សិស្សស្រីក្រីក្រនៅខេត្តសៀមរាបចង់បន្តការសិក្សារហូតយ៉ាងហោចណាស់ដល់ចប់វិទ្យាល័យ។
នៅវិទ្យាល័យហ៊ុន សែនប្រាសាទបាគងជាវិទ្យាល័យដែលភរិយារបស់លោក ប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក Barack Obama បានទៅទស្សនកិច្ចនោះ បានដំណើរការសិក្សាដូចធម្មតាវិញ បន្ទាប់ពីកិច្ចទស្សនកិច្ចរបស់លោកស្រី។ លោកស្រី Michelle Obama បានមកធ្វើទស្សនកិច្ចនៅក្នុងខេត្តសៀមរាបនៃប្រទេសកម្ពុជាក្នុងគោលបំណងលើកកម្ពស់ការសិក្សារបស់កុមារីតាមរយៈគម្រោងផ្តល់ឱកាសឲ្យសិស្សស្រីបានរៀនឬហៅថា «Let Girls Learn»។
បន្ទាប់ពីទស្សនកិច្ច និងបន្ទាប់ពីដំណើរត្រឡប់ទៅវិញរបស់លោកស្រី Michelle Obama សិស្សស្រីនៅខេត្តសៀមរាប ជាពិសេសសិស្សស្រីនៃវិទ្យាល័យហ៊ុន សែន ប្រាសាទបាគង ត្រឡប់ទៅរៀនជារៀងរាល់ថ្ងៃដូចធម្មតា។
កុមារីគុល ស្រីម៉ៅ អាយុ១៣ឆ្នាំ រៀននៅថ្នាក់ទី៧។ កុមារីគល់ ស្រីម៉ៅសិស្សស្រីនៃសាលានេះ បាននិយាយថា នាងគ្រាន់តែចង់សិក្សាឲ្យបានចប់ចុងចប់ដើមដើម្បីក្លាយជាគ្រូបឋមសិក្សាម្នាក់ទៅថ្ងៃអនាគតដើម្បីជួយក្មេងក្រីក្រជំនាន់ក្រោយ បន្ទាប់ពីនាងឲ្យបានរៀនសូត្របានខ្ពង់ខ្ពស់។ ប៉ុន្តែភាពក្រីក្ររបស់គ្រួសារកុមារីគល់ ស្រីម៉ៅអាចជាឧបសគ្គសម្រាប់ការសិក្សារបស់នាង។
កុមារីគុល ស្រីម៉ៅនិយាយថា៖
«ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនច្បាស់ទេថា ខ្ញុំអាចរៀនចប់ ហើយអាចក្លាយជាគ្រូ ព្រោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំក្រពេក»។
លោកស្រី Michelle Obama បានចាកចេញពីប្រទេសកម្ពុជា បន្ទាប់ពីទស្សនកិច្ចរយៈពេលខ្លីដើម្បីផ្សព្វផ្សាយពីកម្មវិធីលើកកម្ពស់ការសិក្សារបស់ក្មេងស្រីតាមរយៈគម្រោងផ្តល់ឱកាសឲ្យក្មេងស្រីបានសិក្សា ឬហៅថា Let Girls Learn ដែលជាគំនិតផ្តួចផ្តើមរបស់សេតវិមាន ហើយដែលមានគោលបំណងផ្តល់ឱកាសសិក្សាឲ្យក្មេងស្រី និងស្ត្រីចំនួន៦២លាននាក់នៅទូទាំងពិភព ដែលមិនបានទទួលការសិក្សា។
ក្មេងស្រីនៅក្នុងខេត្តសៀមរាបបាននិយាយថា ពួកគេយល់ច្បាស់ពីតម្លៃនៃការអប់រំដែលអាចជួយពួកគេឲ្យបានចៀសផុតពីភាពក្រីក្រ។
ម្តាយរបស់កុមារីគល់ ស្រីម៉ៅគឺអ្នកមីងផ្លុង ភា ដែលជាកម្មករសំណង់ ត្រូវទទួលខុសត្រូវចិញ្ចឹមកូនទាំងប្រាំរបស់គាត់ បន្ទាប់ពីស្វាមីរបស់គាត់បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៣។ កុមារីគល់ ស្រីម៉ៅគឺជាកូនម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនទាំងប្រាំរបស់គាត់។ អ្នកមីងត្រូវទទួលខុសត្រូវទៅលើការចំណាយផ្សេងៗ ដូចជាការសិក្សារបស់កូន សម្លៀកបំពាក់ និងម្ហូបអាហារជាដើម។
អ្នកមីងឲ្យកូនស្រីគុល ស្រីម៉ៅ១០០០រៀលក្នុងមួយថ្ងៃទៅសាលារៀនដើម្បីទិញចំណី ឬសម្ភារៈសិក្សានៅសាលា។
