មួយ​ទសវត្សរ៍​ក្រោយ​ការ​សង្ស័យ​ករណី​ចាប់​ពង្រត់​សកម្មជន​ឡាវ​នៅ​ប៉ុស្តិ៍​ប៉ូលិស ​នៅតែ​គ្មាន​ចម្លើយ

ឯកសារផ្សព្វផ្សាយស្តីអំពីករណីបាត់ខ្លួនរបស់លោក Sombath Somphone ត្រូវបានដាក់បង្ហាញនៅទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ នាថ្ងៃរំឭកខួប១០ឆ្នាំនៃការបាត់ខ្លួនរបស់លោកនៅក្នុងប្រទេសឡាវ។

នៅក្នុង​ពន្លឺ​រាត្រី​នៃ​ថ្ងៃទី ១៥ ​ខែធ្នូ ​ឆ្នាំ​ ២០១២ ​នៅលើ​ផ្លូវ​ដ៏​មមាញឹក​មួយ​ក្នុង​រដ្ឋធានី​វៀងច័ន្ទន៍​ ប្រទេស​ឡាវ ​លោក Sombath Somphone ​ដែល​ជា​អ្នកតស៊ូមតិ​មិន​ចេះ​នឿយហត់​ និង​ល្បីល្បាញ​សម្រាប់​កសិករ​ក្រីក្រ​របស់​ប្រទេស​លោក​បាន​បាត់ខ្លួន​ដោយ​គ្មានដាន។

នៅក្នុង​វីដេអូកាមេរ៉ា​សន្តិសុខ​ ដែល​ថត​បាន​ដោយ​កាមេរ៉ា​តាម​ដងផ្លូវ​ លោក Sombath ​ត្រូវ​បាន​គេ​មើល​ឃើញ​ថា​ ត្រូវ​បាន​ទាញ​ចេញ​ពី​រថយន្ត​នៅ​ប៉ុស្តិ៍​ត្រួតពិនិត្យ​មួយ​របស់​ប៉ូលិស​ ដោយ​លោក​បាន​ចុះពី​លើ​រថយន្ត Jeep ​របស់​លោក​ ហើយ​ចូល​ទៅក្នុង​រថយន្ត​ pickup​ ដែល​បើក​ដឹក​លោក​ចេញ​ទៅ។

ភរិយា​របស់​លោក ​គឺ​អ្នកស្រី Shui Meng Ng ​ដែល​កំពុង​បើក​បរ​ ទៅ​ផ្ទះ​ញ៉ាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ជាមួយ​លោក Sombath ​នៅ​ពី​មុខ​គាត់​ក្នុង​រថយន្ត​ផ្សេង​ មិន​បាន​ឃើញ​ឬ​ឮ​ដំណឹង​ពី​លោកតាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក។

ដប់​ឆ្នាំ​មក​នេះ ​អ្នកស្រី​នៅតែ​ទាមទារ​រក​ចម្លើយ​អំពី​ការសង្ស័យ​ពី​ការចាប់​ពង្រត់​ពី​អាជ្ញាធរ​ឡាវ ​ដែល​បដិសេធ​ថា​មិន​ដឹង​ពី​ជោគវាសនា​របស់​លោក​ទេ។ ករណី​នេះ​បាន​ទាក់ទាញ​ការយក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ចំពោះ​ករណី​រាប់រយ​ផ្សេង​ទៀត​នៃ​ការបាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​នៅ​ទូទាំង​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍។

អ្នកស្រី Shui Meng Ng ភរិយារបស់លោក Sombath Somphone ថ្លែងនៅក្នុងពិធីមួយក្នុងទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ កាលពីថ្ងៃទី ១៥ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ២០២២ ដើម្បីរំឭកខួប១០ឆ្នាំនៃការបាត់ខ្លួនទាំងបង្ខំរបស់លោក Sombath នៅក្នុងប្រទេសឡាវ។

អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ​កំណត់​ការបាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​ថា​ជា​ការចាប់ខ្លួន​ ការឃុំខ្លួន​ ឬ​ការចាប់​ពង្រត់​ដោយ​ភ្នាក់ងារ​រដ្ឋ ​ឬ​តំណាង​របស់​ពួកគេ​ និង​ការបដិសេធ​របស់​រដ្ឋ​ក្នុង​ការទទួល​ស្គាល់​ព្រឹត្តិការណ៍​នេះ ​ឬ​បង្ហាញ​ពី​ជោគវាសនា​របស់​ជនរងគ្រោះ។ ក្រុម​ការងារ​ស្តីពី​ការ​បាត់​ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​របស់​អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ​បាន​កត់ត្រា​ករណី​មិន​បាន​ដោះស្រាយ​ចំនួន ១.៣០៣​ នៅ​ទូទាំង​តំបន់ ​គិត​ត្រឹម​ខែ​ឧសភា​ឆ្នាំ​នេះ។

