ពលករខ្មែរក្នុងប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងដែលប្រើកម្លាំងជាថ្នូរនឹងលុយកាក់ចញ្ចឹមជីវភាព បានធ្វើឲ្យថៅកែកូរ៉េខាងត្បូងជាច្រើនរំជួលចិត្តនិងកោតសរសើរដល់ពលករខ្មែរថាជាពលករ មានការតាំងចិត្តខ្ពស់នឹងគុណភាពការងារ។
ធ្វើការបណ្តើរថ្លែងប្រាប់វីអូអេ (VOA)បណ្តើរលោក ឡេង ចាន់រី អាយុ៣៤ឆ្នាំមកពីខេត្ត ពោធិ៍សាត់ ដែលជាពលករចំណាកស្រុកផ្នែកជ្រៀកជ័រក្នុងរោងចក្រមួយក្បែរក្រុង ស៊ូវ៉ុន ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងបានថ្លែងថា ថៅកែស្រឡាញ់ចូលចិត្ត ហើយការងារក្នុងប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងធ្វើឲ្យលោកអាចទ្រទ្រង់ជីវភាពបានប្រសើរជាងកិច្ចការក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ លោកថា ចំណូលចិត្តធ្វើការដោយមិនខ្លាចនឿយហត់នៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងនេះគឺដោយសារតែរោងចក្រស្រុកខ្មែរដែលលោកធ្លាប់ធ្វើការនោះ ផ្តល់ប្រាក់ខែដល់លោកត្រឹមតែជាង១០០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ បើធៀបនឹងប្រាក់ខែនៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងជិត២ពាន់ដុល្លារក្នុង១ខែនោះ។
«ខ្ញុំមើលទៅវាមានគម្លាតគ្នាឆ្ងាយជាក់ស្តែង»។
លោកថាលោកចូលចិត្តលក្ខខណ្ឌការងារនៅក្នុងរោងចក្រ ដោយមួយថ្ងៃលោកធ្វើការ តែ៨ម៉ោង គ្មានការរំលោភសិទ្ធិ គ្មានការប្រើប្រាស់ពាក្យពេចន៍មិនសមរម្យពីថៅកែ ហើយនៅពេលធ្វើកាងារថែមម៉ោង ថៅកែនឹងផ្តល់កំរ៉ៃបន្ថែមទៀតដើម្បីចិញ្ចឹមប្រពន្ធ កូន២នាក់ ហើយនិងគ្រួសារនៅស្រុកខ្មែរ។ ក្រៅពីនោះថៅកែ បានផ្តល់បាយទឹក និងកន្លែងស្នាក់នៅដើម្បីធ្វើការដែលលោកថា លោកចង់ឃើញពលករខ្មែរមកធ្វើការងារនៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងឲ្យបានច្រើន ហើយកម្មកររោងចក្រនៅស្រុកខ្មែរ ទទួលបានលក្ខខណ្ឌការងារល្អ មានការគោរព សិទ្ធិកម្មករ ហើយនិងទទួលបានប្រាក់ខែខ្ពស់ដូចគ្នានឹងប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងនេះ។
«ខ្ញុំចង់ឲ្យបងប្អូនខ្មែរបានមកឲ្យបានច្រើន ហើយក៍ចង់ឲ្យនៅស្រុកខ្មែរមានការងារល្អ មានការងារបានប្រាក់ខែច្រើនដូចនៅគេដែរ»។
