អ្នក​សារព័ត៌មាន​​បន្ត​ការ​ងារ​ក្នុង​ស្ថានភាព​លំបាក​ ក្រោយ​ការ​បង្រ្កាប​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ

លោក ហង្ស សុប្រាតសាវយុត គឺជាអតីត​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​អាស៊ីសេរី ប្រចាំ​ខេត្ត​សៀមរាប។ (ខាន់ សុគុំមនោ/VOA)

«ស្តាប់លែងឭ‍»៖ ភាគទី៣

ដោយស៊ុន ណារិន និង ខាន់ សុគុំមនោ

កំណត់​និពន្ធ៖ សម្រាប់​ភាគ​ទី៣​ដែល​ជា​សេចក្តី​រាយការណ៍​ចុង​ក្រោយ​របស់​«ស្តាប់​លែង​ឭ» អ្នក​រាយការណ៍​របស់​វីអូអេ​បាន​សម្ភាស​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ដែល​រង​ផល​ប៉ះពាល់​ដោយ​សារ​តែ​ការ​បង្ក្រាប​របស់​រដ្ឋាភិបាល​លើ​សេរីភាព​សារព័ត៌មាន។ ស្រប​ពេល​ដែល​អ្នក​អាន​និង​ស្តាប់​ព័ត៌មាន​ស្តាយ​ចំពោះ​ការ​បាត់បង់​សារព័ត៌មាន​ឯករាជ្យ អ្នក​សារព័ត៌មាន​មួយ​ចំនួន​បាន​រង​ផល​ប៉ះពាល់​ខ្លាំង​ដោយ​សារ​តែ​ការ​មិន​ពេញ​ចិត្ត​របស់​រដ្ឋាភិបាល​លើ​សារព័ត៌មាន​ដែល​ធ្វើ​សេចក្តី​រាយការណ៍​បែប​ស៊ី​ជម្រៅ និង​លើ​បញ្ហា​រសើប។
អ្នក​សារព័ត៌មាន​និង​នាយក​និពន្ធ​ព័ត៌មាន បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា កម្ពុជា​សព្វថ្ងៃ​កាន់តែ​ខ្វះ​សារព័ត៌មាន និង​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​ព័ត៌មាន​បែប​ឯករាជ្យ ដែល​បណ្តាល​ឲ្យ​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ជាច្រើន​នាក់​បាត់បង់​ការងារ​ធ្វើ។ បន្ថែម​លើ​នេះ សម្រាប់​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ដែល​កំពុង​តែ​បន្ត​ការងារ​របស់​ខ្លួន​នា​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ពួកគេ​ព្យាយាម​ធ្វើ​សេចក្តី​រាយការណ៍​ណា​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​ឯករាជ្យ​ និង​ត្រឹមត្រូវ។



ខេត្ត​សៀមរាប — លោក ហង្ស សុប្រាតសាវយុត ដែល​គេ​ស្គាល់ឈ្មោះ​ក្នុង​សារ​ព័ត៌មាន​ថា​ ហង្ស សៅយុត ជា​អតីត​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​អាស៊ី​សេរី ​ប្រចាំ​នៅ​ខេត្ត​សៀមរាប។ លោក​បាន​បំពេញ​ការងារ​នៅ​ស្ថាប័ន​នេះ​ជាង​១០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ មុន​ការិយាល័យ​របស់​វិទ្យុ​នេះ​នៅ​ភ្នំពេញ​បាន​បិទ​ទ្វារ​ កាល​ពី​ជាង​២​ឆ្នាំ​មុន។

លោក​បាន​រាយការណ៍រឿង​រ៉ាវ​ជា​ច្រើន​ដែល​កើត​ឡើង​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​សៀមរាប ​និងខេត្ត​ដែល​ជាប់​នឹង​តំបន់​អង្គរ​នេះ។

លោក​បាន​ថ្លែង​ប្រាប់​ VOA ថា លោកនៅ​តែ​នឹក​ការងារ​នេះ និង​ស្រឡាញ់​អាជីព​មួយ​នេះ។

«សម្ភារៈ​ដែល​ខ្ញុំ​ប្រើប្រាស់​នៅ​មាន​ទាំង​អស់ លើក​លែង​តែ​ការងារ​មួយ​ទេ​ដែល​បាត់»។

