នាយករដ្ឋមន្រ្តីពោរពេញដោយភាពចម្រូងចម្រាសរបស់ជប៉ុនដែលកំពុងស្ថិតក្នុងហានិភ័យនយោបាយដោយសារគ្រោះមហន្តរាយរញ្ជួយដីនិងរលកយក្សស៊ូណាមិកាលពីបួនខែមុន និយាយថា លោកមិនគិតថាមានភាពចាំបាច់រំលាយសភាជាន់ទាប ដែលនឹងបង្ខំឲ្យមានការបោះឆ្នោតជាតិ ដោយសារវិបត្តិនុយក្លេអ៊ែរដែលកំពុងតែប្រឈមនៅក្នុងប្រទេសនោះឡើយ។នេះគឺជាការបដិសេធចុងក្រោយបំផុតរបស់លោក ណាអូតូ ខាន់ (Naoto Kan) ចំពោះអ្នកទាំងឡាយណាដែលទទូចឲ្យលោកចុះចេញពីតំណែងយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ការប្រឈមមុខរវាងលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តីនិងគូបដិបក្ខរបស់លោកកំពុងតែលើកសំណួរយ៉ាងទូលាយមួយថាតើ វប្បធម៌នយោបាយដែលផ្អែកលើមតិរួមរបស់ជប៉ុន អាចដោះស្រាយវិបត្តិដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនេះបានទេ។
នាយករដ្ឋមន្រ្តីជប៉ុន លោក ណាអូតូ ខាន់ នៅតែបន្តធ្វើឲ្យអ្នកនយោបាយក្នុងគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យរបស់លោកជាច្រើនមានការអាក់អន់ចិត្ត។ មេដឹកនាំមិនមានប្រជាប្រិយអាយុ៦៤ឆ្នាំរូបនេះ បាននិយាយថា លោកនឹងផ្ទេរអំណាចទៅដល់ជនជំនាន់ក្រោយ ប៉ុន្តែជារឿយៗ លោកតែងតែបដិសេធមិនបង្ហាញថាវានឹងកើតឡើងនៅពេលណា។
អតីតអនុរដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការបរទេស ហ៊ីតូស្ហ៊ី តាណាកា (Hitoshi Tanaka) ស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សដែលបាត់បង់ភាពអត់ធ្មត់ជាមួយលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី។
«ខ្ញុំមិនចង់ឃើញលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី ខាន់ពន្យាពេលទៀតនោះទេ។ គាត់បាននិយាយថាគាត់នឹងចាកចេញ។ ដូច្ចេះសូមលោកចាកចេញទៅ។ វាមិនមែនជារឿងដែលយើងគួរតែជជែកវែកញែកទៀតឡើយ»។
ខេនស្ហ៊ី ហ៊ីរ៉ូខាន (Kenshi Hirokane) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅប្រលោមលោករូបភាព Manga ដែលពេញនិយម បន្ថែមថាបើទោះជាលោកមានអាយុដំណាលនិងជាអ្នកស្រុកជាមួយគ្នានឹងលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តីក៏ដោយ លោកក៏ចង់ឃើញការចាកចេញដ៏ឆាប់រហ័សមួយដែរ។
លោក ហ៊ីរ៉ូខាន និយាយថាលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តីពុំមានទស្សនៈវិស័យច្បាស់លាស់ណាមួយដើម្បីចែករំលែកជាមួយប្រជាពលរដ្ឋជប៉ុន ហើយលោកពុំមានមូលដ្ឋានគ្រឹះគាំទ្រនយោបាយ និងអ្នកដើរតាមលោកច្រើនទៀតនោះទេ។
លោក តាណាកា និង លោកហ៊ីរ៉ូខាន បាននិយាយទៅកាន់សន្និសីទកាសែតមួយ ដោយពិភាក្សាអំពីសៀវភៅថ្មី មានឈ្មោះថា «ស្រមើស្រម៉ៃប្រទេសជប៉ុនជាថ្មី»។សៀវភៅនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយក្រុមហ៊ុនប្រឹក្សាការគ្រប់គ្រងសាកល McKinsey និង Company។ អ្នកដឹកនាំនិងអ្នកជំនាញជាង៨០នាក់បានបរិច្ចាគជាសំណេរសម្រាប់សៀវភៅនេះ ដោយនិយាយអំពីវិធីធ្វើឲ្យប្រទេសជប៉ុនងើបឈរឡើងវិញបន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយកាលពីបួនខែមុន។ ការពិភាក្សាភាគច្រើនផ្តោតទៅលើការដឹកនាំនយោបាយ។
