ភ្ជាប់​ទៅ​គេហទំព័រ​ទាក់ទង

ព័ត៌មាន​​ថ្មី

ទាសភាព​នៅ​ប្រទេស​ម៉ូរីតានី​នៅ​តែ​បន្ត​មាន​ ទោះ​បី​ជា​មាន​កិច្ច​ខិតខំ​ប្រឹងប្រែង​លុប​បំបាត់​ក៏​ដោយ


បាតុករ​ប្រឆាំង​នឹង​ទាសភាព​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ម៉ូរីតានី​ដើរ​ក្បួន​ដើម្បី​ទាមទារ​ឲ្យ​ដោះលែង​លោក Biram Ould Abeid​ នៅ​ក្នុង​ក្រុង​ណួកសុត កាលពី​ថ្ងៃទី២៦ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១២។
បាតុករ​ប្រឆាំង​នឹង​ទាសភាព​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ម៉ូរីតានី​ដើរ​ក្បួន​ដើម្បី​ទាមទារ​ឲ្យ​ដោះលែង​លោក Biram Ould Abeid​ នៅ​ក្នុង​ក្រុង​ណួកសុត កាលពី​ថ្ងៃទី២៦ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១២។

របាយការណ៍​អំពី​ការ​ជួញដូរ​មនុស្ស​ប្រចាំ​ឆ្នាំ​របស់​ក្រសួង​ការ​បរទេស​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​បង្ហាញ​ថា​ប្រទេស​ម៉ូរីតានី មិន​គោរព​តាម​បទដ្ឋាន​អប្បបរមា​ទាំង​ស្រុង​ដើម្បី​លុប​បំបាត់​ការ​អនុវត្ត​នេះ​ ហើយ​មិន​បាន ​«ខំ​ប្រឹង​ប្រែង» ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​លុប​បំបាត់​នោះ​ទេ។ របាយការណ៍​នេះ​បាន​បន្ត​ថា ប្រទេស​ម៉ូរីតានី​ មិន​បាន​កាត់ទោស​ជន​ជួញ​ដូរ​ណា​ម្នាក់​នោះ​ឡើយ​ កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន ​ប៉ុន្តែ​ បែរ​ជា​បាន​ផ្តន្ទាទោស​សកម្មជន​ប្រឆាំង​នឹង​ទាសភាព​មួយ​ចំនួន​ទៅ​វិញ​ ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​ត្រូវ​បាន​កាត់ទោស​រហូត​ដល់​ទៅ​ពីរ​ឆ្នាំ​នៅ​ក្នុង​ពន្ធនាគារ។ ក្រុម​គ្រួសារ​មួយ​ត្រូវ​បាន​គេ​ឃុំ​ជាង​៣០​ឆ្នាំ​ បន្ទាប់​ពី​ប្រទេស​ម៉ូរីតានី កម្ចាត់​អំពើ​ទាសភាព​ខុស​ច្បាប់​ជា​ផ្លូវ​ការ។

នាង Fatma​ និង​ក្រុមគ្រួសារ​របស់​នាង​ ត្រូវ​បាន​គេ​បង្ខំ​ឱ្យ​ធ្វើការ​ដោយ​មិន​មាន​ប្រាក់​ខែ​ឬ​ការ​ថែទាំ​វេជ្ជសាស្រ្ត​សមរម្យ។ នេះ​ជា​ទង្វើ​ដែល​កើត​ឡើង​រាប់​សតវត្សរ៍​មក​ហើយ នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ម៉ូរីតានី ​កន្លែង​ដែល​ក្រុម​ជនជាតិ​ភាគតិចស្បែក​ខ្មៅ​ Haritine​ ត្រូវ​បាន​រើសអើង​ដោយពួក Moors ​អ្នក​ដែល​មាន​ស្បែក​ស​ជាង​ក្រុម​នេះ។

«ម្ចាស់​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ដក​ហូត​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ពី​ខ្ញុំ។ ពួកគេមិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ទទួល​ការ​ព្យាបាល​នោះ​ទេ​នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ឈឺ។ ពួក​គេ​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​កូនៗ​របស់​ខ្ញុំ​ និង​ខ្ញុំ​ទទួល​ការ​អប់រំ​នោះ​ឡើយ។ កូន​របស់​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ទទួល​ការ​អប់រំ​ ហើយ​យើង​មិន​ទាំង​ដឹង​ពី​របៀប​អធិដ្ឋាន​នោះ​ឡើយ។ ខ្ញុំ​បាន​ត្រឹមតែ​ធ្វើ​ការងារ​មិន​បាន​ប្រាក់​ ហើយ​អ្វី​ដែល​ពួក​គេ​ផ្ដល់​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ គឺ​ស្បៃ​គ្រប​មុខ​មួយ​ជា​រៀងរាល់​ឆ្នាំ​ដើម្បី​គ្រប​មុខ​របស់​ខ្ញុំ»។

