ហ្សាកាតា ឥណ្ឌូណេស៊ី៖ អង្គការសហប្រជាជាតិបានបង្កើតមូលនិធិទុកចិត្តថ្មីមួយ ដែលមានអ្នកផ្តល់ជំនួយច្រើន ដើម្បីជួយជនរងគ្រោះនៃអំពើជួញដូរមនុស្សនៅជុំវិញពិភពលោក។ ស្ត្រីជាតិឥណ្ឌូនេស៊ី ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលទទួលរងគ្រោះបំផុតពីការជួញដូរនេះ ទោះជាប្រទេសនេះមានការរីកចម្រើនក្នុងការអនុម័តច្បាប់ ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងបញ្ហានេះក៏ដោយ។
កាលពីឆ្នាំ២០០៦ នាងអេលី អានីតា (Elly Anita) មកពីកោះចាវ៉ាខាងកើត បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងឌូបៃ (Dubai) ដើម្បីធ្វើការជាលេខា។ បន្ទាប់ពីទទួលរងនូវការយាយីខាងផ្លូវភេទអស់រយៈពេលពីរខែពីសំណាក់ថៅកែរបស់នាង និងមិនបានទទួលប្រាក់ខែ នាងបានសុំផ្ទេរការងារ។ នាងអានីតាត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់ឃឺឌីស្ថាន (Kurdistan) ដែលគេប្រាប់នាងថាជាផ្នែកមួយរបស់ប្រទេសអ៊ីតាលី (Italy)។
នៅពេលដែលនាងអានីតាបានបោះជំហានចុះពីលើយន្តហោះ ហើយទូរស័ព្ទហៅភ្នាក់ងាររបស់នាង បុរសនោះបដិសេធមិនប្រាប់នាងថាតើនាងស្ថិតនៅទីណាឡើយ។ នាងថ្លែងថា៖
«ខ្ញុំគេងអត់លក់សោះយប់នោះ។ ខ្ញុំចេះតែគិតថាតើខ្ញុំនៅកន្លែងណា? អូហ៍! ព្រះអើយ! ខ្ញុំភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង»។
អស់រយៈពេលពីរសប្តាហ៍ ទើបនាងដឹងថា នាងត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់ប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ ដែលកំពុងហែកហួរដោយសារសង្គ្រាម។ រឿងរ៉ាវរបស់នាងអានីតាមិនមែនជារឿងតែមួយ ដែលខុសពីគេនោះទេ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ ចំនួនករណីរំលោភ ដែលត្រូវបានរាយការណ៍ បានកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ យោងតាមក្រសួងការបរទេស កាលពីឆ្នាំមុន របាយការណ៍ស្តីពីអំពើហិង្សាភាគច្រើនបំផុតកើតឡើងនៅក្នុងតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា ដែលមានចំនួន៦៣ភាគរយ និង៣៣ភាគរយនៅក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី។
លោក ហ្គារី ឡេវីស (Gary Lewis) អ្នកតំណាងប្រចាំនៅតំបន់អាស៊ីខាងកើត និងប៉ាស៊ីហ្វិក (East Asia and Pacific) នៃការិយាល័យថ្នាំញៀន និងឧក្រិដ្ឋកម្ម របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ (U.N. Office of Drugs and Crime) មានប្រសាសន៍ថា បើទោះជាចំនួនរបាយការណ៍បានកើនឡើងក៏ដោយ ភាពខ្វះខាតទិន្នន័យបង្កការលំបាក ដើម្បីវាស់កម្រិតជាក់ស្តែងនៃបញ្ហានេះ។ លោកឡេវីស បន្តថា៖