រោងចក្រជ្រៀកជ័រសម្រាប់ធ្វើគ្រឿងបម្លាស់រថយន្តនិងគ្រឿងចក្រផ្សេងៗនេះរក ចំណួលជាមធ្យមប្រមាណ៧០ម៉ឺនដុល្លារស.រ.អាក្នុងមួយឆ្នាំ ដោយប្រើប្រាស់ពលករ ខ្មែរពីរនាក់និងកូរ៉េខាងត្បូងពីរនាក់ដើម្បីបញ្ជាម៉ាស៊ីនជ្រៀកនិងរុំបន្ទះជ័រជាដុំៗសម្រាប់ការដឹកចេញទៅផ្គត់ផ្គង់នៅសហគ្រាសក្នុងស្រុក។
ថ្លែងប្រាប់ វីអូអេ នៅក្នុងរោងចក្រលោក ហ៊ូវ ជិន ហ្គូ (Heo Jin Gu) ដែលជាមេការរោងចក្របានថ្លែងថា រោងចក្រលោកមានការប្រកួតប្រជែងច្រើនទាំងគុណភាពនៃការផលិតនិងបរិមាណនៃការផ្គត់ផ្គង់ដល់សហគ្រាសធំៗ។
«ទីមួយឥវ៉ាន់ទាំងអស់ហ្នឹង នាំចូលពីខាងក្រៅមកខ្លះ ក្នុងប្រទេសខ្លះ ដើម្បីយកមកកែច្នៃ ហើយបន្ទាប់មកយើងលក់ឲ្យក្រុមហ៊ុនដទៃទៀតដើម្បីគេកែច្នៃចូលក្នុងគ្រឿង អគ្គីសនី»។
លោក ហ៊ូវ ជិន ហ្គូ បង្ហាញពីការគោរពស្រឡាញ់ដល់ពលករចំណាកស្រុកជនជាតិខ្មែរដែលចេះអត់ធ្មត់ ស្រឡាញ់ការងារ ស្លូតបូត និងឆ្លាតវៃ។
«ខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយជនជាតិដទៃទៀត តែបើប្រៀបធៀបគ្នា ខ្មែរយើងគឺល្អជាង។ បើជនជាតិផ្សេង ដូចជាជនជាតិចិនជាដើម ធ្វើការហាក់ដូចជា មិនដូចអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន មិនសូវស្លូតបូតជាដើម»។
នៅឯរោងចក្រផលិតគ្រឿងម៉ាស៊ីនត្រជាក់មួយស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីក្រុងស៊ូវ៉ុន ដែរនោះ ថៅកែកូរ៉េ លោក ឌូ ស៊ុង លី ( Doo-Sung Lee) ក៏បានបង្ហាញពីការចូលចិត្តជន ជាតិខ្មែរផងដែរ។
«ពីមុនមកក៏មានជនជាតិថៃ ជនជាតិវៀតណាមដែរ ធ្វើការនៅទីនេះដែរ ចម្រុះជាតិ សាសន៍ តែដោយសារតែក្រោយមកឃើញថា ជនជាតិខ្មែរយើងធ្វើការងារបានល្អ គាត់ក៏ជម្រុះ ម្តងមួយៗ នៅសល់តែ ជនជាតិខ្មែរ ហើយនិងជនជាតិកូរ៉េតែម្តង»។
លោកបានបន្តថារោងចក្ររបស់លោកបានផ្តល់ប្រាក់ខែច្រើនដល់ជនជាតិខ្មែរនិងកូរ៉េ សឹងតែប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ក្រៅពីផ្តល់ជម្រក ម្ហូបអាហារដើម្បីជាកម្លាំងចិត្តឲ្យពលករ ផ្តោតការងារជាពិសេសទៅលើគុណភាព បរិមាណដើម្បីប្រកួតប្រជែងជាមួយរោងចក្រផ្សេង។
«មានការប្រកួតប្រជែងច្រើនមិនតិចទេ។ អញ្ចឹងហើយយើងត្រូវតែធ្វើឲ្យតម្លៃផលិតហ្នឹងថោកជាងគេ គុណភាពឲ្យខ្ពស់ជាងគេ។ បើមិនអញ្ចឹងទេ គេនឹងឲ្យក្រុមហ៊ុនផ្សេងផលិតហើយ។ ដូច្នេះដើម្បីឲ្យយើងបានផលិតមានការងារធ្វើតទៅទៀត ទាល់តែយើងធ្វើឲ្យតម្លៃផលិតថោកជាងគេ គុណភាពល្អជាងគេដើម្បីឲ្យប្រកួតប្រជែងជាមួយគេបាន»។
