ពេលជិតដល់ខួប១០ឆ្នាំនៃការវាយប្រហារដោយភេរវកម្ម ពលរដ្ឋខ្មែរអាមេរិកាំងនៅក្រុងឡូវែលរដ្ឋម៉ាស្សាឈូសេតយល់ថា មានតែអហិង្សាទេដែលអាចទប់ស្កាត់ហិង្សាបាន រួមទាំងអំពើហិង្សាដោយភេរវកម្មផងដែរ។
លោក រ៉ាឌី មុំ គ្រូពេទ្យសរសៃនៅក្រុងឡូវែល និយាយថា មានតែការចរចាប៉ុណ្ណោះអាចលុបបំបាត់អំពើភេរវកម្មរបស់ក្រុមអាល់កៃដាបាន ពីព្រោះអំពើហិង្សានេះកើតចេញមនោគមន៍វិជ្ជា និងទស្សនៈខុសគ្នា ដែលទាមទារការសម្របសម្រួល ឬចៀសវាងការប៉ះទង្គិចគ្នា។
«ខ្ញុំមានតែម្រាមដៃ១០ សូមបួងសួងឲ្យធម៌ព្រះពុទ្ធជួយបំភ្លឺបុគ្គលគ្រប់រូបថា យើងស្រឡាញ់ខ្លួនយើងប៉ុណ្ណា គេក៏ស្រឡាញ់ខ្លួនគេយ៉ាងនោះដែរ»។
ពេលកំពុងមើលឌីវីឌីរបស់គណៈកម្មការស្រាវជ្រាវភេរវកម្ម៩វិច្ឆិកា លោក រ៉ាឌី មុំ និយាយថា៖
«មនុស្សអស់សង្ឃឹមដឹងថា អស់ជីវិត ហើយសុខចិត្តហក់តាមបង្អួចមក មិនមែនពីរបីម៉ែត្រឯណា កម្ពស់សឹងតែកន្លះគីឡូម៉ែត្រពីលើមកក្រោម ធ្លាក់មកដល់ដីស្លាប់។ ខ្ញុំតក់ស្លុតមែនទែន»។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី លោក រ៉ាឌី មុំ កោតសរសើរវីរភាពរបស់ជនរងគ្រោះក្នុងយន្តហោះ United Airlines Flight 93 (ជើងហោះហើរលេខ៩៣) ដែលបានប្រយុទ្ធប្រឆាំងភេរវករ ទប់ស្កាត់មិនឲ្យភេរវករបង្កមហន្តរាយធ្វើជាងនេះស្មានមិនដល់។
លោកក៏គាំទ្រយុទ្ធសាស្ត្រប្រឆាំងភេរវកម្មដែរ ដូចជាការសម្លាប់ ប៊ីនឡាឌីន មេដឹកនាំអាល់កៃដា តែលោកមិនគាំទ្រការធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាល ឬប្រទេសផ្សេងទេ។
ព្រះតេជគុណង៉ែត គឹមសឿន ដែលគង់នៅវត្តត្រៃរតនារាមមានសង្ឃដីកាថា ពេលឃើញព័ត៌មានអំពីភេរវកម្មថ្ងៃ១១កញ្ញា ព្រះអង្គតក់ស្លុត។
«នេះជាទិដ្ឋភាពមិនគួរឲ្យជឿ ហើយវាកើតមានយ៉ាងពិតប្រាដកនៅលើទឹកដីស.រ.អា.។ ព្រះសង្ឃគ្រប់រូប ប្រជាជនខ្មែរ ក៏ដូចប្រជាជនទូទៅក្នុងពិភពលោក ក្នុងនាមជាមនុស្សរស់នៅក្នុងសង្គមយើងគ្រប់រូបសុទ្ធតែប្រាថ្នាសេចក្តីសុខ ដល់ឃើញអញ្ចឹង សុទ្ធតែតក់ស្លុត»។
រីឯកញ្ញាដានី ត្រាន អ្នកសម្របសម្រួលពិធីបុណ្យអុំទូកនៅក្រុងឡូវែល (Lowell) រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត (Massachusetts) និយាយថា សាច់ញាតិគ្រូរបស់នាងស្លាប់ក្នុងអគារភ្លោះ ដែលធ្វើឲ្យនាងកាន់តែរន្ធត់។ នាងនិយាយថា ទប់ស្កាត់ភេរវកម្មគឺជារឿងពិបាក ហើយចំណាយថវិកាច្រើន។
«ពេលខ្ញុំឃើញព័ត៌មានអំពីភេរវកម្មថ្ងៃ១១កញ្ញា ខ្ញុំតក់ស្លុត។ មើលទៅវេទនាណាស់។ កាលណោះខ្ញុំអាយុ១៣ឆ្នាំរៀនថ្នាក់ទី៧។ រដ្ឋាភិបាលអាមេរិកាំងកំពុងព្យាយាមគ្រប់គ្រងស្ថានភាពនៅបរទេស។ យើងមិនអាចគ្រប់គ្រងពួកភេរវករបានទេ។ បើយើងប្រើអំពើនិងសង្គ្រាម យើងមិនអាចដោះស្រាយបានទេ។ ខ្ញុំមានជំនឿលើការសម្របសម្រួល»។
លោកជូច ជីហ្គឹស សាស្ត្រាចារ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យ UMASS នៅក្រុង ឡូវែល (Lowell) និយាយថា៖
«សួស្តី! ខ្ញុំឈ្មោះ George Chigas។ ខ្ញុំធ្វើការនៅសាកលវិទ្យាល័យ UMASS នៅទីនេះ ឆ្លងស្ទឹងនេះ»។
លោកបានឲ្យដឹងថា ពេលភេរវកម្មកើតឡើងភ្លាមៗ ពលរដ្ឋអាមេរិកាំងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជារឿងនេះកើតឡើង អ្នកណានៅពីក្រោយរឿងនេះ គឺដូចជនជាតិខ្មែរឆ្ងល់អំពីមូលហេតុនៃអំពើប្រល័យពូជសាសន៍របស់ខ្មែរក្រហមដែរ។
«ថ្ងៃទី១១ កញ្ញា ខ្ញុំយល់ថា ជាថ្ងៃមានសារៈសំខាន់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររដ្ឋាភិបាលស.រ.អា.។ អ្នកដែលបានមើលទូរទស្សន៍ ឬឃើញផ្ទាល់នៅក្រុងញូវយ៉ក មុនដំបូងអត់ដឹងថាជារឿងពិត ឬយ៉ាងម៉េចទេ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក យើងដឹងថា ពិត។ ខ្ញុំយល់ថា រឿងនេះដូចរឿងខ្មែរក្រហម។ យើងអត់ដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាកើតមានរឿងនេះ? អ្នកណាធ្វើ? ហេតុអ្វីគេធ្វើរឿងនេះ?»
បច្ចុប្បន្នពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដឹងច្បាស់ហើយពីមូលហេតុ និងអ្នកនៅពីក្រោយភេរវកម្មថ្ងៃ១១ កញ្ញានោះ ហើយប៊ីនឡាឌីនក៏ស្លាប់ហើយដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញជាង៣០ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ ជនជាតិខ្មែរនៅមិនទាន់ទទួលបានយុត្តិធម៌នៅឡើយ ហើយមិនទាន់ដឹងច្បាស់ថា ហេតុអ្វីខ្មែរសម្លាប់ខ្មែរក្នុងរបបខ្មែរក្រហម៕
