ប្រែសម្រួលដោយ លី សុខឃាង
ក្រុមហ៊ុនថតភាពយន្តរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានឈ្មោះថា ហ្វក្ស សតវត្សរ៍ទី២០ (20th Century Fox) បានប្រកាសពីការចេញផ្សាយខ្សែភាពយន្តផ្លូវការលើកដំបូងបង្អស់របស់ខ្លួននៅប្រទេសភូមា (Burma) ចាប់តាំងពីក្រុមហ៊ុននេះបានដកចេញពីប្រទេសនេះកាលពីទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០។ ក្រុមហ៊ុន ហ្វក្ស (Fox) គឺជាក្រុមហ៊ុនអាមេរិកាំងដំបូងបំផុតមួយ ដែលបានធ្វើទំនាក់ទំនងឡើងវិញជាមួយប្រទេស ភូមា បន្ទាប់ពីការដាក់ទណ្ឌកម្មត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយ។ Danielle Bernstein នៅក្នុងទីក្រុងបាងកក (Bangkok) រាយការណ៍អំពី ថាតើចំណាត់ការនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងណាខ្លះសម្រាប់អ្នកទៅទស្សនាខែ្សភាពយន្តនៅក្នុងប្រទេស ភូមា និងឧស្សាហកម្មភាពយន្តក្នុងស្រុករបស់ប្រទេសនេះ។
បទពិសោធន៍សម្រាប់អ្នកទៅទស្សនាខ្សែភាពយន្តគឺជាបទពិសោធន៍ចុងក្រោយបង្អស់ នៅក្នុងបញ្ជីយ៉ាងវែងនៃរឿងរ៉ាវទាំងឡាយ ដែលកំពុងផ្លាស់ប្តូរទីក្រុង រ៉ង់ហ្គោន (Rangoon)។ ក្រុមហ៊ុន ហ្វក្ស សតវត្សរ៍ទី២០ (20th Century Fox) បានផ្តល់សិទ្ធិចាក់បញ្ចាំងខ្សែភាពយន្តមួយជាផ្លូវការនិងជាលើកទីមួយ ដែលជាខ្សែភាពយន្ត ទីតានិក 3D ទៅឳ្យក្រុមហ៊ុន មីងហ្គាឡារ៍ (Mingalar) ដែលជាក្រុមហ៊ុនពិព័រណ៌ភាពយន្តឯកជនធំបំផុតរបស់ប្រទេសភូមា ដែលបានគ្រប់គ្រង៨០ភាគរយនៃទីផ្សាក្នុងស្រុក ដោយមានរោងភាពយន្តចំនួន៨កន្លែង។
លោក ស៊ុនឌើ គីម៉ាត្រៃ (Sunder Kimatrai) អនុប្រធានជាន់ខ្ពស់នៃក្រុមហ៊ុនអន្តរជាតិ ហ្វក្ស សតវត្សរ៍ទី២០ (20th Century Fox) មានប្រសាសន៍ថា ក្រុមហ៊ុន ហ្វក្ស បានដកចេញពីប្រទេស ភូមា បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារកាលពីឆ្នាំ១៩៦២។
នៅក្នុងចន្លោះនៃរយៈពេលកន្លងទៅនេះ ការលួចថតចម្លងខ្សែភាពយន្ត ហូលីវូដ (Hollywood) ត្រូវបានរត់ពន្ធចូលក្នុងប្រទេសនេះជាញឹកញាប់ពីប្រទេសថៃ ហើយបានចាក់បញ្ចាំងនៅតាមរោងភាពយន្តទាំងឡាយ ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងរោងភាពយន្តដែលគ្រប់គ្រងដោយ ក្រុមហ៊ុន មីងហ្គាឡារ៍ ផងដែរ។ លោក គឹមត្រៃ និយាយថា ក្រុមហ៊ុននេះសង្ឃឹមថានឹងផ្លាស់ប្តូរចរន្តបែបនោះ។