ការព្រួយបារម្ភកាន់តែមានច្រើនឡើងជាមួយនឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់នាយករដ្ឋមន្រ្តីជប៉ុន។ អ្នកបន្តវេនពីលោកខាន់ នឹងក្លាយជានាយករដ្ឋមន្រ្តីទីប្រាំរបស់ជប៉ុនក្នុងរយៈពេលប្រាំឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។
បញ្ហានេះធ្វើឲ្យអ្នកធ្វើគោលនយោបាយនិងពលរដ្ឋជាច្រើនមានការខឹងសម្បា។ អ្នកទាំងអស់នោះនិយាយថាភាពទន់ខ្សោយរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី នឹងបង្អាក់ប្រទេសជប៉ុនមិនឲ្យដោះស្រាយបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងៗឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពដូចជាបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចការបង្កើតគោលនយោបាយការបរទេសនិង បញ្ហាសន្តិសុខ ក្នុងនោះមានបញ្ហាការងើបឡើងរបស់ប្រទេសចិន។ ពួកគេក៏និយាយថាប្រទេសជប៉ុនត្រូវការផ្តោតលើការកសាងឡើងវិញតំបន់ដែលត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញដោយគ្រោះមហន្តរាយកាលពីថ្ងៃទី១១មិនា និងការរលាយម៉ាស៊ីនរេអាក់ទ័រនុយក្លេអ៊ែរចំនួនបីនៅក្នុងខេត្តហ្វូគូស្ហ៊ីម៉ា (Fukushima)។
អតីតមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ លោក តាណាកា និយាយថាប្រទេសជប៉ុនត្រូវការ ការដឹកនាំរឹងមាំនិង នឹងនរ ដែលធ្លាប់មានពីមុនក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកជូនីជីរ៉ូ កូអ៊ីហ្ស៊ូមី (Junichiro Koizumi) ដែលបានបម្រើការជានាយករដ្ឋមន្រ្តីពីឆ្នាំ២០០១ដល់ឆ្នាំ២០០៦។
«តើយើងឃើញបេក្ខជនណាដែលអាចប្រៀបធៀបនឹងការដឹកនាំរបស់លោកអតីតនាយករដ្ឋមន្រ្តីកូអ៊ីហ្ស៊ូមី នោះទេ?ចម្លើយគឺទេ។ ដូច្ចេះហើយអ្វីដែលយើងត្រូវតែធ្វើនោះគឺ ការបង្កើតប្រព័ន្ធមួយដែលយើងអាចបន្តគោលនយោបាយដែលត្រឹមត្រូវនិងរឹងមាំជាងមុន»។
លោក តាណាកា ផ្តល់អំណះអំណាងថាមធ្យោបាយតែមួយគត់ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះគឺគណបក្សនយោបាយធំៗទាំងពីរ ដែលលោកអះអាងថាមិនមានគោលនយោបាយខុសគ្នាខ្លាំងនោះ ត្រូវធ្វើការងារជាមួយគ្នា។ សម្ព័ន្ធភាពធំបែបនេះត្រូវបានស្នើដោយលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តីខាន់ បន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយថ្ងៃទី១១មិនា។ ប៉ុន្តែក្រុមប្រឆាំងមកពីគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យសេរីនិយម បានបដិសេធ។ អ្នកវិភាគនយោបាយមួយចំនួន អះអាងថា អ្នកដឹកនាំថ្មីសុទ្ធសាធម្នាក់មកពីគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យទំនងជាគួរឲ្យទុកចិត្តបានក្នុងពេលប៉ុន្មានខែខាងមុខនេះ។
នាយកគ្រប់គ្រងសាកលរបស់ក្រុមហ៊ុន McKinsey លោក ដូមីនិក បាតុន (Dominic Barton) យល់ឃើញថាស្ថានភាពនឹងថ្កល់ដូចពេលបច្ចុប្បន្ន ជារឿងកកស្ទះ។