លោក​បញ្ជាក់​បន្ថែម​ថា៖ «អ្នកខ្លះ​គាត់​ប្រាប់​ថា សំឡេង​រាយការណ៍​របស់​ខ្ញុំ គាត់​នៅ​ចាំ។ ប្រជាពលរដ្ឋ ជា​ច្រើន​គាត់ នៅ​ពេល​ដែល​ជួប គាត់​នៅ​តែ​សោកស្តាយ នៅ​តែ​អញ្ចឹង​ដែរ»។

ស្ត្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់កាន់​កាសែតមួយបង្ហាញដល់អ្នកសារព័ត៌មានវីអូអេ នៅខេត្តសៀមរាប ថ្ងៃទី៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៩។ (ស៊ុន ណារិន/VOA)

នៅ​ក្នុង​ការ​បង្រ្កាប​ទៅ​លើ​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​នៅ​កម្ពុជា​កាល​ពី​ជាង​២​ឆ្នាំ​មុន កាសែត​ភាសា​អង់គ្លេស​ដ៏​ល្បី​មួយ​ឈ្មោះ ឌឹ ខេមបូឌា ដេលី (The Cambodia Daily) ក៏​ត្រូវ​បាន​បង្ខំ​ឲ្យ​បិទ​ទ្វារ កាល​ពី​ខែកញ្ញា ឆ្នាំ​២០១៧ ដោយ​សារ​រដ្ឋាភិបាល​តម្រូវ​ឲ្យ​បង់​ពន្ធ​ចំនួន​៦,៣​លាន​ដុល្លារ។

បន្ទាប់​មក​ កាសែត​ដ៏​ល្បី​មួយ​ទៀត​គឺ​កាសែត​ភ្នំពេញ​ប៉ុស្តិ៍ ក៏​បាន​ប្រឈម​នឹង​ការ​បង់​ពន្ធ​ដូចគ្នា​ដែរ។ ម្ចាស់​កាសែត​ភ្នំពេញ​ប៉ុស្តិ៍​ ដែល​ជា​ជនជាតិ​អូស្រ្តាលី​ បាន​លក់​កាសែត​មួយ​នេះ​ ទៅ​ឲ្យ​ម្ចាស់​ក្រុមហ៊ុន​មួយ​របស់​ម៉ាឡេស៊ី ដែល​មានទំនាក់​ទំនង​សាធារណៈ​មួយ ដែល​ធ្លាប់​បាន​បំពេញ​ការងារ​ឲ្យ​លោក​នាយក​រដ្ឋមន្រ្តី ហ៊ុន សែន។ នេះ​នាំ​ឲ្យមាន​ការ​រិះគន់​អំពី​គុណភាព​នៃ​អត្ថ​បទ​ និង​ប្រភេទ​រឿង​ដែល​ស្ថាប័ន​នេះ​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ។

នៅ​ក្នុង​សង្គម​ប្រជាធិបតេយ្យ ប្រជាពលរដ្ឋ​ត្រូវ​ការ​ព័ត៌មាន​ជា​ចាំបាច់ ដើម្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សម្រេច​ចិត្ត ជាពិសេស​ដើម្បី​អនុវត្ត​គោល​ការណ៍​សិទ្ធិ​ពលរដ្ឋ និង​សិទ្ធិ​នយោបាយ​របស់​គាត់‍»

កាសែត​ទាំង​ពីរ​ ធ្លាប់​ល្បី​ឈ្មោះ​នឹង​ការ​រាយការណ៍​ព័ត៌មាន​ស៊ីជម្រៅ និង​ស៊ើប​អង្កេត​ផង​ដែរ។

ទោះ​ជា​មិន​អាច​បំពេញ​ការងារ​ជា​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​នៅ​វិទ្យុ​អាស៊ី​សេរី​បន្ត​ទៀត លោក សាវយុត អាយុ​៥០​ឆ្នាំ ​នៅ​តែ​បន្ត​តាម​ដាន​ព័ត៌មាន​នៅ​តូប​កាហ្វេមួយ​ក្នុង​ខេត្ត​សៀមរាប ដែល​ប្រជុំ​ដោយ​ក្រុម​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​ក្នុង​ខេត្ត​ទេសចរណ៍​មួយ​នេះ។



