សូមស្វាគមន៍មកកាន់ភ្នាក់ងារសេវាជនភៀសខ្លួនសម្រាប់ជនជាតិពែក ដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះវិហារសាសនាគ្រិស្ត សម្រាប់ជនភៀសខ្លួនអ៊ីរ៉ង់នៅក្នុងទីក្រុងហ្សាការតា។
លោក Mohamed Rasool Bagherian គឺជាបព្វជិតម្នាក់ដែលបានរត់គេចខ្លួនចេញពីប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់លោក ដោយសារតែពួកគេគោរពសាសនាគ្រិស្ត។ ជនភៀសខ្លួនជាច្រើនបានប្តូរទៅគោរពសាសនាគ្រិស្ត ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេជួបប្រទះបទពិសោធន៍អាក្រក់ៗជាច្រើនឆ្នាំនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ជាទីដែលជនភៀសខ្លួន និងអ្នកស្វែងរកសិទ្ធិជ្រកកោន មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការ ឬចូលសាលារៀន។ អ្នកមកព្រះវិហារជាទៀងទាត់មួយចំនួន មិនមែនជាគ្រិស្តសាសនិកនោះទេ ពួកគេគ្រាន់តែជាជនភៀសខ្លួន ហើយចង់ជួបជុំជាមួយជនជាតិអ៊ីរ៉ង់ដូចគ្នា និងដើម្បីទទួលបានអាហារទទួលទាន។
ហេតុអ្វីបានជាជនជាតិអ៊ីរ៉ង់ងាកទៅកាន់សាសនាគ្រិស្ត?
សាសនាគ្រិស្តនៅតែទទួលបានប្រជាប្រិយភាពយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ បើទោះបីជាការឈប់ជឿលើសាសនាឥស្លាមអាចត្រូវបានគេដាក់ទោសប្រហារជីវិតនៅក្នុងប្រទេសដែលដឹកនាំដោយសាសនានេះក៏ដោយ។ ក្រៅពីជនជាតិអាមេនី និងជនជាតិអាហ្សេរីកាន់សាសនាគ្រិស្តដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ង់អស់រាប់សតវត្សរ៍មកហើយ ក៏មានការកើនឡើងចំនួនអ្នកកាន់សាសនាមូស្លីមនិកាយស៊ីអ៊ីត ដែលបានងាកទៅកាន់សាសនាគ្រិស្តជាច្រើនផងដែរ។
ក្រុមអ្នកឃ្លាំមើលបានប៉ាន់ស្មានថា នៅប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ ក្នុងចំណោមពលរដ្ឋចំនួន ៧៥ លាននាក់ មានអ្នកកាន់សាសនាគ្រិស្តប្រមាណពី ៣០០.០០០ ទៅ៥០០.០០០នាក់ ។ អ្នកកាន់សាសនាគ្រិស្តបានយកផ្ទះធ្វើជា «ព្រះវិហារ» ដោយសារតែបព្វជិតអាចនឹងត្រូវបានគេចាប់ខ្លួននៅតាមព្រះវិហារ។
លោក Bagherian និងភរិយារបស់លោកបានប្តូរមកកាន់សាសនាគ្រិស្តនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៥។ លោកបាននិយាយថា ការប្តូរទៅគោរពសាសនាគ្រិស្តមិនត្រូវបានគេលើកទឹកចិត្តទេនៅក្នុងក្រុងតេហេរ៉ង់ ហើយក៏គ្មាននរណាធ្វើបាបយើងទេនៅពេលនោះ។ លោកបានយកផ្ទះរបស់លោកធ្វើជាព្រះវិហារអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។
