ក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល និងគណៈកម្មាធិការសាលារៀនប្រចាំទីក្រុងនេះនៃរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត មិនមានសមាជិកដែលមកពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចឡើយ។ ថ្មីៗនេះ ប្រជាពលរដ្ឋមកពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចចំនួន១៣នាក់ បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងទៅកាន់តុលាការសហព័ន្ធ ដោយអះអាងថា ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុង ឬហៅថា at-large បង្កឲ្យមានការរើសអើងមកលើសមាជិកជនជាតិភាគតិចដែលបានឈរឈ្មោះជាបេក្ខជនសម្រាប់ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល និង គណៈកម្មាធិការសាលារៀនប្រចាំទីក្រុងនេះ។
ទីក្រុងឡូវែល ដែលជាតំបន់សិប្បកម្មដ៏ធំមួយនៃរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត (Massachusetts) នៅក្នុងអំឡុងបដិវត្តឧស្សាហកម្ម កំពុងប្រឈមបញ្ហាភាពមិនស្មើគ្នានៃតំណាងជាអ្នកដឹកនាំ នៅពេលដែលចំនួនប្រជាជនសរុបរបស់ទីក្រុងនេះមួយភាគធំគឺជាប្រជាពលរដ្ឋជនជាតិភាគតិច។
ទោះជាប្រជាពលរដ្ឋជនជាតិភាគតិច ដែលមានកំណើតមកពីតំបន់អាស៊ី អាមេរិកាំងឡាទីន និងអារិកាំងស្បែកខ្មៅ មានចំនួនស្ទើរតែស្មើនឹងប្រជាពលរដ្ឋអាមេរិកស្បែកសក្តី ក៏សមាជិកទាំងប្រាំបួននាក់នៃក្រុមប្រឹក្សាក្រុង និងសមាជិកទាំងប្រាំមួយនាក់នៃគណៈកម្មាធិការសាលារៀន គឺសុទ្ធតែជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងស្បែកសទាំងអស់។ ការណ៍នេះបង្កឲ្យមានការចោទសួរពីសំណាក់សហគមន៍ជនជាតិភាគតិច។
ជាក់ស្តែង កាលពីខែឧសភាកន្លងទៅនេះ ដើមបណ្តឹងចំនួន១៣នាក់ ដែលមកពីសហគមន៍អាមេរិកាំងដើមកំណើតអាស៊ី និងអាមេរិកាំងឡាទីន បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងទៅកាន់តុលាការសហព័ន្ធ ដោយអះអាងថា ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុង ឬហៅថា at-large បង្កឲ្យមានការរើសអើងមកលើសមាជិកជនជាតិភាគតិចដែលបានឈរឈ្មោះជាបេក្ខជនសម្រាប់ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល និង គណៈកម្មាធិការសាលារៀនប្រចាំទីក្រុងឡូវែល។
ពាក្យបណ្តឹងនោះ «ស្នើសុំឲ្យតុលាការសហព័ន្ធសម្រេចថា ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះ រំលោភបំពានលើកថាខណ្ឌទី២នៃច្បាប់ស្តីពីសិទ្ធិបោះឆ្នោត ហើយបង្គាប់ឲ្យទីក្រុងនេះផ្លាស់ប្តូរប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតដែលមិនរារាំងសំឡេងបោះឆ្នោតរបស់សហគមន៍ជនជាតិភាគតិច»។ នេះបើយោងតាមលោក Oren Sellstrom ប្រធានបណ្តឹងវិវាទនៃក្រុមមេធាវីរបស់គណៈកម្មាធិការសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងយុត្តិធម៌សេដ្ឋកិច្ច។
លោក Sellstrom បានប្រាប់ VOA ថា៖ «ការគ្មានតំណាងនេះបង្កឲ្យមានផលប៉ះពាល់ដ៏ធំធេងលើសហគមន៍ដែលការព្រួយបារម្ភរបស់ពួកគេមិនត្រូវបានអើពើ» ហើយបញ្ហានេះក៏អាចប៉ះពាល់ដល់ឱកាសការងារដល់ក្រុមជនជាតិភាគតិចដែលមិនមានតំណាងជាអ្នកដឹកនាំផងដែរ។
ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងរារាំងតំណាងអ្នកដឹកនាំនៃក្រុមជនជាតិភាគតិច