នៅ​ប្រទេស​ឡាវ ​អ្នកស្រី​ Ng ​និយាយ​ថា ​អាជ្ញាធរ​មិន​បាន​ផ្តល់​ព័ត៌មាន​ថ្មីៗ​អំពី​ករណី​របស់​ លោក ​Sombath ​ដល់​អ្នកស្រី​ឡើយ ​ហើយ​ថែម​ទាំង​បាន​បដិសេធ​មិន​ជួប​ជាមួយ​អ្នកស្រី​តាំងពី​ឆ្នាំ ២០១៧ ​មក។ ប្រសិន​បើ​អាច​ប្រឈមមុខ​នឹង​ពួកគេ​ម្តង​ទៀត​ អ្នកស្រី​និយាយ​ថា​គាត់​នឹង​ប្រាប់​ពួកគេ​ពី​អ្វី​ដែល​អ្នកស្រី​បាន​និយាយ​អស់​រយៈពេល ​១០ ​ឆ្នាំ​មក​នេះ។

អ្នកស្រី​បាន​និយាយ​ក្នុង​បទ​សម្ភាស​ជាមួយ VOA ​ថា៖ «ប្រាប់​ខ្ញុំ​ពី​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ចំពោះ​លោក Sombath ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ពី​ការណ៍​ពិត ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ពី​កន្លែង​ដែល​គាត់​នៅ​ នៅ​ពេល​នេះ។ បើ​គាត់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​បទ​ល្មើស​អ្វី​មួយ ​សូម​ចោទ​ប្រកាន់​គាត់​ទៅ​តាម​ច្បាប់។ នោះ​ជា​ការ​អំពាវនាវ​របស់​ខ្ញុំ។ សូម​ផ្តល់​ការ​ពិត​មក​ខ្ញុំ គ្រាន់​តែ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា ​លោក​សម្បត្តិ​នៅ​ឯ​ណា ​ហើយ​គាត់​បាន​ធ្វើ​អ្វី»។

អ្នកស្រី​ Ng ​បន្ថែម​ថា ​ការរស់នៅ​ដោយ​មិន​ដឹង​ពីជោគវាសនា​របស់​លោក Sombath ​គឺ​ជា​ការ «គួរ​ឱ្យ​ភ័យខ្លាច» ។

អ្នកស្រី​បន្ថែម​ថា៖ «អ្នក​រស់នៅ​ជាមួយ​ស្ថានភាព​មិន​ដឹង​អ្វី​សោះ។ ជញ្ជាំង​ទទេ​នេះ​ដែល​អ្នក​កំពុង​សម្លឹង​មើល ​ហើយ​ដោយ​គ្មាន​ព័ត៌មាន ​ដោយ​មិន​ដឹង​ពី​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ចំពោះ​គាត់​ ដោយ​មិន​ដឹង​ថា​ តើ​គាត់​នៅ​មាន​ជីវិត​ទេ ​ហើយ​ប្រសិនបើ​គាត់​នៅ​រស់ ​តើ​គាត់​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​បែបណា។ ​រឿង​នេះ​ដក់​ធ្ងន់ក្នុង​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​អស់​រយៈពេល​ ១០ ឆ្នាំ​មក​ហើយ»។

ដោយ​បាន​ទទួល​ការអប់រំ​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ ​និង​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ លោក Sombath​ បាន​ឧទ្ទិសវិជ្ជាជីវៈ​របស់​លោក​ ក្នុង​ការបង្រៀន​កសិករ​ឡាវ​នូវ​បច្ចេកទេស​ថ្មីៗ​ និង​របៀប​បញ្ចេញ​មតិក្នុង​ការអភិវឌ្ឍ​សហគមន៍​របស់​ពួកគេ។ លោក​បាន​ឈ្នះ​ពានរង្វាន់​អភិវឌ្ឍន៍​ធនធាន​មនុស្ស​របស់​អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ​ក្នុង​ឆ្នាំ ២០០១​ និង​ពានរង្វាន់​ Ramon Magsaysay ​ដ៏​ល្បីល្បាញ​របស់​អាស៊ី​សម្រាប់​ភាព​ជាអ្នកដឹកនាំ​សហគមន៍​ នៅ​បួន​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក។

