ទីឡូនីយ៉ា ប្រទេសឥណ្ឌា៖ ប្រទេសឥណ្ឌា ហាក់ដូចជាជំនាញខាងធ្វើឲ្យឧបករណ៍មានទំហំតូច និងមានតម្លៃថោក។ រថយន្តដែលមានតម្លៃ ២.៥០០ ដុល្លារ និងកុំព្យូទ័រដែលមានតម្លៃ៣៥ដុល្លារ គឺជាការបង្កើតថ្មីបំផុតចំនួនពីររបស់ប្រទេសនេះ។ ឥឡូវនេះ ឥណ្ឌា បង្កើនការយកចិត្តទុកដាក់លើបច្ចេកវិជ្ជាពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលមានតម្លៃថោក។
នៅក្នុងរោងជាងដែលបំភ្លឺដោយពន្លឺព្រះអាទិត្យ លោកស្រី តេនហ្ស៊ីង ចុនហ្ស៊ូម (Tenzing Chonzom) បានភ្ជាប់គ្រឿងបន្លាស់ទៅនឹងគ្រឿងសម្រាប់បញ្ជាចរន្តអគ្គិសនី។ ឧបករណ៍នេះនឹងត្រូវភ្ជាប់ទៅនឹងបន្ទះស្រូបពន្លឺព្រះអាទិត្យ ដែលនឹងអាចផ្តល់ឋាមពលដល់អំពូលភ្លើង និងកុំព្យូទ័រយូរដៃជាដើម។
លោកស្រី ចុនហ្ស៊ូម និយាយថា លោកស្រីត្រូវបានជ្រើសរើសដោយសហគមន៍ ឲ្យមកទីនេះ ដើម្បីរៀនអំពីបច្ចេកវិជ្ជាពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ គាត់នឹងយកចំណេះដឹងនេះ ទៅភូមិគាត់ ដែលមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងតំបន់របស់គាត់ ស្ថិតនៅតាមជើងភ្នំហ៊ិម៉ាឡាយ៉ា ដែលនៅតែមិនទាន់មានចរន្តអគ្គិសនីនៅឡើយ។
លោកស្រី ចូនហ្ស៊ូម មានវ័យ៥០ឆ្នាំ និងជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាង២០នាក់ ដែលទទួលការបណ្តុះបណ្តាលនៅទីនេះ ដើម្បីធ្វើជាវិស្វករថាមពលព្រះអាទិត្យ។ មនុស្សភាគច្រើន មិនបានទទួលការអប់រំផ្លូវការទេ។ កម្មវិធីទាំងមូលជួយជនក្រីក្រនៅតាមជនបទនៅឥណ្ឌា តាមរយៈការបង្រៀនពួកគេឲ្យចេះផលិត និងតម្លើងបន្ទះស្រូបពន្លឺព្រះអាទិត្យ ដែលមានតម្លៃថោក។ បន្ទាប់មក ពួកគេបង្រៀនអ្នកផ្សេងទៀតឲ្យចេះធ្វើដូចគ្នានេះដែរ។ កម្មវិធីនេះ ត្រូវបានហៅថាជា មហាវិទ្យាល័យជើងទទេ ឬ Barefoot College ហើយកន្លងមកកម្មវិធីនេះបានបណ្តុះបណ្តាលមនុស្សរាប់ពាន់នាក់។ លោក សានជីត ប៊ុនឃ័រ រ៉យ (Sanjit Bunker Roy) បានចាប់ផ្តើមដំណើរការកម្មវិធីនេះអស់រយៈពេល ២៥ ឆ្នាំមកហើយ។
«អ្នកត្រូវពិនិត្យមើលថាតើអ្នកអាចធ្វើឲ្យបច្ចេកវិជ្ជានេះមានភាពសាមញ្ញ ហើយនាំយកបច្ចេកវិជ្ជានេះ ទៅកាន់សហគមន៍យ៉ាងដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចចាត់ចែង គ្រប់គ្រង និងធ្វើជាម្ចាស់បច្ចេកវិជ្ជានោះ»។
លោក រ៉យ ស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សកំពូលដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតចំនួន១០០នាក់នៅក្នុងទស្សនាវដ្តី ថែមស៍ (Times) ប្រចាំឆ្នាំ២០១០។ លោកបានថ្លែងថា បច្ចេកវិជ្ជាស្រូបពន្លឺព្រះអាទិត្យនៅតាមមូលដ្ឋាន មានសារៈសំខាន់ សម្រាប់ឥណ្ឌា។ ពលរដ្ឋនៅតាមមូលដ្ឋានជិតពាក់កណ្តាលរបស់ប្រទេសនេះ ដែលមានចំនួនជាង៣០០លាននាក់ គ្មានចរន្តអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ ឬអាចប្រើបានតែពីរបីម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយថ្ងៃ។ លោក រ៉យ បាននិយាយទៀតថា ដើម្បីជាជំនួយ លោកបានធ្វើនូវអ្វីដែលធនាគារពិភពលោក និងគម្រោងផ្តល់ជំនួយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ខកខានមិនបានធ្វើ ដែលនោះគឺជាការប្រើប្រាស់នូវភាពស្ទាត់ជំនាញនៅតាមមូលដ្ឋាន ដែលលោកបានឃើញជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ លោកថ្លែងថា៖
«អ្នកនឹងអាចឃើញឧបករណ៍នេះនៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅឥណ្ឌា ដែលជាសមត្ថភាពគ្មានកំណត់ ដើម្បីបង្កលទ្ធភាពឲ្យមានការច្នៃប្រឌិត និងជួសជុលឧបករណ៍នានា ដោយមិនចាំបាច់ឆ្លងកាត់ការអប់រំផ្លូវការឡើយ។ ពួកគេមានសមត្ថភាពជំនាញពីកំណើតដ៏មិនគួរឲ្យជឿ ដែលយើងមិនទាន់មានលទ្ធភាពពន្យល់ លើកសរសើរ ឬគោរពនៅឡើយ»។
លោក រ៉យ និយាយថា កម្មវិធីរបស់លោកគ្រាន់តែផ្តល់ឱកាសដល់ស្ត្រីទាំងឡាយ ឲ្យកសាងនូវជំនឿចិត្តខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ។ លោកថ្លែងទៀតថា នោះជាអ្វីដែលជំរុញឲ្យមានភាពជោគជ័យរបស់ក្រុមជើងទទេ (Barefoot Brigade) ក្នុងការនាំយកឋាមពលទៅកាន់ភូមិជនបទចំនួនជាង៤៥០៕
ប្រែសម្រួលដោយ លី សុខឃាង