«បញ្ហាគឺវាច្បាស់ណាស់ទៅហើយ។ យើងមិនត្រូវការឯកសារសអ្វីទៀតនោះទេ។ បញ្ហាដែលត្រូវសួរគឺហេតុអ្វីមិនមានការប្លាស់ប្តូរកើតឡើង? ហើយខ្ញុំមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាប្រជាពលរដ្ឋជប៉ុនទ្រាំទទួលយកបាន»។
លោក ហ៊ីរ៉ូខាន ជឿជាក់ថាគាត់មានចម្លើយសម្រាប់សំណួររបស់ លោកបាតុន។
លោក ហ៊ីរ៉ូខាន និយាយថាគោលគំនិតទាក់ទងនឹងភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់ជប៉ុនមិនត្រូវបានគេឲ្យនិយមន័យឲ្យបានច្បាស់លាស់ មួយផ្នែកដោយសារតែទាំងថ្នាក់ដឹកនាំកំពូលក៏ដូចជាភាពជាអ្នកដឹកនាំនយោបាយរបស់ជប៉ុនមិនត្រូវបានជ្រើសតាំងដោយការបោះឆ្នោតដោយផ្ទាល់។ នេះជាមូលហេតុដែលនាយករដ្ឋមន្រ្តីផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងញឹកញាប់។ គាត់ពន្យល់ថាអ្នកដឹកនាំទាំងនោះមានការដឹងខ្លួនចំពោះកំហុសរបស់គេណាស់ ដូច្នេះហើយពួកគេមិនប្រថុយប្រថានឡើយ ដោយសារតែពួកគេដឹងថានឹងប្រឈមមុខនឹងការចុះចេញពីតំណែងភ្លាមៗ។ រចនាបថនៃការដឹកនាំទំនងជាចេញពីក្រោមមកលើជាជាងពីលើចុះក្រោម ហើយពោរពេញទៅដោយមតិរួម»។
វិធីសាស្រ្តបែបនេះមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងកន្លះសតវត្សរ៍ទី២០ចុងក្រោយនេះ នៅពេលដែលប្រទេសជប៉ុនអាចងើបរួចពីការចាញ់សង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ ដើម្បីក្លាយជាប្រទេសឈានមុខផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាក្នុងសាកលលោក។
អ្នកសរសេរអត្ថបទមានឥទ្ធិពលមួយរូបរបស់កាសែតពាណិជ្ជកម្ម Nikkei លោក វ៉ាយជី សេគីហ្គូជី (Waichi Sekiguchi) និយាយថាប្រព័ន្ធនយោបាយដែលធ្លាប់តែពង្រឹងការរីកចម្រើនរបស់ជប៉ុនមិនអាចប្រើប្រាស់បានទៀតទេ។
«កាលពីអតីតកាល នៅពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចបានរីកលូតលាស់ល្អ ប្រព័ន្ធពីក្រោមឡើងលើអាចដំណើរការល្អក្នុងប្រទេសនេះ។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃ ទំនោរបច្ចេកវិទ្យានិងសង្គមផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដូច្នេះហើយអ្នកដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ត្រូវមានទិសដៅថ្មីភ្លាមៗ។ ភាពជាអ្នកដឹកនាំថ្មីបែបនេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវការនៅក្នុងប្រទេសនេះ»។
ប៉ុន្តែអ្នកសង្កេតការណ៍មួយចំនួនមានការប្រយ័ត្នប្រយែង ឧទាហរណ៍លោក ហ៊ីរ៉ូខាន។ សៀវភៅប្រលោមលោករូបភាពកំប្លែងរបស់លោក ដែលឈ្នះពានរង្វាន់ជាញឹកញាប់ប្រកាន់គោលជំហររិះគន់លើសង្គមជប៉ុនបច្ចុប្បន្ន។ លោកនិងអ្នកសង្កេតការណ៍ផ្សេងៗនិយាយថាប្រជាពលរដ្ឋជប៉ុនពិតជាមិនត្រូវការអ្នកដឹកនាំខ្លាំង។ ពួកគេចងចាំថាកាលពីដើមសតវត្សរ៍ទី២០ អ្នកដឹកនាំនយោបាយនិងយោធាដែលមានឥទ្ធិពលបានដឹកនាំប្រទេសជប៉ុនឆ្ពោះទៅកាន់មហន្តរាយ៕
ប្រែសម្រួលដោយ លោក បូរី ស៊ីលីវណ្ណ
