សិស្សនៅឥណ្ឌូនេស៊ីស្ថិតក្នុងចំណោមសិស្សមានសមត្ថភាពទាបជាងគេនៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍មួយដែលមានឈ្មោះថា ការវាយតម្លៃលើកម្មវិធីសម្រាប់សិស្សានុសិស្សអន្តរជាតិ (PISA)។ របាយការណ៍នេះត្រូវបានចុះផ្សាយកាលពីខែធ្នូ ដោយអង្គការសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍនិងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិ ឬ OECD។ យុវជនឥណ្ឌូនេស៊ីក្នុងល្បាក់វ័យ១៥ឆ្នាំជាប់លំដាប់ថ្នាក់ទី១០រាប់ពីក្រោម នៅក្នុងចំណោមសិស្សក្នុងប្រទេសចំនួន៧៩ ដែលត្រូវបានស្ទង់មតិទៅលើមុខវិជ្ជាចំនួនបីរួមមាន៖ គណិតវិទ្យា អំនាន និងវិទ្យាសាស្រ្ត។ លទ្ធផលនេះចង្អុលបង្ហាញពីបញ្ហាគុណភាពអប់រំនៅក្នុងប្រទេសដែលមានប្រជាជនច្រើនជាងគេបង្អស់នៅក្នុងតំបន់មួយនេះ។
អ្នកជំនាញផ្នែកគោលនយោបាយ លោក Totok Amin Soefijanto នៃសាកលវិទ្យាល័យ Paramadina ក្នុងរដ្ឋធានីហ្សាកាតា ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី បាននិយាយថា៖ «នេះជាការក្រើនរំឭកមួយសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងវិស័យអប់រំ»។
សក្ដានុពលមិនអំណោយផល
ឥណ្ឌូនេស៊ីមានសក្ដានុពលប្រជាសាស្រ្ត ដែលមានប្រជាជនវ័យក្មេងមួយភាគធំនៃប្រជាជនសរុបចំនួន២៦០លាននាក់។ ឥណ្ឌូនេស៊ីមានសក្តានុពលដ៏សំខាន់សម្រាប់កំណើនសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែការណ៍នេះបានថមថយទៅវិញដោយសារតែសមិទ្ធផលទាបក្នុងវិស័យអប់រំ។
គ្រូបង្រៀនដែលសមត្ថភាពមានកម្រិតគឺជាបញ្ហាចម្បងមួយ។ ៦៥ភាគរយនៃសិស្សដែលត្រូវបានស្ទង់មតិដោយកម្មវិធីវាយតម្លៃ PISA និយាយថា គ្រូរបស់ពួកគេកម្រនឹងផ្តល់ការវាយតម្លៃដោយផ្ទាល់ដល់ពួកគេណាស់។ គ្រូម្នាក់ក្នុងចំណោមគ្រូបង្រៀនប្រាំនាក់អវត្តមានជាប្រចាំ នេះបើយោងទៅតាមរបាយការណ៍ធនាគារពិភពលោកនៅឆ្នាំ ២០១៧។ រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូនេស៊ីបានធ្វើតេស្តសមត្ថភាពគ្រូបង្រៀន ហើយនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ពិន្ទុមធ្យមរបស់គ្រូបង្រៀនជិតបីលាននាក់ ដែលបានធ្វើតេស្ត មានត្រឹម ៥៣ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។ នេះបើយោងទៅតាមការសិក្សាវិភាគមួយដោយសាស្រ្តាចារ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យ University of Melbourne លោក Andrew Rosser។
អ្នកជំនាញផ្នែកគោលនយោបាយលោក Soefijanto បាននិយាយថា៖ «យើងមិនបានធ្វើការវាយតម្លៃសមត្ថភាពម្តងទៀតនោះទេចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥មក ដែលខ្ញុំគិតថា នេះជាកំហុសមួយរបស់យើង ដោយសារតែប្រសិនបើយើងមិនធ្វើការវាស់វែងសមត្ថភាពរបស់គ្រូបង្រៀន យើងមិនដឹងថា សមត្ថភាពរបស់ពួកគាត់បានធ្លាក់ចុះនៅត្រង់ចំណុចណានោះទេ»។