អង្គការ​មិន​រក​ប្រាក់​ចំណេញ ​ធ្វើ​ការ​ដើម្បី​បញ្ចប់​ទាសភាព​ បាន​និយាយ​ថា ​នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​លើក​យក​ករណី​ផ្សេងៗ​ដូច​ករណី​របស់​គ្រួសារ​ Fatman ​ដើម្បី​ឲ្យ​អាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន​បាន​ដឹង ការ​ឆ្លើយតប​របស់​រដ្ឋាភិបាល​គឺ​មិន​ទៀង​នោះ​ទេ។

«នៅ​ពេល​ដែល​យើង​បាន​ដឹង​ពី​ភ្នាក់ងារ​របស់​យើង​ថា​ មាន​ក្រុម​គ្រួសារ​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ទាសភាព​ យើង​បាន​ទាក់ទង​អភិបាល​នៃ​តំបន់​ដែល​ក្រុម​គ្រួសារ​នោះ​រស់​នៅ។ លោក​អភិបាល​បាន​ផ្តល់​ការ​ណែនាំ​ទៅ​កង​អាវុធហត្ថ​ឱ្យ​ស៊ើបអង្កេត​រឿង​នោះ​ជា​បន្ទាន់។ កង​អាវុធហត្ថ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​មេខ្លោង​ និង​ក្រុម​គ្រួសារ ​ហើយ​ពួកគ​បាន​នាំ​ខ្លួន​អ្នក​ទាំង​នោះ​ប្រគល់​ទៅ​ឲ្យ​ព្រះ​រាជ​អាជ្ញា​ដើម្បី​បញ្ចប់​នីតិវិធី​ច្បាប់»។

រដ្ឋ​មន្រ្តី​ទទួល​បន្ទុក​ផ្នែក​គណៈកម្មការ​សិទ្ធិ​មនុស្ស​បាន​និយាយ​ថា សភា​ម៉ូរីតានី​ កាល​ពី​ឆ្នាំមុន​បាន​អនុម័ត​ច្បាប់​ដែល​ទទួល​ស្គាល់​ថា​ទាសភាព​ជា​ «បទ​ឧក្រិដ្ឋកម្ម​ប្រឆាំង​នឹង​មនុស្ស​ជាតិ» ដោយ​សង្កត់​ធ្ងន់​ទៅ​លើ​ការ​រីកចម្រើន ​និង​ដំណើរការ​ស្រប​ច្បាប់។

«មាន​ការ​បង្កើត​តុលាការ​ជំនាញ​ជាច្រើន​ ដើម្បី​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​ទៅ​នឹង​ទាសភាព​ដែល​នៅ​សេស​សល់​នេះ។ តុលាការ​ទាំង​នេះ​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង​មិន​ត្រឹមតែ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋធានី​ណួកសុត តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ​គឺ​នៅ​ទូទាំង​ប្រទេស​ផង​ដែរ ​ដើម្បី​ឱ្យ​យុត្តាធិកា​នៃ​ពាក្យ​បណ្តឹង ​នៅ​ជិត​ជាង​មុន»។

សកម្មជន​ប្រឆាំង​នឹង​ទាសភាព​និយាយ​ថា ​តុលាការ​មិន​បាន​ធ្វើ​ការ​គ្រប់គ្រាន់​ដើម្បី​អនុវត្ត​ច្បាប់​ដែល​មាន​ស្រាប់​នោះ​ទេ។ របាយការណ៍​របស់​ក្រសួង​ការ​បរទេស​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​បាន​បង្ហាញ​ថា ​អាជ្ញាធរ​បាន​បរាជ័យ​ក្នុង​ការ​បង្កើត​នីតិវិធី​ ដើម្បី​កំណត់​អត្តសញ្ញាណ​របស់​ជន​រង​គ្រោះ៕

ប្រែ​សម្រួល​ដោយ ​ផន​ បុប្ផា

XS
SM
MD
LG