ហុងកុង៖ ការតម្លើងថ្លៃប្រាក់យន់របស់ចិននាពេលថ្មីៗនេះ និងកំណើននៃបៀវត្សរ៍ បានដាក់សម្ពាធកាន់តែខ្លាំងទៅលើរោងចក្រនានានៅតំបន់នាំចេញភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសចិន។ ដូចគ្នានឹងករណីដែលរោងចក្រជាច្រើនបានបិទនៅទីក្រុងហុងកុង ហើយផ្លាស់ប្តូរទីតាំងទៅខេត្តខ្វាងទុន (Guangdon) ប្រទេសចិននៅទសវត្សរ៍ ១៩៨០ ដោយសារតែចង់សន្សំការចំណាយ រោងចក្រនៅភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសចិនសព្វថ្ងៃ កំពុងស្វែងរកមូលដ្ឋានដែលត្រូវចំណាយតិច។
លោកគ្លិហ្វ សាន់ (Cliff Sun) ប្រធានសហព័ន្ធឧស្សាហកម្មទីក្រុងហុងកុង ដែលជាអង្គការមួយតំណាងឲ្យក្រុមហ៊ុនចំនួន៣.០០០ ដែលភាគច្រើនមានរោងចក្រនៅចិនដីគោក មានប្រសាសន៍ថា តម្លៃក្នុងតំបន់នាំចេញភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសចិនកំពុងកើនឡើង។ លោកថ្លែងដូច្នេះថា៖
«បៀវត្សរ៍កើនឡើងនាពេលថ្មីៗនេះ មានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់សហគ្រាសជាច្រើន ទាំងតូច ទាំងមធ្យម ខណៈដែលតម្លៃផលិតកម្មកាន់តែកើនឡើង។ នៅពេលដែលរោងចក្រទាំងនោះត្រូវប្រកួតប្រជែងជាមួយនឹងរោងចក្រដទៃទៀតនៅចិនដីគោក ហើយប្រសិនបើតម្លៃផលិតកម្មនៅតែបន្តកើនឡើង នោះមានន័យថា អតិថិជនរបស់គេនឹងបញ្ជាទិញតិចជាងមុន»។
រដ្ឋបាលខេត្តខ្វាងទុង បានដំឡើងប្រាក់ម៉ោងអប្បរមាត្រឹម២១ភាគរយនៅខែឧសភា។ កូដកម្មដែលត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្នុងរោងចក្ររថយន្តតូយ៉ូតា និងហុងដា កាលពីប៉ុន្មានសប្តាហ៍ចុងក្រោយនេះបានបន្ថែមការគាបសង្កត់ទៅលើប្រាក់ម៉ោង។
កាលពីខែកន្លងទៅ ប្រទេសចិនបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រាក់យន់របស់ខ្លួនឡើងប្រឆាំងទល់នឹងប្រាក់ដុល្លារអាមេរិក ជាលើកទីមួយក្នុងរយៈពេលជិតពីរឆ្នាំមកនេះ។ នោះមានន័យថា ទំនិញនាំចេញរបស់ចិនកំពុងតែមានតម្លៃថ្លៃជាងមុននៅបរទេស។
លោកសាន់រំពឹងថា យ៉ាងហោចណាស់មានរោងចក្រចំនួន៣.០០០ នៅក្នុងខេត្តខ្វាងទុង ដែលនៅតែរងផលប៉ះពាល់ពីវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុសកលនោះ នឹងមិនអាចបន្តដំណើរការតទៅទៀតបានទេ។ លោកសាន់ថ្លែងថា៖
«វាមិនងាយស្រួលនោះទេ។ សមាជិករបស់យើងមួយចំនួនកំពុងប្រកបរបរចម្រុះ។ គេកំពុងច្របាច់បញ្ចូលគ្នានូវរោងចក្រពីខេត្តស្សេនហ្សេន (Shenzhen) ប្តូរផលិតកម្មដែលប្រើកម្លាំងពលកម្មច្រើន និងការងារទៅខេត្តមួយចំនួនដូចជា ខេត្តជាងស្ស៊ី (Jiangxi) ហ៊ូណាន (Hunan) និងខេត្ត ស៊ីឈួន (Sichuan)។ ប្រសិនបើគេអាចធ្វើបែបនេះ យ៉ាងហោចណាស់ គេអាចរស់បាន»។
រដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំង បាននិងកំពុងជំរុញក្រុមហ៊ុននាំចេញឲ្យផ្លាស់ប្តូរទីតាំងទៅតំបន់ក្រីក្រុក្នុងចិនដីគោក ដែលអាចជាមធ្យោបាយក្នុងការពង្រួញគន្លាតនៃចំណូលរវាងតំបន់ជនបទ និងទីក្រុង។ ក៏ប៉ុន្តែរោងចក្រនៅចិនដីគោកអាចប្រឈមនឹងបញ្ហាផ្សេងទៀត។ លោកខែលវីន ឡូ (Kelvin Lau) សេដ្ឋវិទូថ្នាក់តំបន់នៃធនាគារ ស្ទែនឌ័រដ ឆាធ័រដ (Standard Chartered) មានប្រសាសន៍ថា នៅពេលដែលរោងចក្រផ្លាស់ប្តូរទីតាំងទៅចិនដីគោក ជាទីដែលប្រាក់ម៉ោងទាប ក្រុមហ៊ុនផ្គត់ផ្គង់ប្រហែលមិនអាចតាមទាន់ទេ។ លោកបន្តទៀតថា៖
