណិជ្ជកម្មដោយសេរីរបស់ទីក្រុងហុងកុងគឺជាអ្វីដែលជំរុញឲ្យពួកគេមកធ្វើការនៅទីនេះ។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មានមនុស្សមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះដែលមានឆន្ទៈពិភាក្សាអំពីនយោបាយដោយបើកចំហ។ មនុស្សភាគច្រើនបានប្រាប់ VOA ដោយមិនបង្ហាញមុខ និងឈ្មោះថា ជាស្មារតី ពួកគេគាំទ្រការតវ៉ានេះ ប៉ុន្តែមិនអាចចូលរួមបាននោះទេ ដោយសារតែក្នុងនាមជាជនអន្តោប្រវេសន៍ ប្រសិនបើត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន ពួកគេអាចត្រូវអាជ្ញាធរបញ្ជូនចេញទៅប្រទេសកំណើតរបស់ពួកគេវិញភ្លាមៗ។
លោក Singh ក៏មានការប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយនឹងអ្វីដែលលោកនិយាយផងដែរ។
លោក Singh និយាយថា «ខ្ញុំគិតថា ការតវ៉ាទាំងនោះគឺដើម្បីភាពល្អប្រសើររបស់ទីក្រុងហុងកុង។ ពួកគេទាមទារចំណុចមួយចំនួន ហើយរដ្ឋាភិបាលមិនយល់ព្រមជាមួយនឹងការទាមទាររបស់ពួកគេ»។
ករណីនេះគឺផ្ទុយស្រឡះទៅនឹងអ្នកទេសចរបរទេសមួយចំនួនដែលបានចូលរួមក្នុងបាតុកម្មយ៉ាងសប្បាយចិត្ត។ បាតុករបានជំរុញឲ្យអន្តរជាតិជួយ ដោយបានគ្រវីទង់ជាតិសហរដ្ឋអាមេរិក និងទង់ជាតិអង់គ្លេស នៅក្នុងពេលធ្វើបាតុកម្ម។ និស្សិតអាមេរិកាំងម្នាក់ឈ្មោះ Jose Fernandez និយាយថា លោកគិតថា លោកត្រូវតែចូលរួមក្នុងការតវ៉ា ដោយសារតែនេះជាការប្រយុទ្ធដើម្បីមនុស្សគ្រប់គ្នា។
លោក Jose Fernandez និយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនមានគ្រួសារនៅហុងកុងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែប្រយុទ្ធដើម្បីសេរីភាព មិនថាដើម្បីអ្នកណានោះទេ»។
វាជារឿងពិបាកសម្រាប់ពលរដ្ឋដែលរស់នៅទីនោះអស់រយៈជាយូរ។ ពលរដ្ឋហ្វីលីពីនមានចំនួន ១ ភាគ ៣ នៃជនអន្តោប្រវេសន៍ទាំងអស់នៅក្នុងទីក្រុងហុងកុង ដែលភាគច្រើនធ្វើជាអ្នកបម្រើតាមផ្ទះ។ អ្នកបម្រើតាមផ្ទះភាគច្រើនដូចជានាង Amy Arellano ជាដើម បាននិយាយថា ការតវ៉ានេះមានការរំខាន ដោយសារតែវាបានធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធធ្វើដំណើរសាធារណៈបិទដំណើរការ។
នាង Amy Arellano និយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនចូលរួមការតវ៉ាទេ។ យើងគ្រាន់តែស្តាប់ព័ត៌មានដើម្បីដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងនៅខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនអាចចូលរួមបានទេ។ ជនជាតិហ្វីលីពីនមិនចូលរួមធ្វើបែបនេះទេ ដោយសារតែវាបង្កបញ្ហាដល់យើង។ យើងមិនមែនជាពលរដ្ឋនៅទីនេះនោះទេ។ យើងគ្រាន់តែជាជនបរទេសនៅក្នុងទីក្រុងហុងកុងតែប៉ុណ្ណោះ»។
នាង Nuki ជាជនជាតិឥណ្ឌូណេស៊ី និងបានរស់នៅក្នុងទីក្រុងហុងកុងអស់រយៈពេល ១១ ឆ្នាំ មកហើយ ដោយធ្វើការជាអ្នកបម្រើតាមផ្ទះ។
នាង Nuki និយាយថា៖ «យើងសង្ឃឹមថា ទីក្រុងហុងកុងនឹងមានសន្តិភាពដូចមុន។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ហុងកុង។ យើងស្រឡាញ់ហុងកុង»។
ប៉ុន្តែពលរដ្ឋហុងកុងដែលជាជានជាតិចិននិយាយថា ពួកគេយល់ពីស្ថានភាពលំបាកនៅក្នុងការសម្រេចចិត្តនេះ។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ បន្ទាប់ពីមានហេតុការណ៍កើតឡើងនៅព្រះវិហារឥស្លាមមក ពួកគេបានប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅក្បែរតំបន់ Chungking Mansions ដែលជាតំបន់សំបូរជនអន្តោប្រវេសន៍រស់នៅ ដើម្បីបង្ហាញការគាំទ្ររបស់ពួកគេដល់ជនអន្តោប្រវេសន៍៕