លោកបានប្រាប់ VOA ថា៖ «ប៉ុន្តែលោក Ahmedinajad អតីតប្រធានាធិបតីអ៊ីរ៉ង់ បានចាប់ផ្តើមដាក់សម្ពាធលើអ្នកកាន់សាសនាគ្រិស្ត ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការបោះឆ្នោត។ ខ្ញុំត្រូវបានគេចាប់ខ្លួនពីរដង ម្តងនៅក្នុងឆ្នាំ២០០៧ និងម្តងទៀតនៅក្នុងឆ្នាំ២០១០ ហើយបន្ទាប់មកគេបានបង្ខំឲ្យយើងចាកចេញពីប្រទេសនេះ។ យើងមានកូនប្រុសតូចមួយ ហើយយើងបារម្ភពីអាយុជីវិតរបស់គេ»។
កូនប្រុសរបស់ពួកគេឈ្មោះ Ahura មានអាយុ៨ឆ្នាំ និងបានដឹងធំក្តីនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។
ព្រះវិហារសហគមន៍
ប្រសិនបើក្រុងហ្សាការតាមិនមែនជាកន្លែងសមរម្យសម្រាប់គ្រួសារនេះ នោះព្រះវិហារជាកន្លែងដែលផ្ទុយពីនេះ។ លោក Bagherian គឺជាបព្វជិតមានប្រជាប្រិយភាពម្នាក់។ លោកនិយាយ ភាសាអ៊ីរ៉ង់ និងភាសាអង់គ្លេសបានយ៉ាងល្អ។ លោកអាចធ្វើធម្មទេសនាបានរយៈពេល៩០នាទី ដោយមានដាក់បទបង្ហាញជា PowerPoint ផងដែរ។ គាត់ទេសនាចេញពីអសនៈ Lucite ដ៏ភ្លឺច្បាស់ និងមានបំពាក់ទៅដោយផ្កាពណ៌ស្វាយ និងទៀនអគ្គិសនី។
កិច្ចជួបជុំដើម្បីពិធីសាសនានោះផ្តើមដំបូងជាមួយនឹងបទចម្រៀងដែលគ្រប់គ្នាច្រៀងតាមជាភាសាអង់គ្លេស និងភាសាអ៊ីរ៉ង់។ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យនាពេលថ្មីៗនេះ លោក Bagherian ធ្វើបទអត្ថាធិប្បាយដោយលើកយករឿងប្រៀបធៀបទាក់ទងនឹងក្អមថ្លាមួយ ដែលស្រ្តីក្រីក្រម្នាក់ប្រើដើម្បីដុសលាងព្រះបាទរបស់ព្រះយេស៊ូ ដោយប្រើទឹកអប់ដ៏ថ្លៃរបស់នាង។
លោក Bagherian បានប្រាប់ក្រុមមនុស្សប្រមាណជា៣០នាក់ថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់ព្រះ នោះវាមិនអាចកាត់ថ្លៃបានទេ»។ នៅពេលសួរថា តើគាត់យល់ឃើញថាការព្យាយាមដ៏លំបាករបស់គ្រួសារគាត់គឺដើម្បីទទួលបានសេរីភាពសាសនាឬយ៉ាងណានោះ គាត់បានឆ្លើយថា «នេះជាផ្លូវមួយដែលយើងសម្លឹងឃើញ»។
ទីភ្នាក់ងារជនភៀសខ្លួនសម្រាប់ជនជាតិពែក ទទួលបានបន្ទប់ប្រជុំរបស់ខ្លួនពីព្រះវិហារគ្រិស្ត Abbalove Ministries ដែលជាព្រះវិហារឥណ្ឌូនេស៊ី-ចិន និងមានសមាជិកប្រមាណជា២.០០០នាក់ ដែលធ្វើការប្រជុំនៅក្នុងសាលជាប់នោះ នៅរៀងរាល់រសៀលថ្ងៃអាទិត្យ។ ព្រះវិហារ Abbalove ក៏ផ្តល់អាហារថ្ងៃត្រង់និងសេវាផ្សេងៗទៀតសម្រាប់ការជួបប្រជុំតូចៗ។
លោក Bagherian និយាយថា៖ «សមាជិករបស់ព្រះវិហារ Abbalove ទទួលបានពរច្រើនណាស់។ ពួកគេបានជួលផ្ទះសំណាក់នៅក្នុងស្រុក Kelapa Gading ឲ្យគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅ អំឡុងពេលដែលពួកយើងរង់ចាំព័ត៌មានអំពីសិទ្ធិជាជនភៀសខ្លួនរបស់យើង»។