ភាពភ័យខ្លាច ការគំរាមកំហែង និងការចាប់ខ្លួន

សហការី​របស់​លោក សាវយុត គឺ​លោក អ៊ួន​ ឈិន ​និង​លោក យាង សុធារិន្ទ បាន​ប្រឈម​នឹង​សុបិន​អាក្រក់ គឺ​ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ដាក់​ពន្ធនាគារ​អស់​រយៈពេល​ជាង​៩​ខែ ទាក់ទង​នឹង​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ថា​ផ្តល់​ព័ត៌មាន​សម្ងាត់​ឲ្យ​រដ្ឋ​បរទេស និង​ផលិត​វីដេអូ​អាសអាភាស។ ពួកគេ​បាន​ច្រាន​ចោល​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​នេះ។

ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​កាល​ពី​ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ​២០១៧ និង​ត្រូវ​បាន​ឃុំឃាំង​ក្នុង​ពន្ធនាគារ។ ប៉ុន្តែ​ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​ដោះលែង​ តែ​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការ​ត្រួត​ពិនិត្យតាម​ផ្លូវ​តុលាការ។ ការ​ចោទ​ប្រកាន់​មិន​ទាន់​ត្រូវ​បាន​ទម្លាក់​ចោល​នៅ​ឡើយ​ទេ។ កាល​ពី​ដើម​ខែ​តុលា តុលាការ​បាន​ប្រកាសបន្ត​ការ​ស៊ើ​ប​អង្កេត​លើ​ករណី​ពួកគេ​បន្ត​ទៀត។ ការណ៍​នេះ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​រិះគន់​ពី​អ្នក​សារព័ត៌មាន និង​អង្គការ​សង្គមស៊ីវិល។

អតីត​អ្នក​សារព័ត៌មានវិទ្យុ​អាស៊ី​សេរី​ប្រចាំ​រាជធានី​ភ្នំពេញ លោក​អ៊ួន ឈិន​ (ស្តាំ) និង​លោក យាង​ សុធារិន្ទ​ (ឆ្វេង)​ បាន​មកដល់​សាលា​ដំបូង​រាជធានី​ភ្នំពេញ​ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ព្រហស្ប​តិ៍ ទី​០៣ ខែ​តុលា ឆ្នាំ​២០១៩​ ដើម្បីស្តាប់​ការប្រកាស​សាលក្រម។

នៅ​ក្បែរ​របង​តុលាការ ​កាល​ពី​ខែកញ្ញា លោក យាង សុធារិន្ទ មាន​ប្រសាសន៍​ថា ប្រជាពលរដ្ឋ​បាន​បាត់​បង់​ព័ត៌មាន​ជា​ច្រើន​ ក្រោយ​មាន​ការ​បង្រ្កាប​ទៅ​លើ​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​ឯករាជ្យ។ លោក​បន្ត​ថា ការ​មិន​ទទួល​បាន​ព័ត៌មាន​គ្រប់​ជ្រុង​ជ្រោយ នាំ​ឲ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ពិបាក​ក្នុង​ការ​សម្រេច​ចិត្ត។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «នៅ​ក្នុង​សង្គម​ប្រជាធិបតេយ្យ ប្រជាពលរដ្ឋ​ត្រូវ​ការ​ព័ត៌មាន​ជា​ចាំបាច់ ដើម្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សម្រេច​ចិត្ត ជាពិសេស​ដើម្បី​អនុវត្ត​គោល​ការណ៍​សិទ្ធិ​ពលរដ្ឋ និង​សិទ្ធិ​នយោបាយ​របស់​គាត់។ ហើយ​នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​ខ្វះ​ព័ត៌មាន គាត់​អត់​ទទួល​បាន​ព័ត៌មាន​គ្រប់​ជ្រុង​ជ្រោយ ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​គាត់ ក៏​មាន​កម្រិត​ទៅ​តាម​ហ្នឹង​ដែរ»។

ករណី​មួយ​ទៀត​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​សារព័ត៌មាន​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ គឺលោក រ៉ាត់ រត្នមុនី ​ត្រូវ​បាន​សមត្ថកិច្ច​កម្ពុជា​ចាប់​ខ្លួន កាលពី​ខែ​ធ្នូ ឆ្នាំ​២០១៨​ ក្រោយ​ពី​លោក​បាន​បកប្រែ​ឲ្យ​ក្រុម​ថត​ភាពយន្ត​ឯកសារ​របស់​ទូរទស្សន៍​រុស្ស៊ី​ Russia Today (RT)។