រូបឯកសារ៖ លោក Sombath Somphone លើកដៃកាន់សៀវភៅ ក្នុងពិធីទទួលពានរង្វាន់ Ramon Magsaysay Award នៅទីក្រុងម៉ានីល ប្រទេសហ្វីលីពីន កាលពីថ្ងៃទី ២៩ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០០៥។

មុនពេល​បាត់ខ្លួន ​លោក Sombath ក៏​ធ្លាប់​បាន​សាកសួរ​ពី​កិច្ចព្រមព្រៀង​ដីធ្លី​មួយ​ចំនួន​ដែល​គាំទ្រ​ដោយ​រដ្ឋាភិបាល​ ​ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ពលរដ្ឋ​ច្រើន​គ្រួសារ​គ្មាន​ផ្ទះ​សម្បែង​ ដោយ​ទទួល​បាន​សំណង​តិចតួច ​ឬ​គ្មាន​សោះ។

នៅក្នុង​រដ្ឋ​តូច​មួយ​ដែល​តាម​ដាន​ពលរដ្ឋ​ជា​ប្រចាំ​ ហើយមាន​បក្សកុម្មុយនីស្ត​ ដូចជា​ប្រទេស​ឡាវ អ្នកស្រី Ng ​បាន​និយាយ​ថា ​អ្នកស្រីមិនជឿ​ថា​អាជ្ញាធរ​មិន​អាច​តាមដាន​លោក Sombath​ ឬ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​បាន​កើតឡើង​ចំពោះ​គាត់​នោះ​ទេ ​ប្រសិនបើ​ពួកគេ​ចង់​ ហើយ​ហៅ​ការស៊ើប​អង្កេត​របស់​ពួកគេ​ថា​ «ជា​ការបោកប្រាស់»។

អ្នកស្រី​ Angkhana Neelapaijit ​អ្នក​តស៊ូ​មតិ​សិទ្ធិមនុស្ស​ថៃ​ និង​ជា​សមាជិក​នៃ​ក្រុម​ការងារ​របស់​អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ​ បាន​និយាយ​ថា ​ខ្សែ​វីដេអូ​ពី​កាមេរ៉ា​សន្តិសុខ​ បាន​ផ្តល់​តម្រុយ​ដ៏​ខ្លាំង​មិន​ធម្មតា​មួយ​សម្រាប់​ករណី​បាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ។

អ្នកស្រីបាន​និយាយ​ថា៖ «តាម​បទពិសោធន៍​របស់​ខ្ញុំ ស្ទើរតែ​គ្រប់​ករណី​ទាំងអស់​មិន​មាន​ភ័ស្តុតាង​ទេ… ពួកគេ​គ្មាន​រូបភាព ពួកគេ​គ្មាន​ឃ្លីប​វីដេអូ។ ​ប៉ុន្តែ​សម្រាប់​លោក សម្បត្តិ ខ្ញុំ​គិត​ថា​វា​ច្បាស់​ណាស់។ យើង​មាន​ភ៍ស្តុតាង​ដែល​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​ឃាត់​ឱ្យ​ឈប់​នៅ​ប៉ុស្តិ៍​ត្រួត​ពិនិត្យ​... ហើយ​បន្ទាប់​មក​គាត់​បាន​បាត់​ខ្លួន»។

អ្នកស្រីបាន​និយាយ​ថា​ ការ​អះអាង​របស់​អាជ្ញាធរ​ថា​មិន​បាន​ដឹង​អ្វី​សោះ​អំពី​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​បន្ទាប់​ពី​នោះ​ បង្ហាញ​ពី​ការ​ខ្វះ​ភាព​ស្មោះត្រង់ ​និង​តម្លាភាព។

អាវយឺតដែលមានរូបលោក Sombath Somphone ត្រូវបានដាក់តាំងក្នុងកម្មវិធីមួយនៅទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ កាលពីថ្ងៃទី ១៥ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ២០២២ ដើម្បីរំឭកខួប១០ឆ្នាំនៃការបាត់ខ្លួនទាំងបង្ខំរបស់លោកនៅប្រទេសឡាវ។

VOA ​មិន​អាច​ទាក់ទង​ប៉ូលិស​ឡាវ​ដើម្បី​សុំ​ការ​អធិប្បាយ​បាន​ទេ។ ការហៅ​ទូរស័ព្ទ​ជាច្រើន​ដង​ទៅកាន់​អ្នកនាំពាក្យ​របស់​រដ្ឋាភិបាល​គ្មាន​ការឆ្លើយតប។

