លោក Mohammed Camara ជាមគ្គទេសក៍ទេសចរណ៍ជនជាតិហ្គីណេ ដែលអាចរក្សាលំនឹងខ្លួនប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់នៅលើថ្មរអិលមួយដែលពោរពេញដោយទឹកកំពុងហូរជុំវិញខ្លួន។ លោកកំពុងនាំផ្លូវជនបរទេស ៣ នាក់ដើរក្នុងព្រៃ។ នៅខាងក្រោមនោះ ទឹកហូរធ្លាក់ចុះតាមច្រាំងថ្មដែលបង្កើតជាទេសភាពដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងព្រៃនេះ។
លោកមានក្តីសុបិនមួយថា នៅថ្ងៃណាមួយនៅទីនោះនឹងមានផ្លូវដើរមួយនៅលើកំពូលទឹកធ្លាក់ ដូច្នេះភ្ញៀវរបស់លោកមិនចាំបាច់ប្រថុយនឹងការរអិលធ្លាក់ដើម្បីឡើងទៅដល់កន្លែងដែលអាចមើលឃើញទេសភាពនោះទេ។ លោកថា រដ្ឋាភិបាលហ្គីណេផ្តោតលើការអភិវឌ្ឍវិស័យរុករករ៉ែរបស់ប្រទេសជាជាងបង្កើតគម្រោងអេកូទេសចរណ៍។
លោក Mohammed Camara ដែលជាមគ្គទេសក៍ទេសចរណ៍ជនជាតិហ្គីណេ កំពុងជួយពង្រីកវិស័យទេសចរណ៍នៅក្នុងប្រទេសរបស់លោកដើម្បីជួយការពារបរិស្ថាន និងដើម្បីនាំការងារដល់សហគមន៍របស់លោក។
លោក Mohammed Camara បានថ្លែងថា៖ «នៅពេលគេនិយាយអំពីរ៉ែ គ្រប់គ្នានិយាយអំពីប្រទេសហ្គីណេ ប៉ុន្តែនៅពេលគេនិយាយអំពីវិស័យទេសចរណ៍ គេមិននិយាយអំពីប្រទេសហ្គីណេនោះទេ។ ប៉ុន្តែមានសក្តានុពលខ្លាំងក្លាសម្រាប់វិស័យទេសចរណ៍នៅក្នុងប្រទេសនេះដែលអាចផ្តល់ការងារដល់មនុស្សច្រើនជាងវិស័យរ៉ែ និងបង្កើតចំណូលកាន់តែច្រើន»។
ប្រទេសហ្គីណេជាប្រទេសធំបំផុតទី២ក្នុងពិភពលោកដែលផលិតរ៉ែថ្មបុកស៊ីត (bauxite) ដែលជាប្រភេទរ៉ែដ៏សំខាន់ក្នុងការផលិតអាលុយមីញ៉ូម។ ប្រទេសនេះក៏សម្បូររ៉ែដែក និងរ៉ែប្រភេទផ្សេងទៀតដូចជាមាស និងពេជ្រផងដែរ។
វិស័យរ៉ែរួមចំណែកប្រមាណ ២៥% នៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប (GDP) របស់ប្រទេសហ្គីណេ ប៉ុន្តែប្រទេសនេះនៅតែជាប្រទេសក្រីក្របំផុតមួយក្នុងពិភពលោកដែលមានប្រជាជនជាងពាក់កណ្តាលរស់នៅក្រោមបន្ទាត់ក្រីក្រ។
របាយការណ៍ចេញផ្សាយក្នុងឆ្នាំ២០១៨ដោយអង្គការឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្ស Human Rights Watch រកឃើញថា វិស័យរ៉ែក្នុងប្រទេសហ្គីណេបានបំផ្លាញដីកសិដ្ឋានពីដូនតា បំពុលប្រភពទឹក និងធ្វើឱ្យធូលីដីហើរទៅលើភូមិ និងដំណាំនានា។
ការបំផ្លាញបរិស្ថានដោយការរុករករ៉ែបុកស៊ីតអាចមានភាពធ្ងន់ធ្ងរដែលនាំឱ្យប្រទេសម៉ាឡេស៊ីអនុវត្តការហាមឃាត់ការនាំចេញរ៉ែប្រភេទនេះនៅក្នុងឆ្នាំ២០១៦។
លោក François Kieffer ជានាយកផ្នែកប្រតិបត្តិនៃទីភ្នាក់ងារ Enabel ដែលជាទីភ្នាក់ងារអភិវឌ្ឍន៍បែលហ្ស៊ិកនៅប្រទេសហ្គីណេ។