«ប្រសិនបើយើងមិនដឹងថា លទ្ធផលផ្តល់មកបែបណា ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើយើងមិនដឹងថា មានស្ត្រីក្នុងចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណា ដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនពីបទរកស៊ីផ្លូវភេទ ដែលស្ត្រីនោះខ្លួនឯងជាជនរងគ្រោះ ប្រសិនបើយើងមិនដឹងថាមានចំនួនអ្នកមើលការខុសត្រូវ និងមេខ្លោងច្រើនប៉ុណ្ណា ដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួន ចោទប្រកាន់ និងកាត់ឲ្យជាប់ទោសពីបទឧក្រិដ្ឋទាំងអស់នេះ យើងនឹងមិនដឹងថា សកម្មភាពរបស់យើងកំពុងមានទិសដៅទៅរកអ្វីដែលមានភាពប្រាកដប្រជា ឬមានប្រយោជន៍នោះទេ។ ដូច្នេះយើងត្រូវការទិន្នន័យជាមូលដ្ឋាន ដែលមិនគ្រាន់តែដើម្បីយល់ថាតើបញ្ហាកំពុងរីកដុះដាលយ៉ាងដូចម្តេចនោះទេ ប៉ុន្តែយើងត្រូវការទិន្នន័យនេះ ដើម្បីឲ្យដឹងថាតើសកម្មភាពរបស់យើងពិតជាកំពុងមានឥទ្ធិពលដ៏សមស្របដែរឬទេ»។
ទីភ្នាក់ងារអង្គការសហប្រជាជាតិនឹងទទួលខុសត្រូវលើការគ្រប់គ្រងមូលនិធិទុកចិត្ត ដែលមានអ្នកផ្តល់ជំនួយច្រើន ដែលជាផ្នែកមួយនៃផែនការសកម្មភាពសកលនៃអង្គការសហប្រជាជាតិ ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស (UN Global Action Plan to Combat Human Trafficking)។ ផែនការសកម្មភាពនេះ បានចាប់ផ្តើមកាលពីសប្តាហ៍មុន។ ថវិកានេះនឹងពង្រឹងការគាំទ្រដល់ជនរងគ្រោះ ដែលទទួលរងគ្រោះដោយសារអំពើជួញដូរមនុស្ស។ លោក ណូរ៉ា មូរ៉ាត (Nora Murat) នាយកអង្គការលើកលែងទោសអន្តរជាតិប្រចាំនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី បានឲ្យដឹងថា ថវិកានេះគួរតែដោះស្រាយសេចក្តីត្រូវការបន្ទាន់របស់ជនរងគ្រោះ។ លោកថ្លែងថា៖
«ឥឡូវនេះ សេចក្តីត្រូវការជាបន្ទាន់គឺត្រូវកសាងមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេរង់ចាំរហូតដល់រឿងក្តីរបស់ពួកគេត្រូវបានបើកសវនាការនៅក្នុងតុលាការ។ ដោយសារតែឥឡូវនេះ ការដាក់ពួកគេនៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលឃុំឃាំងពិតជាមិនបានជួយអ្វីសោះ ទាំងសម្រាប់ការងារចោទប្រកាន់ និងជនរងគ្រោះផ្ទាល់។ ខ្ញុំនឹងដាក់លុយចូលទៅក្នុងកិច្ចការនោះមុនគេ ហើយក៏នឹងពិនិត្យមើលសិទ្ធិមនុស្សផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ មានដូចជាសិទ្ធិក្នុងការទទួលចំណីអាហារ និងសិទ្ធិទទួលការថែរក្សាសុខភាព និងទទួលបានទឹក»។
នៅពេលនាងអានីតាព្យាយាមរត់គេចពីប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ នាងគ្មានជម្រក ដើម្បីជ្រកកោនឡើយ។ នាងបានត្រឡប់ទៅកាន់ការិយាល័យភ្នាក់ងាររបស់នាងវិញ ហើយបានឃើញស្រ្តីជនរងគ្រោះប្រហែល៤០នាក់ផ្សេងទៀត កំពុងគេងនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ មិនគ្រាន់តែមិនបានជួយនាងទេ ភ្នាក់ងាររបស់នាងអានីតាបែរជារឹបអូសយកទូរស័ព្ទដៃរបស់នាង ហើយបដិសេធមិនប្រគល់លិខិតឆ្លងដែនឲ្យនាងវិញទេ។ នាងបានលួចទូរស័ព្ទរបស់ឆ្មាំសន្តិសុខ ដើម្បីទាក់ទងស្ថានទូតឥណ្ឌូនេស៊ីប្រចាំនៅប្រទេសហ៊្សកដង់ (Jordan)។ នាងអានីតា បន្ថែមថា៖