ភាពយន្ត​ឯកសារ​នោះ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា «ម្តាយ​ខ្ញុំ​លក់​ខ្ញុំ»​ ត្រូវ​បាន​ផ្សព្វផ្សាយ​ជា​សាធារណៈ ​ចំ​ពេល​ដែល​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​បាន​ថ្លែង​ការណ៍​ទៅ​កាន់​ពិភព​លោក អំពី​ជោគជ័យ​ក្នុង​ការ​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​ការ​ជួញដូរ​មនុស្ស​ និង​កុមារ។ ប៉ុន្តែ​ភាពយន្ត​ឯកសារ​នេះ​ត្រូវ​បាន​ចោទ​ថា បាន​បរិហារ​អំពី​ការ​ជួញ​ដូរ​ផ្លូវ​ភេទ និង​ការ​ជួញ​ដូរ​កុមារ​នៅ​កម្ពុជា។

រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​ ហើយ​បាន​ចោទ​ប្រកាន់​ថា​លោក រ៉ាត់ រត្នមុនី​ និង​ទូរទស្សន៍​រុស្ស៊ី​នោះ ​បាន​បង្កើត​សាច់​រឿង និង​បាន​សូក​លុយ​ជនរងគ្រោះក្នុង​វីដេអូ​ ​ឲ្យ​សម្តែង​ដើម្បី​បង្ខូច​កិត្តិយស​របស់​រដ្ឋាភិបាល។

ឪពុក​របស់​នាង​បាន​មក​ជួប​ខ្ញុំ​ ហើយ​លុត​ជង្គង់​ អរគុណ​ខ្ញុំ»។ លោក​បញ្ជាក់​ថា៖ «ការ​រាយការណ៍​ព័ត៌មាន​ជួយ​ជន​រង​គ្រោះ​ឲ្យ​មាន​យុត្តិធម៌»

យ៉ាងណាក្តី រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​មិន​បាន​ចាត់​វិធាន​ការ​ផ្លូវ​ច្បាប់​ណាមួយ​ប្រឆាំង​នឹង​ទូរទស្សន៍​បរទេស​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​បានចាប់​ឃុំ​ខ្លួន​លោក រ៉ាត់ រត្នមុនី ដែល​ជា​អ្នក​បកប្រែ។ កាលពី​ចុង​ខែមិថុនា ឆ្នាំ​២០១៩ លោក រ៉ាត់ រត្ន​មុនី ​ត្រូវ​បាន​តុលាការ​កាត់​ទោស​ឲ្យ​ជាប់​ពន្ធនាគារ​ចំនួន​ពីរ​ឆ្នាំ ​ពី​បទ​«ញុះញង់​ឲ្យ​មាន​ការ​រើស​អើង» តាម​មាត្រា ​៤៩៦​ នៃ​ក្រម​ព្រហ្ម​ទណ្ឌ និង​ពិន័យ​ជា​ប្រាក់​១៧២០០​ដុល្លារ​អាមេរិក។

ក្រោយ​ការ​បង្រ្កាប​ទៅ​លើ​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ អ្នក​កាសែត និង​អ្នក​តស៊ូ​មតិ​លើ​ផ្នែក​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​បាន​និយាយ​ថា ស្ថានភាព​បច្ចុប្បន្ន គឺ​អាក្រក់​បំផុត​ក្នុង​ប្រវត្តិ​ការងារ​របស់​ពួកគេ ដោយសារ​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ជា​ច្រើន​នាក់​បាន​ចាប់​ផ្តើម​រឹតត្បិត​ការ​សរសេរ​ព័ត៌មានរបស់​ខ្លួន​ (Self-censorship) ​ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀតត្រូវ​លា​ឈប់​ពី​អាជីព​មួយ​នេះ។ ​ក្នុង​ករណី​ផ្សេង​ទៀត ពួកគេ​ត្រូវ​បង្ខំ​ចិត្ត​ចាក​ចេញ​ពី​ប្រទេស។

នៅខេត្តសៀមរាប មានតែតូបលក់កាសែតចំនួនពីរប៉ុណ្ណោះដែលនៅដំណើរការ ក្រោយពីមានព្រឹត្តិការណ៍​បង្ក្រាប​ជា​បន្តបន្ទាប់​លើ​សារព័ត៌មានឯករាជ្យ។ (ខាន់ សុគុំមនោ/VOA)


