ភ្ជាប់​ទៅ​គេហទំព័រ​ទាក់ទង

ព័ត៌មាន​​ថ្មី

សត្វ​ល្អិត​ចង្រៃ​មួយ ​បាន​ផ្ដល់​មេរៀន​ឲ្យ ​ទី​ក្រុង​អាមេរិកាំង​មួយ​ អំពី​តម្លៃ​សេដ្ឋកិច្ច​ច្រើន​ប្រភេទ​


រូប​​ចម្លាក់​ស្រ្ដី​ម្នាក់​ស្លៀក​សំពត់​ស​មាន​សក់​វែង​ ដៃ​របស់​នាង​​​កាន់​សត្វ​ល្អិត​​ពណ៌​ខ្មៅ​ដ៏​ធំ​មួយ ​​ដែល​ជា​​​សត្វ​​​ល្អិត​​បូល​ វីវិល​។
រូប​​ចម្លាក់​ស្រ្ដី​ម្នាក់​ស្លៀក​សំពត់​ស​មាន​សក់​វែង​ ដៃ​របស់​នាង​​​កាន់​សត្វ​ល្អិត​​ពណ៌​ខ្មៅ​ដ៏​ធំ​មួយ ​​ដែល​ជា​​​សត្វ​​​ល្អិត​​បូល​ វីវិល​។

ទីក្រុង​អិនទ័រប្រាយស៍៖ ខណៈ​ដែល​ទី​ក្រុង​ជា​ច្រើននៅ​ក្នុង ​សរអ ​រង​ទុក្ខ​វេទនា​ដោយ​សារ​ដំណើរ​ធ្លាក់​ចុះនៃ​សេដ្ឋកិច្ច​ ទី​ក្រុង​មួយ​នៃ​តំ​បន់​ភាគ​ខាងត្បូង​ក្នុង​រដ្ឋ​អាឡាបាមា​ មានដំណើរ​ការ​ប្រសើរ​គួរ​ឲ្យ​សរសើរ។ ទីក្រុងអិនទ័រប្រាយស៍ (Enterprise) ​បាន​អនុវត្ដន៍​មេ​រៀន​សេដ្ឋកិច្ច​មួយ​នៅ​ដើម​សតវត្សរ៍​នេះ​ ដែល​បាន​មក​ពី​សត្វល្អិត​កសិកម្ម​មួយហៅ ​បូល​ វីវិល​ (boll weevil)។

ដូច​ទី​ក្រុង​តូច​អាមេរិកកាំង​ជា​ច្រើនដែរ ​ទី​ក្រុង​អិនទ័រប្រាយស៍ (Enterprise)​ នៃរដ្ឋ​ Alabama ​បាន​សង់​វិមាន​មួយ​នៅ​ចំ​កណ្ដាល​ផ្លូវ​ធំ។​ វិមាន​នេះ​ មាន​រូប​ចម្លាក់​ស្រ្ដី​ម្នាក់​ស្លៀក​សំពត់​ស​មាន​សក់​វែង។​ ដៃ​របស់​នាង​ លើក​ឡើង​លើ​ ចង្អុល​ទៅ​រក​មេឃ ​រួច​នៅ​ដៃ​នាងមាន​កាន់​សត្វ​ល្អិតពណ៌​ខ្មៅ​ដ៏​ធំ​មួយ។

នេះ​ជា​សត្វ​ល្អិត​បូល​ វីវិល​ (boll ​Weevil) ​ពណ៌​ត្នោត ​មាន​ប្រមោយ​វែង។​ តាម​ទំហំ​ធម្មជាតិ​ វា​ជា​សត្វ​ល្អិត​ដ៏​តូច​មួយ។ ​ជិត​មួយ​សតវត្សរ៍​មក​ហើយ​ សត្វល្អិត​នោះ​បា​នបំផ្លាញ​ដំណាំ​កប្បាស​ ២​ ភាគ​ ៣ ​ក្នុង​តំបន់។​ តែ​ក្រោយ​មក​ ទី​ក្រុង ​បាន​សង់​វិមាន​មួយ​ដើម្បី​ផ្ដល់​កិត្តិយស​ដល់​សត្វ​ល្អិត​នោះ។

