មនុស្សជាច្រើនមិនសូវបានស្វែងយល់អំពីខ្សែជីវិតរបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរមកសហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ ក្រោយពីពេលដែលពួកគេបានមកតាំងទីលំនៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិកតាំងពីចុងទសវត្សឆ្នាំ១៩៨០រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។ ប៉ុន្តែលោក Eric Tang បាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ដោយបង្ហាញអំពីជីវិតពិតរបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរ ដែលបានមកតាំងទីលំនៅថ្មីនៅសង្កាត់ Bronx នៅទីក្រុងញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីដើមទសវត្សឆ្នាំ១៩៩០។
សៀវភៅមួយក្បាល ដែលនិពន្ធឡើងដោយផ្អែកតាមការស្រាវជ្រាវ ហើយចំណងជើងថា «មិនមានទីលំនៅច្បាស់លាស់៖ ជនភៀសខ្លួនខ្មែរនៅតំបន់ក្រីក្រនៅទីក្រុងញូវយ៉ក» បានរៀបរាប់ពីជីវិតរបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរ ដែលបានរត់គេចពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍របស់ខ្មែរក្រហម ហើយត្រូវបានទីភ្នាក់ងារជនភៀសខ្លួនរបស់អាមេរិកបញ្ជូនឲ្យមកតាំងទីលំនៅនៅតំបន់ក្រីក្រមួយ នៅទីក្រុងញូវយ៉ក។
លោក Eric Tang បានប្រាប់ VOA ថា លោកនិពន្ធសៀវភៅនេះឡើងគឺមានគោលបំណងរំឭកមនុស្សគ្រប់គ្នា រួមទាំងអ្នកតាក់តែងគោលនយោបាយផង អំពីស្ថានភាពរស់នៅ និងរៀបរាប់អំពីអ្វី ដែលបានកើតឡើងមកលើជនភៀសខ្លួនខ្មែរ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យមកតាំងទីលំនៅនៅសង្កាត់ Bronx ដែលជាតំបន់ក្រីក្រនៅទីក្រុងញូវយ៉ក។ លោកថា គោលបំណងសំខាន់ជាងនេះគឺដើម្បីឲ្យមានការស្វែងយល់ដឹងថា ដំណើរជីវិតរបស់ជនភៀសខ្លួនមិនមែនសុទ្ធតែមានសេចក្តីសុខក្សេមក្សាន្តទេ ក្រោយពេលដែលពួកគេបានមករស់នៅលើទឹកដីថ្មីនោះ។ ជីវិតរបស់ពួកគេនៅតែបន្តតស៊ូជានិច្ច។
«វាសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវយល់ថា សម្រាប់ជនភៀសខ្លួន ការតស៊ូលំបាកក្នុងជីវិតនៅបន្តមានរហូតនៅលើទឹកដីថ្មីនេះ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមិនបានបញ្ចប់នោះទេ ដូចដែលចំណងជើងសៀវភៅខ្ញុំបង្ហាញស្រាប់ គឺមិនមានទីលំនៅច្បាស់លាស់»។
នៅក្នុងសៀវភៅនេះ ខ្សែជីវិតរបស់ស្ត្រីខ្មែរម្នាក់ត្រូវបានរៀបរាប់យ៉ាងលម្អិត ដើម្បីបង្ហាញពីស្ថានភាពរស់នៅជាក់ស្តែងរបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរនៅសង្កាត់ Bronx នៃទីក្រុងញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាមេរិក។