ក្នុង​ចំណោម​ករណី​បាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​ចំនួន​ ១.៣០៣ ករណី​ដែល​មិន​បាន​ដោះស្រាយ​ត្រូវ​បាន​ចងក្រង​ដោយ​អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ​នៅ​អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ​គឺ​មាន​ប្រទេស​តែ​ពីរ​ប៉ុណ្ណោះ​ គឺ​ហ្វីលីពីន​ និង​ទីម័រ​ខាងកើត​បច្ចុប្បន្ន​ ដែល​ពីមុន​ជា​ផ្នែក​មួយ​របស់​ឥណ្ឌូណេស៊ី​ មាន​ករណីចំនួន​បី​ភាគ​បួន។ ករណី​ភាគ​ច្រើន​មាន​អាយុកាល​រាប់​ទសវត្សរ៍។

ប៉ុន្តែ ​អ្នកស្រី ​Angkhana ​ដែល​ប្តី​របស់​អ្នកស្រី​ ឈ្មោះ Somchai Neelapaijit​ បាន​បាត់ខ្លួន​ក្រោម​កាលៈទេសៈ​គួរ​ឱ្យ​សង្ស័យ​នៅក្នុង​ប្រទេសថៃ​ក្នុង​ឆ្នាំ ២០០៤​ បាន​និយាយ​ថា​ការបាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​នៅតែ​កើតឡើង​នៅ​ទូទាំង​តំបន់។ ក្នុង​ចំណោម​ប្រទេស​ទាំង១១​ នៃ​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ មានតែ​ព្រុយណេ ​និង​សិង្ហបុរី​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​មិនមាន​ករណី​លេចធ្លោ​ ហើយ​ប្រទេស​ខ្លះ​មាន​ករណី​ថ្មីៗ​កើនឡើង​ក្នុង​រយៈពេល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ចុង​ក្រោយ​នេះ។

អ្នកស្រី​ Angkhana ​បន្ថែម​ថា ​តួលេខ​ផ្លូវការ​ ទំនងជា​គ្រាន់តែ​ជា​ «ករណី​ដែល​គេ​បាន​ដឹង» ប៉ុណ្ណោះ ​ព្រោះ​ជារឿយៗ ​ក្រុម​គ្រួសារ​មាន​ការភ័យ​ខ្លាច​អាជ្ញាធរ​ខ្លាំង​ពេក​ ហើយ​មិន​ហ៊ាន​រាយការណ៍​ពី​ករណី​ដែល​សង្ស័យ​ថា​មាន​ការចាប់​ពង្រត់​ទេ ដោយ​ខ្លាច​ក្លាយ​ជា​ជនរងគ្រោះ​បន្ទាប់​ ដោយ​អាជ្ញាធរ​ដដែល​នេះ។

អ្នកស្រី​ Katia Chirizzi​ តំណាង​រង​ប្រចាំ​តំបន់​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​នៃ​ការិយាល័យ​ឧត្តម​ស្នងការសហ​ប្រជាជាតិ​ទទួល​បន្ទុក​សិទ្ធិ​មនុស្ស​បាន​និយាយ​ថា​ ការបង្កើត​ការភ័យខ្លាច​នោះ​គឺជា​ហេតុផល​មួយ​ដែល​រដ្ឋាភិបាល​នៅតែ​អនុវត្ត។

អ្នកស្រី​បាន​និយាយ​នៅក្នុង​កម្មវិធី​មួយ​នៅ​ទីក្រុង​បាងកក​កាលពី​ពេល​ថ្មីៗ​នេះដែល​ប្រារព្ធខួប​នៃ​ការចាប់​ពង្រត់​លោក Sombath ​ថា «ក្នុង​តំបន់​អាស៊ី​អាគ្នេយ៍​ការអនុវត្ត​ត្រូវ​បាន​រដ្ឋ​ប្រើប្រាស់​ជា​ប្រពៃណី​ជា​មធ្យោបាយ​នៃ​ការបំបិទ​មាត់​គូប្រជែង​នយោបាយ ​ឬ​សំឡេង​រិះគន់»។