«នេះ ​ជា​រឿង​គួរ​ឱ្យ​អស់​សំណើចមួយ»។

ប្រវត្ដិវិទូ​ក្នុង​ស្រុក ​Scott Smith និយាយថា៖

«តែ​សត្វ​ល្អិត​ដែល​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ការ​លំបាក​សេដ្ឋកិច្ច​ច្រើន​សន្ឋឹក​នោះ​ ផ្ទុយ​ទៅវិញ​វា​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ដ៏​ខ្លាំង​សម្បើមក្នុង​ការ​ធ្វើ​កសិកម្ម ​ដែល​បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​វិបុលភាព​ដល់តំបន់​ផង​ដែរ»។

នៅ​ពេល​ដែល​សត្វ​ល្អិត ​Boll weevils ​បំផ្លាញ​ដំណាំ​កប្បាស​នៅ​ឆ្នាំ ​១៩១៥​ វា​បណ្តាល​ឱ្យ​មានការ​ខូចខាត​យ៉ាង​ដំ​ណំ។​ តែ​មុន​នេះ កប្បាស​ធ្លាប់​ជា​ដំណាំ​ធំ​ជាង​គេ​បង្អស់​របស់​តំបន់។​ ការ​រាល​ដាល​ជម្ងឺ​បំផ្លាញ​កប្បាស​ បាន​ផ្ដល់​ឲ្យ​កសិករ​ក្នុង​ដំបន់​នូវ​ឱកាសមួយ​ដើម្បី​សាក​ល្បង​អ្វី​មួយ​ថ្មី។​ គេ​ដាំ​ដំណាំ​មួយ​ទៀត​ ដែល​សត្វ​ល្អិត​ បូល​ វីវិល ​មិន​អាច​បំផ្លាញ​បាន គឺ​ដើម​សណ្ដែក​ដី។

សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​ មិន​ឆ្ងាយ​ពី​វិមាន​រូប​ចម្លាក់​សត្វល្អិត​ បូល វីវិល ​គេ​ឃើញ​មាន​ឧបករណ៍​ម៉ាស៊ីន​បង្វិល​ បញ្ជូន​សណ្ដែក​ដី​ច្រើន​សន្ឋឹក​សម្រាប់​បំបែក​យក​គ្រាប់​រួច​កិន ​ធ្វើ​ឡើង​ដោយ​ ក្រុមហ៊ុន​ Sessions Company។​ លោក​Mo Sessions ​ជា​ប្រធានរបស់​ក្រុមហ៊ុន ​និយាយថា៖

«ជីលួត​ជីលា​ របស់​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា​ សណ្ដែក​ដី​ជា​ដំណាំ​ជំនួស​កប្បាស។​ ដូច្នេះ​ហើយ ​គាត់​បាន​ផ្ដល់​ពូជ​សណ្ដែក​ដី​ ហើយ​យក​ទៅ​ដាំ​ នៅ​រដូវ​ក្ដៅ​នៃ​ឆ្នាំ​១៩១៦។​ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក​ គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​ទាំង​អស់ ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​មុខ​របរដាំ​ដើម​សណ្ដែក​ដី»។

ជីលួត​ជីលា​របស់​លោក​សេសិន ​ជា​មនុស្ស​មុន​គេ​ដែល​បាន​លក់​សណ្ដែកដី​ ហើយ​បាន​ទទួល​ប្រាក់​ចំណេញ ​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​ អិនទ័រប្រាយស៍។ ​នៅ​ឆ្នាំ១៩១៩​ តំបន់​នោះ​ផលិត​សណ្ដែក​ដី​ច្រើន​ជាង​តំបន់​ដទៃ​ក្នុង​សរអា​ នាំ​ប្រាក់​ចំណូលរាប់​លា​ន​ដុល្លារ ​ដល់​សេដ្ឋកិច្ច​តំបន់។

តែ​កសិករ​បាន​ទទួលមេរៀន​ដ៏​ពិបាក ​ដោយ​គេ​មិន​អាច​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​តែ​ដំណាំ​មូយ​មុខ​បាន​ទេ។ ​ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ​គេ​បាន​ដាំ​ដើម​ពោត​ ដើម​ភីច​ នឹងដើម​ល្វា។

ច្រើន​ទសវត្សរ៍​ក្រោយ​មក​ឧស្សហកម្ម​ដទៃ ​ដែល​មិនមែន​កសិកម្ម​ ក៏​បាន​ចូល​មក​បើក​មុខ​រ​បរ​ក្នុង​ក្រុងអិនទ័រប្រាយស៍ដែរ។

