ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ជាតិពុលដ៏អាក្រក់បំផុតនៅក្នុងតំបន់ថ្មប៉ប្រះទឹក Great Barrier Reefមិនមែនជាកម្ទេចផ្លាស្ទិកតូចៗនោះទេ ប៉ុន្តែជាកម្ទេចក្រណាត់តូចៗហៅថា Microfiber ដែលមានជាតិនីឡុងនិងសសៃអំបោះតូចៗ។
ផលប៉ះពាល់ដែលស្ទើរតែមិនអាចមើលឃើញ នៃជាតិពុលនៃទៅលើត្រី ឬមនុស្សជាតិនៅមិនទាន់រកឃើញនោះទេ ប៉ុន្តែក្រុមអភិរក្សព្រួយបារម្ភថា វានឹងប៉ះពាល់កាន់តែខ្លាំងដល់ថ្មប៉ប្រះទឹកនៅតំបន់ភូមិភាគឦសានរបស់អូស្ត្រាលី។ ថ្មប៉ប្រះទឹកបានរងគ្រោះដោយសារការសឹកថ្ម ដែលបង្កឡើងដោយការឡើងកម្តៅទឹកសមុទ្រ ការនេសាទហួសហេតុ និងជាតិពុលដែលហូរចេញពីកសិដ្ឋានចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។
អ្នកស្រីបណ្ឌិត Frederieke Kroon ជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រផ្នែកស្រាវជ្រាវមួយនៅវិទ្យាស្ថានអូស្ត្រាលីសម្រាប់វិទ្យាសាស្ត្រសមុទ្រ។
អ្នកស្រីបានថ្លែងថា៖
«គំរូទឹកសមុទ្រទាំងអស់មានកម្ទេចផ្លាស្ទិក ហើយត្រីដែលយើងយកមកពិសោធន៍ទាំងអស់ក៏មានកម្ទេចផ្លាស្ទិកដែរ។ យើងឃើញមានត្រីមួយមានជាប់អ្វីម្យ៉ាងដែលយើងហៅថា កម្ទេចក្រណាត់តូចៗ។ ត្រីអាចគិតថា វាជាអាហារ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ត្រីស៊ីតែកម្ទេចក្រណាត់តូចៗតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ វាមិនមានសារធាតុបំប៉នអ្វីនោះទេ»។
វានៅមិនទាន់ច្បាស់នោះទេថាតើ កម្ទេចតូចៗទាំងនោះមកពីណា។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវសង្ស័យថា កម្ទេចទាំងនោះស្ថិតនៅលើចរន្តទឹកសមុទ្រ ជាកាកសំណល់ចេញពីកប៉ាល់ ឬហើរតាមខ្យល់ ឬហូរតាមប្រព័ន្ធលូចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។ អ្នកស្រាវជ្រាវជឿថា កម្ទេចតូចៗទាំងនោះអាចកើតចេញពីក្រណាត់ និងប្រអប់កញ្ចប់ផ្សេងៗ ដែលបានបំបែកខ្លួននៅក្នុងសមុទ្រ ហើយក្លាយទៅជាកម្ទេចតូចៗ។
តំបន់ថ្មប៉ប្រះទឹក Great Barrier Reef មានទំហំប៉ុនប្រទេសអ៊ីតាលី ឬជប៉ុន។
តំបន់បេតិកភណ្ឌពិភពលោកនេះជាប្រព័ន្ធថ្មប៉ប្រះទឹកដ៏ធំបំផុតនៅលើភពផែនដី និងមានទំហំ៣៤៤.០០០ គីឡូម៉ែត្រការ៉េ។ វាធំខ្លាំងណាស់ ដែលអាចមើលឃើញពីលើអាកាសបាន។
តំបន់នេះស្ថិតនៅពីមុខឆ្នេរក្នុងរដ្ឋ Queensland ហើយប្រមូលផ្តុំទៅដោយប្រព័ន្ធថ្មប៉ប្រះទឹកចំនួន៣.០០០ និងជាជម្រកសត្វនិងរុក្ខជាតិអស្ចារ្យជាច្រើន៕
ប្រែសម្រួលដោយ ប៊ុន ប៉េងហ៊ុយ