គ្រួសារលោក Bagherians ធ្លាប់បានអធិដ្ឋាននៅក្នុងព្រះវិហារ Anglican ក្នុងក្រុងហ្សាការតា ប៉ុន្តែកាលពី ៣ ឆ្នាំមុន គ្រូគង្វាលជនជាតិអូស្រ្តាលីរបស់ពួកគេ គឺលោក Jeff Hammond បានឲ្យយោបល់ថា ពួកគេគួរតែបង្កើតទីភ្នាក់ងារដែលប្រើប្រាស់ភាសា អ៊ីរ៉ង់ ដាច់ដោយឡែកមួយសម្រាប់សហគមន៍ជនភៀសខ្លួន។
ស្រ្តីជនជាតិអ៊ីរ៉ង់វ័យកណ្តាលម្នាក់ដែលបានលាងបាបកាលពីឆ្នាំមុននៅក្នុងក្រុងហ្សការតា និយាយថា៖ «កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានរកឃើញសហគមន៍នេះនៅពេលយើងមកដល់ក្រុងហ្សាការតា ហើយយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងបានឃើញពន្លឺថ្មី។ លោកអ្នកមិនអាចយល់ច្បាស់ទេថា ច្បាប់ឥស្លាមអាក្រក់ប៉ុនណាសម្រាប់យើង។ ជាពិសេសថាតើច្បាប់នោះ គាបសង្កត់ស្រ្តីយ៉ាងដូចម្តេចនោះ។ ខ្ញុំមិនស្តាយក្រោយទេ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានប្តូរជំនឿរួចមក»។
ករណីដ៏លំបាកសម្រាប់ការតាំងទីលំនៅថ្មី
មិនដូចជនភៀសខ្លួនអាហ្វហ្គានីស្ថានដែលមានចំនួនប្រមាណជាពាក់កណ្តាលនៃចំនួនជនភៀសខ្លួន និងអ្នកសុំសិទ្ធិជ្រកកោនទាំងអស់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីទេ ជនភៀសខ្លួនអ៊ីរ៉ង់មានចំនួនតែ៣ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ហើយភាគច្រើនជាអ្នកមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ និងជាអ្នកមានការងារល្អៗដែលបានប្រតិកម្មខ្លាំងៗនៅក្រោមការដឹកនាំបែបសាសនានៅក្នុងប្រទេសកំណើតរបស់ខ្លួន។
ការណ៍នេះធ្វើឲ្យពួកគេមានការលំបាកក្នុងការទទួលបានប័ណ្ណជនភៀសខ្លួនពីឧត្តមស្នងការអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកជនភៀសខ្លួន UNHCR កុំថាឡើយលទ្ធភាពក្នុងការស្ថិតនៅក្នុងបញ្ជីរង់ចាំនោះ។ ខណៈដែលក្រុមជនភៀសខ្លួនអំបូរ Hazara អាហ្វហ្គានីស្ថានមានអំណះអំណាងអំពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់អាយុជីវិតនោះ ប្រទេសអ៊ីរ៉ង់មានរដ្ឋាភិបាលដែលមានស្ថិរភាព ទោះណាខ្លួនជារបបផ្តាច់ការក៏ដោយ។
ការណ៍នេះធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីរ៉ង់មានអាទិភាពតិចតួចសម្រាប់ការតាំងទីលំនៅថ្មី។ ជាការពិត ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានជនភៀសខ្លួនអ៊ីរ៉ង់ចំនួនតិចតួច ដែលមិនសប្បាយចិត្តដោយសារការបដិសេធមិនផ្តល់សិទ្ធិជនភៀសខ្លួន ឬសិទ្ធិជ្រកកោន ហើយបានជ្រើសរើសយកមធ្យោបាយមួយដែលគេហៅថា «ការធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍ដោយស្ម័គ្រចិត្ត» ដោយពួកគេប្តូរទៅសុំជំនួយពីអង្គការទេសន្តរប្រវេសន៍អន្តរជាតិ IOM។ អង្គការនេះធ្វើការកក់សំបុត្រដោយឥតគិតថ្លៃដើម្បីឲ្យពួកគេបានទៅប្រទេសអ៊ីរ៉ង់វិញ។
