អ្នកជំនាញយោធានិយាយថា គម្រោងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងការលក់អាវុធទំនើបចំនួន ៣ ទៅឱ្យកោះតៃវ៉ាន់ដែលត្រូវបានគេរាយការណ៍ ទំនងជាមិនជួយតៃវ៉ាន់ឱ្យត្រៀមខ្លួនតទល់នឹងប្រទេសចិនឱ្យមានប្រសិទ្ធភាពដូចការមានសព្វាវុធផលិតក្នុងស្រុកបន្ថែម និងការហ្វឹកហ្វឺនទាហានឲ្យកាន់តែខ្លាំងក្លានោះទេ។
គេហទំព័រ GlobalFirePower.com ដែលផ្តល់ចំណាត់ថ្នាក់លើសមត្ថភាពយោធារបស់ប្រទេសនានា បានដាក់កោះតៃវ៉ាន់ក្នុងលំដាប់ទី ២៦ ក្នុងចំណោមប្រទេសនិងតំបន់ចំនួន ១៣៨ ដែលគេហទំព័រនេះធ្វើការវិភាគនៅឆ្នាំនេះ។ ប្រទេសចិនស្ថិតក្នុងលំដាប់ទី ៣។ កងកម្លាំងអាកាសនៃកងទ័ពប្រជាជនចិនបានបើកយន្តហោះចម្បាំងកាត់បន្ទាត់កណ្តាលនៃច្រកសមុទ្រតៃវ៉ា់ន់ចំនួន ៤៩ ដង មកទល់នឹងពេលនេះនៅក្នុងឆ្នាំនេះ ដែលនេះជាតួលេខដ៏ខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងមួយឆ្នាំចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៩០ មក។
លោក Alexander Huang សាស្ត្រាចារ្យផ្នែកសិក្សាយុទ្ធសាស្ត្រនៃសាកលវិទ្យាល័យ Tamkang នៅកោះតៃវ៉ាន់ បាននិយាយក្នុងសម្តីដើមថា៖ «ខ្ញុំគិតថា យើងគួរតែចាត់វិធានការ និងបោះជំហានមួយៗដោយហ្មត់ចត់ ដោយសារតែអាចមានពេលមួយដែលរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងអាចនឹងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយដែលមានផលប៉ះពាល់ខ្លាំង»។
អ្នកវិភាគជឿថា តៃវ៉ាន់ត្រូវការមីស៊ីលបន្ថែមទៀតសម្រាប់ផ្ទុកនៅក្នុងឃ្លាំងសព្វាវុធរបស់ខ្លួន។ អ្នកជំនាញមួយចំនួនទៀតបានបន្ថែមថា ក្រសួងការពារជាតិតៃវ៉ាន់គួរតែពង្រីកថវិកាបម្រុងសម្រាប់យោធាផងដែរ និងទាក់ទាញពលរដ្ឋតៃវ៉ាន់ដែលអាចស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជាទាហានជាជាងឱ្យពួកគេចាកចេញបន្ទាប់ពីការហ្វឹកហ្វឺនរយៈពេល ៤ ខែ ដែលជាកាតព្វកិច្ចនោះ។
រូបឯកសារ៖ យន្ដហោះចម្បាំងរបស់តៃវ៉ាន់ចតនៅមូលដ្ឋានកងទ័ពជើងអាកាសនៅក្រុង Hsinchu កោះតៃវ៉ាន់ ថ្ងៃទី១៩ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៥។
មីស៊ីល គ្រាប់មីន និងមីស៊ីលបាញ់ពីដីទៅលើអាកាស
អ្នកវិភាគនិយាយថា តៃវ៉ាន់ត្រូវផលិតអាវុធដោយខ្លួនឯងបន្ថែមទៀតដើម្បីបង្កើនការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងនៅក្នុងពិភពលោក ដែលប្រទេសភាគច្រើននឹងមិនលក់សព្វាវុធទៅឱ្យរដ្ឋាភិបាលតៃវ៉ាន់នោះទេ ដោយសារតែការដាក់សម្ពាធពីចិន។
ប្រធានាធិបតីតៃវ៉ាន់អ្នកស្រី Tsai Ing-wen បានចាត់ទុកការផលិតសព្វាវុធការពារនៅក្នុងស្រុកជាអាទិភាពសេដ្ឋកិច្ចកំពូល ចាប់តាំងពីអ្នកស្រីចូលកាន់តំណែងនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៦ មក ហើយការចំណាយសម្រាប់អាទិភាពនេះបានកើនឡើងពី ៨៧០ លានដុល្លារនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៨ ដល់ ២ ពាន់ ៦ រយលានដុល្លារនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៩។
លោក Collin Koh អ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកសន្តិសុខដែនសមុទ្រនៅសាកលវិទ្យាល័យបច្ចេកវិទ្យា Nanyang ក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរី បាននិយាយថា កម្មវិធីមីស៊ីលទំនងជាអ្វីដែលគេនឹងផ្តោតខ្លាំងបំផុត។
