ការស្ទង់មតិមួយនាពេលថ្មីៗនេះ បានឲ្យដឹងថា ពលរដ្ឋភាគច្រើននៅជុំវិញពិភពលោកបានផ្តល់ពិន្ទុទាបដល់រដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសរបស់ខ្លួនចំពោះការគ្រប់គ្រងវីរុសកូរ៉ូណា។ បើទោះបីជាហេតុផលនៅពីក្រោយមិនដូចគ្នាក៏ដោយ ចិន និងវៀតណាមជាប្រទេសដែលធ្វើបានប្រសើរជាងគេបង្អស់ ដោយសារតែក្នុងពេលកន្លងមក ប្រទេសទាំងពីរធ្លាប់មានបទពិសោធន៍មួយចំនួន ទាក់ទងនឹងជំងឺរាតត្បាត។
ការស្ទង់មតិសាធារណៈដោយទីភ្នាក់ងារស្រាវជ្រាវ Blackbox Research និង Toluna បានផ្តល់ឲ្យប្រទេសតែ៧ប៉ុណ្ណោះ នូវពិន្ទុយ៉ាងតិច ៥០ លើ ១០០ នៅក្នុងចំណោមប្រទេសសរុបចំនួន ២៣ ចំពោះការគ្រប់គ្រងលើវីរុសកូរ៉ូណា ដែលការណ៍នេះ «បានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សតិអារម្មណ៍បស្ចឹមប្រទេស» និងការរំពឹងទុកពីការត្រៀមលក្ខណៈរបស់រដ្ឋាភិបាល។
ចិនជាប់ថ្នាក់កំពូលនៃតារាងដោយទទួលបានពិន្ទុ ៨៦ បន្តដោយវៀតណាមដែលទទួលបានពិន្ទុ ៧៧។ ប្រទេសនៅលំដាប់ថ្នាក់កំពូលទាំង១០ គឺសុទ្ធតែជាប្រទេសនៅអាស៊ី លើកលែងតែប្រទេសអេមីរ៉ាត់អារ៉ាប់រួម និងណូវែលសេឡង់ប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងការបកស្រាយពីភាពជោគជ័យរបស់ទ្វីបអាស៊ីក្នុងការគ្រប់គ្រងវីរុសកូរ៉ូណាធៀបនឹងបស្ចិមប្រទេស លោក Kent Calder សាស្រ្តាចារ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យ John Hopkins បានលើកឡើងពីការឆ្លើយតបបែបរួមបញ្ចូលគ្នានូវផ្នែកបច្ចេកទេសយ៉ាងរហ័សរហួន និងប្រកបដោយបទពិសោធន៍ ក៏ដូចជាការរឹតត្បិតទៅលើសេរីភាពដើរហើររបស់ជនស៊ីវិល។
អ្វីដែលចិន និងវៀតណាមបានធ្វើដូចគ្នានោះគឺថា ពួកគេបានចាប់ផ្តើមចាត់វិធានការទៅលើការទប់ស្កាត់ការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩ មុនប្រទេសដទៃទៀត ហើយប្រទេសទាំងពីរធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ជាមួយនឹងជំងឺរាតត្បាតកាលពីពេលមុនៗ ដែលការណ៍នេះ បានជួយលើកកម្ពស់សមត្ថភាពបច្ចេកទេស និងចំណេះដឹងក្នុងការគ្រប់គ្រងលើជំងឺរាតត្បាត។ ប្រទេសទាំងពីរក៏ជារដ្ឋដែលមានបក្សដឹកនាំតែមួយ ដែលបានធ្វើការតាមដាន និងដាក់ការរឹតបន្តឹងផងដែរ។
តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ចិននិងវៀតណាមទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះផ្សេងគ្នា ពាក់ព័ន្ធនឹងតម្លាភាពនៅក្នុងការឆ្លើយតប ដូច្នេះការបានចំណាត់ថ្នាក់ខ្ពស់ចំពោះការទទួលស្គាល់ស្នាដៃពីសំណាក់ពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន ក៏តម្រូវឲ្យមានការបកស្រាយផ្សេងគ្នាផងដែរ។
នៅខណៈពេលដែលចិន និងសហរដ្ឋអាមេរិក កំពុងតែចោទប្រកាន់គ្នាទៅវិញទៅមកចំពោះបញ្ហាជំងឺកូវីដ១៩នេះ វៀតណាមបានចាប់ផ្តើមព្យាបាលអ្នកជំងឺតាំងពីគ្រាដំបូង ដោយបានធ្វើតេស្ត និងតាមដានរកអ្នកដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកជំងឺកូវីដ១៩ ដាក់កំហិតទៅលើការដើរហើរ និងប្រើទិន្នន័យ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្ត។
