បណ្តាអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលធំៗមួយចំនួន បានបង្ហាញការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះសេចក្តីព្រាងច្បាប់លើកទី២នៃច្បាប់ស្តីពីអង្គការ និងសមាគមក្រៅរដ្ឋាភិបាល ដោយលើកឡើងថា ពួកគេពុំឃើញមានការកែប្រែសំខាន់ណាមួយនៅក្នុងពង្រាងចុងក្រោយដែលរដ្ឋាភិបាលបានបញ្ចេញកាលពីសប្តាហ៍មុននោះទេ។
ការលើកឡើងនេះ បានធ្វើឡើងនៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមគ្នាមួយរបស់អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលចំនួន៣ បន្ទាប់ពីមានកិច្ចប្រជុំរវាងពួកគេជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលស្តីពីពង្រាងច្បាប់ចុងក្រោយនេះ កាលពីថ្ងៃពុធទី២៩ខែមីនានេះ។
អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលទាំងនោះ រួមមានគណៈកម្មាធិការសហប្រតិបត្តិការដើម្បីកម្ពុជា វេទិកានៃអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលស្តីពីកម្ពុជា និង គណៈកម្មាធិការប្រព្រឹត្តិកម្មនៃអង្គការ-សមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជាឬហៅកាត់ថា CHRAC។
លោក សុខ សំអឿន នាយកប្រតិបត្តិនៃក្រុមអ្នកច្បាប់ការពារសិទ្ធិកម្ពុជា និងជាសមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការគ្រប់គ្រង់របស់ CHRAC មានប្រសាសន៍នៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍រមនោះថា «ភាគច្រើននៃការកែប្រែមានលក្ខណៈតូចតាច និងខកខានមិនបានឆ្លើយតបទៅនឹងកង្វល់ដ៏សំខាន់ដែលអង្គការសង្គមស៊ីវិលបានលើកឡើង។»
លោក សុខ សំអឿន បន្ថែមថា «ពង្រាងច្បាប់ថ្មីនេះ មិនបានលើកកម្ពស់សិទ្ធិនិងសេរីភាពនៅក្នុងការបង្កើតសមាគមនិងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលនោះទេ ប៉ុន្តែវាជាការដាក់កំហិតឲ្យអង្គការនិងសមាគមចុះបញ្ជីទៅវិញ។»
លោក សុខ សំអឿន មានប្រសាសន៍ថា ការចុះបញ្ជីជាកំហិតដែលអង្គការសង្គមស៊ីវិលបានស្នើឲ្យធ្វើការកែប្រែនោះ បែរជាត្រូវរក្សាទុកដដែលនៅក្នុងពង្រាងលើកទី២នេះ។ លោកសំអឿនបន្តថា៖
«ការចុះបញ្ជីហ្នឹងមិនមែនជាកាតព្វកិច្ចទេ។ នៅក្នុងសេចក្តីព្រាងហ្នឹងនៅក្នុងមាត្រា២ គោលបំណងហ្នឹងក៏គេនិយាយដែរថា ការចុះបញ្ជីហ្នឹងជាសេរីភាព ក៏ប៉ុន្តែ មាត្រាបន្ទាប់មកទៀត គឺបើសិនជាយើងអត់ចុះបញ្ជីទេ អង្គការសមាគមយើងមិនអាចធ្វើសកម្មភាពបានទេ។ ដូច្នេះ វាមិនមែនជាសេរីភាពទេ វាជាកាតព្វកិច្ច។»
ពង្រាងទី១នៃច្បាប់ដ៏ចម្រូងចម្រាស់ដែលធ្វើឡើងដោយក្រសួងមហាផ្ទៃនេះ ត្រូវបានចែកចាយដល់អង្គការនិងសមាគមក្រៅរដ្ឋាភិបាលនៅថ្ងៃទី១៥ខែធ្នូឆ្នាំ២០១០ ដើម្បីបើកឱកាសឲ្យមានការពិភាក្សានិងផ្តល់យោបល់បន្ថែមទៅលើពង្រាងច្បាប់នេះ។
ប៉ុន្តែ ពង្រាងច្បាប់នេះ ទទួលរងការរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់អង្គការនិងសមាគមក្រៅរដ្ឋាភិបាលទាំងជាតិនិងអន្តរជាតិ ដោយពួកគេចាត់ទុកថា ពង្រាងច្បាប់នេះគឺជាការប៉ុនប៉ងរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការគ្រប់គ្រងទៅលើអង្គការសង្គមស៊ីវិលនៅក្នុងប្រទេសនេះ។
សេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមរបស់អង្គការសង្គមស៊ីវិល បានលើកឡើងដែរថា សេចក្តីព្រាងច្បាប់ថ្មីនេះ ក៏បង្កលក្ខណៈកាន់តែងាយស្រួលសម្រាប់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការបិទអង្គការសង្គមស៊ីវិលឬក៏បដិសេធការចុះបញ្ជីរបស់ពួកគេ។
លោក សុខ សំអឿន ពន្យល់ពីការលើកឡើងបែបនេះ៖
«វាអត់មានកំណត់ថាតើចំណុចអីខ្លះដែលអ្នកឯងត្រូវបដិសេធហ្នឹង ក៏អត់មានដែរ ដល់អញ្ចឹងទៅ អំណាចវាស្ថិតនៅលើក្រសួង។ ឧទាហរណ៍ថា អង្គការគាត់ចង់ដាក់លក្ខន្តិកៈមួយនៅក្នុងសកម្មភាពរបស់គាត់ ហើយស្រាប់តែក្រសួងគេថា អត់ព្រមឲ្យដាក់អញ្ចឹង ដល់អញ្ចឹង វាងាយបដិសេធ ងាយឈ្លោះគ្នា»។
របាយការណ៍វិភាគបច្ចុប្បន្នភាពរបស់អង្គការការពារសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូ ទៅលើសេចក្តីព្រាងច្បាប់ទី២នៃច្បាប់ស្តីពីសមាគមនិងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ក៏បានលើកឡើងផងដែរថា «សេចក្តីព្រាងច្បាប់ទី២នេះ នៅតែរក្សាស្មារតីដូចតែពង្រាងទី១ដដែល ហើយនៅក្នុងករណីជាច្រើន ការកែប្រែដែលបានធ្វើនៅក្នុងសេចក្តីព្រាងច្បាប់ទី២នេះ បានធ្វើឲ្យច្បាប់នេះមានលក្ខណៈរិតត្បិតនិងត្រួតត្រាកាន់តែខ្លាំងឡើង»។
សេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះតម្រូវឲ្យសមាគមនិងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលធ្វើរបាយការណ៍អំពីផែនការសកម្មភាពនិងហិរញ្ញវត្ថុប្រចាំឆ្នាំរបស់ខ្លួនជូនរដ្ឋាភិបាល។ ការតម្រូវបែបនេះ ត្រូវបានអង្គការសង្គមស៊ីវិល ចាត់ទុកថា ជាការរំលោភឯករាជ្យភាពរបស់ពួកគេ។
លោក ខៀវ សុភ័គ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងមហាផ្ទៃ មានប្រសាសន៍ថា ក្រសួងបានធ្វើការកែសម្រួលចំណុចខ្លះនៅក្នុងពង្រាងទី២នៃច្បាប់នេះហើយ ប៉ុន្តែ ចំណុចខ្លះទៀតដូចជាការតម្រូវឲ្យអង្គការនិងសមាគមចុះបញ្ជីជាផ្លូវការនេះ គឺជាការចាំបាច់។ លោកសុភ័ក មានប្រសាសន៍ថា៖
«កុំភ្លេចថា មានសិទ្ធិសេរីភាព ក៏ប៉ុន្តែក៏កុំភ្លេចថា មានកាតព្វកិច្ច។ បើកាតព្វកិច្ចគឺត្រូវតែស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់។ បើសិនបើគ្មានច្បាប់គ្រប់គ្រង NGOs គាត់នៅតែជិះសេះលែងដៃបានដូចបច្ចុប្បន្ន។»
លោក ខៀវ សុភ័គ មានប្រសាសន៍បន្ថែមថា ដូចគ្នានឹងការទាមទារតម្លាភាពពីរដ្ឋាភិបាលដោយអង្គការនិងសមាគមក្រៅរដ្ឋាភិបាលដែរ អង្គការសង្គមស៊ីវិលខ្លួនឯងក៏គួរតែបង្ហាញតម្លាភាពក្នុងការទទួលថវិកាជំនួយពីបរទេស តាមរយៈការតម្រូវនៅក្នុងច្បាប់នេះ។
យ៉ាងណាក៏ដោយរបាយការណ៍វិភាគរបស់អង្គការលីកាដូ បានផ្តល់អនុសាសន៍ថា «រដ្ឋាភិបាលគួរតែរៀបចំការពិគ្រោះយោបល់ជាសាធារណៈប្រកបដោយអត្ថន័យក្នុងកម្រិតថ្នាក់ជាតិនិងថ្នាក់ខេត្តស្តីពីពង្រាងច្បាប់នេះ ដោយរួមបញ្ចូលផងដែរថាតើច្បាប់បែបនេះគួរមានដែរឬអត់ ហើយប្រសិនបើគួរមាន តើច្បាប់នេះគួរមានការការពារនិងអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះសម្រាប់អង្គការសង្គមស៊ីវិលដែលធ្វើការងារដើម្បីប្រយោជន៍សាធារណៈនោះ»៕