យើងមានផលប្រយោជន៍ក្នុងការការពារកម្មសិទ្ធិបញ្ញារបស់យើង ដែលទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃបំផុតរបស់យើង។ ដូចយើងបានអនុវត្តនៅកន្លែងផ្សេងៗទៀត យើងនឹងប្រឹងប្រែងឳ្យអស់លទ្ធភាព នូវអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ក្នុងការពង្រឹងកម្មសិទ្ធិលើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើង។ ហើយជាការពិតណាស់ នៅក្នុងពេលដែលមានបញ្ហាកើតឡើងនោះគឺថា យើងចង់ពិចារណាការអនុវត្តបែបនេះនៅភូមាតែម្តង។ ការចាក់បញ្ចាំងដោយគ្មានការអនុញ្ញាតនៅលើបណ្តាញអ៊ីនធឺណិត ឬរោងភាពយន្ត គឺជាបញ្ហាដែលយើងកំពុងប្រឈមមុខនៅទូទាំងពិភពលោក។ ក្នុងន័យនេះ ភូមាមិនមែនជាករណីលើកលែងនោះទេ។»
ក្រុមហ៊ុន ហ្វក្ស នាពេលថ្មីៗនេះ បានចូលទៅក្នុងទីផ្សានៃប្រទេសមួយចំនួន ដូចជា ប្រទេសវៀតណាម កម្ពុជា និងប៉ាពួរហ្គីណេ (Papua Guinea) ជាដើម។ លោក គឹមត្រៃ បានឳ្យដឹងថា ការបន្ធូរបន្ថយទណ្ឌកម្មកាលពីពេលថ្មីៗនេះ ហាក់ដូចជាឳកាសដ៏ល្អមួយក្នុងទាញយកប្រយោជន៍ពីការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងប្រទេស ភូមា។ សំបុត្រនឹងត្រូវលក់ក្នុងតម្លៃរហូតដល់៣,៥០ដុល្លារ (ដែលស្មើនឹង៣ពាន់យ៉ាត) ដែលថ្លៃជាង៦ដងលើសតម្លៃសំបុត្រធម្មតា ប៉ុន្តែលោក គឹមត្រៃ ថ្លែងថា លោកជឿថា ក្រុមមនុស្សនឹងសុខចិត្តចំណាយប្រាក់ដើម្បីមើលខ្សែភាពយន្តមានគុណភាពខ្ពស់ជាងជាក់ជាពុំខាន។
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ក្រុមហ៊ុន មីងហ្គាឡារ៍ បានវិនិយោគក្នុងទឹកប្រាក់ចំនួនបីសែនដុល្លារទៅលើឧបករណ៍បញ្ចាំងឌីជីថលថ្មី ដែលលោក គឹមត្រៃ និយាយថាអាចធ្វើឳ្យកាន់តែមានភាពងាយស្រួលជាងមុនក្នុងការគ្រប់គ្រងផ្នែកសន្តិសុខលើសម្ភារដែលមានកម្មសិទ្ធិបញ្ញា។
ការធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពលើឧបករណ៍បញ្ចាំងចាស់នៅតាមរោងភាពយន្តរបស់ភូមា អាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមួយ ទៅលើវិស័យឧស្សាហកម្ម។ លោក វីលៀម ប៊ូវលីង (William Bowling) នៃបណ្តាញគណៈកម្មាការខ្សែភាពយន្តអាស៊ី (Asian Film Commission Network) ថ្លែងថា ភូមា ធ្លាប់ជាប្រទេសដែលមានឧស្សាហកម្មភាពយន្តយ៉ាងខ្លាំងក្លានៅក្នុងតំបន់ ប៉ុន្តែ ក្រុមអ្នកថតខ្សែភាពយន្តនៅក្នុងតំបន់ ត្រូវបានទុកចោល ទាក់ទងទៅនឹងផ្នែកបច្ចេកវិជ្ជា។