ទីក្រុងឡូវែល នៃរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត ដែលមានចំនួនពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដើមកំណើតខ្មែរច្រើនជាងគេទី២បន្ទាប់ពីទីក្រុងឡុងប៊ិច រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា បានអនុវត្តប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុង ឬ at large កាលពីឆ្នាំ១៩៥៧ បន្ទាប់ពីទីក្រុងនេះបានបោះបង់ចោលប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតតាមសង្កាត់ ដែលតម្រូវឲ្យបេក្ខជនឈរឈ្មោះធ្វើយុទ្ធនាការនៅក្នុងតែសង្កាត់របស់ខ្លួន និងប្រកួតជាមួយបេក្ខជនផ្សេងទៀតសម្រាប់តំណែងជាអ្នកដឹកនាំក្នុងសង្កាត់នោះតែប៉ុណ្ណោះ។
នៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះ បានប្រឈមការរិៈគន់ជាបន្តបន្ទាប់ ដោយសារតែប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតនេះ តម្រូវឲ្យបេក្ខជនដែលមានស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ច សង្គម និងពូជសាសន៍ខុសៗគ្នា ប្រកួតយកសំឡេងបោះឆ្នោតនៅទូទាំងក្រុង។
លោក មុំ រ៉ាឌី ដែលជាពលរដ្ឋខ្មែរអាមេរិកាំងដំបូងគេបង្អស់ដែលបានជាប់ជាតំណាងរាស្រ្តប្រចាំសង្កាត់១៨ Middlesex នៅទីក្រុងឡូវែលនៃរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត បានប្រាប់ VOA កាលពីខែសីហាកន្លងទៅនេះថា តាមប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះ បេក្ខជនដែលមានលទ្ធភាពរៃអង្គាសថវិកាធ្វើការឃោសនាបានច្រើន អាចទទួលបានជ័យជម្នះនៅក្នុងការបោះឆ្នោត។ ការណ៍នេះបង្អាក់ជំនឿទុកចិត្តរបស់បេក្ខជនដែលខ្វះខាតខាងថវិកា ក្នុងការប្រកួតប្រជែងយកសំឡេងគាំទ្រ។
«ទី១ ថវិកាមិនគ្រប់គ្រាន់។ បើយើងមិនមានថវិកាដែលយើងរៃរកខ្លួនឯង ចេញទៅផ្សាយគ្រប់សម្ព័ន្ធទាំងអស់។ បើយើងថវិកាអត់គ្រប់គ្រាន់ គឺមិនអាចធ្វើកើតទេ។ អីចឹង បានថាយើងមាន [កត្តាប្រឈម] ពីរយ៉ាង៖ តើមានអ្នកគាំទ្រយើងប៉ុន្មាននាក់ ហើយថវិកាយើង ដែលយើងរកមកហ្នឹង បានគ្រប់គ្រាន់ឬទេ»។
ជាក់ស្តែង បញ្ហាដែលលោក មុំ រ៉ាឌី បានលើកឡើងនេះ កំពុងតែកើតឡើងនៅក្នុងទីក្រុងឡូវែល។ ទីក្រុងនេះមានចំនួនប្រជាពលរដ្ឋសរុបចំនួន១១០.៥៥៨នាក់ ដែលជាង៥១ភាគរយជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងស្បែកស និងជិត៤៩ភាគរយជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដែលមានដើមកំណើតអាស៊ី ឡាទីន និងអាហ្វ្រិកជាដើម។ នេះបើយោងតាមការិយាល័យជំរឿនពលរដ្ឋនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
ក្នុងចំណោមសមាជិកទាំងប្រាំបួននាក់នៃក្រុមប្រឹក្សាទីក្រុងឡូវែល សមាជិកប្រាំមួយនាក់ គឺជាតំណាងមកពីតំបន់ Belvidere ដែលសម្បូរទៅដោយអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន និងជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងស្បែកស។ ប្រាក់ចំណូលជាមធ្យមទូទៅនៅតំបន់ Belvidere នេះ មានចំនួន ៦៨.៦១៨ដុល្លារ ច្រើនជាងចំណូលជាមធ្យមទូទៅនៃទីក្រុងឡូវែលទាំងមូល ដែលមានចំនួន ៤៧.៧២៧ដុល្លារ សម្រាប់ឆ្នាំ២០១៥។
