ការរកឃើញនៃប្រភពរ៉ែលីចូមដ៏សន្ធឹកសន្ធាប់ត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាពរជ័យចម្រុះនៅក្នុងតំបន់កាស្មៀរដែលមានបញ្ហារបស់ប្រទេសឥណ្ឌា ដែលក្តីសង្ឃឹមនានាសម្រាប់ការជំរុញសេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់ ត្រូវបានរំខានដោយការភ័យខ្លាចការផ្លាស់ទីលំនៅរបស់អ្នកស្រុក និងការខូចខាតដល់បរិស្ថានដែលផុយស្រួយនៃដែនដីនេះ។
ការរកឃើញរ៉ែលីចូម ដែលជាសារធាតុគន្លឹះក្នុងការផលិតអាគុយសម្រាប់ប្រើក្នុងរថយន្តអគ្គិសនី និងឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកផ្សេងទៀត ទំនងជាដំណឹងល្អសម្រាប់ប្រទេសឥណ្ឌាទាំងមូល ដែលសង្ឃឹមថានឹងជួយសន្សំប្រាក់បានរាប់ពាន់លានដុល្លារដល់ប្រទេសនេះ ខណៈដែលឥណ្ឌាព្យាយាមផ្លាស់ប្តូរសេដ្ឋកិច្ចចេញឱ្យឆ្ងាយពីឥន្ធនៈហ្វូស៊ីល។
វាក៏ផ្តល់នូវក្តីសង្ឃឹមនៃការងារដែលមានប្រាក់ខែល្អនៅក្នុងតំបន់កាស្មៀរ ដែលការវិនិយោគទុនបានធ្លាក់ចុះចំពេលមានភាពមិនច្បាស់លាស់ផ្នែកនយោបាយ និងការបិទអ៊ីនធឺណិតញឹកញាប់ ចាប់តាំងពីរដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាបានដកហូតឋានៈស្វ័យភាពក្នុងតំបន់នេះកាលពីឆ្នាំ២០១៩។
ប៉ុន្តែអ្នកស្រុកនៅភាគនិរតីនៃស្រុក Reasi នៃតំបន់ Jammu និង Kashmir ជាជង្រុករ៉ែនោះនិយាយថា ពួកគេត្រូវបែងចែករវាងក្តីសង្ឃឹមទាំងនោះ និងការភ័យខ្លាចនៃការបណ្តេញចេញពីដីរបស់ពួកគេ ដើម្បីបើកផ្លូវសម្រាប់ប្រតិបត្តិការរុករករ៉ែ ក៏ដូចជាការព្រួយបារម្ភអំពីផលប៉ះពាល់លើបន្លែក្នុងស្រុក និង សត្វព្រៃ។
ក្រុមស្ទង់ភូមិសាស្ត្រនៃប្រទេសឥណ្ឌាបានប៉ាន់ប្រមាណថាតំបន់នេះមានផ្ទុករ៉ែលីចូមចំនួន៥,៩ លានតោនដែលមានតម្លៃប្រហែល៤១០ពាន់លានដុល្លារ ទោះបីជាការសិក្សាបន្ថែមទៀតនឹងត្រូវការចាំបាច់ដើម្បីកំណត់គុណភាពនៃលីចូម និងបញ្ជាក់ថាវាអាចត្រូវបានធ្វើអាជីវកម្ម។
ប្រសិនបើក្តីសង្ឃឹមដំបូងត្រូវបានចេញជារូបរាងមែន ជង្រុករ៉ែនេះនឹងតំណាងឱ្យចំណែកដ៏សំខាន់នៃបរិមាណរ៉ែលីចូមដែលគេដឹងនៅក្នុងពិភពលោក ដែលត្រូវបានប៉ាន់ប្រមាណកាលពីឆ្នាំមុនដោយក្រុមស្ទង់ភូមិសាស្ត្រសហរដ្ឋអាមេរិកថាមានត្រឹមតែ៨០,៧លានតោនប៉ុណ្ណោះ។ រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាគ្រោងនឹងដាក់ដេញថ្លៃរ៉ែនេះនៅដើមខែមិថុនា ដោយមានការព្រមានថា រ៉ែលីចូមចម្រាញ់អាចដំណើរការបានតែនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាប៉ុណ្ណោះ។