អ្នកវិភាគជាន់ខ្ពស់នៃវិទ្យាស្ថានសិក្សាគោលនយោបាយយុទ្ធសាស្រ្តអូស្រ្តាលីអ្នកស្រី Huong Le Thu បានសរសេរនៅលើទំព័រប្លុករបស់ក្រុមប្រឹក្សាទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិថា៖
«អាជ្ញាធរវៀតណាមបានធ្វើប្រតិបត្តិការឆ្លើយតបភ្លាមៗ យ៉ាងដាច់ខាត និងម៉ត់ចត់»។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា ការមិនមានអ្នកស្លាប់ និងអត្រាឆ្លងទាប «បានពង្រឹងគោលជំហរនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះវៀតណាមនៅលើឆាកអន្តរជាតិ និងលើកកម្ពស់ជំនឿទុកចិត្តរបស់សាធារណជនទៅលើរដ្ឋាភិបាល»។
លោក Kashif Ansari នាយកប្រតិបត្តិនៃក្រុមហ៊ុន IQI Global Group ដែលជាក្រុមហ៊ុនប្រឹក្សាយោបល់លើផ្នែកអចលនទ្រព្យមួយ បានហៅវៀតណាមថាជា «ជម្រកសុវត្ថិភាព» នៅក្នុងតំបន់។ លោកបាននិយាយដោយសំដៅទៅលើការស្ទង់មតិសាធារណៈថា «វាមិនមែនជារឿងគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ ដែលពលរដ្ឋវៀតណាមមានអារម្មណ៍ថា រដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេបានឆ្លើយតបយ៉ាងល្អនោះ»។
តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី អ្នកមានមន្ទិលសង្ស័យបានលើកឡើងពីលទ្ធភាពដែលថា ភាពជោគជ័យរបស់វៀតណាមត្រូវបានជួយគាំទ្រពីក្រោយដោយការរាយការណ៍ពីចំនួនអ្នកឆ្លងជំងឺទាបជាងចំនួនពិតប្រាកដ បណ្តាញនៃមន្រ្តីសន្តិសុខវៀតណាម និងការដាក់កំហិតទៅលើបណ្តាញផ្សព្វផ្សាយថ្មី និងចាស់។
ប៉ុន្តែបញ្ញវ័ន្តលោក Trang Nguyen និងលោក Edmund Malesky បានអះអាងថា ការផ្តោតទៅលើលទ្ធិផ្តាច់ការបានធ្វើឲ្យមានការមើលរំលងទៅលើ «ការវិវត្តទៅមុខជាបន្តបន្ទាប់នៅក្នុងវិស័យសុខាភិបាល ការទទួលបានព័ត៌មាន និងការគ្រប់គ្រងអំពើពុករលួយ» នៅប្រទេសវៀតណាម។
លោកទាំងពីរបាននិយាយថា វៀតណាមបានចំណាយពេលរាប់ទសវត្សរ៍ ដើម្បីធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលថ្នាក់ស្រុកអាចឆ្លើយតបបានឆាប់រហ័ស និងប្រកបដោយជំនាញវិជ្ជាជីវៈជាងមុន ដែលនេះបានជួយសម្របសម្រួលការងាររវាងមន្រ្តីថ្នាក់កណ្តាល និងមន្រ្តីថ្នាក់ខេត្ត ខណៈពេលមានជំងឺកូវីដ១៩។ ជាឧទាហរណ៍ រដ្ឋាភិបាលវៀតណាមបានចាត់វិធានការពង្រឹងឲ្យមានតម្លាភាពជាងមុន តាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយលម្អិតនៅតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត អំពីករណីកើតមានវីរុសកូរ៉ូណា និងបកស្រាយហេតុផលដែលខ្លួនមិនបានរាប់បញ្ចូលពីការស្លាប់អ្នកជំងឺកូវីដ១៩ម្នាក់ដោយសារអាការៈខូចថ្លើម ជាការស្លាប់ដោយសារជំងឺកូវីដ១៩។