‍«សារព័ត៌មានជួយបង្កើនសំឡេងរបស់អ្នករងគ្រោះ‍»

លោក សាវយុត បាន​រាយការណ៍​រឿង​ជា​ច្រើន​ដែល​ជួយ​ដល់​ពលរដ្ឋ​ដែល​ប្រឈម​នឹង​ភាព​អយុត្តិធម៌​ពី​ប្រព័ន្ធ​តុលាការ​នៅ​កម្ពុជា​ ដែល​រង​ការ​រិះគន់​ថា​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ពុក​រលួយ។

លោក​បាន​រំឭក​ករណី​មួយ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​សៀមរាប ដែល​ស្ត្រី​ម្នាក់​ត្រូវបាន​ចាប់​ខ្លួន​ខុស​ក្នុង​ករណី​ចោទ​ប្រកាន់​ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​ការ​ជួញដូរ​គ្រឿង​ញៀន។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​ លោក​បាន​រក​ឃើញ​ថា​ស្រ្តី​ម្នាក់​នោះ​មិន​មាន​កំហុស​នោះ​ទេ។ ហើយ​ការ​រាយណ៍​របស់​លោក​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ស្រ្តី​ម្នាក់​នោះ​ត្រូវ​បាន​ដោះ​លែង។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ឪពុក​របស់​នាង​បាន​មក​ជួប​ខ្ញុំ​ ហើយ​លុត​ជង្គង់​ អរគុណ​ខ្ញុំ»។ លោក​បញ្ជាក់​ថា៖ «ការ​រាយការណ៍​ព័ត៌មាន​ជួយ​ជន​រង​គ្រោះ​ឲ្យ​មាន​យុត្តិធម៌»។

ក្រៅពី​អ្នក​រងគ្រោះ​ពី​ការ​រំលោភ​បំពាន ពលរដ្ឋ​ទូទៅ​នៅ​ទីក្រុង​សៀមរាប​បាន​លើក​ឡើង​ថា​ មាន​ការ​ខ្វះខាត​អត្ថបទព័ត៌មានស៊ី​ជម្រៅ​អំពី​សង្គម​ និង​នយោបាយ ​និង​មាន​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​ការ​ជជែក​ពិភាក្សា​គ្នា​រវាង​ពលរដ្ឋ ដែល​និយម​តាម​ដាន​រឿង​សង្គម ​និង​នយោបាយ។

ការីនិពន្ធ និង​ជា​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​របស់​វិទ្យុ​សំឡេងប្រជាធិបតេយ្យ​គឺ​លោក ពៅ មេត្តា មាន​ប្រសាសន៍​ថា ការ​រាយការណ៍​គឺ​មិន​ដូច​មុន​នោះ​ទេ ដោយ​សារ​រឿង​រសើប​មួយ​ចំនួន ត្រូវ​រក្សា​ទុក​សិន​ មិន​ទាន់​អាច​រាយការណ៍​នៅ​ពេល​នេះបាន​ទេ។ លោក​បន្ត​ថា ​អ្នក​កាសែត​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពី​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ ចាប់​ដាក់​ពន្ធនាគារ​ ដោយ​សារ​តែ​សរសេរ​រឿង​ដែល​រដ្ឋាភិបាល​មិន​ពេញ​ចិត្ត។

លោក​បាន​ថ្លែង​ថា៖ «ឲ្យ​តែ​ព័ត៌មាន បើ​មិន​ស្រប​គឺ​ប្រឆាំង​តែ​ម្តង។ វា​អត់​មាន​ព័ត៌មាន​ឯករាជ្យ​ទេ ក្នុង​ការ​វាយ​តម្លៃ​របស់​អាជ្ញាធរ​ពាក់​ព័ន្ធ​ហ្នឹង»។

លោក ពៅ មេត្តា អាយុ​៣៤​ឆ្នាំ ដែល​បាន​បម្រើការ​ឲ្យ​ស្ថាប័នវិទ្យុ​សំឡេងប្រជាធិបតេយ្យ​ជិត​១០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ មាន​ប្រសាសន៍​ថា​ ​សាច់​ញាតិ​និង​ភរិយា​របស់​លោក ក៏​បាន​ស្នើ​ឲ្យ​លោក​ឈប់​បំពេញ​ការងារ​ជា​អ្នក​កាសែត ភ្លាមៗ​ក្រោយ​ការ​បង្រ្កាប​លើ​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​នៅ​កម្ពុជា។