គ្រូបង្រៀននៅឥណ្ឌូនេស៊ីក៏កំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាប្រាក់បៀរវត្សន៍ទាបខ្លាំង និងជាញឹកញយត្រូវបានចាត់តាំងឲ្យទៅធ្វើជាគ្រូបង្រៀន ដោយសារតែបក្ខពួកនិយម ឬការដោះដូរសម្រាប់ប្រយោជន៍អ្វីមួយ ដែលការណ៍នេះធ្វើឲ្យសមត្ថភាពគ្រូបង្រៀនធ្លាក់ចុះ។ នេះបើយោងទៅតាមលោក Rosser។
ការធ្វើវិមជ្ឈការគឺជាបញ្ហាប្រឈមមួយទៀតសម្រាប់ការលើកកម្ពស់វិស័យអប់រំ។ ក្រោមរបបផ្តាច់ការរបស់មេដឹកនាំយោធា លោក Suharto ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៦៥ដល់ឆ្នាំ ១៩៩៨ ប្រព័ន្ធអប់រំមានលក្ខណៈមជ្ឈការខ្លាំង។ ប៉ុន្តែក្រោយពីរបបនោះបានផ្លាស់ប្តូរជារបបលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យពេញលេញ រដ្ឋាភិបាលក្រុងហ្សាកាតាបានផ្តល់ការគ្រប់គ្រងគោលនយោបាយអប់រំទៅឲ្យរដ្ឋបាលតាមតំបន់។ ដោយសារតែប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីជាបណ្ដុំកោះចំនួន ១៥០០០ ធ្វើឲ្យមានការលំបាកដើម្បីអនុវត្តកម្មវិធីផ្សេងៗដូចជាកម្មវិធីសិក្សាស្តង់ដារ ឬវាស់ស្ទង់សមត្ថភាពរបស់គ្រូបង្រៀនជាដើម។
អ្នកបម្រើការផ្នែកការងារសង្គមនិងជាសកម្មជនលោក Ryan Febrianto បាននិយាយថា៖ «យើងក៏មានបញ្ហាប្រឈមផ្សេងៗផងដែរពាក់ព័ន្ធនឹងវិសមភាពក្នុងផ្នែកភូមិសាស្រ្ត ដោយសារតែយើងមានតំបន់ដាច់ស្រយាលច្រើននៅក្នុងប្រទេស ឥណ្ឌូនេស៊ីជាប្រទេសដែលមានតំបន់រដ្ឋបាល ភាសា និងវប្បធម៌ចម្រុះ ដូច្នេះអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺត្រូវបង្កើតគោលនយោបាយនានាដែលអាចបំពេញតម្រូវការនេះបាន»។
របាយការណ៍ចុងក្រោយ
របាយការណ៍អង្គការ OECD កត់សម្គាល់ថា លទ្ធផលវាយតម្លៃនៅក្នុងប្រទេសកាលពីឆ្នាំមុន «ត្រូវបានចាត់ទុកនៅក្នុងបរិបទនៃការបោះជំហានទៅមុខ ដែលរដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូនេស៊ីបានធ្វើនៅក្នុងការបង្កើនចំនួនសិស្សចុះឈ្មោះចូលរៀន»។
ចាប់ពីឆ្នាំ២០០១រហូតដល់ឆ្នាំ២០១៨ សំណាកនៃការវាយតម្លៃរបស់ PISA ក្នុងចំណោមសិស្សអាយុ១៥ឆ្នាំបានកើនពី៤៦ភាគរយរហូតដល់៨៥ភាគរយ។ យោងទៅតាមអ្នករៀបរៀងរបាយការណ៍ នៅពេលគិតពីភាពខ្សោយរបស់សិស្សចំណូលថ្មីចូលសាលា ការណ៍ដែលលទ្ធផលនៃការវាយតម្លៃមានលក្ខណៈថេរក្នុងមួយរយៈពេលនេះបញ្ជាក់ថា «ឥណ្ឌូនេស៊ីអាចលើកកម្ពស់គុណភាពប្រព័ន្ធអប់រំរបស់ខ្លួន»។
រដ្ឋមន្រ្តីអប់រំដ៏ល្បីឈ្មោះរបស់ឥណ្ឌូនេស៊ី លោក Nadiem Makarim ដែលជាអតីតនាយកប្រតិបត្តិក្រុមហ៊ុនបម្រើការសេវាកម្មយានជំនិះ Go-Jek ដ៏មានឥទ្ធិពលបានប្រាប់សារព័ត៌មាននៅឥណ្ឌូនេស៊ី Kompas ថា លទ្ធផលវាយតម្លៃរបស់កម្មវិធី PISA «មិនគួរចាត់ទុកជាព័ត៌មានល្អនោះទេ» ហើយលោកបានអំពាវនាវឲ្យមាន «ការបង្វែរទិសដៅ» នៅក្នុងស្តង់ដារអប់រំ។ លោកបានប្រកាសថា ការប្រឡងថ្នាក់ជាតិគួរតែត្រូវចាត់ទុកជាការវាយតម្លៃផ្នែកសមត្ថភាពបែបអប្បបរមាប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើតេស្តលើផ្នែកគណិតវិទ្យា និងអក្សរសាស្រ្តសម្រាប់សិស្ស។