«រោងចក្រធំមួយដែលតាំងនៅក្នុងទីក្រុងរោងចក្រុជាច្រើន ជាធម្មតានៅក្នុងកន្លែងដែលមានក្រុមហ៊ុនផ្គត់ផ្គង់ច្រើន ដែលគេធ្វើការជាមួយ។ មធ្យោបាយទីបីក្នុងពេលដែលកំពុងប្រឈមនឹងតម្លៃកើនឡើង គឺត្រូវផ្លាស់ប្តូរទីតាំងចេញពីប្រទេសចិន»។
នោះគឺជាអ្វីដែលរោងចក្រមួយចំនួនបាននឹងកំពុងធ្វើក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ដោយបានបើករោងចក្រនៅវៀតណាម កម្ពុជា និងឥណ្ឌូណេស៊ី ជាទីដែលមានតម្លៃទាប។
លោកសាន់ មានប្រសសាសន៍ថា ក្រុមហ៊ុននៃក្រុងហុងកុងដែលតាំងនៅចិនដីគោកកំពុងស្វែងរកឱកាសដើម្បីផ្លាស់ប្តូរទីតាំងសកម្មភាពផលិតកម្មរបស់ខ្លួនទៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ លោកថ្លែងដូច្នេះថា៖
«គេអាចពិចារណាប្រទេសក្នុងទ្វីបអាស៊ីដូចជា កម្ពុជា ភូមា វៀតណាម និងឡាវ។ ប្រទេសក្នុងទ្វីបអាស៊ីទាំងនេះ មិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុនៅឡើយ ដែលតម្លៃពលកម្មនៅទាបនៅឡើយ។ អ្នកអាចនិយាយបានថា តម្លៃពលកម្មប្រហែលជា ៨០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយខែសម្រាប់កម្មករសាមញ្ញ ដែលតម្លៃនេះ ខ្ញុំគិតថា ទាបជាងពីរដងនៃតម្លៃនៅក្នុងខេត្តស្សេហ្សេន នៃប្រទេសចិន»។
ប្រទេសវៀតណាម បានវិនិយោគលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ ដូចជាកំពង់ផែ ថ្នល់ និងគ្រឿងលើកទឹកចិត្តបន្តិចបន្តួចសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនបរទេស។
លោកអាបេ ជុនជី (Abe Junji) គ្រប់គ្រងរោងចក្រស្បែកជើង នៅក្រៅក្រុងហូជីមិញ នៃប្រទេសវៀតណាម។ លោកមានប្រសាសន៍ថា នៅប្រទេសវៀតណាមមានអនាគត ពីព្រោះរដ្ឋាភិបាលធ្វើឲ្យមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់វិនិយោគបរទេសដើម្បីចូលមកក្នុងប្រទេស និងផ្តល់ការបន្ធូរបន្ថយពន្ធដើម្បីជាការលើកទឹកចិត្ត។
ប៉ុន្តែលោកឡូនៃធនាគារស្ទែនឌ័រដ ឆាតធ័រដ មានប្រសាសន៍ថា វាអាចតិចជាងអ្វីដែលប្រទេសចិនអាចផ្តល់ឲ្យ។ លោកថ្លែងថា៖
«មានការពិចារណាផ្សេងៗទៀតដែលគេត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់។ ឧទាហរណ៍ ថាតើការផ្គត់ផ្គង់ភស្តុភារ និងការផ្តល់ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ អាចប្រៀបបានទៅនឹងអ្វីដែលគេទទួលបាននៅក្នុងប្រទេសចិនដែរឬទេ»។
នៅឯក្រុមហ៊ុន លី អ៊ែន ហ្វ៊ុង (Li & Fung) ដែលជាក្រុមហ៊ុនធំមួយនៃទីក្រុងហុងកុង ដែលផ្គត់ផ្គង់ទំនិញប្រើប្រាស់ដ៏ធំបំផុតមួយ នាំចេញទៅឲ្យក្រុមហ៊ុនលក់រាយក្រៅប្រទេស នាយកប្រតិបត្តិក្រុមហ៊ុនទទួលស្គាល់ថា យុគសម័យនៃតម្លៃទាបរបស់ប្រទេសចិនប្រហែលជាចប់ហើយ។ ប៉ុន្តែគេរំពឹងថា ប្រទេសចិននឹងក្លាយជាប្រទេសនាំចេញធំបំផុតមួយក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ។ ក្រុមហ៊ុន លី អ៊ែន ហ៊្វុង បានឲ្យដឹងថា ប្រទេសចិននៅតែជាប្រភពធំបំផុតនៃផលិតផលរបស់ក្រុមហ៊ុន ដែលមានតម្លៃ៨ពាន់លានដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយឆ្នាំ។ ហើយប្រភពធំទីពីរគឺប្រទេសវៀតណាមដែលការផ្គត់ផ្គង់ទំនិញមានតម្លៃត្រឹមតែ១ពាន់លានដុល្លារអាមេរិកប៉ុណ្ណោះ។
ប្រែសម្រួលដោយ អ៊ឹម សុធារិទ្ធ