អ្នកនាង Lianna Kushi ដែលជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដើមកំណើតជប៉ុន ដែលបានរស់នៅទីក្រុងឡូវែល ជាង១០ឆ្នាំមកនេះ គឺជាដើមបណ្តឹងម្នាក់។ អ្នកនាងយល់ថា ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះ មានលក្ខណៈរើសអើង ហើយថា ទីក្រុងឡូវែលត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតនេះ។
«ខ្ញុំជឿថា ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះ មិនមានលក្ខណៈស្មើភាពគ្នា ហើយមិនអនុញ្ញាតឲ្យពលរដ្ឋគ្រប់រូបអាចក្លាយជាតំណាងនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាក្រុង និងគណៈកម្មាធិការសាលារៀនទេ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំសម្រេចចិត្តចូលរួមក្នុងពាក្យបណ្តឹងនេះ»។
សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងច្រានចោលការអះអាងរបស់ក្រុមជនជាតិភាគតិច
ក៏ប៉ុន្តែ លោក James Leary ដែលជាសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល និងជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងស្បែកស អះអាងថា ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុង មិនមែនជាបញ្ហាបង្កឲ្យមានការខ្វះតំណាងជាអ្នកដឹកនាំមកពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចនោះទេ។ បញ្ហានេះគឺមកពីបេក្ខជនខ្លួនឯង។
លោក Leary បានលើកឡើងថា «បេក្ខជនដែលឈរឈ្មោះទាំងនោះ ត្រូវតែខំធ្វើការងារច្រើន ដើម្បីឈ្នះឆ្នោត»។ លោក Leary បានបម្រើការងារជាសមាជិកម្នាក់នៃគណៈកម្មាធិការសាលារៀនប្រចាំទីក្រុងឡូវែលអស់រយៈពេលជិត១០ឆ្នាំ ហើយលោកទើបតែបានឈ្នះការបោះឆ្នោតក្លាយជាសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលនៅឆ្នាំ២០១៦នេះ។
លោក Leary ក៏បានបន្ថែមទៀតថា់៖ «ខ្ញុំយល់ថា បេក្ខជនភាគច្រើនដែលឈរឈ្មោះ មិនចង់ចំណាយពេល និងខំប្រឹងប្រែងខ្លាំង ដើម្បីជាប់ឆ្នោតនោះទេ»។
លោក នួន វាសនា ដែលជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដើមកំណើតខ្មែរ បានខិតខំប្រឹងប្រែងរកសំឡេងឆ្នោត។ លោកបានឈរឈ្មោះជាបេក្ខជនសម្រាប់ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលជាលើកទី១ កាលពីឆ្នាំ២០១០ ហើយលោកបានទទួលជ័យជម្នះ។ ក៏ប៉ុន្តែ លោក នួន វាសនា បានបន្តឈរឈ្មោះជាបេក្ខជនសម្រាប់ការបោះឆ្នោតជាបន្តបន្ទាប់នៅឆ្នាំ២០១៣ និងឆ្នាំ២០១៥ តែលោកមិនបានទទួលជ័យជម្នះឡើយ។ ប៉ុន្តែ លោកនៅតែឈរឈ្មោះជាបេក្ខជនសម្រាប់ការបោះឆ្នោត នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៧នេះ។
បទពិសោធន៍របស់លោក នួន វាសនា ឆ្លុះបញ្ចាំងពីស្ថានភាពនៃការខ្វះខាតតំណាងជាអ្នកដឹកនាំដែលមកពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចនៅទីក្រុងឡូវែលនេះ។ តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៩មក សមាជិកនៃសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចចំនួនបួននាក់ប៉ុណ្ណោះ បានក្លាយជាសមាជិកនៃក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល ដែលមើលការខុសត្រូវ និងគ្រប់គ្រងការចំណាយក្នុងក្រុង។ មិនមានសមាជិកណាម្នាក់នៃគណៈកម្មាធិការសាលារៀន គឺជាតំណាងមកពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី លោក James Leary បានអះអាងថា សមាជិកនៃក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គឺតំណាងឲ្យប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់នៅក្នុងទីក្រុងឡូវែល ដោយមិនប្រកាន់ពូជសាសន៍ និងស្ថានភាពសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចឡើយ។
