លោកប្រធានាធិបតី អូបាម៉ា បានតែងតាំង លោកជីម យ៉ុង គីម (Jim Yong Kim) នាយកនៃមហាវិទ្យាល័យដាតម៉ោត ខូឡិក (Dartmouth College) ឲ្យធ្វើជាប្រធានបន្ទាប់របស់ធនាគារពិភពលោក។ តាំងពីឆ្នាំ១៩៤៤មក ពលរដ្ឋអាមេរិកាំង តែងតែដឹកនាំស្ថាប័ននេះ។ ប៉ុន្តែដោយសារតែឥទ្ធិពលកើនឡើងនៃសេដ្ឋកិច្ចដែលទើបងើបឡើង ប្រទេសកាន់តែច្រើន ប្រាថ្នាចង់មានឥទ្ធិពលទៅលើថាតើធនាគារពិភពលោកធ្វើកិច្ចការយ៉ាងដូចម្តេច។
បណ្ឌិត គីម ជាបេក្ខជនម្នាក់ក្នុងចំណោមបីរូបសម្រាប់ដំណែងប្រធានធនាគារពិភពលោក។ លោក ជាវេជ្ជបណ្ឌិត និងជាអតីតមន្ត្រីអង្គការសុខភាពពិភពលោក(World Health Organization)។ បេក្ខជនដទៃទៀត រួមមាន លោក ង៉ូហ្ស៊ី អូកុនចូ អ៊ិវេអាឡា (Ngozi Okonjo-Iweala) រដ្ឋមន្ត្រីហិរញ្ញវត្ថុនៃប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា និងលោក ចូសេ អានតូនីញ៉ូ អូកាំប៉ូ (Jose Antonio Ocampo) អតីតរដ្ឋមន្ត្រីហិរញ្ញវត្ថុនៃប្រទេសកូឡុំប៊ី។
ប៉ុន្តែ លោក ហ្វ្រេឌើរិក អេរិកសុន (Fredrik Erixon) និយាយថា ពលរដ្ឋអាមេរិក អាចកាន់តំណែងនេះយ៉ាងងាយស្រួលបំផុត។ លោក អេរិកសុន ជានាយកមជ្ឈមណ្ឌលអឺរ៉ុបសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចនយោបាយអន្តរជាតិ ដែលមានទីតាំងនៅទីក្រុងប៊្រុសសែល (Brussels)។
«ខ្ញុំគិតថា ការតែងតាំងនេះ ស្ទើរតែជាការព្រមព្រៀងចប់សព្វគ្រប់ទៅហើយ ដែលបេក្ខជនរបស់សេតវិមាន នឹងឡើងកាន់ដំណែង ដោយសារសហរដ្ឋអាមេរិក និងអឺរ៉ុប ទំនងជាយល់ព្រមឲ្យរូបលោកក្លាយជាបេក្ខជន។ នោះមានន័យថា លោក នឹងឈ្នះ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំគិតថា ដូចបេក្ខជនទាំងពីរនាក់ទៀតដែរ លោក គួរត្រូវបានស្នើសុំឲ្យបង្ហាញនូវអ្វីដែលបេក្ខជនទាំងអស់ មានបំណងចង់បំពេញការងារជាមួយធនាគារពិភពលោក។ ជាពិសេស បេក្ខជនទាំងនោះ គួរតែស្នើសុំឲ្យបង្ហាញថាតើពួកគេចង់ធ្វើកំណែទម្រង់ធនាគារពិភពលោក ដើម្បីធ្វើឲ្យសកម្មឡើងវិញនូវតួនាទីរបស់ធនាគារនេះក្នុងការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ច។»
លោក មានប្រសាសន៍ថា អ្នកដឹកនាំធនាគារពិភពលោកបន្ទាប់ អាចប្រឈមមុខនឹងសម្ពាធកាន់តែខ្លាំងជាងប្រធានធនាគារមុនៗ។
ឥឡូវនេះ យើងកំពុងស្ថិតក្នុងពេលមួយដែលប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោក បានបន្តពង្រីកកំណើនសេដ្ឋកិច្ច នៅចំពេលដែលយើងអាចនិយាយបានថា សហរដ្ឋអាមេរិក អឺរ៉ុប និងប្រទេសមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចមុនៗ កំពុងតែធ្លាក់ចុះ។ ហើយ ជាការពិតណាស់ ប្រការនេះនឹងបន្តជំរុញឲ្យមាននិន្នាការកាន់តែទូលំទូលាយជាងមុនសម្រាប់ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ ដើម្បីជះឥទ្ធិពលកាន់តែខ្លាំងទៅលើគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចសកល នាពេលបច្ចុប្បន្ន។»