អ្នកស្រី​បាន​ថ្លែង​ថា៖ «ជា​ការពិត​ ការបាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​ត្រូវ​បាន​ប្រើប្រាស់​ជាញឹកញាប់​ដើម្បី​ជំរុញ​ការភ័យខ្លាច​ និង​ផ្ញើ​សារ​ខ្លាំងៗ​ទៅ​កាន់​បុគ្គល​ផ្សេង​ទៀត​ដែល​បញ្ចេញ​សំឡេង​របស់​ពួកគេ​ដោយ​ក្លាហាន​លើ​បញ្ហា​សំខាន់ៗ​ និង​ការព្រួយ​បារម្ភ​ជា​សាធារណៈ»។ អ្នកស្រី​បន្ថែម​ថា​ដោយ​មាន​ជន​រងគ្រោះ​ ចាប់​ពី​អ្នកការពារ​សិទ្ធិមនុស្ស​ រហូត​ដល់​ «អ្នកការពារ​បរិស្ថាន​ សង្គម​ និង​ សកម្មជន​នយោបាយ ​អ្នករិះគន់​រដ្ឋាភិបាល​ មេធាវី ​និង​អ្នកកាសែត»។

អ្នកស្រី​ Siriphorn Chaiphet ​អ្នករៀបចំ​កម្មវិធី​យុវជន​ស្ម័គ្រចិត្ត​ថៃ​ដែល​ជួយ​គ្រប់គ្រង​គម្រោង​ Sombath Somphone and Beyond ​ដែល​តស៊ូមតិ​ដើម្បី​យុត្តិធម៌​សម្រាប់​លោក​ Sombath ​និង​ជនរងគ្រោះ​ផ្សេង​ទៀត​នៃ​ការបាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​បាន​និយាយ​ថា​ «ពួកគេ​ព្យាយាម​បំភ័យ​សកម្មជន​ផ្សេង​ទៀត» ។

អ្នក​ស្រី​បាន​ប្រាប់ VOA ថា៖ «ប្រសិន​បើ​មនុស្ស​ម្នាក់​បាត់​ខ្លួន ​ប្រាកដ​ណាស់​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​នឹង​គិត​ថា​ពួកគេ​នឹង​មក​រក​យើង​ក្នុង​ពេល​ឆាប់ៗ​នេះ»។

អ្នកស្រី ​Ng នៅ​តែ​មិន​មាន​ការ​រាថយ។

អ្នកស្រី​បន្ត​រស់នៅ ​និង​ធ្វើការ​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ ​ហើយ​មក​ទីក្រុង​បាងកក​ក្នុង​សប្តាហ៍​មុន​នេះ​ ដើម្បី​បន្ត​លើក​កម្ពស់​ការយល់ដឹង​អំពី​ការបាត់ខ្លួន​ដោយ​បង្ខំ​របស់​ស្វាមី​ និង​អ្នកដទៃ​ និង​ទាមទារ​ចម្លើយ។

អ្នកស្រី​បាន​ជួប​ជាមួយ​អ្នកការទូត​បរទេស​កាលពី​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ​ ​ហើយ​បាន​ចូលរួម​ព្រឹត្តិការណ៍​ជា​បន្តបន្ទាប់​ដែល​ប្រារព្ធ​ដល់ការងារ​របស់​ លោក​ Sombath ​នៅពេល​រសៀល។

អ្នកស្រី​បាន​និយាយ​ថា​មនុស្ស​ជាច្រើន​បាន​ជំរុញ​ឱ្យ​អ្នកស្រី​បោះបង់​ចោល។

អ្នកស្រី​ថ្លែង​ថា៖ «តែ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​មិនបាន​ទេ​… វា​មិន​ត្រឹមត្រូវ​ទេ។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​ធ្វើ​អ៊ីចឹង​ដាក់​ខ្លួនឯង​បាន​ទេ។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​ធ្វើ​ដូច្នេះ​ចំពោះ​លោក Sombath ទេ។ ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែបន្ត​សួរ​ និង​ព្យាយាម​ស្វែង​រក​ការណ៍​ពិត»។ អ្នកស្រី​នៅ​តែរក្សា​ក្តី​សង្ឃឹម​ថា​នឹង​បាន​ជួប​ស្វាមីម្ដង​ទៀត។

អ្នកស្រីបាន​និយាយ​ថា៖ «ដូច​ជា​ជនរងគ្រោះ​ទាំងអស់ ​គ្រួសារ​នៃ​អ្នក​បាត់​ខ្លួន ​យើង​អធិស្ឋាន ​យើង​សង្ឃឹម។ វា​គឺ​ជា​ក្តី​សង្ឃឹម​ថា​ ខ្ញុំ​នឹង​រក​ឃើញ​គាត់ ហើយ​គាត់​នឹង​ត្រឡប់​មក​វិញ​ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​បន្ត​ការ​ភ្ញាក់​ពី​ដំណេក​ជា​រៀង​រាល់​ព្រឹក​និង​ព្យាយាម​បន្ត​រស់​នៅ​ បន្ត​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ»៕

ប្រែសម្រួល​ដោយ​លោក ម៉ែន គឹមសេង