លោក Siddharth Goel ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ផ្នែកគោលនយោបាយនៅវិទ្យាស្ថានអន្តរជាតិសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយចីរភាពដែលមានមូលដ្ឋាននៅប្រទេសកាណាដាបានថ្លែងក្នុងបទសម្ភាសន៍ជាមួយ VOAថា៖ «ទំហំនៃជង្រុករ៉ែនេះគឺមានសារៈសំខាន់ ហើយអាច ប្រសិនបើបង្ហាញឱ្យឃើញពីលទ្ធភាពធ្វើពាណិជ្ជកម្មបាន គឺកាត់បន្ថយការពឹងផ្អែករបស់ឥណ្ឌាលើការនាំចូលថ្មពិលលីចូម-អ៊ីយ៉ុង ដែលជាសមាសធាតុសំខាន់ដើម្បីផលិតអាគុយសម្រាប់រថយន្តអគ្គិសនី (EV) និងបច្ចេកវិទ្យាថាមពលស្អាតផ្សេងទៀត» ។
លោកបាននិយាយបន្ថែមថា៖ «ជង្រុករ៉ែទាំងនេះអាចជាគ្រឿងបញ្ចុះបញ្ចូលដ៏ធំមួយដើម្បីទាក់ទាញការវិនិយោគទៅក្នុងការផលិតថ្មពិលនិងអាគុយក្នុងស្រុក និងបច្ចេកវិទ្យាថាមពលស្អាតផ្សេងទៀត» ។
ការមានប្រភពរ៉ែលីចូមក្នុងស្រុកនឹងធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងនូវទស្សនវិស័យរបស់ប្រទេសឥណ្ឌាក្នុងការសម្រេចបាននូវគោលដៅរបស់ខ្លួនក្នុងការសម្រេចបាននូវការប្រើរថយន្តអគ្គិសនីចំនួន៣០% សម្រាប់រថយន្តឯកជន ៧០% សម្រាប់រថយន្តពាណិជ្ជកម្ម និង៨០% សម្រាប់យានកង់ពីរ និងកង់បីនៅឆ្នាំ២០៣០។
ទិន្នន័យក្រសួងពាណិជ្ជកម្មរបស់ប្រទេសឥណ្ឌាបង្ហាញថា ឥណ្ឌាបានចំណាយប្រហែល៣,២ ពាន់លានដុល្លារក្នុងការនាំចូលរ៉ែលីចូមរវាងឆ្នាំ ២០១៨និង២០២១ ដែលជាប្រាក់ដែលនឹងនៅតែមាននៅក្នុងប្រទេសប្រសិនបើរ៉ែលីចូមអាចផលិតក្នុងស្រុកបាន។ តាមរយៈការពន្លឿនការផ្លាស់ប្តូររបស់ខ្លួនទៅប្រើប្រាស់យានជំនិះអគ្គិសនី ឥណ្ឌាក៏សង្ឃឹមថានឹងកាត់បន្ថយការពឹងផ្អែកលើប្រេងដែលបាននាំចូលផងដែរ។
លោកPradeep Karuturi អ្នកស្រាវជ្រាវនៅមូលនិធិ OMI ដែលមានមូលដ្ឋាននៅប្រទេសឥណ្ឌា បាននិយាយថា៖ «វានឹងជួយឥណ្ឌាកាត់បន្ថយការចំណាយលើការនាំចូលយ៉ាងច្រើន និងជំរុញផលិតកម្មក្នុងស្រុក ប្រសិនបើរ៉ែទាំងមូលអាចទាញយកមកប្រើប្រាស់បានប្រកបដោយនិរន្តរភាព និងអាចសម្រេចបាននូវភាពរស់រវើកខាងសេដ្ឋកិច្ច»។
លោកបាននិយាយបន្ថែមថា៖ «ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាអាចចំណាយពេលច្រើនឆ្នាំសម្រាប់ទិន្នផលជាក់ស្តែង ដូច្នេះវាពិតជាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ប្រទេសឥណ្ឌាក្នុងការបង្កើតគោលនយោបាយពហុវិមាត្រដ៏ស្អិតរមួតមួយដើម្បីពង្រឹងសន្តិសុខថាមពល» ។
អ្នកបរិស្ថាន នៅ តំប់Kashmirផ្តោតកាន់តែខ្លាំងលើផលប៉ះពាល់ពីការជីកយករ៉ែលីចូមនឹងមានលើបរិស្ថានវិទ្យានៃតំបន់ភ្នំហិមាល័យ។ របាយការណ៍ដែលចេញផ្សាយដោយអង្គការបរិស្ថានមួយឈ្មោះថា The Nature Conservancy កត់សម្គាល់ថា បច្ចេកវិទ្យាដែលបង្ហាញឱ្យឃើញសម្រាប់ការទាញយកសារធាតុលីចូម ត្រូវការដីយ៉ាងធំ ហើយអាចបណ្តាលឱ្យមានការដកយករុក្ខជាតិដើមចេញ។