លោក ក៏មានប្រសាសន៍ដែរថា លោកត្រូវការឥទ្ធិពលបែបនោះ ដើម្បីពង្រីកទៅកាន់ធនាគារពិភពលោក។
ឥឡូវនេះ អ្វីដែលយើងមើលឃើញ ស្ថិតនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ជាច្រើន ដែលកំពុងស្នើសុំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដំណើរការជ្រើសរើសនេះ នៅពេលដែលធនាគារពិភពលោក និងមូលនិធិរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិ (International Monetary Fund) កំពុងបោះឆ្នោតជ្រើសរើសអ្នកដឹកនាំថ្មី។
តាមពិត មានភស្តុតាងអំពីការជ្រើសរើសនេះតាំងពីឆ្នាំមុនម៉្លេះ នៅពេលដែល លោក ដូមិនីក ស្ត្រូសខាន់ (Dominique Strauss-Kahn) បានលាលែងពីដំណែងប្រធានអង្គការមូលនិធិរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិចំពេលមានរឿងអាស្រូវផ្លូវភេទ។ លោក ត្រូវបានជំនួសដោយ លោកស្រី គ្រីស្ទីន ឡាហ្កាដ (Christine Lagarde) ដែលជាអតីតរដ្ឋមន្រ្តីហិរញ្ញវត្ថុរបស់ប្រទេសបារាំង។
ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលអឺរ៉ុបសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចនយោបាយអន្តរជាតិ បានប្រដូចស្ថានភាពនេះ ទៅនឹងការងើបឡើងនូវឥទ្ធិពលរបស់ក្រុមប្រទេស G20 បើប្រៀបធៀបទៅនឹងក្រុមប្រទេស G8។
បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ បានក្លាយមួយផ្នែកមួយយ៉ាងធំសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ នេះមានន័យថា រាល់ពេលដែលមេដឹកនាំពិភពលោក ត្រូវជួបជុំគ្នា ដើម្បីពិភាក្សាអំពីគោលនយោបាយថ្មីៗ ដែលប្រទេសទាំងនេះក៏ត្រូវចូលរួមនៅក្នុងតុប្រជុំនោះដែរ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើអ្នកពិនិត្យមើលអំពីកំណើនសេដ្ឋកិច្ច ក្នុងឆ្នាំ២០១២ វិញ ៧៥ភាគរយកំណើនសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក នឹងស្ថិតនៅខាងក្រៅ «ប្រទេសលោកខាងលិចចាស់ៗ»។ នេះជាពាក្យដែលយើងត្រូវពណ៌នា។
កំណើននេះ បានកើតឡើង ទាំងនៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីនិងអាហ្វ្រិក។
អ្នកបន្តដំណែងពីលោក រ៉ូបឺត ហ្សូអេលិក (Robert Zoellick) ត្រូវបានរំពឹងថានឹងប្រកាសឲ្យដឹងនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំរបស់ធនាគារពិភពលោក នានិទាឃរដូវ។ កិច្ចប្រជុំនេះ ចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី២០ ខែមេសានេះ៕
ប្រែសម្រួលដោយ គឹង ភិរុណ