លោក François Kieffer ជានាយកផ្នែកប្រតិបត្តិនៃទីភ្នាក់ងារ Enabel ដែលជាទីភ្នាក់ងារអភិវឌ្ឍន៍បែលហ្ស៊ិកនៅប្រទេសហ្គីណេ ដើរលើដើមឈើដែលបានរលំដើម្បីឆ្លងទន្លេ។
នៅក្នុងខែកញ្ញា លោកបានជួយបង្កើតគម្រោងអេកូទេសចរណ៍មួយនៅក្នុងទីក្រុង Kindia ដែលជាតំបន់សម្បូរទៅដោយព្រៃឈើជាមួយនឹងសក្តានុពលខ្ពស់ក្នុងការទាក់ទាញទេសចរ។ តំបន់ Kindia មានចម្ងាយប្រមាណ ១៣០ គីឡូម៉ែត្រពីរដ្ឋធានីកូណាគ្រី។
គម្រោងនេះផ្តោតលើការសាងសង់ទីកន្លែងដែលធ្វើឱ្យការមើលទេសភាពកាន់តែស្រួលជាងមុនដូចជាផ្លូវដើរ សញ្ញាផ្លូវដើរ និងការបណ្តុះបណ្តាលមគ្គទេសក៍ទេសចរណ៍ជាដើម។
លោក Kieffer ថា លោកសង្ឃឹមថា គម្រោងនេះនឹងផ្តល់ជម្រើសផ្សេងមួយទៀតជាជាងការអនុវត្តបែបបំផ្លិចបំផ្លាញលើបរិស្ថានលើសពីការរុករករ៉ែ ដូចជាការដុតព្រៃយកដីធ្វើកសិកម្ម និងការផលិតធ្យូងថ្មជាដើម។
ការដុតព្រៃយកដីធ្វើកសិកម្ម គឺបំផ្លាញបរិស្ថាន។
លោក Kieffer បានថ្លែងថា៖ «សកម្មភាពមនុស្សដាក់សម្ពាធយ៉ាងច្រើនដល់បរិស្ថាន ហើយពួកគេដឹងថា ប្រជាជនមូលដ្ឋានជាជនរងគ្រោះដំបូងគេពីសកម្មភាពទាំងអស់នោះ។ សក្តានុពលសម្រាប់ទេសចរណ៍មានច្រើនខ្លាំងណាស់»។
តំបន់មួយចំនួនដូចជាភ្នំ Gangan ដែលមានទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាល និងកន្លែងហែលទឹកពីបុរាណនៅក្រោមទឹកធ្លាក់ Kilissi មិនមានមនុស្សនៅក្រៅប្រទេសហ្គីណេស្គាល់ច្រើនទេ។
ទឹកជ្រោះធ្លាក់ចុះពីភ្នំ Gangan នៅក្នុងប្រទេសហ្គីណេ។
ចាប់ពីឆ្នាំ២០១០ ដល់ឆ្នាំ២០១៧ ប្រទេសនេះមានទេសចរជាមធ្យមត្រឹមតែ ៦៥.០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំ ដែលចំនួនស្មើនឹង ១/១៦ នៃចំនួនទេសចរដែលទៅប្រទេសសេណេហ្គាល់ដែលជាប្រទេសជិតខាង។
លោកSekou Camara ជាមន្ត្រីអភិវឌ្ឍន៍នៅមូលដ្ឋានក្នុងស្រុក Linsan នៅប្រទេសហ្គីណេ។
លោកSekou Camara បានថ្លែងថា៖ «នៅក្នុងទីក្រុង Kindia មានទីកន្លែងជាច្រើនដែលប្រជាជនមូលដ្ឋានស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែដោយសារកន្លែងទាំងនោះមិនត្រូវបានអភិវឌ្ឍ មនុស្សម្នាខ្លាចមិនហ៊ានទៅនោះទេ។ ប្រសិនបើយើងជោគជ័យក្នុងការអភិវឌ្ឍកន្លែងទាំងនោះ នោះទីក្រុង Kindia អាចមានភាពទាក់ទាញ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលឥឡូវនេះ មនុស្សម្នាកំពុងផ្តល់អាទិភាពដល់វិស័យរ៉ែ»។
លោក Camara ចង្អុលទៅកន្លែងទឹកធ្លាក់ដែលធ្លាក់ចុះតាមព្រៃឈើដ៏ខៀវស្រងាត់នៃតំបន់ភ្នំ Gangan។ លោកថា នេះអាចជាគ្រាប់ពេជ្ររបស់ប្រទេសហ្គីណេ៕