ផ្លូវ​ថ្នល់​កាន់​តែ​រលូន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​មាន​កាន់​តែ​ច្រើន

បុរស​ម្នាក់​ជិះ​ម៉ូតូ​លើ​ផ្លូវ​​ជាតិ​លេខ​៧៦ ពី​ក្រុង​សែន​មនោរម្យ​ ទៅ​កាន់​ស្រុក​កោះ​ញែក ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ការ​សាងសង់​ ក្នុង​ខេត្ត​មណ្ឌល​គិរី ​ថ្ងៃ​ទី១១​ ខែ​មីនា ឆ្នាំ​២០១៥។ (នូវ​ ពៅ​លក្ខិណា​/VOA)

អាជីវកម្ម​ហាង​កាហ្វេនៅ​ទីក្រុង​សែន​មនោរម្យ​នៃ​ខេត្ត​មណ្ឌល​គីរីមាន​ការ​រីក​ចម្រើន​ដោយសារភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជាច្រើន​ធ្វើដំណើរ​ទៅ​ទស្សនា​តំបន់​នេះ។​

ក្នុង​រយៈពេល​ប្រហែល​តែ​កន្លះ​ម៉ោង​មាន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ក្នុង​ស្រុក​និង​បរទេស​ប្រហែល​៥០​នាក់​មក​ទិញ​កាហ្វេ​ ឬ​ទឹក​ផ្លែ​បឺ​ក្រឡុក ​ហើយ​យក​ទៅ​ពិសារ​តាម​ផ្លូវ​នៅ​ពេល​ធ្វើ​ដំណើរ។​ កាហ្វេ​ និង​ផ្លែ​បឺ​ដុះ​បាន​ល្អ​នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​ខេត្ត​មណ្ឌល​គីរី។ ​ចំនួន​អ្នក​ទេសចរ​មាន​ការ​កើន​ឡើងគឺ​មក​ពី​ផ្លូវ​មាន​លក្ខណៈ​ល្អ​ប្រសើរ​ជាង​មុន។​

ខេត្ត​មណ្ឌល​គីរីនេះ​ជា​ខេត្ត​ដាច់​ស្រយាល​ជាប់​ព្រំដែន​នៃ​ប្រទេស​វៀតណាម​នៅ​ភាគ​ឦសាន​ប្រទេស​កម្ពុជា។ ខេត្តនេះត្រូវ​បាន​គេ​ស្គាល់​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​ថា​ ជា​កន្លែង​ដ៏​ល្អ​មួយ​សម្រាប់​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ព្រៃ​ព្រឹក្សា​ហើយ​ក៏​ជា​កន្លែង​ដែល​សម្បូរទៅ​ដោយ​សត្វ​ព្រៃ​និង​ទឹក​ជ្រោះ​ធម្ម​ជាតិ​ផង​ដែរ។​ ទេសភាពពណ៌​បៃតង​ដ៏​ស្អាត​ ​ភ្នំ​ព្រៃ​ ​ដី​ពណ៌​ក្រហម​ និង​កន្លែង​ដែល​កុល​សម្ព័ន្ធ​ភ្នំ​ជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច​រស់​នៅ​តាម​បែប​ប្រពៃណី​នេះ​គឺ​ជា​កត្តា​ទាក់ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ឲ្យមក​កម្សាន្តនៅ​ក្នុង​ខេត្ត​នេះ។ ​យើង​នៅ​មិន​ទាន់​ដឹង​ច្បាស់​នៅ​ឡើយទេថា ​តើ​នឹង​មាន​ការ​អភិវឌ្ឍអ្វី​ទៀត​នៅ​ក្នុង​តំបន់​នេះ​នា​ពេល​អនាគត។​

លោក​ប៊ូ​ សុភាព​ ជាម្ចាស់​ហាងកាហ្វេ​ បាន​និយាយ​ថា៖​ «មាន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ច្រើន​ប្រភេទ​មក​លេង​ មាន​ខ្មែរ​ អឺរ៉ុប​ និង​អាស៊ី។ ​ពួក​គាត់​មក​ទស្សនា​ខេត្ត​មណ្ឌល​គីរី​ ដោយ​សារ​ពួក​គាត់​ចង់​ឃើញ​ព្រៃឈើ​ និង​ការ​រស់នៅ​របស់​ប្រជាជន​ជន​ជាតិ​ភាគ​តិច​ និង​ដើម្បី​ស្រូប​យក​ខ្យល់​អាកាស​បរិសុទ្ធ»។​

