ការរីកលូតលាស់សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសវៀតណាម បានធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងដល់ការបម្លាស់ទី ដោយផ្តល់ឱកាសកាន់តែច្រើនឡើងដល់ការធ្វើដំណើរដើម្បីស្វែងរកការងារធ្វើឲ្យប្រសើរឡើង។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលឧស្សាហកម្មផ្លាស់ប្តូរហើយទីក្រុងរីកលូតលាស់ វាក៏បង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកធ្វើការដែរ។ អ្វីដែលកាលពីពេលមុនគឺជាបញ្ហាកើតឡើងតែភាគច្រើនលើស្រ្តីនិងកូនក្មេងសម្រាប់លក់ឲ្យឧស្សាហកម្មផ្លូវភេទ តែដោយសារសម្ពាធនគរូបនីយកម្មកើនឡើង កំពុងធ្វើឲ្យផ្លាស់ប្តូរលក្ខណៈនៃការជួញដូរមនុស្សក្នុងប្រទេសវៀតណាម។
ស្របពេលដែលតម្រូវការប្រពន្ធក្នុងប្រទេសនានាដូចជាប្រទេសចិនធ្វើឲ្យពាណិជ្ជកម្មនោះរីកកាន់តែធំ គម្រោងអន្តរទីភ្នាក់ងារអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកការប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សប្រាប់ឲ្យដឹងថាកត្តាសេដ្ឋកិច្ចសង្គម ក៏ដើរតួសំខាន់ដែរ។ មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ជនបទមានការងារធ្វើតិច យល់ដឹងតិចតួចហើយមានការសិក្សាទាប បានទទួលរងគ្រោះដោយការចាញ់ឧបាយកលដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាទាសករពិតប្រាកដ។
លោកផាន់ វ៉ាន់ង៉ុក (Phan Van Ngoc) អតីតនាយករបស់អង្គការActionaidនិយាយថាស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចវៀតណាមកំពុងធ្វើឲ្យមនុស្សកាន់តែរងគ្រោះច្រើនឡើងពីការជួញដូរមនុស្ស។ ក្នុងតំបន់ជនបទដែលមិនមានការងារធ្វើ មនុស្សចង់ផ្លាស់ទីពីភូមិរបស់ខ្លួនទៅរកប្រាក់ឲ្យបានច្រើនពីកន្លែងផ្សេង។
បញ្ហានេះមិនមែនមានតែនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមទេ។ វាក៏កើតមានឡើងនៅក្នុងប្រទេសចិន ថៃនិងប្រទេសជិតខាងផ្សេងៗទៀតដែរ។ លោក និយាយថាបញ្ហាសំខាន់បំផុតមនុស្សក្រីក្រចង់ឲ្យមានជីវភាពកាន់តែប្រសើរឡើង។
«បញ្ហាគឺថាមនុស្សស្វែងរកជីវភាពឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើងហើយបញ្ហានោះគឺថាពួកគេមិនមានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់អំពីគោលដៅ។ ដោយហេតុដូច្នេះហើយពួកគេបានធ្លាក់ចូលក្នុងអន្ទាក់ដែលប្រឆាំងនឹងឆន្ទៈរបស់គេហើយប្រឆាំងនឹងសិទ្ធិជាមូលដ្ឋានរបស់ពួកគេ»។
នៅខែមករា វៀតណាមគ្រោងនឹងដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ច្បាប់ប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សដែលសភាជាតិបានអនុម័តកាលពីខែមិនា។ ច្បាប់នោះ មានរួមជាមួយប្រាក់១៣,៥លានដុល្លារសម្រាប់ផែនការប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សក្នុងរយៈពេល៥ឆ្នាំ។ ផែនការជាតិប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្ស បានត្រូវស្វាគមន៍ដោយអង្គការអន្តរជាតិថាជាជំហានវិជ្ជមានមួយពីព្រោះវាបានទៅហួសពីការប្រឆាំងការជួញដូរដើម្បីកេងប្រវ័ញផ្លូវភេទទៅទៀត។
ច្បាប់ធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងនូវការសម្របសម្រួលក្នុងចំណោមក្រសួងនានា ស្ថាប័ន និងអង្គការមហាជនផ្សេងៗក្នុងប្រទេសវៀតណាមហើយក៏បានសង្កត់ធ្ងន់ពីសារៈសំខាន់នៃការបង្កាទុកជាមុន។ លោក ង៉ុក និយាយទៀតថា បទប្បញ្ញតិថ្មីមានសារៈសំខាន់ដើម្បីការពារកម្មករដែលបានទទួលព័ត៌មានតិចតួចអំពីភាពគ្រោះថ្នាក់នៃការជួញដូរមនុស្សនោះ។