«គាត់គឺជាស្រ្តីម្នាក់ដែលអាចបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាងជំរុំជនភៀសខ្លួន និងនៅតំបន់ក្រីក្ររបស់សហរដ្ឋអាមេរិក មានន័យថា គាត់បានស្វែងយល់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីស្ថានភាពជីវិតរស់នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន និងស្ថានភាពរស់នៅថ្មីរបស់គាត់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយស្ថានភាពរស់នៅទាំងពីរនេះមិនដាច់ពីគ្នាទេ»។
អ្នកស្រី ប្រុញ រ៉ា គឺជាជនភៀសខ្លួនម្នាក់ ដែលបានមករស់នៅតំបន់ក្រីក្រនៅសង្កាត់ Bronx កាលពីខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៨៦។ អ្នកស្រី និងអតីតស្វាមីរបស់អ្នកស្រី បានរស់នៅជំរុំ ខាវអ៊ីដាងអស់រយៈពេលជាង៦ឆ្នាំ មុនមករស់នៅទីនេះ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៨៦រហូតមកដល់ពេលថ្មីៗនេះ អ្នកស្រីបានផ្លាស់ទីលំនៅចំនួន១២ដង នៅក្នុងតំបន់ភាគពាយព្យនៃសង្កាត់ Bronx នេះ។
ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរប្រមាណ១០.០០០នាក់បានមកតាំងទីលំនៅនៅតំបន់ក្រីក្រនៅទីក្រុងញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីអំឡុងទសវត្ស១៩៨០ និងទសវត្សឆ្នាំ១៩៩០។
នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍ជាមួយ VOA នាពេលថ្មីៗនេះ លោក Eric Tang បានឲ្យដឹងថា ស្ថានភាពរស់នៅរបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរនៅតំបន់នោះមានលក្ខណៈយ៉ាប់យ៉ឺន។
«បញ្ហាទីមួយពួកគេត្រូវរស់នៅទីកន្លែងមិនល្អ ហើយមានស្ថានភាពអាក្រក់។ នៅទីនោះមិនមានម៉ាស៊ីនកំដៅ មិនមានទឹកក្តៅ ហើយបង្អួចក៏បែកធ្លាយ។ ទាំងអស់នេះគឺជាស្ថានភាពដែលជនភៀសខ្លួនពីសង្គ្រាមត្រូវតែប្រឈម នៅពេលដែលពួកគេបានមកដល់សង្កាត់ Bronx នេះ»។
លោក Eric Tang ដែលជាអតីតសកម្មជនជួយជនភៀសខ្លួននៅសង្កាត់ Bronx បានបញ្ជាក់បន្ថែមថា ជនភៀសខ្លួនខ្មែរ ដែលអ្នកខ្លះមិនសូវចេះភាសាអង់គ្លេស និងមានការសិក្សាតិចតួច ត្រូវបានជំរុញឲ្យរកការងារធ្វើភ្លាមៗ បើទោះបីជាពួកគេមិនមានវិជ្ជាជីវៈដែលត្រូវទៅតាមតម្រូវការទីផ្សារការងារនៅសហរដ្ឋអាមេរិកក៏ដោយ។
«ពួកគេជាច្រើននាក់មិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលបានការងារទេ សូម្បីតែការងារដែលមានប្រាក់ឈ្នួលតិចតួច ក៏ពួកគេមិនអាចធ្វើបានដែរ។ ដូច្នេះពួកគេត្រូវធ្វើការងារដែលធ្វើឲ្យពួកគេរស់នៅក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រ»។
កត្តាខ្វះសមត្ថភាព ទីលំនៅថ្មីមិនអំណោយផល និងការខ្វះកម្មវិធីជួយពង្រឹងវិជ្ជាជីវៈ បានជំរុញឲ្យគ្រួសាររបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរជាច្រើននៅសង្កាត់ Bronx បង្ខំចិត្តដាក់ពាក្យសុំប្រាក់ចូលនិវត្តន៍ពីរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក ដើម្បីជួយដោះស្រាយបញ្ហាជីវភាពរស់នៅបានជាងមួយទសវត្ស។ នេះបើយោងតាមការបកស្រាយរបស់លោក Eric Tang។