ឧទ្ឋម្ភាគចក្រ​បាន​ហោះ​ហើរ​ពី​លើ​ទីក្រុង​រាល់​ៗ​ថ្ងៃ ​ចេញ​ពី​បន្ទាយ​ទាហាន​នៅ​ក្រៅ​ក្រុង។​ បន្ទាយ​ Fort Rucker​ ជា​មជ្ឈ​មណ្ឌល​បង្ហាត់​ហ្វឹកហ្វឺន​រៀន​បើក​ឧទ្ធម្ភាគចក្រសម្រាប់​យោធា។​ អ្នក​ខ្លះ​ហៅ​ទីនោះ​ថា ​Mother Rucker​ ដោយ​សារ​តែ​អ្នក​បើក​បរ​យន្ដហោះជា​ច្រើន​ទៅ​មក ​កាត់​តាម​ខ្លោង​ទ្វារ​មជ្ឈមណ្ឌល​នោះ។​ មេ​បញ្ជាការ​រង​នៃ​បន្ទាយលោក ​Justin Mitchell​ និយាយ​ថា​ ចរាចរ​ច្រើន​មាន​ន័យ​ថា​ មាន​ប្រាក់​ចំណូល​ច្រើន​ដែរ ​ដល់​សហគមន៍​ទាំង​នោះ។

«មន្ដ្រី​យោធា​ប្ដូរ​ទី​កន្លែង​ក្នុង​ពេល​ពីរ​ឆ្នាំ​ម្ដង​ ឬ​ពីរ​ទៅ​បី​ឆ្នាំ​ម្តង។​ ហេតុដូច្នេះ​ហើយ​ លទ្ឋផល​ចេញ​ពី​មនុស្ស​ថ្មី​ទាំង​នោះ​ ដែល​ទិញ​ផ្ទះ​នៅ​ ទិញ​រថយន្ដ ​ទិញ​សម្លៀក​បំពាក់​សម្រាប់​សាលារៀន​ បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់ធំ​ធេង ​ដល់​សហគមន៍អិនទ័រប្រាយស៍​ នេះ​ដែរ»។

យើង​អាច​មើល​ឃើញ​ទាហាន​ស្លៀកពាក់​ឯកសណ្ឋាន ​ដើរ​លើ​ផ្លូវក្នុង​ក្រុងអិនទ័រប្រាយស៍​ ដើម្បី​ទិញ​វត្ថុប្រើប្រាស់​ពី​ក្នុង​ហាង​ នឹង​ចូល​បរិភោគ​អាហារ​ក្នុង​ភោជនីយដ្ឋាន។​ លោក ​មិតឆិល​ ថ្លែង​ថា​បន្ទាយ​ Fort Rucker ​ផ្ដល់​ថវិកា​ ១ ​ពាន់ ​លាន​ដុល្លារ ​រាល់​ៗ​ឆ្នាំ​ដល់​តំបន់។​ ភាគ​ច្រើន​នៃ​ប្រាក់​ទាំង​នោះ​ គឺ​សម្រាប់​ថែ​ទាំ​ជួសជុល​ឧទ្ឋម្ភាគចក្រ ​ឲ្យ​ហោះ​ហើរ​បាន។

«គេ​ចំណាយ​ប្រាក់៤​ពាន់​ដុល្លារដើម្បីហោះ​ហើរ​ឧទ្ឋម្ភាគចក្រក្នុង​មួយ​ម៉ោង។​ ហើយ​បូក​ជា​មូយ​ប្រាក់​ខែ​ មនុស្ស​យ៉ាងតិចបី​នាក់​ ត្រូវ​ហោះ​លើ​មេឃ​ ហើយ​ត្រូវ​ចាក់សាំង។​ រួច​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នាក់​ទៀត​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ជួស​ជុល​ម៉ា​ស៊ីន ​ដើម្បី​ធានា​ឲ្យ​ឧទ្ធម្ភាគចក្រដំណើរ​ការ​ស្រួល ​មាន​សុវត្ថិភាព​ ហើយ​អាច​ហោះ​ហើរ​បាន​ជា​ទៀងទាត់​ នៅ​ពេល​ត្រូវការ»។

