អនុតំបន់អាហ្រ្វិកសាហារ៉ាកំពុងតែអភិវឌ្ឍទៅជាទីក្រុងយ៉ាងលឿនជាងផ្នែកផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងពិភពលោក។ លោកស្រី Lucy Tusting អ្នកជំនាញផ្នែកជំងឺរាត្បាតនៅសាកលវិទ្យាល័យ Oxford និយាយថា អ្នកជំនាញផ្នែកសុខភាពសាធារណៈគួរតែទទួលបានប្រយោជន៍ពីការរីកចម្រើននេះ។
«យើងមានឱកាសក្នុងការប្រើប្រាស់ការផ្លាស់ប្តូរដែលកំពុងតែកើតមាននៅក្នុងផ្នែកជាច្រើននៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក ដើម្បីសាងសង់លំនៅឋានដែលមានសុខមាលភាពជាងមុន»។
មនុស្សជាង ៤០០.០០០នាក់ បានស្លាប់ដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៥ ដែលភាគច្រើនជាកុមារនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។ មុងជ្រលក់ថ្នាំ និងថ្នាំបាញ់មូសបានជួយឲ្យអត្រានេះធា្លក់ចុះ៤០ភាគរយ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០០ មក។ ប៉ុន្តែសត្វមូសចាប់ផ្តើមមានភាពស៊ាំទៅនឹងថ្នាំកម្ចាត់សត្វល្អិតកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ដូច្នេះ ត្រូវមានមធ្យោបាយថ្មី។
លោកស្រី Tusting និងសហការីលោកស្រីមានចម្ងល់ថា តើការផ្លាស់ប្តូរដែលក្រុមការងារលោកស្រីបានកត់សម្គាល់នោះ អាចនឹងធ្វើឲ្យមានការកែប្រែដែរឬទេ។
«អ្វីដែលយើងកំពុងមើលឃើញនៅក្នុងផ្នែកជាច្រើននៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក គឺការជាផ្លាស់ប្តូរទន់ភ្លន់មួយពីលំនៅឋានបុរាណដែលមានការប្រក់ចម្បើង និងជញ្ជាំងដីឥដ្ឋ ទៅជាលំនៅឋានប្រើដែក ក្បឿង និងជញ្ជាំងបេតុង»។
ការផ្លាស់ប្តូរនេះនឹងជួយដោះស្រាយបញ្ហាជំងឺគ្រុនចាញ់ ដោយសារតែសត្វមូសដែលមានផ្ទុកជំងឺនៅទ្វីបអាហ្រ្វិកភាគច្រើន គឺខាំនៅក្នុងផ្ទះនៅពេលយប់។ សំណង់ដែលរឹងមាំជាងនេះអាចធ្វើឲ្យសត្វមូសនៅខាងក្រៅផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ មិនទាន់មានការសិក្សាស្រាវជ្រាវច្រើនទៅលើបញ្ហានេះនោះទេ។
នៅក្នុងការសិក្សាស្រាវជ្រាវថ្មីមួយដែលចេញផ្សាយនៅក្នុងព្រឹត្តិបត្រ PLOS Medicine លោកស្រី Tusting និងសហការីបានពិនិត្យមើលលើការស្ទង់មតិប្រជាសាស្រ្ត និងសុខភាពរបស់ប្រទេស ចំនួន២១។ ពួកគេបានរកឃើញថា កុមារដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះដែលមានសំណង់ទំនើប មានអត្រាឆ្លងជំងឺគ្រុនចាញ់តិចជាងកុមារដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះបុរាណពី ៩ ភាគរយ ទៅ ១៤ ភាគរយ។
អត្រានេះគឺប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹងកម្រិតនៃការការពាររបស់មុងជ្រលក់ថ្នាំដែរ។
«អ្វីដែលការសិក្សានោះបង្ហាញគឺថា លំនៅឋានអាចជាមធ្យោបាយសំខាន់មួយក្នុងការដោះស្រាយជំងឺគ្រុនចាញ់»។
តាមពិតទៅ នេះមិនមែនជាគំនិតថ្មីនោះទេ។ លោកស្រី Tusting បានកត់សម្គាល់ឃើញថា បង្អួច និងទ្វារដែលមានដាក់រនាំងការពារ គឹជាមធ្យោបាយមានប្រសិទ្ធិភាពដំបូងគេដែលត្រូវប្រើប្រាស់ដើម្បីបង្ការជំងឺគ្រុនចាញ់នៅដើមទសវត្សរ៍ទី២០។
ប៉ុន្តែ លោកស្រីបាននិយាយថា បញ្ហាគឺថា គេនឹងសាងសង់លំនៅឋានថ្មីៗជាច្រើននៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក ខណៈដែលទ្វីបនេះកំពុងរីកលូតលាស់នៃទំហំទីក្រុងរបស់ខ្លួន។
«យើងអាចឆ្លៀតយកចំណេញពីការផ្លាស់ប្តូរទាំងនោះបាន។ ប៉ុន្តែដើម្បីធ្វើដូច្នេះបាន វាជារឿងសំខាន់ដែលអ្នកជំនាញផ្នែកសុខភាពត្រូវធ្វើការឲ្យហួសពីវិស័យសុខាភិបាល និងត្រូវធ្វើការយ៉ាងជិតដិតជាមួយនឹងវិស្វករ អ្នកតាក់តែងគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍទីក្រុង និងរដ្ឋាភិបាលថ្នាក់ជាតិ»។
លោកស្រី Lucy Tusting និយាយថា ពួកគេអាចជួយបង្កើតវិធីបង្ការជំងឺគ្រុនចាញ់ទៅជាលំនៅឋានសម្រាប់ទីក្រុងដែលកំពុងតែរីកលូតលាស់នៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិកនេះ៕
ប្រែសម្រួលដោយ ប៊ុន ប៉េងហ៊ុយ