កម្ពុជា​គួរ​តែ​បង្រៀន​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​សម័យ​ទំនើប​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​បាន​ទូលំទូលាយ

រូបឯកសារ៖ សិស្ស​ស្រី​អាច​សៀវភៅ​«​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ​‍»​នៅ​ស្រុក​អន្លង់វែង​ ខេត្ត​ឧត្តរមានជ័យ ដែល​ជា​អតីត​មូលដ្ឋាន​ចុង​ក្រោយ​មួយ​របស់​ខ្មែរ​ក្រហម​​ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២១ ខែ​មិថុនា ឆ្នាំ​២០១០។ (AP Photo/Heng Sinith)

បច្ចុប្បន្ន​នេះ លោក​គឺ​ជា​សាស្ត្រាចារ្យ​កិត្តិយស​ដែល​ចូល​និវត្តន៍​ពី​សាកលវិទ្យាល័យ Monash University និង​កំពុង​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​អូស្តា្រលី។

កំណត់និពន្ធ៖ លោក​បណ្ឌិត David Chandler គឺ​ជា​ប្រវត្តិវិទូ​ជនជាតិ​អាមេរិកាំង​មួយ​រូប​ ដែល​បាន​ចំណាយ​ពេល​វេលា​យ៉ាង​ច្រើន​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​ ដើម្បី​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​សម័យ​ទំនើប​របស់​កម្ពុជា។ នៅ​ចន្លោះ​ឆ្នាំ​១៩៨៣​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៩៩ លោក​បាន​សរសេរ​ និង​បោះពុម្ពផ្សាយសៀវភៅ​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរ​ចំនួន​៥​ក្បាល។ បន្ទប់​ការិយាល័យ​មួយ​នៅ​ក្នុង​អាគារ​ស្ថានទូត​អាមេរិក​ប្រចាំ​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​របស់​លោក​ ដើម្បី​ផ្តល់​ជា​កិត្តិយស​ដល់​លោក​ថែម​ទៀត​ផង​។ បច្ចុប្បន្ន​នេះ លោក​គឺ​ជា​សាស្ត្រាចារ្យ​កិត្តិយស​ដែល​ចូល​និវត្តន៍​ពី​សាកលវិទ្យាល័យ Monash University និង​កំពុង​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​អូស្តា្រលី។ សូម​លោក​អ្នក​ស្តាប់​បទសម្ភាសន៍​ដោយ​ផ្ទាល់រវាង​កញ្ញា​ហុង ចិន្តា​ នៃ VOA ជាមួយ​នឹង​លោក​បណ្ឌិត David Chandler ស្តី​អំពី​បទពិសោធន៍ ចំណាប់​អារម្មណ៍ និង​ទស្សនៈ​របស់​លោក​ទៅ​លើ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​សម័យ​ទំនើប​របស់​កម្ពុជា​ដូច​តទៅ៖

Your browser doesn’t support HTML5

បទសម្ភាសន៍ VOA៖ អ្នក​ប្រវត្តិវិទូ ថា កម្ពុជា​គួរ​តែ​បង្រៀន​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​សម័យ​ទំនើប​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​បាន​ទូលំទូលាយ»

លោក​បាន​សរសេរ​សៀវភៅ​ចំនួន​៥​ក្បាល​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​សម័យ​ទំនើប​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា។ តើ​លោក​ជម្រាប​បន្តិច​បាន​ទេ​ថា ​តើ​ហេតុ​ដូចម្តេច​ទើប​បាន​ជាលោក​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​របស់​កម្ពុជា?

នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ទៅ​ដល់​ប្រទេស​កម្ពុជា​កាល​ពី​ឆ្នាំ​១៩៦០ ខ្ញុំ​គឺ​ជា​មន្ត្រី​ក្រសួង​ការបរទេស​មួយ​រូប។​ ខ្ញុំ​បាន​រៀន​ភាសាខ្មែរ​ មុន​ចាកចេញ​ទៅ​កម្ពុជា។ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​កំសាន្ត​ជាច្រើន​កន្លែង​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា ​និង​ស្គាល់​មិត្តភក្តិ​ជនជាតិ​ខ្មែរ​ជា​ច្រើន។ ខ្ញុំ​ពិត​ជា​សប្បាយ​រីករាយ​នឹង​រស់នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​។ ខ្ញុំ​ក៏​ត្រូវ​ទៅ​បំពេញ​បេសកកម្មនៅ​អាមេរិក​ខាងត្បូង​រយៈពេល​២​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មិន​សប្បាយ​រីករាយ​នឹង​នៅ​ទីនោះ ដូច​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​នោះ​ទេ។ ការងារ​ចុងក្រោយ​បង្អស់​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ជាមួយ​នឹង​ក្រសួង​ការបរទេស​អាមេរិក​គឺ​បង្រៀន​ដល់​មន្ត្រី​ការបរទេស​ដែល​ត្រៀម​ចាកចេញ​ទៅ​បំពេញ​ការងារ​នៅ​តំបន់​អាស៊ីអាគ្នេយ៍​។ នៅ​ពេល​នោះ​ហើយ​ដែល​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ​ខ្ញុំ​ចូលចិត្ត​បង្រៀន។ ដូច្នេះ​ហើយខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ឈប់​ធ្វើ​ជា​មន្ត្រី​នៃ​ក្រសួង​ការបរទេស​អាមេរិក​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៦​ និង​បាន​ចាប់​ផ្តើម​រៀន​បន្ត​ថ្នាក់​អនុបណ្ឌិត​នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ Yale University។