នៅឯផ្ទះរបស់ពួកគេ ដែលនៅចម្ងាយប្រហែល៤០គីឡូម៉ែត្រនៅខាងក្រៅទីក្រុងសៀមរាប ពួកគេពុំមានសម្ភារៈអ្វីដើម្បីធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងពិភពខាងក្រៅទេ។ ពួកគេពុំមានកំព្យូទ័រ ទូរទស្សន៍ ទូរស័ព្ទដៃ ឬសូម្បីវិទ្យុថោកមួយក៏គ្មានដែរ។ គ្រួសារនេះបរិភោគបាយជាមួយត្រីចៀនសម្រាប់អាហារចម្បងប្រចាំថ្ងៃ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងខ្ទមចាស់ទ្រុឌទ្រោម ដែលតូច ស្ទើរតែមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ពួកគេទាំងអស់សម្រាកនៅក្នុងពេលដូចគ្នានេះ។
កុមារីគុល ស្រីម៉ៅនិយាយថា ការអប់រំគឺជាវិធីមួយដែលអាចជួយឲ្យនាងអាចចេញពីផុតពីភាពក្រីក្រដើម្បីចៀសវាងពីជីវិតដូចម្តាយរបស់នាងដែលជាកម្មករសំណង់រកប្រាក់ស្ទើរតែមិនគ្រប់សម្រាប់ម្ហូបអាហារនៅក្នុងគ្រួសារ។
នាងនិយាយថា៖«ខ្ញុំមិនចង់ដូចជាម្តាយរបស់ខ្ញុំទេ»។
កុមារីគុល ស្រីម៉ៅនិយាយថា ម្តាយរបស់នាងមិនអាចរកការងារល្អប្រសើរក្រៅពីជាកម្មករសំណង់នោះទេ ដោយសារតែគាត់ជាអនក្ខរជន។
នាងបាននិយាយថា វិធីដ៏ល្អបំផុតរបស់នាងដើម្បីចេញពីភាពក្រីក្រគឺក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ប៉ុន្តែភាពក្រីក្ររបស់គ្រួសាររបស់នាងអាចជាឧបសគ្គដែលរារាំងមិនឲ្យនាងសម្រេចបានគោលដៅទៅអនាគតរបស់នាង។
នាងបាននិយាយថា៖ «គ្រួសាររបស់ខ្ញុំក្រីក្រពេក។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឱ្យក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំក្លាយជាការណ៍ពិតនោះទេ»។
នាងបានមិនបានឮអំពីកម្មវិធី «Let Girls Learn»គឺ«សូមឱ្យក្មេងស្រីរៀន»នោះទេ ប៉ុន្តែនាងបាននិយាយថា នាងសង្ឃឹមថា ស្ត្រីភរិយាប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិកអាចជួយនាងនិងក្មេងៗស្រីក្រីក្រដទៃទៀត។
ជីវិតរបស់កុមារីគុល ស្រីម៉ៅគឺជាឧទាហរណ៍មួយនៃជីវិតក្មេងស្រីក្រីក្រជាច្រើនផ្សេងទៀតនៅជនបទដែលត្រូវតែធ្វើការនៅផ្ទះដើម្បីជួយធ្វើការងារម្តាយរបស់ពួកគេនិងមើលថែប្អូនៗរបស់ពួកគេ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីកុមារីគុល ស្រីម៉ៅចេញពីសាលារៀនមកដល់ផ្ទះ នាងប្រញាប់ប្រញាល់លាងចាន និងសម្អាតផ្ទះ និងជួយម្តាយចម្អិនអាហារ។ នាងឆ្លៀតរៀននៅផ្ទះនៅពេលយប់។ ទោះបីជានាងរវល់នឹងការងារទាំងនេះក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែអាចថែរក្សាពន្ទុក្នុងការសិក្សារបស់នាងឲ្យនៅក្នុងចំណោមសិស្សកំពូលទាំង១០នាក់នៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់នាង។
នាងនិយាយថា ប្រសិនបើនាងមិនត្រូវធ្វើកិច្ចការទាំងនេះទេ នាងអាចទទួលបានលទ្ធផលល្អជាងសិស្សដទៃៗទៀតនៅក្នុងថ្នាក់របស់នាង។
នាងបាននិយាយថា៖«ខ្ញុំមិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់រៀនទេ»។
កុមារីគុល ស្រីម៉ៅត្រូវចំណាយពេល៣០នាទីដើម្បីធាក់កង់ទៅសាលារៀននិង៣០នាទីត្រឡប់មកវិញ។
នាងបាននិយាយថា នាងមិនដែលបានហូបគុយទាវទេ។ នាងមិនដែលបានទៅទីក្រុងភ្នំពេញ ឬទីក្រុងសៀមរាបនោះទេ បើទោះជានាងរស់នៅក្នុងខេត្តសៀមរាបក៏ដោយ។ នាងក៏មិនដែលបានឃើញប្រាសាទអង្គរវត្តនៅទីក្រុងសៀមរាបនោះដែរ។
នាងនិយាយថា បើសិនជាអាច នាងចង់បានទូរទស្សន៍មួយដើម្បីមើលព័ត៌មាន។