ក៏ប៉ុន្តែ កាលពីឆ្នាំ១៩៩៦ រដ្ឋាភិបាលសហព័ន្ធរបស់អាមេរិកបានចេញច្បាប់មួយដែលបានរឹតបន្តឹងចំនួនប្រាក់ចូលនិវត្តន៍ ដែលជនភៀសខ្លួនទាំងអស់អាចទទួលបាន។ ដូច្នេះក្នុងចន្លោះទសវត្សឆ្នាំ១៩៩០ និងដើមឆ្នាំ២០០០ ច្បាប់នេះបានប៉ះពាល់ដល់គ្រួសាររបស់ជនភៀសខ្លួនយ៉ាងច្រើន ដោយពួកគេត្រូវធ្វើការងារដែលទទួលបានប្រាក់បៀរវត្សរ៍ទាបបន្ថែមទៀត។
លោក Eric Tang ក៏បានបញ្ជាក់ទៀតថា ស្ថានភាពរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រនេះមិនត្រឹមតែប៉ះពាល់ដល់ឪពុកម្តាយរបស់គ្រួសារជនភៀសខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះទេ តែវាថែមទាំងប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សា និងស្ថានភាពរស់នៅរបស់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយនៃជនភៀសខ្លួនខ្មែរផងដែរ។
«ក្រៅពីនេះ យុវជនវ័យកម្ពុជាក្មេងក៏ដូចយុវជនជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅ និងជនជាតិអាមេរិកឡាទីនដែរ ត្រូវប្រឈមនឹងបញ្ហា ដូចជាអំពើហិង្សារបស់ប៉ូលិស អំពើព្រៃផ្សៃរបស់ប៉ូលិស អំពើហិង្សាតាមដងផ្លូវដោយសារការជួញដូរថ្នាំញៀនជាដើម។ ទាំងអស់នេះគឺជាតថភាពពិតនៃជីវិតរបស់ជនភៀសខ្លួនក្នុងអំឡុងទសវត្សឆ្នាំ១៩៨០ ទសវត្សឆ្នាំ១៩៩០ និងដើមឆ្នាំ២០០០»។
សហរដ្ឋអាមេរិកគឺជាប្រទេសមហាអំណាចមួយ ដែលបានចាត់ទុកខ្លួនឯងថា ជា ប្រទេសដែលមានសប្បុរសធម៌ជាទីបំផុតចំពោះជនភៀសខ្លួន ដោយសារតែសហរដ្ឋអាមេរិកបានទទួលយកជនភៀសខ្លួនច្រើន។ ក៏ប៉ុន្តែ លោក Eric Tang យល់ថា ការអះអាងបែបនេះហួសពីតថភាពជាក់ស្តែងទាក់ទងនឹងគោលនយោបាយតាំងទីលំនៅថ្មីដល់ជនភៀសខ្លួននៅស.រ.អា.។
«សហរដ្ឋអាមេរិកយើងមិនមានផែនការសេដ្ឋកិច្ចឲ្យច្បាស់លាស់សម្រាប់ជនភៀសខ្លួនទេ ក្រោយពីពួកគេបានតាំងទីលំនៅនៅទីនេះ។ ផែនការរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺឲ្យពួកគេទាំងអស់នេះស្វែងរកការងារភ្លាមៗ។ ជាលទ្ធផល ពួកគេត្រូវធ្វើការដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រ។ តាមការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំ នេះមិនមែនជាគោលនយោបាយតាំងទីលំនៅថ្មីដ៏ល្អនោះទេ»។
លោក Eric Tang យល់ថា តាមរយៈបទពិសោធន៍រស់នៅរបស់ជនភៀសខ្លួនខ្មែរ សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរគោលនយោបាយតាំងទីលំនៅថ្មីនោះ ដោយធ្វើយ៉ាងណាធានាថា ជនភៀសខ្លួនទទួលបានការឧបត្ថម្ភគាំទ្រក្នុងរយៈពេលដ៏សមរម្យមួយ ហើយជាពិសេស ទទួលបានគម្រោងផ្តល់វគ្គបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដើម្បីធានាថា ពួកគេអាចទទួលបានការងារសមរម្យក្នុងការចិញ្ចឹមជីវិតលើទឹកដីអាមេរិកនេះ៕