​បន្ទាប់​មក​ខ្ញុំ​បាន​ប្ដូរ​ទៅ​រៀន​នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ University of Michigan វិញ។ ​នៅ​ទីនោះ​ខ្ញុំ​បាន​រៀន​មុខ​ជំនាញ​ប្រវត្តិវិទ្យា ​និង​បានសរសេរ​និក្ខេបបទ​បញ្ចប់​ការសិក្សា​របស់​ខ្ញុំ​ស្តី​ពី​ប្រទេស​កម្ពុជា​មុន​សម័យ​អាណានិគម​បារាំង។ មិន​ធ្លាប់​មាន​នរណា​សរសេរ​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នៅ​សម័យ​នោះ​ទេ មិន​ថា​ជា​ភាសាខ្មែរ​ ឬ​ភាសា​បរទេស​ឡើយ។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧០ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​ថៃ​ដើម្បី​សិក្សា​ពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរនៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១៩​ ពី​ប្រភព​ឯកសារ​របស់​ថៃ​មក​វិញ។ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​បញ្ចប់​និក្ខេបបទ​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​ក៏​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​អូស្ត្រាលី។ ហើយ​ក៏​ខ្ញុំ​សរសេរ​អត្ថបទ​ពី​ប្រទេស​កម្ពុជា​សម័យ​មុន​អាណានិគម​និយម​បារាំង។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៧ ខ្ញុំ​ក៏​ធ្វើ​ដំណើរ​មក​សហរដ្ឋអាមេរិក​ដើម្បី​សរសេរ​អំពី​របប​ខ្មែរ​ក្រហម។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨៣​ ខ្ញុំ​បាន​បោះពុម្ភ​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា «​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរ»។ ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨៤​ ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​សម្ភាស​ការងារ​ធ្វើ​ជា​មន្ត្រី​នៃ​គណៈកម្មាធិការ​ជាន់​ខ្ពស់​របស់​អង្គការ​សហប្រជាជាតិ​សម្រាប់​ជនភៀសខ្លួន ព្រោះ​ពេល​នោះ​អង្គការ​សហប្រជាជាតិ​ចង់​ពិនិត្យ​តាមដាន​ជនភៀសខ្លួន​នៅ​ជំរុំ ដែល​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​សហរដ្ឋអាមេរិក។ ​ក្រោយ​មក​ខ្ញុំ​ក៏​សរសេរ​សៀវភៅ​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​កម្ពុជា​ជា​បន្តបន្ទាប់​រហូត​បាន​ចំនួន​៥​ក្បាល។​

លោក David P. Chandler បាន​ចំណាយពេល​អស់​រយៈពេល​ជាង​ពាក់​កណ្តាល​មួយ​សតវត្សរ៍​ស្រាវជ្រាវ​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា ហើយ​លោក​គឺជា​ប្រវត្តិវិទូ​ដ៏​ចំណាស់​ម្នាក់​អំពី​ប្រទេស​កម្ពុជា និង​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរ។ លោក David P. Chandler ដែល​សព្វថ្ងៃ​នេះ​មាន​អាយុ ៨៣ឆ្នាំ គឺជា​សាស្ត្រាចារ្យ​ខាង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ដ៏​ចំណាស់​ម្នាក់​នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ Monash University ប្រទេស​អូស្ត្រាលី។ (រូបថត​ផ្តល់​ឲ្យ)

តើ​ផ្នែក​ណាមួយ​នៃ​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​សម័យ​ទំនើប​របស់​កម្ពុជា​ដែល​លោក​ចាប់​អារម្មណ៍​ខ្លាំង​បំផុត?