មុខវិជ្ជាចម្បងដែលខ្សោយ
គណិតវិទ្យាគឺជាមុខវិជ្ជាលំបាកសម្រាប់សិស្សនៅឥណ្ឌូនេស៊ី ដែលមានតែសិស្សមួយភាគរយប៉ុណ្ណោះអាចធ្វើបានពិន្ទុខ្ពស់ បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងសិស្ស៤៤ភាគរយនៅចិនដីគោក និង៣៧ភាគរយនៅសិង្ហបុរី។ នេះបើយោងទៅតាមរបាយការណ៍ដដែលនោះ។ ធនាគារពិភពលោកក៏បានអះអាងផងដែរថា ៥៥ភាគរយនៃសិស្សឥណ្ឌូនេស៊ីដែលបានបញ្ចប់ការសិស្ស មិនចេះគណិតវិទ្យានោះទេ។
នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ ធនធានមួយចំនួនសម្រាប់មុខវិជ្ជាចម្បងត្រូវបានបង្វែរទៅឲ្យការសិក្សាផ្នែកសាសនាវិញ។ ប្រហែលពីរភាគបីនៃសាលាមធ្យមសិក្សានៅឥណ្ឌូនេស៊ីគឺជាសាលាឯកជន ហើយភាគច្រើនប្រហែល៩០ភាគរយគឺជាសាលាឥស្លាម។ សិស្សរៀននៅសាលាសាសនាជាទូទៅធ្វើបានពិន្ទុទាបជាងសិស្សដែលរៀននៅសាលាធម្មតាពេលប្រលង។ នេះបើយោងទៅតាមការសិក្សាមួយកាលពីឆ្នាំ២០១៧។
ជាការគួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយផងដែរថា ឥណ្ឌូនេស៊ីប្រហែលជាមិនខ្វះធនធានដើម្បីផ្គត់ផ្គង់លើវិស័យអប់រំនោះទេ ប៉ុន្តែគួរពិនិត្យឡើងវិញទៅលើការប្រើប្រាស់ធនធាន។ ឥណ្ឌូនេស៊ីបានចំណាយប្រហែល៣,៦ភាគរយនៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបរបស់ខ្លួនទៅលើវិស័យអប់រំក្នុងឆ្នាំ២០១៥។ ការចំណាយនេះនៅមានទាបជាងបណ្តាប្រទេសផ្សេងទៀតក្នុងតំបន់ ដូចជាម៉ាឡេស៊ី និងវៀតណាម ប៉ុន្តែវាស្របជាមួយនឹងរដ្ឋធម្មនុញ្ញនៅក្នុងការចំណាយ២០ភាគរយនៃថវិកាជាតិទៅលើវិស័យអប់រំ។
លោក Febrianto បាននិយាយថា៖ «នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ ខ្ញុំគិតថា រដ្ឋាភិបាលកំពុងផ្តោតទៅលើការរក្សា និងលើកកម្ពស់អត្រានៃការចុះឈ្មោះចូលរៀន ក៏ដូចជាមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាផ្សេងៗ ប៉ុន្តែយើងនៅតែមានបញ្ហាពាក់ព័ន្ធនឹងការលើកកម្ពស់គុណភាពអប់រំ»។
តម្រូវការមូលដ្ឋានផ្សេងៗសម្រាប់កញ្ចប់ថវិកាផ្នែកវិស័យអប់រំនៅឥណ្ឌូនេស៊ី មានចាប់ពីការផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភបន្ថែមដល់គ្រូជំនួស រហូតដល់ការធ្វើកំណែទម្រង់ការប្រឡងថ្នាក់ជាតិ។ ស្របពេលដូចគ្នានេះដែរ មានមុខវិជ្ជាមួយដែលសិស្សនៅឥណ្ឌូនេស៊ីទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់រហូតដល់អត្រា៩១ភាគរយ។ ពួកគេនិយាយថា «ពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយឬសប្បាយគ្រប់ពេល»៕
ប្រែសម្រួលដោយ ណឹម សុភ័ក្រ្តបញ្ញា