«ខ្ញុំមិនជឿថា ប្រជាពលរដ្ឋមិនចង់បោះឆ្នោតឲ្យបេក្ខជន ដែលជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដើមកំណើតខ្មែរ ដោយសារតែប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះទេ។ សូមអ្នកលើកឧទាហរណ៍ដែលជាការពិត ដែលអាចបញ្ជាក់ថា ខ្ញុំមិនតំណាងឲ្យនរណាម្នាក់។ ខ្ញុំមិនយល់ថា ខ្ញុំមិនតំណាងឲ្យនរណាម្នាក់នោះទេ ហើយក៏គ្មានពលរដ្ឋណាម្នាក់ មកប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនតំណាងឲ្យពួកគេដែរ»។
តាំងពីពាក្យបណ្តឹងត្រូវបានដាក់ចូលតុលាការសហព័ន្ធនៅថ្ងៃទី១៨ ខែឧសភាកន្លងទៅនេះ ក្រុមប្រឹក្សាទីក្រុងឡូវែល មិនបានធ្វើការឆ្លើយតបអ្វីនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រជាពលរដ្ឋដែលតាមដានលើបញ្ហានេះ ចង់ឃើញការសន្ទនាគ្នាមួយកើតឡើង។ VOA បានទាក់ទងទៅការិយាល័យចៅហ្វាយក្រុងឡូវែល គឺលោក Ed Kennedy ប៉ុន្តែលោកថា លោកមិនទាន់មានអ្វីឆ្លើយតបនឹងពាក្យបណ្តឹងនេះទេ។
ការពិភាក្សាគ្នាដោយបើកចំហរ
លោក លាង ស៊ីដនី ប្រធានគម្រោងស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋនៃមជ្ឈមណ្ឌលសុខភាពសហគមន៍ឡូវែល ដែលជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងដើមកំណើតខ្មែរ សង្ឃឹមថា «ក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល នឹងពិភាក្សាអំពីពាក្យបណ្តឹងនេះជាមួយប្រជាពលរដ្ឋក្នុងក្រុង»។
លោកបានលើកឡើងថា៖ «ដូច្នេះ ខ្ញុំជឿជាក់ថា តទៅមុខទៀត ក្រោយពេលការពិភាក្សាជាមួយសាលាក្រុង និងគណៈកម្មការមួយចំនួន ដោយអាចផ្លាស់ប្តូរប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងបាន ខ្ញុំជឿជាក់ថា សឹងតែ១០០ភាគរយ នឹងមានបងប្អូនខ្មែរយើង ចូលបម្រើសាលាក្រុងច្រើនជាងលើកមុន»។
លោក លាង ស៊ីដនី ជឿថា ទីក្រុងឡូវែល គួរតែមានអ្នកដឹកនាំដែលមកពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិច ដោយសារការណ៍នេះ នឹងបង្ហាញឲ្យឃើញពីពូជសាសន៍ចម្រុះនៃទីក្រុងនេះ។
ជាមួយគ្នានោះដែរ លោក James Leary សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល បានលើកឡើងម្តងហើយម្តងទៀតថា បើសិនជាប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើនចង់បានការផ្លាស់ប្តូរនេះ នោះក្រុមប្រឹក្សាក្រុង នឹងរៀបចំឲ្យមានការពិភាក្សាគ្នាដោយបើកចំហរអំពីរឿងនេះ។
ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកនាង Lianna Kushi បានខកចិត្តលើក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល ដោយសារតែកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងជាបន្តបន្ទាប់របស់សហគមន៍ជនជាតិភាគតិច ក្នុងការជំរុញឲ្យក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលទទួលស្គាល់ការព្រួយបារម្ភរបស់ពួកគេ មិនត្រូវបានអើពើ។
អ្នកនាង Lianna Kushi បានបន្ថែមទៀតថា៖ «ដូច្នេះ បញ្ហានេះមិនមែនកើតឡើងតែសម្រាប់សហគមន៍អាមេរិកាំងអាស៊ី និងអាមេរិកាំងឡាទីននោះទេ។ នេះគឺជាបញ្ហានៃការខ្វះខាតសំឡេងនៃពលរដ្ឋគ្រប់រូប នៅក្នុងប្រព័ន្ធនយោបាយ។ បើសិនជាយើងមានតំណែងក្រុមប្រឹក្សាក្រុងចំនួនប្រាំបួន ហើយតំណែងគណៈកម្មាធិការសាលារៀនចំនួនប្រាំមួយ នោះតំណែងទាំងនោះ មិនគួរតំណាងឲ្យតែការព្រួយបារម្ភរបស់សហរគមន៍មួយទេ»។