ខ្ញុំ​ចំណាយ​ពេល​វេលា​ច្រើន​បំផុត​របស់​ខ្ញុំ​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​ទៅ​លើ​របប​ខ្មែរ​ក្រហម។ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ចាប់​អារម្មណ៍​ចង់​ដឹង​ថា តើ​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​កើតឡើង​យ៉ាង​ដូចម្តេច? ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ពួក​ខ្មែរ​ក្រហម​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អស់​ទាំង​នោះ? ពួកគេ​អស់​ទាំង​នោះ​មាន​ស្មារតី​អាត្មា​និយម។​ ខ្ញុំ​ក៏​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​សម័យ​ លន់​ នល់ ​ដែរ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ទៅ​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​អ្វី​បន្ថែម​លើ​របប​នេះ​នោះ​ទេ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​ចង់​ដឹង​ថា​ តើ​អ្នកផ្សេង​ទៀត​នឹង​សរសេរ​យ៉ាង​ដូចម្តេច​អំពី​របប​នេះ។

ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ច្រើន​អំពី​ប្រទេស​កម្ពុជា​ក្នុង​សម័យ​អាណានិគម​និយម​បារាំង។ ខ្ញុំ​គិត​ថា ប្រហែល​ជា​មាន​មនុស្ស​ជាច្រើន​កំពុង​តែ​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​បន្ថែម​ទៅ​លើ​សម័យ​នោះ ហើយ​បណ្ណសារដ្ឋាន​ជាតិ​កម្ពុជា​នៅ​រាជធានី​ភ្នំពេញ ក៏​មាន​ឯកសារ​ជាច្រើន​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​សម័យ​នេះ​ផង​ដែរ។ អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​ចាប់​អារម្មណ៍​បំផុត​នៅ​ពេល​នេះ គឺ​ដំណើរ​វិវឌ្ឍន៍​នៃ​សម័យ​ព្រះរាជា​ឡើង​គ្រងរាជ​សម្បតិ្ត។ សម័យ​បុរេប្រវត្តិ​ខ្មែរ​ក៏​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​ណាស់​ដែរ។ បន្ថែម​ពី​លើ​នេះ​ទៀត​ ខ្ញុំ​ក៏​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​ការ​អភិវឌ្ឍន៍​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​នា​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​ផង​ដែរ។

បន្ទាប់​ពី​លោក​បាន​បោះពុម្ព​ផ្សាយ​សៀវភៅ​របស់​លោក​ទាំង​៥​ក្បាល​អំពី​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​របស់​ខ្មែរ​ក្នុង​សម័យ​ទំនើប តើ​មាន​ប្រតិកម្ម​យ៉ាង​ដូចម្តេច​ខ្លះ​ពី​សំណាក់​មហាជន​ និង​រាជរដ្ឋាភិបាល?

ខ្ញុំ​មាន​សំណាង​ណាស់​ជាមួយ​នឹង​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​បាន​បោះពុម្ភ​ផ្សាយ។ សៀវភៅ​ទាំងនោះ​នៅ​តែ​លក់​ដាច់​មួយ​ចំនួន​ជា​រៀងរាល់​ឆ្នាំ ហើយ​សៀវភៅ​ទាំងនោះ​ក៏​មាន​ប្រែសម្រួល​ជា​ភាសាខ្មែរ​ផង​ដែរ។ បន្ទាប់​ពី​បាន​បោះពុម្ព​ផ្សាយ​សៀវភៅ​ទាំង​នោះ ជនជាតិ​បារាំង អង់គ្លេស​ និង​ជាតិសាសន៍​ដដៃទៀត ​ក៏​បាន​អាន​សៀវភៅ​ទាំង​នោះ​ដែរ ហើយ​ពួកគេ​វាយតម្លៃ​ល្អ​ទៅ​លើ​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ។ សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ប្រែសម្រួល​ជា​ភាសាខ្មែរ​កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០០៥ ហើយ​លក់​ដាច់​បាន​យ៉ាង​ច្រើន​ជាមួយ​នឹង​តម្លៃដ៏​ថោក។ ​លោក​ ហ៊ុន សែន​ ក៏​បាន​អាន​វា​ដែរ។ លោក​និយាយ​ថា លោក​បាន​អាន​វា​ ហើយ​លោក​និយាយ​ថា ​សៀវភៅ​នោះ​ល្អ ​ប៉ុន្តែ​វា​ត្រឹមត្រូវ​បាន​តែ​៨០ភាគរយ​ប៉ុណ្ណោះ។

​តើ​អ្វី​ជា​២០​ភាគរយ​ដែល​លោក ហ៊ុន សែន​ យល់​ថា​មិន​ត្រឹមត្រូវ​នោះ?