លោក Nguyen និងលោក Malesky បានសរសេរនៅក្នុងរបាយការណ៍វិភាគនៅលើទំព័រវិភាគរបស់វិទ្យាស្ថាន Brookings ថា «ក្នុងខណៈពេលដែលរិះគន់លើការរំលោភបំពានឯកជនភាព និងកង្វះសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញមតិ បណ្តាញសកម្មជនតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតនៅវៀតណាម មិនបានលើកឡើងពីការស្លាប់ ឬការបំបិទព័ត៌មាននោះទេ។ ដូច្នេះនៅខណៈដែលអាចមានលទ្ធភាពក្នុងការរាប់មិនបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃចំនួនអ្នកឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩ ការបើកចំហជាសាធារណៈបានផ្តល់នូវលទ្ធភាពសម្រាប់ការពិភាក្សា និងអនុញ្ញាតឲ្យមានការកែប្រែ ប្រសិនបើចាំបាច់»។
ទោះបីជាវៀតណាមគ្រប់គ្រងទៅលើកាសែត និងអ៊ីនធឺណិតនៅក្នុងស្រុកក៏ដោយ មតិសាធារណៈគឺផ្អែកទៅលើការទទួលបានព័ត៌មានដែលមានច្រើនជាងនៅប្រទេសចិន។
ការបង្ខាំងតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតដោយរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំង រួមមានការដាក់បម្រាមមិនឲ្យប្រើប្រាស់បណ្តាញសង្គម Facebook គេហទំព័រ Google និងប្រភពព័ត៌មានដទៃទៀត តែផ្ទុយទៅវិញ វៀតណាមអនុញ្ញាតឲ្យមានប្រភពព័ត៌មានទាំងអស់នេះ។ ហើយមិនដូចវៀតណាម ចិនបានបណ្តេញសារព័ត៌មានបរទេសធំៗចេញពីប្រទេសកាលពីខែមីនា ខណៈពេលមានភាពចលាចលដោយសារជំងឺកូវីដ១៩។
ការរឹតត្បិតដោយរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងបានរារាំងមិនឲ្យពលរដ្ឋចិនដឹងឮពីការរិះគន់ផ្សេងៗពីឆាកអន្តរជាតិ។ នៅក្នុងការស្ទង់មតិសាធារណៈ លោក David Black ស្ថាបនិកវិទ្យាស្ថាន Blackbox បាននិយាយក្នុងសម្តីដើមថា៖
«ពលរដ្ឋចិនមានការពេញចិត្តខ្លាំង ដែលនេះអាចដោយសារតែពួកគេស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលងើបរើចេញពីជំងឺកូវីដ១៩ រួចទៅហើយ»។
លោកបានថ្លែងបន្តថា សម្រាប់ប្រទេសដែលកំពុងជួបស្ថានការណ៍កាន់តែដុនដាប ការស្ទង់មតិនេះបង្ហាញពី «ការប្រេះស្រាំនៃជំនឿទុកចិត្តនៅបស្ចឹមប្រទេស»។
ពលរដ្ឋដែលត្រូវបានស្ទង់មតិនៅប្រទេសនានាដូចជា សហរដ្ឋអាមេរិក បារាំង និងជប៉ុនមានទំនោរក្នុងការនិយាយថា មេដឹកនាំរបស់ពួកគេបានឆ្លើយតបយឺតយ៉ាវ ហើយថា ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែលរដ្ឋាភិបាលប្រទេសរបស់ខ្លួនមិនបានត្រៀមលក្ខណៈឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់វិបត្តិសុខភាព។លោក Calder បាននិយាយនៅក្នុងបទសម្ភាសន៍ជាមួយនឹងផ្នែកសារព័ត៌មានឈ្មោះថា The Hub នៅសកលវិទ្យាល័យរបស់លោកថា បស្ចឹមប្រទេសអាចរៀនមេរៀនពីអាស៊ី។
មេរៀនទាំងនោះរួមមាន ផែនការទំនុកបម្រុងនៅពេលមានវិបត្តិផ្សេងៗដូចជា ការរាតត្បាតដោយជំងឺជាសាកល ដែលក្នុងនោះអាចរួមមានការរក្សាទុកគ្រឿងសម្ភារៈផ្នែកសុខាភិបាលជាលក្ខណៈយុទ្ធសាស្រ្ត និងជួយសម្រួលប្រព័ន្ធផ្គង់ផ្គង់នានា៕
ប្រែសម្រួលដោយ ណឹម សុភ័ក្រ្តបញ្ញា