Mr. So Phal, tourist guide from Battambang province, is guiding tourists inside Coffee Resort on March 11, 2015 in Mondulkiri province, Cambodia. (Nov Povleakhena/VOA Khmer)

រមណីយដ្ឋាន​នេះ​ចាប់​ផ្តើម​បើក​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​កន្លង​មកហើយ។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក​ លោក​ប៊ូ សុភាព​ឃើញ​មនុស្ស​កាន់​តែ​ច្រើនមក​លេង​កម្សាន្តនៅ​ហាង​កាហ្វេ​របស់​គាត់​ និង​ដើរ​មើល​កសិដ្ឋាន​របស់​លោកដែល​មាន​ដើម​ឈើ​ជាង​៣០​ប្រភេទ​ផ្សេង​គ្នា។​

​លោក​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖​«រថយន្ត​រាប់​ រយ​រថយន្ត​មក​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ»។​

លោក​គង់ សុភារៈ ​ប្រធាន​នាយកដ្ឋាន​ស្ថិតិ​នៃ​ក្រសួង​ទេសចរណ៍​ បាន​និយាយ​ថា​ ចំនួន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​មក​ទស្សនា​ខេត្ត​មណ្ឌលគីរី​បាន​កើន​ឡើង​ដោយ​សារ​ផ្លូវ​នៅ​ទីនោះ​មាន​ភាព​ប្រសើរ​ឡើង​ជាង​មុន។ ​មាន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជិត​១១០០០​នាក់​ដែល​បាន​មក​ទស្សនា​ខេត្ត​នេះ​នៅ​ឆ្នាំ​២០១៤​ ហើយជាង​ពាក់​កណ្តា​ល​នៃ​អ្នក​ទេសចរ​គឺ​ជា​ជន​បរទេស។​

លោក​ស្វាយ ​សំ​អៀង ​អភិបាល​រង​ខេត្ត​នេះ​ បាន​ឱ្យ​ដឹង​ថា​ ផ្លូវ​ប្រវែង​៤៨​គីឡូម៉ែត្រ​ ឬ​ប្រហែល​ជា​៦០​ភាគរយ​នៃ​ផ្លូវ​លេខ​៧៦​ផ្លូវ​ដែល​កាត់​តាម​ខេត្ត​នេះ ​ត្រូវ​បានជួសជុល​ឱ្យ​ប្រសើរ​ឡើង​ ហើយ​ការ​ស្តារ​ស្ថាន​ភាព​ផ្លូវ​នេះ​អាច​នឹង​ត្រូវ​ធ្វើចប់​សព្វ​គ្រប់ក្នុង​ពេល​ប៉ុន្មាន​ខែ​ឆាប់ៗ​ខាង​មុខ​នេះ​។ ​មិន​យូរ​មិន​ឆាប់​ ផ្លូវ​នេះ​នឹង​ត​ភ្ជាប់​ចរាចរ​ទៅ​កន្លែង​ឆ្ងាយៗ​នៅ​ភាគ​ខាង​ជើង។ ​ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​ ខេត្ត​នេះ​មាន​បន្ទប់​សម្រាក​ប្រហែល​៦០០សម្រាប់​អ្នក​ទេសចរ​ជួល​ស្នាក់​នៅ។ ​រីឯ​កាលពី​ឆ្នាំ​២០០៥ មាន​បន្ទប់ប្រហែល​១០០​ប៉ុណ្ណោះសម្រាប់​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ស្នាក់​នៅ។ ​លោក​បាន​និយាយ​ថា៖​ «ពេល​ខ្លះ​មិន​មាន​កន្លែង​គ្រប់គ្រាន់​សម្រាប់​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ដើម្បី​ស្នាក់​នៅ​ផង»។