«ពួកគេ ត្រូវតែមានជម្រើសដែលមានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់។ វាមានន័យថាពួកគេគួរតែមានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់អំពីគោលដៅ ដូច្នេះ ពួកគេអាចសម្រេចថាតើពួកគេចង់ទៅឬមិនទៅ។ វាជាការណ៍ល្អបំផុតដើម្បីធ្វើការនៅតាមឃុំនិងកម្រិតស្រុកក្នុងតំបន់នានាដែលមានគ្រោះថ្នាក់ខ្ពស់នៃការជួញដូរមនុស្ស។ ប្រសិនបើ ពួកគេចង់ទៅ ពួកគេអាចទៅ ប៉ុន្តែ ត្រូវមានគោលការណ៍ណែនាំ»។
ទោះបី ពួកអាជ្ញាធរ បានចាប់ផ្តើមយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែខ្លាំងឡើងដល់មនុស្សដែលត្រូវគេយកទៅលក់សម្រាប់ពលកម្មថោកៗក៏ដោយ លោកFlorian Forster នាយកអង្គការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅអន្តរជាតិប្រចាំប្រទេសវៀតណាមនិយាយថា ការណ៍នេះ មិនមានន័យថាកម្មករទាំងអស់នោះត្រូវគេធ្វើបាបនោះទេ។
«យើងមិនគួរគិតថាកម្មករនៅក្នុងស្រុកទាំងអស់នោះត្រូវគេកេងប្រវ័ញ្ចនោះទេ។ជាការណ៍ពិត ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថាអ្នកផ្លាស់ទីលំនៅក្នុងស្រុកទៅកាន់តំបន់ទីក្រុងមានសេដ្ឋកិច្ចកាន់តែប្រសើរឡើង។ នេះជាហេតុផលមួយនៃ ហេតុផលនានាថាហេតុអ្វីបានជាពួកគេផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ»។
វៀតណាម ក៏មាននយោបាយផ្លូវការដើម្បីធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងដល់ការបញ្ជូនកម្មករបណ្តោះអាសន្នទៅបរទេស។ កម្មករវៀតណាមប្រហែលពី៨ម៉ឺនទៅ១សែននាក់បានចាកចេញពីប្រទេសតាមរយៈបណ្តាញផ្លូវការជារៀងរាល់ឆ្នាំ។
គម្រោងអន្តរទីភ្នាក់ងារអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកការប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សប្រាប់ឲ្យដឹងថាការធ្វើកំណែទម្រង់ច្បាប់ពលកម្មក្នុងប្រទេសចិនកំពុងធ្វើឲ្យមានការរំលោភធ្វើបាបក្នុងចំណោមជនជាតិវៀតណាម។ ច្បាប់ឆ្នាំ២០០៨ក្នុងប្រទេសចិនតម្រូវឲ្យផ្តល់ប្រាក់កម្រៃនិងផលប្រយោជន៍ផ្សេងៗទៀតឲ្យបានប្រសើរឡើងសម្រាប់ពលរដ្ឋចិន ដូច្នេះ ជាជំនួសទៅវិញ និយោជកចិនបានជួលកម្មករវៀតណាមដែលធ្វើឲ្យពួកគេរួចផុតពីបទប្បញ្ញត្តិទាំងនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោក Forster និយាយថារដ្ឋាភិបាលទាំង២ កំពុងធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីដោះស្រាយការកេងប្រវ័ញ្ចនេះ។
«មានកិច្ចសហប្រតិបត្តិការខ្លះកំពុងបន្តធ្វើឡើងរវាងវៀតណាមនិងចិន។ នៅឆ្នាំនេះរដ្ឋាភិបាលទាំង២បានចុះហត្ថលេខាលើអនុស្សរណៈនៃការយោគយល់គ្នាដើម្បីដោះស្រាយការជួញដូរមនុស្ស ធ្វើដូច្នេះ មានមូលដ្ឋានច្បាប់សម្រាប់កិច្ចសហប្រតិបត្តិការ។ ក៏មានដំណើរការថ្នាក់អនុតំបន់ដែរដែលពាក់ព័ន្ធនឹងប្រទេសនានាក្នុងមហាអនុតំបន់ទន្លេមេគង្គ រួមមានប្រទេសចិនផងដែរ»។
បើទោះជា លោក ង៉ុក បានស្វាគមន៍ច្បាប់ប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សរបស់វៀតណាម លោកនិយាយទៀតថា គេត្រូវតែមានការតាំងចិត្តកាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀតពីទីភ្នាក់ងារនានារបស់រដ្ឋាភិបាលនិងពីក្រុមខាងក្រៅដើម្បីបានទទួលលទ្ធផលកាន់តែប្រសើរឡើង។ លោកនិយាយទៀតថា មូលហេតុមួយដែលខ្វះការជឿនលឿនគឺរដ្ឋាភិបាលមូលដ្ឋានមិនចង់ទទួលខុសត្រូវ។
«ពួកគេមិនចង់សារភាពថាមានការជួញដូរស្រ្តីវៀតណាម។ វាជាបញ្ហារសើបបំផុតឧទាហរណ៍ប្រសិនបើ អស់លោកអ្នកធ្វើការជារដ្ឋអំណាចខេត្ត លោកអ្នកមិនចង់និយាយថាមានការជួញដូរមនុស្សយ៉ាងច្រើនមកពីខេត្តរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ទេ»។
លោកនិយាយទៀតថាឥឡូវនេះស្ថានភាពកំពុងតែប្រសើរឡើងពីព្រោះតែច្បាប់ប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សរបស់វៀតណាម កំពុងជួយដោះស្រាយឥរិយាបទបែបនោះ៕
ប្រែសម្រួលដោយ ជឹង ប៉ូជីន