«ពួកគេកំពុងស្រេកឃ្លានការអប់រំយ៉ាងខ្លាំង និងក្នុងការកសាងឧស្សាហកម្មមួយ នាពេលឥឡូវនេះ។ ពួកគេចាត់ទុកខ្លួនឯងថាកំពុងតែចាកចេញពីយុគសម័យងងឹតសូន្យសុង ហើយពួកគេត្រូវការជំនួយជាច្រើន។ ជាការពិតណាស់ មានមនុស្សនៅទីនោះ ដែលចាប់អារម្មណ៍ធ្វើកិច្ចការនេះ។ អ្វីដែលស្តែងឳ្យឃើញពីថវិការយ៉ាងទាប និងវិមតិនោះគឺថា ពួកគេអាចមានផលិតកម្មភាពយន្តដែលមានតម្លៃកាន់តែច្រើនជាងមុនសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនរបស់ពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេឈានទៅរកទម្រង់ឌីជីថល។ ប៉ុន្តែពួកគេពិតជាមិនបានធ្វើកិច្ចការនេះទេ។
កាលពីអតីតកាល ប្រទេសភូមាបានផលិតខ្សែភាពយន្តជាង១០០ក្នុងមួយឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្ននេះ ថវិការជាមធ្យមសម្រាប់ខ្សែភាពយន្តភូមា គឺប្រហែល១សែនដុល្លារ ហើយនឹងត្រូវបញ្ចប់ក្នុងរយៈពេលបីបួនសប្តាហ៍ ឬប៉ុន្មានថ្ងៃតែប៉ុណ្ណោះ។ លោក ប៊ូលីង ថ្លែងថា គុណភាពខ្សែភាពយន្តកំពុងមានភាពប្រសើរឡើង ដូចដែលត្រូវបានបញ្ជាក់នៅក្នុងគម្រោងដែលកំពុងដំណើរការនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលជារូបភាពជីវប្រវត្តិរបស់លោកឧត្តមសេនីយ អ៊ុង សាន (Aung San)។
នៅឯទីប្រជុំជននាទីក្រុងរ៉ង់ហ្គោន មនុស្សឈរតម្រង់ជូរចូលរោងភាពយន្ត ដែលជាកន្លែងជួបជុំគ្នានៅរោងភាពយន្តទោលប្រកបដោយមនុស្សកកកុញបំផុតរបស់ប្រទេសនេះ ដែលរោងភាពយន្តខ្លះកកើតតាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩២០មកម៉្លេះ។ ប៉ុន្តែ លោក ហ្វីលីព ចាប្លុន (Philip Jablon) ដែលបានសរសេរនៅក្នុងប្លុកអ៊ីនធឺណែតអំពីរោងភាពយន្តនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍នេះ បានថ្លែងថា ឥឡូវនេះ រោងភាពយន្តយ៉ាងលេចធ្លោទាំងនេះ កំពុងរងការគំរាមកំហែងពីអគារទំនើបៗនៃហាងថ្មីធំៗរបស់ប្រទេសនេះ។
«យើងកំពុងបាត់បង់វប្បធម៌នៅតាមផ្លូវ។ ក្នុងអំឡុងសតវត្សរ៍ទី២០ នេះជារបៀបដែលប្រជាពលរដ្ឋបានចំណាយពេលទំនេររបស់ខ្លួន។ ពេលទំនេរទាំងនោះគឺនៅតាមដងផ្លូវតែម្តង ដែលជាពេលទំនេរនៅតាមសហគមន៍ ដែលមនុស្សម្នាអាចចូលរួមបាន។ ឧទាហរណ៍គឺថាមិនដូចជានៅក្នុងទីក្រុងបាងកកទេ ដែលឥឡូវនេះ អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវគ្របដណ្តប់ទៅដោយអគារហាងទំនិញធំៗ។
លោក ចាប្លុន ថ្លែងថា នៅថ្ងៃសម្រាក រោងភាពយន្តនៅទីប្រជុំជនទីក្រុង រ៉ង់ហ្គោន មានលំដាប់ថ្នាក់ពិភពលោក ហើយចាក់បញ្ចាំងខ្សែភាពយន្តអន្តរជាតិ ដែលមកពីទូទាំងពិភពលោក ព្រមទាំងមានការសម្តែងផ្ទាល់ទៀតផង។ ឥឡូវនេះ មានផែនការវាយកម្ទេចរោងភាពយន្តភាគច្រើនចោល៕