មិនមែន​ចំណុច​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​អំពី​លោក ហ៊ុន សែន​ នោះ​ទេ។ ខ្ញុំ​គិត​ថា ត្រង់​ចំណុច​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ពី​ភាព​សាហាវ​ឃោរឃៅ​របស់​វៀតណាម​នៅ​កម្ពុជា​ក្នុង​សម័យ​នោះ។ ​ចំណុច​ទី​២​នោះ​ គឺ​កន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​មិន​សូវ​ត្រូវ​ពី​លោក ប៉ុល ពត។ ខ្ញុំ​សរសេរ​ថា លោក ប៉ុល ពត​ រៀន​បាន​មធ្យម​នៅ​បារាំង។ ប៉ុន្តែ​តាម​ពិត បើ​ធៀប​ជាមួយ​នឹង​ប្រព័ន្ធ​សិក្សា​បែប​អង់គ្លេស ​កម្រិត​នេះ​គឺ​ខ្លាំង​ជាង​កម្រិត​មធ្យម។ ចំណុច​ទី​៣​នោះ​គឺ ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​តាមដាន​នៅ​សាលាក្តី​ខ្មែរ​ក្រហម។ ៥​ថ្ងៃក្រោយ​មក ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ផឹក​កាហ្វេ​នៅ​ហាង​មួយ ហើយ​បាន​ជួប​ជាមួយ​នឹង​មេធាវី​ជនជាតិ​ហូរឡង់​ម្នាក់។ គាត់​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា អ្វី​ដែល​លោក នួន ជា​ និង​អ្វី​ដែល​សាក្សី​របស់​ នួន ជា ​និយាយ​នៅ​ក្នុង​សាលាក្តី​គឺ​ជា​រឿង​ត្រឹមត្រូវ។

កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០០៧ លោក​បណ្ឌិត​បាន​ផ្តល់​បទសម្ភាសន៍​មួយ​ដល់​ New Mandala។ ​នៅ​ក្នុង​បទសម្ភាសន៍​នោះ​ លោក​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ប្រវត្តិសាស្ត្រ​សម័យ​ទំនើប​របស់​កម្ពុជា​នៅ​តែ​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​បង្រៀន​នៅ​តាម​សាលារៀន​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​នៅ​ឡើយ​ទេ ដោយ​លោក​លើកឡើង​ថា ពី​ព្រោះ​វា​គឺ​ជា​រឿង​ដ៏​ចម្រូងចម្រាស។ ប្រសិន​បើ​លោក​ជា​អ្នក​រៀបចំ​កម្មវិធី​សិក្សា​នៅ​តាម​សាលារៀន​នៅ​កម្ពុជា តើ​ចំណុច​ណា​ខ្លះ​នៃ​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​សម័យ​ទំនើប​របស់​ខ្មែរ ដែល​លោក​ចង់​ដាក់​បញ្ចូល​ទៅ​ក្នុង​កម្មវិធី​សិក្សា​ទាំង​នោះ?

ខ្ញុំ​គិត​ថា ​អ្នក​មិន​គ្រាន់​តែ​បង្រៀន​អំពី​សម័យ​អង្គរ ​និង​សម័យ​សម្តេច​នរោត្តម សីហនុ​នោះ​ទេ ពីព្រោះ​កម្ពុជា​មិនមែន​មាន​តែ​សម័យ​អង្គរ​ និង​សម័យ​សម្តេចនរោត្តម សីហនុ​ជា​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នោះ​ទេ។ ​ចំណែក​ឯ​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​វិញ មិន​មាន​បង្រៀន​នៅ​តាម​សាលា​ទាល់​តែ​សោះ។ ​អ្នក​អាច​ទុក​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ជា​គំរូ​មួយ។ សរសេរ​សៀវភៅ​អំពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​កម្ពុជា​បន្ថែម​ទៀត​ឲ្យ​ច្រើន​ជាង​អ្វី​ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ។ សរសេរ​សៀវភៅ​បន្ថែម​អំពី​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​កម្ពុជា​នៅ​ទសវត្សរ៍​១៩៥០ ទសវត្សរ៍​១៩៦០ និង​១៩៧០។ មាន​រឿង​ធំៗ​ជាច្រើន​ដែល​កើតឡើង​នៅ​ពេល​នោះ។ ខ្ញុំ​គិត​ថា កូនខ្មែរ​គួរ​តែ​ដឹង​អំពី​រឿងរ៉ាវ​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ក្នុង​សម័យ​អាណានិគម​និយម​បារាំង ដូច​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ក្នុង​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ អ្វី​ដែល​ពួកបារាំង​បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ ហេតុអ្វី​បាន​ជា​ពួកគេល្អ ហើយ​ហេតុអ្វី​បាន​ជា​ពួកគេ​មិន​ល្អ។ ​ថ្វីដ្បិត​តែ​មិន​កើត​ក្នុង​សម័យ​នោះ​ក៏​ពិត​មែន ប៉ុន្តែ​អ្នក​អាច​បង្រៀន​ពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុង​សម័យ​នោះ​បាន។ ​អ្នក​គ្រាន់​តែ​ត្រូវ​ប្រុងប្រយ័ត្នបន្តិច​តែ​ប៉ុណ្ណោះ៕