បន្ទាយ​ Fort Rucker​ ប្រើ​បុគ្គលិក​ស៊ីវិល​១​ម៉ឺន​៤ ​ពាន់​នាក់​ព្រម​ទាំង​អ្នក​ស៊ី​ឈ្នួល​ម៉ៅការ។​ លោក ​ ហ្វិល តូមាស​ ប្រធាន​សភា​ពាណិជកម្ម​ Enterprise ​កត់​សំគាល់​ដោយ​មោទនភាព​ថា​ កាល​ពី​ពីរឆ្នំា​កន្លង​ទៅ​នេះ ​ក្រុង​របស់​គាត់​ ធ្លាប់​មាន​សេដ្ឋកិច្ច​ដ៏ខ្លាំង​មួយ​ដែរ ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​អាឡាបាម៉ា។

«អត្រា​គ្មាន​ការងារ​ធ្វើបាន​ឡើង​ខ្ពស់ ​កាល​ពី​មួយ​ឆ្នាំ ឬ​មួយ​ឆ្នាំ​កន្លះមុន។​ បើ​និយាយ​ឲ្យ​ច្បាស់​ទៅ​ អត្រា​គ្មាន​ការងារ​ធ្វើ​របស់​យើង​បាន​ចុះ​ទាប​បំផុត។​ យើង​ឋឹត​នៅ​ក្នុង​អត្រា​គ្មាន​ការងារ​ធ្វើ​ដ៏​ទាប​បំផុត ទី​បី​ក្នុង​រដ្ឋអាឡាបាម៉ា ​ ក្នុង​រយៈ​ពេល​៦​ទៅ​៩ខែរហូត​មក​ទល់​នឹង​ពេល​នេះ»។

លោក​តូមាស​ និយាយ​ទៀត​ថា​ ក្រុង​អិនទ័រប្រាយស៍​ បាន​រៀន​ធ្វើ​ខ្លួន​ឲ្យ​បាន​រឹង​ប៉ឹង ​ដោយ​ទទួល​មេរៀន​ពី​សត្វ​ល្អិតបូល វីវិល។​ សត្វ​ល្អិត​នោះ ​បាន​ផ្ដល់​មេរៀន​ឲ្យទី​ក្រុង​នេះ​ អំពី​តម្លៃ​សេដ្ឋកិច្ច​ច្រើន​ប្រភេទ។

«កសិកម្ម កង​យោធា សហគមន៍​ពាណិជ្ជកម្ម​ ឧស្សហកម្ម និង​សេវា​ការងារ ​ទំាង​អស់​នេះ​បូក​បញ្ចូល​គ្នា​ តំណាង​ ២០% ​នៃ​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​យើង។​ ហេតុ​នេះ​ហើយ​ វា​ជា​ការ​ល្អ​សម្រាប់​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​ បើ​ផ្នែក​ណា​មួយ​មាន​ដំណើរ​យឺត​ឬ​មិន​ដើរ​ ផ្នែក​ដទៃ​ទៀត​អាច​ចូល​មក​ជួយ​បាន»។

សព្វថ្ងៃ​នេះ​ សត្វ​ល្អិត​ បូល​ វីវិល​ បាន​ត្រូវ​កំចាត់​អស់​ចេញ​ពី​ចំការ​នៅ​តំបន់​ភាគ​ខាង​ត្បូង​សរអា។​ តែ​សត្វ​នោះ​វា​នៅ​តែ​កាន់​ដំណែង​កិត្តិយស​ នៅ​ក្នុង​ទី​ក្រុងអិនទ័រប្រាយស៍។​ វិមាន​នៃ​រូប​ចម្លាក់​ស្រ្ដី​ម្នាក់​កាន់​សត្វ​ល្អិតពណ៌​ត្នោត​ដ៏​ធំ​មួយ​នោះ​ បាន​ត្រូវ​តាំង​នៅ​ចំ​កណ្ដាល​ផ្លូវ​ នៅ​ក្នុង​បេះ​ដូង​របស់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​នៃ​ទីក្រុងអិនទ័រប្រាយស៍​ (Enterprise)​ ហើយ​ជា​ពិសេស ​នៅ​ក្នុង​សេដ្ឋកិច្ច​ប្រចាំ​តំបន់។

ប្រែសម្រួល​ដោយ​ អ៊ូ​ ធួក

XS
SM
MD
LG