លោក​ហូ វណ្ឌី​ សហ​ប្រធាន​នៃ​ក្រុម​ការងារ​រវាង​រដ្ឋាភិបាល​ និង​វិស័យ​ឯកជន​ ដែល​ជា​ក្រុម​ការងារ​ធ្វើ​ការ​លើ​វិស័យ​ទេសចរណ៍​ ​បាន​ទៅ​លេង​ខេត្ត​មណ្ឌលគីរី​ក្នុង​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ។ ​លោក​បាន​និយាយ​ថា ​ដោយសារការ​កើន​ឡើង​ក្នុង​វិស័យ​ទេសចរណ៍​ ខេត្ត​នេះ​គួរ​តែ​មាន​ការ​ដាក់​ស្លាក​សញ្ញា​ជា​ច្រើន​ទៀត​ដើម្បី​ជួយ​អ្នកមក​លេង​កម្សាន្តទទួល​បាន​នូវ​ព័ត៌មាន​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ក្នុង​តំបន់​នេះ។​

លោក​បាន​និយាយ​ថា៖​ «យើង​ចង់​ឱ្យ​អាជ្ញាធរ​ជួយ​ដាក់​ស្លាក​សញ្ញា​សម្គាល់​ឡើង»។​

Sun Set view from Dos Kromom Hill on March 11, 2015 in Mondulkiri province, Cambodia. (Nov Povleakhena/VOA Khmer)

ទោះ​ជាយ៉ាងណាក្តី​ ​អេកូ​ទេសចរណ៍​នេះ​ក៏​អាច​នាំ​មក​នូវ​ការ​ខាត​បង់​ផង​ដែរ។ ​ក្រុម​អ្នក​រិះគន់​បាន​និយាយ​ថា​ ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​នៃ​ការ​រស់​នៅ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​ក្រុម​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគតិច​នៅ​ទី​នេះ​និង​ការ​បាត់​បង់​ព្រៃ​ឈើ​ និង​សត្វ​ព្រៃ​ដោយ​សារការ​អភិវឌ្ឍ​អាច​បំផ្លាញ​ការ​រីក​ចម្រើនវិស័យ​ទេសចរណ៍​ដែល​កំពុង​តែ​ងើប​ឡើង។​

លោក​ឈិត ​សំអាត ​នាយក​ប្រចាំ​ប្រទេស​កម្ពុជា​នៃអង្គការ​មូលនិធិ​សត្វ​ព្រៃ​ពិភពលោក​ (WWF)​ ដែល​ជួយ​ក្នុង​ការ​អភិវឌ្ឍ​វិស័យ​អេកូ​ទេសចរណ៍​នៅ​ក្នុងខេត្ត​នេះ ​បាន​និយាយ​ថា៖​«ខេត្ត​មណ្ឌលគីរីជា​ខេត្ត​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ភ្នំ​ និង​ធនធាន​ធម្មជាតិ​ ទឹកជ្រោះ​ ​សត្វ​ព្រៃ​គ្រប់​ប្រភេទ​ និង​មាន​អាកាសធាតុ​ត្រជាក់​ជា​ពិសេស។​ ដូច្នេះ​ការ​ការពារ​ព្រៃឈើ​ និង​ប្រព័ន្ធ​អេកូឡូស៊ី​ក្នុង​តំបន់​នេះ​គឺ​មាន​សារៈ​សំខាន់​ដើម្បី​ទាក់​ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ»។​

លោក​បាន​និយាយ​ថា​ រដ្ឋាភិបាល​សង្ឃឹម​ថា​ ការ​អភិរក្សនឹង​នាំ​ឲ្យមានសត្វ​ខ្លា​ព្រៃ​ឡើង​វិញ​ដើម្បី​ជួយ​ទាក់​ទាញទេសចរ​ជា​ច្រើន​ទៀត។ ​ការ​ធ្វើ​បែប​នេះ​នឹង​ធ្វើ​ឱ្យ​កម្ពុជា​ក្លាយ​ជា​កន្លែង​កម្រ​មួយ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​កន្លែង​កម្រ​ពីរ​ ឬ​បី​ក្នុង​ពិភព​លោក​ដែល​អាច​មាន​ខ្លាធំ​ឡើង​វិញ។​

លោក​ស្វាយ​ សំអ៊ាង ​អភិបាល​រង​ខេត្តនេះ​ បាន​និយាយ​ថា​ មន្ត្រី​ថ្នាក់​ខេត្ត​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន​ឯកជន​ និង​អង្គការ​មិន​មែន​រដ្ឋាភិបាល​ដើម្បី​ការពារ​តំបន់​ព្រៃ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​នេះ​បន្ថែម​ទៀត។​