កាល​ពី​ខែសីហា ឆ្នាំ​២០១៧​ វិទ្យុ​សំឡេង​ប្រជាធិបតេយ្យ (VOD) ក៏​ត្រូវ​បាន​ស្ថានីយ៍​វិទ្យុ​តូចៗ​ឈប់​ជួល​ម៉ោង​ឲ្យ​ផ្សព្វផ្សាយ​ផង​ដែរ ដោយ​ពុំ​មាន​បញ្ជាក់​មូលហេតុ។

សហការី​របស់​លោក ពៅ មេត្តា គឺ​លោក ឆន ចាន់ស៊ី វ័យ​៣៦ឆ្នាំ ដែល​ជា​អតីត​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​ឲ្យ​កាសែត ឌឹ ខេមបូឌា ដេលី នៅឆ្នាំ ២០០៧ មាន​ប្រសាសន៍​ថា មិន​មែន​មាន​តែ​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​នោះ​ទេ ដែល​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន ប៉ុន្តែ​អ្នក​ផ្តល់​ព័ត៌មាន​ក៏​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​ខ្លាំង​ផង​ដែរ​ចំពោះ​ប្រធាន​បទ​ដែល​ពួកគេ​និយាយ។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «កាល​ណា​គាត់​និយាយ​អ្វី វា​មាន​បញ្ហា​លើស​លប់​ប៉ះពាល់​នរណា​ម្នាក់​គាត់​អាច​ប្រឈម​នឹង​រឿង​ផ្លូវ​ច្បាប់​ណាមួយ​ដែរ។ អាហ្នឹង​វា​អ៊ីចឹង។ អ៊ីចឹង​យើង​ក៏​ពិបាក​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ព័ត៌មាន​ដែរ»។

ខ្ញុំ​នៅ​តែ​នឹក​និង​សោកស្តាយ​ដែល​មិន​បាន​រាយការណ៍​ត​ទៅ​ទៀត។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើ​អ្វី​ ដោយសារ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​រាយការណ៍​រឿង​បន្ត​ទៀត»

​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​សៀមរាប លោក សាវយុត ​ធ្លាប់​រាយការណ៍​រឿង​រ៉ាវ​ជា​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​ទេសចរណ៍​មួយ​នេះ រួម​មាន​ទាំង​ជម្លោះ​ដី​ធ្លី​រវាង​ប្រជាពលរដ្ឋ និង​អាជ្ញាធរ​អប្សរា​ ដែល​កើត​ឡើង​ជាង​១៣​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ រឿង​ដី​ធ្លី​នេះ​បាន​កើត​ឡើង​តាំង​ពី​ឆ្នាំ​២០០៦ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ប៉ះពាល់​ប្រជាពលរដ្ឋ ដែល​ជា​កសិករ​ ដោយ​អាជ្ញាធរ​ត្រូវបាន​ចោទ​ប្រកាន់​ថា​យក​ដី​របស់ប្រជាពលរដ្ឋ​ដែល​រស់​នៅ ដោយ​ខុស​ច្បាប់។

លោក មីន ហួរ កសិករ​នៅ​ខេត្តសៀមរាប គឺជាពលរដ្ឋម្នាក់​ដែល​មាន​ជម្លោះ​ដីធ្លីជាមួយអាជ្ញាធរជាតិអប្សរា។ លោកធ្លាប់បានផ្តល់ព័ត៌មានដល់អ្នកយកព័ត៌មានអាស៊ីសេរីអំពីស្ថានភាពនៃជម្លោះដីធ្លីដែលលោកជួបប្រទេះ។ (ស៊ុន ណារិន/VOA)

អស់​រយៈពេល​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ ដែល​លោក មីន ​ហួរ ជា​កសិករ​ម្នាក់ ធា្លប់​បាន​ផ្តល់​ព័ត៌មាន​ដល់​វិទ្យុ​អាស៊ីសេរី​អំពី​ជម្លោះ​ដី​ធ្លី រវាង​សហគមន៍​របស់​លោក​ជាមួយ​អាជ្ញាធរ​ជាតិ​អប្សរា។