កាលពីដើមខែនេះ អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយក្រុមរួមមាន Climate Front Jammu វេទិកាការយល់ដឹងអំពីបរិស្ថាន (Environmental Awareness Forum) និងចលនាមនុស្សផ្តោតលើធម្មជាតិ (Nature Human Centric People’s Movement) បានរៀបចំកូដកម្មអាកាសធាតុនៅក្លឹបអ្នកសារព័ត៌មាននៅតំបន់ Jammu (Press Club Jammu) ដើម្បីបង្ហាញពីកង្វល់របស់ពួកគេ។
នាយកស្ថាបនិកនៃ អង្គការClimate Front India លោក Anmol Ohri បានប្រាប់ VOA ថា ការជីកយករ៉ែអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដែលមិនអាចត្រឡប់វិញបានដល់ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ី និងប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច និងសហគមន៍មូលដ្ឋាននៅជិតតំបន់រុករករ៉ែនេះ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រសិនបើបទប្បញ្ញត្តិមិនមានភាពតឹងរ៉ឹងគ្រប់គ្រាន់ ទេរបកគំហើញនេះអាចបណ្តាលឱ្យសហគមន៍ជុំវិញតំបន់បោះបង់ចោលផ្ទះសម្បែង និងផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅទៅកាន់តំបន់ទីក្រុង ដែលបណ្តាលឱ្យបាត់បង់បេតិកភណ្ឌវប្បធម៌»។
លោក Kulwant Raj អ្នកស្រុកមួយរូប និងជាអតីតបេក្ខជនក្នុងការបោះឆ្នោតក្នុងតំបន់ បាននិយាយថា ប្រជាពលរដ្ឋរីករាយចំពោះទស្សនវិស័យសេដ្ឋកិច្ចដែលជង្រុករ៉ែនេះមាន ប៉ុន្តែក្នុងពេលដំណាលគ្នាបារម្ភថារដ្ឋាភិបាលនឹងរឹបអូសយកដីរបស់ពួកគេ។
ខណៈដែលមិនប្រឆាំងនឹងការជីករ៉ែនៅតំបន់នោះ លោក Raj បានប្រាប់ VOA ថា អ្នកស្រុកចង់ផ្លាស់ទីលំនៅទៅកន្លែងមួយនៅក្បែរនោះ ហើយផ្តល់សំណងដោយធ្វើការងាររដ្ឋាភិបាល។
លោក Goel បាននិយាយថា វាជារឿងសំខាន់សម្រាប់រដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសឥណ្ឌាក្នុងការរកមើលបទពិសោធន៍របស់ប្រទេសផ្សេងៗនៅ ពេលដែលឥណ្ឌាស្វែងរកតុល្យភាពនៃអត្ថប្រយោជន៍សេដ្ឋកិច្ចនៃការរកឃើញរ៉ែលីចូម ជាមួយនឹងការការពារបរិស្ថាន និងសង្គមដែលទាមទារដោយអ្នកស្រុក។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ការតំណាងដ៏មានអត្ថន័យ និងការចូលរួមរបស់សហគមន៍មូលដ្ឋានក្នុងការសម្រេចចិត្តមានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការទប់ស្កាត់ការប្រឆាំងពីសហគមន៍ចំពោះការជីកយករ៉ែលីចូម។ នៅពេលដែលប្រទេសឥណ្ឌាកំពុងសម្លឹងរកមើលការនាំចេញថ្មពិលលីចូម អ៊ីយ៉ុង ការធានានូវដំណើរការរុករករ៉ែដែលមិនប៉ះពាល់ដល់បរិស្ថានក៏ជាកត្តាចាំបាច់ផងដែរក្នុងការទាក់ទាញការវិនិយោគពីក្រុមហ៊ុនអន្តរជាតិធំៗ ដោយសារការរីកលូតលាស់នៃការត្រួតពិនិត្យជាសកលនៃខ្សែសង្វាក់ផ្គត់ផ្គង់ថាមពលថ្មមិនបំផ្លាញបរិស្ថាន»៕