កិច្ចផ្តួចផ្តើមឲ្យមានកំណែទម្រង់បរាជ័យនៅឆ្នាំ២០០៩
កាលពីឆ្នាំ២០០៩ ការផ្តួចផ្តើមឲ្យប្តូរប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុង ទៅជាប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតចម្រុះមួយ ដោយរួមមានប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតតាមសង្កាត់ និងប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងសម្រាប់តំណែងទាំងប្រាំបួននៃក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលនេះ បានបរាជ័យ ដោយសារសំឡេងគាំទ្រឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរនេះមានចំនួន ៥.១៣៦សំឡេង តិចជាងសំឡេងប្រឆំាងដែលមានចំនួន ៦.៧៨៦សំឡេង។ កាលពីដើមឆ្នាំ២០១៦ សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលម្នាក់ គឺលោក Rodney Elliott ក៏បានផ្តួចផ្តើមសំណើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះដែរ ក៏ប៉ុន្តែ មិនមានសមាជិកផ្សេងទៀតគាំទ្រ។
ពាក្យបណ្តឹងស្តីពីសិទ្ធិបោះឆ្នោត ដែលបានដាក់នៅតុលាការសហព័ន្ធនេះ កើតឡើងជាញឹកញាប់ ហើយករណីភាគច្រើនអ្នកដាក់ពាក្យបណ្តឹងទទួលបានជ័យជម្នះ។ ជាក់ស្តែង កាលពីខែសីហា ឆ្នាំ២០០៦ ពាក្យបណ្តឹងដូចគ្នានឹងពាក្យបណ្តឹងនៅទីក្រុងឡូវែលនេះ បាននាំឲ្យក្រុមប្រឹក្សាក្រុង Springfield នៅរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត ផ្លាស់ប្តូរប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងរបស់ខ្លួន ទៅអនុវត្តប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតចម្រុះ ដែលរួមមានប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុង និងប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតតាមសង្កាត់ នៅឆ្នាំ២០០៩។
ការផ្លាស់ប្តូរដែលកើតមានឡើងនៅក្នុងទីក្រុង Springfield រដ្ឋម៉ាសាឈូសេតនេះ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយប្រមាណ១៦០គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងឡូវែល បានផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់សហគមន៍ជនជាតិភាគតិច ដូចជាលោក នួន វាសនា អតីតសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល។
លោក នួន វាសនា បានលើកឡើងថា៖ «អារឿងថាឈ្នះ វានឹងឈ្នះហើយ ខ្ញុំហ៊ានភ្នាល់ទៀត។ [វាសំខាន់] ពេលយូរ ហើយនឹងឆាប់[តែប៉ុណ្ណោះ]»។
នៅថ្ងៃទី២៧ ខែមិថុនាខាងមុខនេះ សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែលទាំងប្រាំបួននាក់ នឹងបើកកិច្ចពិភាក្សាមួយពាក់ព័ន្ធនឹងពាក្យបណ្តឹងនេះ។ នេះបើតាមការបញ្ជាក់របស់លោក James Leary។ កិច្ចពិភាក្សានេះ អាចនឹងសម្រេចថា តើក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល គួរតែប្តឹងតតាំងនឹងដើមបណ្តឹង ឬគួរតែបោះជំហានទៅរកការបោះឆ្នោតប្រជាមតិ ដែលអ្នកបោះឆ្នោតជាអ្នកសម្រេចថា តើទីក្រុងឡូវែលគួរតែផ្លាស់ប្តូរ ឬក៏បន្តអនុវត្តប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតទូទាំងក្រុងនេះតទៅទៀត៕
