បញ្ហាប្រឈមមួយក្នុងចំណោមបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនដែលគេជួបប្រទះសម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅក្នុងលំហអវកាសដ៏សែនឆ្ងាយគឺបញ្ហាចំនួនប្រេងឥន្ធនៈ។ ដំណោះស្រាយមួយចំពោះបញ្ហានេះ គឺការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនអគ្គិសនីទទួលថាមពលពីបន្ទះសូឡា។ ម៉ាស៊ីនបែបនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់រួចមកហើយនៅលើផ្កាយរណបជាច្រើន។
រូបវិទូជាច្រើនបានចាត់ទុកកម្លាំងទំនាញផែនដីជាកម្លាំងខ្សោយ។ ជាក់ស្តែង យើងតែងតែជម្នះជំនាញផែនដីជារៀងរាល់ព្រឹកនៅពេលយើងក្រោកពីដំណេក!
ក៏ប៉ុន្តែ ការបង្ហោះផ្កាយរណបតម្រូវឲ្យមានកម្លាំងខ្លាំងជាងនេះ គឺត្រូវមានរ៉ុក្កែត(កាំជ្រួច)ដ៏ធំមួយនិងប្រេងឥន្ធនៈគីមីយ៉ាងច្រើនដែលត្រូវឆេះអស់យ៉ាងឆាប់ពេលវាហោះឡើង។ នៅពេលរ៉ុក្កែតនិងផ្កាយរណបដ៏ធ្ងន់នោះហោះដល់កម្រិតកម្ពស់១៦០គីឡូម៉ែត្រពីលើភពផែនដី កម្លាំងទំនាញផែនដីក៏ថយចុះរហូតធ្វើឲ្យរ៉ុក្កែតនោះអាចស្ថិតនៅក្នុងគន្លងតារាវិថី(រណបជុំវិញផែនដី)។
ចំពោះបេសកកម្មទៅកាន់លំហទីអវកាសដ៏ឆ្ងាយដែលមិនត្រឡប់មកវិញ នឹងត្រូវការប្រេងឥន្ធនៈកាន់តែច្រើនទៀត នេះបើតាមការអះអាងរបស់លោក Michael Patterson បច្ចេកវិទូជាន់ខ្ពស់ផ្នែកកម្លាំងជំរុញក្នុងទីអវកាសរបស់ទីភ្នាក់ងារអវកាសណាសា (NASA) របស់សហរដ្ឋអាមេរិក។
«នៅក្នុងប្រតិបត្តិការបេសកកម្មណាក៏ដោយ ជាពិសេសទៅកាន់ទីអវកាសឆ្ងាយ (deep space) ថាមពលដែលត្រូវការសម្រាប់សម្រេចបេសកកម្មនោះ គឺវាច្រើនណាស់។ ដូច្នេះកន្លែងសម្រាប់ស្តុតសាំង ជាទូទៅមានទំហំធំខ្លាំងណាស់»។
លោក Patterson និយាយថា នៅទសវត្សរ៍១៩៥០ ទីភ្នាក់ងារអវកាសណាសាបានចាប់ផ្តើមធ្វើពិសោធន៍ទៅលើអ្វីដែលគេហៅថា កម្លាំងជំរុញដើរដោយអគ្គិសនី (electric propulsion) ឬហៅកាត់ថា EP ដែលជាកំសួលនៃភាគអគ្គិសនីតូចៗ ហើយដែលភាគទាំងនេះមិនត្រូវការថាមពលច្រើននោះទេ។ នៅពេលចូលដល់លំហអវកាសភ្លាម យានដើរដោយកម្លាំងជំរុញ EP នេះ នឹងបន្តដំណើរទៅកាន់គោលដៅដោយសន្សឹមៗ និងមានចលនាកាន់តែលឿនបន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើររយៈពេលកាន់តែយូរ។ ជាឧទាហរណ៍ បន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើរអស់៤ឆ្នាំ វាអាចមានល្បឿន១០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយវិនាទី។
ថាមពល EP នេះគឺមានភាពល្អប្រសើរសម្រាប់បេសកកម្មរយៈពេលវែង។ ក៏ប៉ុន្តែនៅខណៈពេលដែលទីភ្នាក់ងារណាសាកំពុងតែធ្វើការសាកល្បងថាមពល EP សម្រាប់ការដំណើរផ្លូវឆ្ងាយទៅក្នុងលំហអវកាសនោះ វិស្វករបានរកឃើញថា ថាមពលដើរដោយអ៊ីយ៉ុងអាចប្រើប្រាស់សម្រាប់កិច្ចការផ្សេងទៀតដែលនៅជិតភពផែនដីវិញ។