«ពេលខ្ញុំនិយាយទៅកាន់រដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្ញុំ គឺគ្មានបានអ្វីទាំងអស់។ ពួកគេមិនឆ្លើយតបនឹងខ្ញុំ សូម្បីតែបន្តិច។ ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់សោះ។ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ព្រះ ហើយបានរកឃើញដំណោះស្រាយដោយខ្លួនឯង ដោយសារតែខ្ញុំមិនអាចពឹងលើនរណាម្នាក់ឡើយ។ សូម្បីតែរដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្ញុំ»។
ជារឿយៗ ជនរងគ្រោះ ដែលមិនបានទទួលជំនួយពីរដ្ឋាភិបាល បានពឹងផ្អែកលើអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលដើម្បីគាំទ្រ។ នៅទីបញ្ចប់ នាងអានីតារកបានជំនួយ នៅពេលដែលនាងបានទាក់ទងអង្គការថែទាំជនអន្តោប្រវេសន៍ ដែលជាអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលក្នុងស្រុក ដែលនាងកំពុងធ្វើការនាពេលនេះ។ ខណៈដែលនាងស្ថិតក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ រឿងរ៉ាវរបស់នាងត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយ នៅលើប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត។ នៅពេលដែលភ្នាក់ងាររបស់នាងបានឮអំពីការផ្សព្វផ្សាយនេះ បុរសនោះ និងក្រុមបុគ្គលិកវាយនាងអានីតា។ នាងថ្លែងថា៖
«ពួកគេបោចសក់ខ្ញុំ។ ពួកគេវាយខ្ញុំ។ ពួកគេធាក់ខ្ញុំ។ ពួកគេព្យាយាមច្របាច់ករខ្ញុំ។ ពួកគេចង់សម្លាប់ខ្ញុំនៅពេលនោះ ដោយសារតែពួកគេនិយាយថា រាល់ផលប៉ះពាល់ទាំងអស់នេះបង្កឡើងដោយសារខ្ញុំ»។
ដោយមានជំនួយពីអង្គការថែទាំជនអន្តោប្រវេសន៍ នាងអានីតាបានរកផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។ ចាប់តាំងពីជួបរឿងដ៏អាក្រក់នេះមក ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីបានធ្វើឲ្យមានភាពរីកចម្រើនខ្លះៗទៅលើបញ្ហានេះ ដោយបានអនុម័តច្បាប់ប្រឆាំងការរត់ពន្ធមនុស្ស និងចុះហត្ថលេខាលើអនុសញ្ញា និងពិធីសាររបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ទាក់ទងនឹងអំពើរត់ពន្ធមនុស្ស។
តែទោះជាយ៉ាងណា ការអនុវត្តច្បាប់ទាំងអស់នេះនៅមានភាពទន់ខ្សោយ និងរងផលប៉ះពាល់ដោយសារមន្រ្តីប៉ូលីន និងប្រព័ន្ធរបស់រដ្ឋាភិបាល ពុករលួយ ដែលធ្វើឲ្យមូលនិធិបន្ថែមរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ដើម្បីគាំទ្រដល់ជនរងគ្រោះឥណ្ឌូនេស៊ីទទួលបានការស្វាគមន៍ជាខ្លាំង៕
ប្រែសម្រួលដោយលី សុខឃាង