លោក Koh បាននិយាយថា៖ «នៅពេលនេះ បើតាមខ្ញុំដឹង កម្មវិធីមីស៊ីលរបស់ពួកគេគឺច្បាស់ណាស់ជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃបំផុតនៃកិច្ចប្រឹងប្រែងការពារជាតិរបស់ពួកគេនៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ»។
ក្រុមហ៊ុនម៉ៅការសម្រាប់កម្មវិធីការពារជាតិរបស់កោះតៃវ៉ាន់នេះ ក៏បានជំរុញឱ្យប្រើប្រាស់គ្រាប់មីននៅក្នុងសមុទ្រ យន្តហោះចម្បាំង មីស៊ីលបាញ់នឹងនាវាចម្បាំង និងមីស៊ីលបាញ់ទីដីទៅលើអាកាសផងដែរ។
រដ្ឋាភិបាលក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនបានពន្លឿនការលក់សព្វាវុធយោធាទៅឱ្យតៃវ៉ាន់ ដើម្បីគោរពទៅតាមកិច្ចព្រមព្រៀងលក់យន្តហោះចម្បាំង F-16 ប្រភេទចុងក្រោយបំផុត ចំនួន ៦៦ គ្រឿង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី អ្នកវិភាគនៅមិនទាន់ប្រាកដថាតើការលក់ទាំងនេះនឹងបន្តបានយូរកម្រិតណានោះទេ ប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងឡើងវិញនោះ។
អ្នកជំនាញបានលើកឡើងថា អាវុធផលិតក្នុងស្រុកគឺជាគន្លឹះក្នុងការការពារខ្លួនទប់ទល់នឹងចិន តាមរយៈការប្រើយុទ្ធសាស្ត្រពិសេសក្នុងការទប់ទល់ជាមួយនឹងសត្រូវដែលមានអំណាចយោធាជាទូទៅខ្លាំងជាងខ្លួន។
លោក Derek Grossman អ្នកវិភាគជាន់ខ្ពស់ផ្នែកការពារនៃវិទ្យាស្ថានសិក្សាស្រាវជ្រាវRand Corp. បាននិយាយក្នុងសម្តីដើមថា៖ «នៅទីបញ្ចប់ អ្នកត្រូវមានចម្ងល់ថាតើតៃវ៉ាន់នឹងអាចទទួលបានយន្តហោះចម្បាំង [F-16] ទាំងនោះបានដែរឬទេ ដោយសារតែគោលដៅចម្បងរបស់ចិនគឺនឹងប្រើប្រាស់នាវា និងមីស៊ីលផ្លោងរបស់ខ្លួនដើម្បីបំផ្ទុះផ្លូវរត់របស់យន្តហោះនៅកោះតៃវ៉ាន់»។
គណបក្សវឌ្ឍនភាពប្រជាធិបតេយ្យ (Democratic Progressive Party) ដែលជាគណបក្សកាន់អំណាចរបស់កោះតៃវ៉ាន់ បានបញ្ជាក់នៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ថា គោលនយោបាយនៃឧស្សាហកម្មផ្នែកការពារជាតិរបស់ខ្លួននឹងរកចំណូលបានយ៉ាងហោចណាស់ ៨,១៧ ពាន់លានដុល្លារ និងបង្កើតការងារថ្មីចំនួន ៨.០០០ ការងារ។ ក្រុមហ៊ុនប្រមាណ ២០០ បានចូលរួមនៅក្នុងការផលិតអាវុធគិតត្រឹមឆ្នាំ ២០១៩ ដែលនេះជាការពង្រីកកិត្តិនាមរបស់តៃវ៉ាន់ក្នុងនាមជាប្រទេសល្បីខាងផលិតកម្មដែលមានរាប់ទសវត្សរ៍មកហើយ។
ប្រទេសចិនទាមទារអធិបតេយ្យភាពលើកោះតៃវ៉ាន់ និងទទូចថា ភាគីទាំងនឹងត្រូវរួបរួមគ្នា ដែលនេះជាបញ្ហាសល់ពីសង្គ្រាមស៊ីវិលចិននៅក្នុងទសវត្សរ៍ ១៩៤០។ តៃវ៉ាន់ជាប្រទេសមានការដឹកនាំឯករាជ្យ ហើយប្រធានាធិបតីតៃវ៉ាន់បានបដិសេធចំពោះការអំពាវនាវរបស់ចិន ដែលចង់ឲ្យមានកិច្ចសន្ទនាផ្អែកលើហេតុផលថា ភាគីទាំងពីរជាប្រទេសតែមួយ។
ការកើនឡើងនៃការគាំទ្ររបស់សហរដ្ឋអាមេរិកសម្រាប់តៃវ៉ាន់នៅឆ្នាំនេះ ដែលរួមមានទាំងការលក់សព្វាវុធផងដែរ បានធ្វើឱ្យចិនខឹងសម្បារ។ រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកបានបញ្ជាក់ថា ខ្លួនមានកាតព្វកិច្ចក្រោមច្បាប់ឆ្នាំ ១៩៧៩ នៅក្នុងការពិចារណាជួយតៃវ៉ាន់ផ្នែកយោធា ប្រសិនបើកោះនេះត្រូវបានវាយប្រហារ៕