ជនភៀសខ្លួនស្ទើរតែទាំងអស់នៅព្រះវិហារក្នុងកម្មវិធីថ្ងៃអាទិត្យ បានសម្តែងការអស់សង្ឃឹមថា ការហាមប្រាមការធ្វើដំណើរនាពេលថ្មីៗរបស់លោកប្រធានាធិបតី ដូណាល់ ត្រាំ ដែលរួមមានទាំងប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ និងការផ្អាកកម្មវិធីតាំងទីលំនៅរបស់ជនភៀសខ្លួន អាចនឹងធ្វើឲ្យពួកគេអាចមិនជ្រើសរើសសហរដ្ឋអាមេរិកជាជម្រើសគោលដៅចុងក្រោយរបស់ពួកគេបានទេ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ រាល់ជនភៀសខ្លួនដែលបានចូលរួមនៅក្នុងព្រះវិហារនោះ វាមិនមែនជាការសម្រេចលេងសើចនោះទេក្នុងការរត់ចេញពីប្រទេសរបស់ខ្លួននោះ។
លោក Reza ជាបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ចេះលេងព្យាណូនៅព្រះវិហារ នៅថ្ងៃអាទិត្យនិយាយថា៖ «ខ្ញុំត្រូវបានគេចាប់ខ្លួនដោយសារតែលេងភ្លេង។ តើលោកអ្នកអាចស្រមៃឃើញទេ? តន្រ្តីត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងប្រទេសខ្ញុំ។ ខ្ញុំត្រូវជាប់ពន្ធនាគារដោយសាររឿងនេះ។ ខ្ញុំត្រូវតែចាកចេញពីប្រទេសនេះ»។
ព្រះវិហារគ្រិស្ត Abbalove មិនត្រឹមតែជាស្ថាប័នសង្គមដែលបម្រើដល់ជនភៀសខ្លួនអ៊ីរ៉ង់តែមួយមុខនោះទេ។ អង្គការសាសនាគ្រិស្ត Jakarta International Christian Fellowship ដែលជាអង្គការមិនប្រកាន់និកាយសាសនាមួយណានោះ ក៏ទទួលយកជនភៀសខ្លួនមួយចំនួនផងដែរ។ ក្មេងៗអ៊ីរ៉ង់ ១២ នាក់បានទៅរៀននៅមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សា Roshan ដែលជាសាលាមួយសម្រាប់ជនភៀសខ្លួន និងអ្នកសុំសិទ្ធិជ្រកកោននៅក្នុងខេត្ត South Jakarta ហើយមានមនុស្សពេញវ័យពីរនាក់គឺជាគ្រូបង្រៀននៅទីនោះ។
បើទោះបីជាប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីគ្រាន់តែជាកន្លែងរង់ចាំដើម្បីទៅប្រទេសទី៣ក៏ដោយ ជនជាតិអ៊ីរ៉ង់ជាច្រើននិយាយថា ពួកគេមានភាពធូរស្បើយច្រើននៅពេលពួកគេនៅទីនោះ។
លោក Arash Ehteshamfar ដែលបានរត់ចេញពីប្រទេសអ៊ីរ៉ង់នៅក្នុងឆ្នាំ ២០១១ ដើម្បីគេចពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញផ្នែកសាសនានិយាយថា៖ «ទីនេះក៏ជាប្រទេសឥស្លាមដែរ ប៉ុន្តែគេកាន់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ វាខុសគ្នាដូចថ្ងៃនិងយប់អញ្ចឹង។ ហើយច្បាស់ណាស់ យើងមានព្រះវិហារគ្រិស្តនេះ ហើយជាផ្ទះរបស់យើងនៅក្នុងប្រទេសនេះ»៕
ប្រែសម្រួលដោយ ប៊ុន ប៉េងហ៊ុយ
