ជាមួយនឹងការស្រេកឃ្លានរបស់ប្រជាពលរដ្ឋអេហ្ស៊ីបចង់បានសេរីភាពនិងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ តម្លៃម្ហូបអាហារខ្ពស់ក៏ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមកម្លាំងជំរុញទាំងឡាយដែលបានបណ្តេញលោកប្រធានាធិបតី ហូស្នី មូបារ៉ាក់ ចេញពីអំណាចកាលពីសប្តាហ៍មុន។ ក្រុមអ្នកជំនាញនិយាយថាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ជាច្រើនផ្សេងទៀតដែលកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការកើនឡើងនូវតម្លៃម្ហូបអាហារកំពុងតាមដានយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេស អេហ្ស៊ីបនិងកំពុងពិចារណាអំពីជម្រើសទាំងឡាយរបស់ខ្លួន។
ការបង្រ្កាបរបស់រដ្ឋាភិបាលអំពើពុករលួយ ភាពគ្មានការងារធ្វើ និងភាពក្រីក្រ បានបង្រួបបង្រួមក្រុមអ្នកតវ៉ា ដើម្បីប្រឆាំងទៅនឹងរបបរបស់លោកប្រធានាធិបតី មូបារ៉ាក់។ ប៉ុន្តែ ក្រុមអ្នកជំនាញនិយាយថា ការកើនឡើងនូវតម្លៃម្ហូបអាហារគឺជាកត្តាជំរុញមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យផ្ទុះឡើងនូវការប្រឆាំងតវ៉ាជាប្រវត្តិសាស្រ្តទាំងឡាយ។
តម្លៃស្រូវសាលីជាសាកល បានកើនឡើង៦០ភាគរយនៅក្នុងឆ្នាំកន្លងទៅ ហើយប្រទេសអេហ្ស៊ីបគឺជាអ្នកនាំចូលស្រូវសាលីធំជាងគេបង្អស់នៅលើពិភពលោក។
ប៉ុន្តែអ្នកស្រី ម៉ារី ប្រីល (Marie Brill) នៃក្រុមអ្នកតស៊ូមតិដែលមានឈ្មោះថា ActionAid និយាយថាប្រការនេះមិនមែនតែងតែជាមូលហេតុនោះទេ។
«តាមពិតទៅ ខ្ញុំយល់ឃើញថា វាគឺជាការនិយាយចំអកទៅវិញទេដែលថា ហេតុផលម្ហូបអាហារគឺជាអ្វីដែលបានបង្កឲ្យមានចលាចលផ្នែកនយោបាយចុងក្រោយនេះបើពិចារណាទៅលើទសវត្សរ៍១៩៦០ ពេលដែលប្រទេសអេហ្ស៊ីបគឺជាអ្នកផលិតស្រូវសាលីចម្បងមួយនិងអាចបំពេញតម្រូវការស្រូវសាលីរបស់ខ្លួនបាន»។
ដូច្នេះតើមានអ្វីដែលបានកើតឡើង? អ្នកស្រី ប្រីល និយាយថា បញ្ហានេះគឺត្រូវត្រឡប់មើលថយក្រោយវិញក្នុងទសវត្សរ៍១៩៨០ និង១៩៩០ នៅពេលដែលសហរដ្ឋអាមេរិក ធនាគារពិភពលោក និងអង្គការរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិបានជំរុញប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ទាំងឡាយឲ្យនាំចូលស្រូវអង្ករដែលត្រូវបានផលិតក្នុងតម្លៃថោកនៅសហរដ្ឋអាមេរិកនិងនៅក្នុងប្រទេសផ្សេងៗទៀតហើយផ្តោតវិស័យកសិកម្មរបស់ខ្លួនទៅលើដំណាំនាំចេញ។
«នេះគឺជាគោលនយោបាយមួយដែលត្រូវបានជំរុញនៅជុំវិញពិភពលោកមិនមែនគ្រាន់តែនៅក្នុងប្រទេសអេហ្ស៊ីបនិងមជ្ឈិមបូព៌ាប្រទេសនោះទេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងបានរកឃើញនោះគឺថាខណៈពេលដែលប្រទេសអេហ្ស៊ីបកាន់តែពឹងផ្អែកច្រើនឡើងៗទៅលើការនាំចូលស្រូវសាលី អេហ្ស៊ីប ក៏កាន់តែប្រឈមកាន់តែច្រើនឡើងនូវការឡើងថ្លៃទំនិញនិងការប្រែប្រួលតម្លៃទំនិញ»។
អ្នកជំនាញផ្សេងទៀតនិយាយថា មូលហេតុនៃបញ្ហាប្រឈមរបស់អេហ្ស៊ីបមានលក្ខណៈស៊ីជម្រៅច្រើនជាងនេះខ្លាំងណាស់។ សកម្មជនប្រជាធិបតេយ្យ លោក មូហាមេដ អេលហ្សាម៉ី (Mohamed Eljahmi) បានស្តីបន្ទោសទៅលើច្បាប់ស្តីអំពីកំណែទម្រង់ដីធ្លីក្នុងទសវត្សរ៍1950 និងអភិបាលកិច្ចមិនល្អនៅក្នុងប្រទេសអេហ្ស៊ីបមិនមែនគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចដែលផ្តួចផ្តើមឡើងនៅក្នុងរដ្ឋធានី វ៉ាស៊ីនតោននោះទេ។
«ប្រការនេះត្រូវបានប្រើប្រាស់ជាឧបករណ៍ដោយរបបទាំងឡាយនៅក្នុងពិភពអារ៉ាប់ដើម្បីនិយាយដោះសារចំពោះបរាជ័យរបស់ខ្លួន។ បញ្ហាគឺថាវាគឺជាមរតកមួយនៃអំពើពុករលួយ។ មានការខ្វះខាតការទទួលខុសត្រូវ។ ដូច្នេះបរាជ័យគឺពិតជាស្ថិតនៅលើសារជាតិនៃរដ្ឋាភិបាលយោធានៅក្នុងប្រទេសអេហ្ស៊ីបមិនមែនមកពីរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិឬអ្វីផ្សេងទៀតនោះទេ»។
ទោះជាមូលហេតុនៃបរាជ័យគឺជាអ្វីក៏ដោយ ក៏ផលិតកម្មម្ហូបអាហាររបស់អេហ្ស៊ីបមិនបានតាមឲ្យទាន់ជាមួយនឹងកំណើនប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួននោះទេ៕
ប្រែសម្រួលដោយ ឌី ខាំបូលី