កម្លាំងទាញរបស់ព្រះអាទិត្យ ព្រះច័ន្ទ និងភពផែនដីមានទំនាញលើផ្កាយរណបឯកជនវិលក្នុងល្បឿនមួយដែលរក្សាទីតាំងដដែលធៀបទៅនឹងផែនដី។ កម្លាំងជំរុញដើរដោយអគ្គិសនី EP ត្រូវគេរកឃើញថាមានសារៈប្រយោជន៍សម្រាប់រក្សាផ្កាយរណបឲ្យស្ថិតក្នុងទីតាំងមួយដែលគេបានកំណត់។
លោក Patterson និយាយថា សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងចំណោមផ្កាយរណបប្រហែល២៥០ដែលមានក្នុងគន្លងតារាវិថី មាន៤៣ភាគរយបានប្រើប្រាស់ថាមពល EP ក្នុងទម្រង់ណាមួយ។
ប៉ុន្តែទើបតែមួយទសវត្សរ៍ក្រោយមកទៀត បានគេយកបច្ចេកវិទ្យា EP នេះទៅប្រើសម្រាប់បេសកកម្មក្នុងលំហអវកាសឆ្ងាយ។
«ទើបតែក្នុងទសវត្សរ៍១៩៩០ប៉ុណ្ណោះ ដែលកម្លាំងជំរុញដើរដោយអគ្គីសនី (EP) ត្រូវបានអង្គការណាសាចាប់ផ្តើមប្រើប្រាស់នៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ខ្លួន ហើយនោះគឺជាការមកដល់នៃបច្ចេកវិទ្យាកម្លាំងរុញច្រានដោយអ៊ីយ៉ុង (ion thruster) ដែលត្រូវបង្ហោះនៅលើយានអវកាសនៃបេសកកម្ម Deep Space One»។
ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបន្តធ្វើពិសោធន៍លើកម្លាំងរុញច្រានផ្សេងទៀត ដែលត្រូវការថាមពលកាន់តែតិច។ ខណៈពេលដែលទីភ្នាក់ងារណាសាកំពុងតែផលិតប្រព័ន្ធរុញច្រានដែលប្រើជាតិអ៊ីយ៉ុងជំនាន់ថ្មីមួយឈ្មោះថា NEXT មានអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តផ្សេងទៀតកំពុងធ្វើពិសោធន៍នឹងគំនិតកាន់តែប្លែកៗ ដូចជាប្រើ Q-Thruster ដែលប្រើរលកសំឡេង microwaves ជំនួសឲ្យកំសួលនៃភាគអគ្គីសនីតូចៗ។
អ្នករិះគន់បានហៅម៉ាស៊ីននេះថា «ម៉ាស៊ីនដែលមិនអាចទៅរួច» ដោយអះអាងថាគោលគំនិតនេះមិនស្របនឹងគោលការណ៍(ទ្រឹស្តី)មូលដ្ឋាននៃរូបវិទ្យា ក៏ប៉ុន្តែអ្នកគាំទ្រម៉ាស៊ីននេះនិយាយថា ពួកគេមានភស្តុតាងបង្ហាញថាវាពិតជាបានបង្កើតឲ្យមានកម្លាំងរុញច្រាន។
លោក Patterson បានចង្អុលបង្ហាញថា បច្ចេកវិទ្យា EP មិនសក្តិសមសម្រាប់បេសកកម្មមានមនុស្សជិះទៅកាន់ដែនគន្លងតារាវិថី(រណប)ភពផែនដី ឬសម្រាប់បេសកកម្មទៅកាន់ព្រះច័ន្ទទេ ពីព្រោះវាចំណាយពេលយូរពេក។
«បេសកកម្មដែលសក្តិសមប្រើ EP មានដូចជាបេសកកម្មទៅគោលដៅឆ្ងាយៗដូចជាទៅភពព្រះអង្គារ ឬឆ្ងាយជាងនេះទៅទៀត។ មានន័យថា បើយើងមានថាមពលគ្រប់គ្រាន់ពេលធ្វើដំណើរ វាជារឿងត្រឹមត្រូវដែលត្រូវប្រើកម្លាំងរុញច្រានដើរដោយអគ្គីសនីសម្រាប់បេសកកម្មមានមនុស្សជិះ»។
ក៏ប៉ុន្តែ លោកបាននិយាយថា នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ វាជារឿងសមហេតុផលក្នុងការប្រើប្រាស់ EP លើគ្រឿងយន្តគ្មានមនុស្សបើកដែលដឹកអ៊ីវ៉ាន់ទៅកាន់គន្លងព្រះអង្គារ ដើម្បីជួយទ្រទ្រង់ដល់ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធដែលមនុស្សបានស្ថាបនានៅលើភពនោះ៕
ប្រែសម្រួលដោយ នៀម ឆេង