ព្រឹម ភូមី ជាពលករផ្នែកម៉ាស៊ីនត្រជាក់កំពុងធ្វើការពីម៉ាស៊ីនមួយទៅម៉ាស៊ីនមួយទៀត បាននិយាយថា មុខរបរជាគ្រូបង្រៀននៅស្រុកខ្មែរមិនអាចឲ្យលោករស់បានទេ។ លោកបង្ខំចិត្តមកធ្វើការនៅក្នុងប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងដើម្បីអាចសន្សំប្រាក់ខ្លះបង្កើតមុខរបរពេលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតនៅស្រុកសំបូរខេត្តក្រចេះវិញ។
«ដោយសារខ្ញុំជាអតីតគ្រូបង្រៀន ខ្ញុំទៅវិញ ខ្ញុំចង់បង្កើតមុខរបរណាដែលទាក់ទងនឹង វិស័យអប់រំ ដូចជាបើកមជ្ឈមណ្ឌលបណ្តុះបណ្តាលភាសាដែលខ្ញុំចេះ ឬក៏ជំនាញ បំនិនជីវិតហ្នឹងដើម្បីបណ្តុះបណ្តាល»។
លោកបានថ្លែងថា លោកចង់ទៅផ្ទះវិញដើម្បីរស់នៅជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ប៉ុន្តែថៅកែឃាត់ មិនទាន់ឲ្យទៅវិញនៅឡើយទេ។
ប្រទេសកម្ពុជានិងប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងបានភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងការទូត២០ឆ្នាំហើយតាំងពីឆ្នាំ ១៩៩៧មក។ ទំនាក់ទំនងនេះ បានធ្វើឲ្យមានការរឹតចំណងការទូត សេដ្ឋកិច្ច ពាណិជ្ជកម្ម ការទទួលពលករទៅធ្វើការងារ ការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌ សាសនានិងការអប់រំជាដើម។
ក្រុមនិស្សិតខ្មែរមករៀននៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងមានចំនូនជិត៤០០នាក់ ហើយថ្មីៗក្រុមគ្រូបង្រៀនកម្ពុជាថ្នាក់បឋមនិងមធ្យមសិក្សាក៏មានការផ្លាស់ប្តូរពិសោធន៍ទៅវិញទៅមកក្រោមគម្រោងរបស់អង្គការយូណេស្កូ។
លោក អ៊ុន វីរៈ គ្រូបង្រៀនវិទ្យាល័យយុគន្ធរ បានថ្លែងប្រាប់វីអូអេពីសារៈសំខាន់នៃ ទំនាក់ទំនងផ្នែកអប់រំ។
«អ្វីដែលយូណេស្កូបានបញ្ជូនគ្រូបង្រៀនពីស្រុកខ្មែរដើម្បីមកផ្លាស់ប្តូរជាមួយគ្រូនៅកូរ៉េនេះ មានអត្ថប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់»។
អ្នកគ្រូ អ៊ុល សេដ្ឋាវី នៃសាលាបឋមសិក្សាទួលគោកបានថ្លែងថា៖
«ពួកយើងខ្ញុំនេះមកពីស្រុកខ្មែរមានអ្នកគ្រូ លោកគ្រូចំនួន៦នាក់ ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍វិស័យអប់រំ យើងផ្លាស់ប្តូរបទពិសោធន៍គ្នារវាងកូរ៉េនិងកម្ពុជាយើង»។
ក្រុមគ្រូបង្រៀនបាននិយាយស្រដៀងគ្នាថា បទពិសោធន៍នានា រាប់ទាំងការបង្រៀន ដែលសម្បូរទៅដោយសម្ភារៈ ថ្នាក់រៀនមានសិស្សតិច វិធីសាស្ត្រនៃការបង្រៀននិងបទពិសោធន៍ផ្សេងទៀតគឺជារឿងដែលអាចដកពិសោធន៍បាន។