លោក​បាន​និយាយ​ថា៖​ «យើង​កំពុង​ការពារ​តំបន់​បម្រុង​ទុក​ ហើយ​យើង​នឹង​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​មាន​ការ​ចាប់​យក​ដី​កើត​ឡើង​ទេ។​ យើង​ដឹង​ថា​ ប្រសិន​បើ​មិន​មាន​ព្រៃ​ ឬ​សត្វ​នោះ​ទេ​ យើង​ក៏​មិន​អាច​ទាក់​ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ឱ្យ​មក​បាន​ដែរ»។​

ប៉ុន្មាន​ថ្ងៃ​ថ្មីៗ​នេះ​ ​ លោក​សុផល​ ដែល​ជា​មគ្គុ​ទេសក៍ទេសចរ​មកពី​ខេត្ត​បាត់​ដំបង​ ​បាន​នាំ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​មក​ពី​ប្រទេស​បែលហ្ស៊ិក​ពីរ​នាក់​ទេសចរជុំវិញ​ខេត្ត​មណ្ឌលគីរី។ ​ពួក​គាត់​បាន​អង្គុយ​នៅ​ក្នុង​ហាង​កាហ្វេ​រមណីយដ្ឋាន​ ​បន្ទាប់​ពីពួក​គាត់​បាន​ជិះ​ដំរី​នៅ​ជុំវិញ​តំបន់​ទឹក​ធ្លាក់ ​និង​តំបន់​ភ្នំ។​

លោក​សុផល​បាន​និយាយ​ថា៖​ «ពួក​គាត់ចង់​មក​ទី​នេះ​ជា​យូរ​មក​ហើយ។​ ពួក​គាត់​មក​ក្នុង​ពេល​នេះ ​ដោយសារ​មាន​ផ្លូវ​ថ្នល់​ល្អ​ ក៏​ដូច​ជា​សណ្ឋាគារ​សម្រាប់​ពួក​គេស្នាក់​នៅ»។​

Kouprey statue​ is a symbol of Mondukiri Province, located in Senmonorom provincial captital on March 11, 2015 in Cambodia. (Nov Povleakhena/VOA Khmer)

លោក​បាន​បន្ថែម​ថា៖​«ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជា​ច្រើន​ប្រភេទ​នឹង​មក​កម្សាន្តនៅ​ទី​នេះ​ រាប់​ចាប់​ពី​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​វេច​សំពាយ​រហូត​ដល់​ទៅ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ថ្នាក់​ប្រណីត»។​

លោក​បាន​និយាយ​ថា៖​ «ខ្ញុំគិត​ថា​ ខេត្ត​មណ្ឌលគីរី​ទាក់ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជា​ច្រើន​មក​ពី​លោក​ខាង​លិច។ ​នៅ​ក្នុង​ពេល​អនាគត​ ​វា​អាច​ទាក់​ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​កាន់​តែ​ច្រើន​ទៀត ​ប្រសិន​បើ​មាន​សណ្ឋាគារ​ និង​ភោជនីយដ្ឋាន​សម្រាប់​ពួក​គាត់»​

លោក​សុផល​បាន​និយាយ​ថា ​លោក​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា​ ការ​បាត់​បង់​ធម្មជាតិ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​នេះ​អាច​នឹង​បង្អាក់​ការ​កើន​ឡើង​នូវ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ។​

លោក​បាន​និយាយ​ថា៖​«ពួក​គាត់​គិត​ថា ​ទីនេះ​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ធម្មជាតិ​ ប៉ុន្តែ​នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​មក​ដល់​ទី​នេះ ​ពួក​គេ​មាន​ការ​ស្រង៉ាក​ចិត្ត​បន្តិច​ដោយ​សារ​តែ​មិន​មាន​ព្រៃ​ច្រើន»។​

លោក​សន្និដ្ឋាន​ថា៖​ «បើ​យើង​អាច​រក្សា​ប្រពៃណី​របស់​ជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច ​តាំង​ពី​ការ​រស់នៅ​ និង​ការ​ស្លៀក​ពាក់​តាម​របៀប​ជា​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​បាន​ នោះ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​កាន់​តែច្រើន​នឹងចូល​ចិត្ត​កន្លែង​នេះ។​ ​ប៉ុន្តែ​ទេសភាព​ពី​ធម្មជាតិ​បរិសុទ្ធ​ ​ត្រូវ​បាន​បាត់​បង់​បន្តិច​ម្តងៗ»៕