នាងនិយាយថា៖«ខ្ញុំនឹងអាចមើលព័ត៌មានឲ្យដឹងថា មានអ្វីខ្លះកើតឡើង»។
រឿងរ៉ាវរបស់គ្រួសារនាងក៏ដូចជាគ្រួសារដទៃទៀតដែរ គឺជារឿងធម្មតានៅជុំវិញក្រុងសៀមរាប ដែលជាកន្លែងដ៏ល្បីទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរ ដោយសារតែមានប្រាសាទអង្គរវត្តនិងប្រាសាទផ្សេងៗជាច្រើនទៀត។
អ្នកគ្រូវង្ស ណាវី ដែលបង្រៀននៅវិទ្យាល័យនេះអស់រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំមកហើយនោះបានដឹងថា ក្មេងស្រីឈប់មករៀនដោយសារតែភាពក្រីក្រ។ អ្នកគ្រូបាននិយាយថា៖ «ផ្នែកដ៏លំបាកបំផុតនោះគឺភាពក្រីក្ររបស់ក្រុមគ្រួសារសិស្ស»។
អ្នកគ្រូបានបន្ថែមថា៖ «ក្រុមគ្រួសារក្រីក្រមួយចំនួននៅតែបន្តបញ្ជូនកូនរបស់ពួកគេទៅសាលារៀន។ មានគ្រួសារក្រីក្រខ្លះចង់ឱ្យកូនរបស់ពួកគេឈប់ទៅរៀនដើម្បីជួយរកប្រាក់។ គ្រួសារជាច្រើនធ្វើបែបនេះ ដោយសារតែពួកគេត្រូវការប្រាក់ដែលបានមកពីការធ្វើការភ្លាមៗ»។
ក្មេងស្រីខ្លះឈប់រៀន ដោយសារតែក្មេងស្រីផ្សេងទៀតឈប់មករៀន។ ពេលខ្លះការធ្វើដំណើរទៅវិញទៅមកគឺមានរយៈពេលឆ្ងាយពេក។ ពេលខ្លះពួកគេមកដល់ផ្ទះយឺត នៅពេលងងឹតដែលអាចមានគ្រោះថ្នាក់។
គ្រួសារកុមារីសែន សុផៃប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដូចគ្នាគឺភាពក្រីក្រ។ កុមារីសែន សុផៃ ដែលជាសិស្សថ្នាក់ទី៨ចង់ក្លាយជាមគ្គុទេសក៍ទេសចរណ៍ ដែលអាចរកប្រាក់បាន៣០ដុល្លារដល់៥០ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារនៅថ្ងៃអនាគត។ បើទោះបីជានាងជាសិស្សឆ្លាត និងរៀនពូកែនៅសាលាក៏ដោយ ក្រុមគ្រួសាររបស់នាងនិយាយថា ថ្ងៃណាមួយ សុផៃអាចនឹងត្រូវចាកចេញពីសាលា។
ម្តាយរបស់នាងមានកូនបួននាក់នៅក្នុងបន្ទុកដើម្បីចិញ្ចឹម។ ម្តាយរបស់នាងសុ ផៃបាននិយាយថា៖«ខ្ញុំពិតជាភ័យខ្លាចថា នៅថ្ងៃមួយសុផៃអាចនឹងត្រូវឈប់រៀន»។
បន្ថែមពីលើនោះ ក៏មានជម្លោះនៅក្នុងគ្រួសារផងដែរ។ ម្តាយរបស់នាងបាននិយាយថា៖ «ប្តីរបស់ខ្ញុំស្រវឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលខ្លះគាត់រករឿង»។
កាលពីឆ្នាំមុន កុមារី សែន សុផៃ ឈប់រៀនដើម្បីមើលថែទាំឪពុករបស់នាងដែលបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ខណៈពេលដែលម្តាយរបស់នាងធ្វើការដើម្បីរកប្រាក់ចិញ្ចឹមគ្រួសារ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នាងត្រូវក្រោកពីដេកនៅក្នុងពាក់កណ្តាលយប់ដើម្បីជួយម្ដាយរបស់នាងបេះផ្កាកំផ្លោកយកទៅលក់នៅផ្សារ។ នាងចូលគេងនៅម៉ោងប្រហែល៧យប់ និងភ្ញាក់ពីគេងនៅប្រហែលកណ្តាលអធ្រាត្រ ឬម៉ោង១យប់ដើម្បីជួយម្តាយរបស់នាង។ នាងបញ្ចប់ការងាររបស់នាងនៅម៉ោង៤ព្រឹក បន្ទាប់មកនាងជួយម្តាយរបស់នាងចងបាច់ផ្កាកំផ្លោកទាំងនោះ។ ពួកគេអាចចងបាន៤០បាច់ក្នុងមួយយប់។ ផ្កាកំផ្លោកមួយបាច់តម្លៃប្រហែល៣០០រៀល។
កុមារីសែន សុផៃមិនបានឮអំពីដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់លោកស្រី Michelle Obama ទេ។ នាងបាននិយាយថា៖ «ព្រោះយើងអត់មានវិទ្យុទេ»៕