ក្នុង​នាម​ជា​ពលរដ្ឋ​ដែល​មាន​ជម្លោះ​ដី​ធ្លី​ម្នាក់ លោក មីន ​ហួរ មាន​ប្រសាសន៍​ថា សារព័ត៌មាន​ជួយ​បង្កើន​សំឡេង​របស់​អ្នក​រង​គ្រោះ។ លោក​បន្ត​ថា បញ្ហា​រសើប​នានា​ទាក់ទិននឹង​ការ​រំលោភបំពានលែង​ត្រូវបាន​រាយការណ៍ ​និង​គ្មាន​អ្នក​ដឹង​ឭ ដោយ​សារ​អវត្តមាន​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​ឯករាជ្យ​មួយ​ចំនួន។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «វា​មាន​សារសំខាន់​ណាស់​ដែល​មាន​អ្នក​កាសែត​យក​ព័ត៌មាន​ ដូច្នេះ​វា​បាន​ឭ​ទៅ​ដល់​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​នៅ​ទូទាំង​ប្រទេស»។

លោក​បញ្ជាក់​បន្ថែម​ថា៖ «មិន​ដឹង​ស្តាប់​ពី​ណា​ទៅ​ណី មិន​ដឹង​ជា​ព័ត៌មាន​ណា​ពិត ព័ត៌មាន​ណា​មិន​ពិត​អញ្ចេះ​ណា។​ ខ្ញុំ​សព្វថ្ងៃ បាត់បង់​ការងារ កូន​សិក្សា​រៀន​សូត្រ​អត់​បាន​ចប់​ផង។ ដោយ​សារ​អី? ដោយ​សារ​រឿង​បាត់​បង់​ដី​ធ្លី​នេះ​ធំធេង»។

បើ​ទោះ​ជា​លោក សាវយុត ធ្លាប់​រាយការណ៍​អំពី​ជម្លោះ​ដី​ធ្លី​នេះ​ ១៣​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក ជម្លោះ​នេះ​នៅ​តែ​បន្ត​កើត​ឡើង ប៉ុន្តែ​លោក សាវយុត លែង​បាន​រាយការណ៍​ត​ទៅ​ទៀតហើយ។

ដូច​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​ដែរ​ លោក សាវយុត នៅ​តែ​សង្ឃឹម​ថា​ ស្ថានភាព​នឹង​ប្រសើរ​ឡើង ហើយ​លោក​អាច​បន្ត​ការងារ​របស់​លោក​ជា​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​នៅ​ស្ថាប័ន​ឯករាជ្យ​ដែល​អាច​មាន​សេរីភាព​ច្រើន​ក្នុង​ការ​សរសេរ​ព័ត៌មាន។

ទោះ​ជា​យ៉ាងណា លោក សាវយុត ដែល​កំពុង​ប្រឈម​នឹង​ការ​មិន​មាន​ការងារ​ធ្វើ និង​មិន​អាច​រក​ចំណូល​ចិញ្ចឹម​គ្រួសារ លោក​នៅ​តែ​មាន​បំណង​ចង់​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្នុង​វិស័យ​សារព័ត៌មាន​នេះ​ប្រមាណ​១០​ឆ្នាំ​ទៀត មុន​លោក​ចូល​និវត្តន៍​នៅ​អាយុ​៦០​ឆ្នាំ។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ខ្ញុំ​នៅ​តែ​នឹក​និង​សោកស្តាយ​ដែល​មិន​បាន​រាយការណ៍​ត​ទៅ​ទៀត។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើ​អ្វី​ ដោយសារ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​រាយការណ៍​រឿង​បន្ត​ទៀត។ ប្រសិន​បើ​ខ្ញុំ​មាន​ឱកាស​ ខ្ញុំ​នឹងធ្វើ​ក្នុង​វិស័យ​នេះ​ជាង​១០​ឆ្នាំ​ទៀត មុន​នឹង​ខ្ញុំ​ចូលនិវត្តន៍​នៅ​អាយុ​៦០​ឆ្នាំ»៕

អាន «ស្តាប់លែងឭ‍» | ភាគទី១​

អាន «ស្តាប់លែងឭ‍» | ភាគទី២

អាន «ស្តាប់លែងឭ‍» ទាំង៣ភាគ​