ក្រុមគ្រូបង្រៀនទាំងនេះ បានចូលរួមពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំប្រពៃណីខ្មែរជាមួយពលករ ពលការិនីខ្មែរក្នុងក្រុង ស៊ូវុន ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង ដូចជាព្រះសង្ឃដែលត្រូវបាននិមន្ត មកពីប្រទេសកម្ពុជាផងដែរ។
ព្រះតេជព្រះគុណ ភោគ គឹង គង់នៅវត្តឧណ្ណាលោម រាជធានីភ្នំពេញ ត្រូវបាននិមន្តឲ្យទៅចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរកន្លងទៅនៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង ហើយបានបង្ហាញពីភាពរីករាយ នៅពេលឃើញពុទ្ធសាសនិកខ្មែរក្មេងៗប្រាព្វពីធីបុណ្យតាមប្រពៃណីខ្មែរ។
«អាត្មាមើលឃើញក្មេងៗបងប្អូនពលករ ពលការិនីដែលប្រារព្វពិធីក្នុងប្រទេសកូរ៉េនេះ មានលក្ខណៈល្អប្រសើរ គិតទៅកន្លែងខ្លះគ្រាន់ជាងនៅស្រុកខ្មែរទៀត។ គ្រាន់ជាងនៅស្រុកខ្មែរអាត្មាបង្ហាញត្រង់ចំណុចក្មេងៗប្រារព្ធពិធីហ្នឹង អត់មានការកាប់ចាក់គ្នា អត់មានវ៉ៃគ្នា លេងល្បែងដូចជាបាចទឹកនិងទាក់ទងនឹងច្បាប់របស់កូរ៉េផង ហើយប្រពៃណីខ្មែរដែលគេប្រារព្វឡើងឃើញថាល្អប្រសើរ»។
ព្រះតេជព្រះគុណមានសង្ឃដីកាបន្ថែមថា ព្រះតេជគុណបាននិមន្តចូលរួមក្នុងពិធី បុណ្យចូលឆ្នាំប្រពៃណីខ្មែរជាច្រើនកន្លែង ដែលមានពលករ ពលការិនីខ្មែរ ធ្វើការនៅទីនោះ។
ព្រះតេជព្រះគុណ រិន សារ៉ូ ជាប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលពុទ្ធសាសនាខ្មែរនៅកូរ៉េមាន ថេរដីកាថា មជ្ឈមណ្ឌលដែលព្រះតេជព្រះគុណគង់នៅ គឺកើតឡើងដោយសារ ពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរ កាលពីឆ្នាំ២០០៨។
«បងប្អូនខ្មែរយើងដែលមកធ្វើការនៅទីនេះទៅដល់ពេលជួបព្រះសង្ឃទៅមានបំណងចង់ធ្វើបុណ្យធ្វើទាន តែធ្វើនៅរោងចក្រអត់កើត។ អញ្ចឹងក៏ព្រមគ្នា ធ្វើកូនកុដមួយ ទៅ»។
ព្រះតេជព្រះគុណ រិន សារ៉ូ មានសង្ឃដីកាបន្ថែមទៀតថា មជ្ឈមណ្ឌលពុទ្ធសាសនានេះដើរតួនាទីសំខាន់ នៅពេលត្រូវការជំនួយផ្សេងៗរាប់ទាំងផ្តល់ការស្នាក់នៅជាបណ្តោះអាសន្ន ហើយនិងបញ្ហានៅកន្លែងការងារដែលពិបាកនឹងដោះស្រាយ។
«ពេលមានបញ្ហាមិនដឹងដោះស្រាយយ៉ាងម៉េច។ តាមពិតទៅគេមានខាងមជ្ឃមណ្ឌល ខាងអង្គការសាសនា ជួយជ្រោមជ្រែងច្រើន ដល់ពេលមានបញ្ហាមិនដឹងនិយាយប្រាប់ គេយ៉ាងម៉េច។ ដល់ពេលមិនដឹងនិយាយ ប្រាប់គេថាម៉េច បញ្ហាវាចេះតែកើនថាដោះ ស្រាយអត់ចេញ តាមការពិតបញ្ហាខ្លះដោះស្រាយងាយទេ»។
លោក យឹម ស៊ីណុន ប្រធានសមាគមពលករខ្មែរនៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង បានអះអាងថា ពលករមានការលំបាកដោយសារបញ្ហាភាសា ជាពិសេសនៅពេលឈឺថ្កាត់។
«ជាធម្មតាពូកគាត់នៅទីនេះគាត់មានក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងសុខភាព ដូចជាការឈឺ ថ្កាត់ ផ្តាសាយ មានលក្ខណៈធម្មតា គាត់មានសិទ្ធិ តែសិទ្ធិដែលគាត់ទៅត្រូវឆ្លងកាត់ថៅកែមេការ ដែលគាត់ត្រូវអនុញាត ព្រោះអីធម្មតា ពួកកូរ៉េជាអត្តចរិត ផ្ទាល់តាមច្បាប់គាត់មិនអាចឃាត់បានទេ ព្រោះយើងឈឺ យើងត្រូវតែសម្រាក តែដោយសារតែ អត្តចរិតនៃការធ្វើការលឿនប្រញាប់របស់ពួកគាត់ហ្នឹង ឈឺតិចតួចគាត់មិនចង់មានការអនុញាតឲ្យស្រួលទេ»។
ពលករខ្មែរបាននិយាយពីផលលំបាកនៅពេលមកធ្វើការដំបូងៗ ដោយសារត្រូវរៀន ជម្នះនឹងភាពត្រជាក់ ភាសា ទំនៀមទម្លាប់កូរ៉េ និងលិខិតស្នាមនានាពេលមានអាសន្ន។ ក្រុមពលករបានទទូចដល់ស្ថានទូតកម្ពុជានៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង ជួយផ្តល់សេវាកម្មឬយោបល់ដល់ពលករបន្ថែមទៀត។
ក្រៅពីប្តេជ្ញាជួយសម្រួលដល់ពលករនិងពលការិនីសរុបជាង៦៥០០០នាក់និងការ លើកឡើងពីសារៈសំខាន់ នៃទំនាក់ទំនងនានាដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីហ៊ុន សែន បានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងកូរ៉េខាងត្បូងកាលពី២០ឆ្នាំមុន លោក អ៊ិត សំហេង រដ្ឋមន្ត្រី ក្រសួងការងារ បានលើកទឹកចិត្តដល់ពលករកូរ៉េ ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ ហើយរក្សា ឯតទគ្គកម្ម ជាពលករល្អ ក្នុងចំណោម១៦ប្រទេសជាច្រើនឆ្នាំមកហើយនោះ។
«អញ្ចឹងទេកម្ពុជាយើងជាប្រទេសដែលជាប្រទេសមានចំណាត់ថ្នាក់លេខមួយខាង គុណភាពពលករ។ អញ្ចឹងសូមឲ្យបងប្អូនទាំងអស់ខិតខំរក្សា ហើយដើម្បីឲ្យបាន ចំណាត់ថ្នាក់នេះ យើងត្រូវតែខិតខំធ្វើការ ខិតខំអនុវត្តច្បាប់ គោរពវិន័យឲ្យបានល្អ»។
លោក អ៊ិត សំហេង បានទទូចយ៉ាងដូច្នេះ ក្នុងពេលដែលលោកបានចូលរួមជាអធិបតី ក្នុងពីធីសំណេះសំណាលជាមួយពលករខ្មែរនៅក្នុងក្រុងស៊ូវ៉ុន ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង កាលពីថ្ងៃទី១៦ ខែមេសាដែលស្ថានទូតខ្មែរនៅទីនោះបានរៀបចំពីធីបុណ្យចូលឆ្នាំ ប្រពៃណីខ្មែរ ដើម្បីឲ្យពលករបានជួបជុំកម្សាន្តសប្បាយ៕
