ខេត្តសៀមរាប — ភាពភ័យខ្លាចពីលទ្ធភាពគ្មានប្រាក់សងបំណុលគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុនិងធនាគារបានញាំញីអារម្មណ៍អាជីវករ និងអ្នករកប្រាក់ចំណូលពីឧស្សាហកម្មទេសចរណ៍ ដែលធ្លាប់មានសកម្មភាពរស់រវើកក្នុងទីក្រុងនៃប្រាង្គប្រាសាទ ខេត្តសៀមរាប។
អ្នកស្រី ចក់ ភាព ជាស្ត្រីមេមាយកូន៥នាក់ បានប្រកបរបរជាអ្នកបុកល្ហុងនិងលក់គ្រឿងភេសជ្ជ:នៅក្បែរប្រាសាទអង្គវត្តជាយូរឆ្នាំមកហើយចាប់តាំងពីអ្នកស្រីធំដឹងក្តីលើទឹកដីក្រុងសៀមរាប។
មុនពេលមានបុរសម្នាក់ត្រូវបានគេរកឃើញថា មានផ្ទុកមេរោគកូរ៉ូណា ឬកូវីដ១៩ កាលពីដើមខែមីនា អ្នកស្រី ចក់ ភាព វ័យ៤៣ឆ្នាំ និយាយថា អ្នកស្រីអាចរកបានប្រាក់ចំណូលប្រមាណ ១០០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយថ្ងៃ។
«ធ្លាប់តែយើងរកមួយថ្ងៃបានសាមសិប សែសិបម៉ឺន ដល់មួយថ្ងៃនៅបីម៉ឺន បួនម៉ឺន ហូបអីគ្រាន់ ចា៎!»។
ប្រាក់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកស្រីភាពដែលរកបាននោះ មិនមែនប្រើប្រាស់សម្រាប់តែចិញ្ចឹមកូនៗនោះទេ តែអ្នកស្រីត្រូវដកទុកខ្លះសម្រាប់សងបំណុលប្រមាណ១លាន២០ម៉ឺនរៀល(ឬប្រមាណ៣០០ដុល្លារ)ដែលអ្នកស្រីបានខ្ចីពីគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុវ៉ាយស៊ីភី(YCP)និងស្ថាប័នផ្តល់ប្រាក់កម្ចីមួយទៀតដែលអ្នកស្រីមិនចាំឈ្មោះច្បាស់។
នៅប្រាសាទអង្គរវត្ត បរិយាកាសមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងមិនសូវអ៊ូអរខ្លាំងដូចមុនឡើយ ដោយ យូរៗម្តង មានជនបរទេសដែលមកពីតំបន់អឺរ៉ុប និងលោកខាងលិច ដើរជាក្រុមៗ។ ចំណែកភ្ញៀវទេសចរជនជាតិចិនដែលជាអ្នកមកលេងខេត្តសៀមរាបច្រើនជាងគេ ក៏កម្រឃើញដើរលេងនៅក្នុងតំបន់ប្រាសាទ ដូចកាលពីពេលមិនទាន់ផ្ទុះមេរោគកូរ៉ូណា ដែលបណ្តាលឲ្យមនុស្សស្លាប់រហូតដល់រាប់ម៉ឺននាក់នៅលើពិភពលោក។
ការលក់ដូររបស់អ្នកស្រី ចក់ ភាព បានលុយតិចតួច យ៉ាងត្រដាបត្រដួសនៅប្រាសាទអង្គរវត្ត បានធ្វើឲ្យស្ត្រីមេម៉ាយរូបនេះខ្វល់ខ្វាយអំពីការសងបំណុលដែលអ្នកស្រីបានប្រើប្រាស់សម្រាប់កែលំអលំនៅដ្ឋាន។ កាលបរិច្ឆេទនៃការសងបំណុលបានផុតកំណត់ទៅហើយ ចាប់តាំងពីថ្ងៃទី១០ ខែមីនាមក ហើយគាត់មិនបានសងនោះទេ។អ្នកស្រី ភាព កំពុងសុំឲ្យរដ្ឋាភិបាលជួយធ្វើអន្តរាគមន៍ពន្យារពេលការសងបំណុលពីពីរទៅបីខែ គឺគិតចាប់ពីពេលនេះទៅ។
«ដូចធ្លាប់តែដល់ ដូចថា ដល់ថ្ងៃទី១០អីចេះ យើងត្រូវបង់ឲ្យគេ ចា៎។ ពេលថ្ងៃទី១០អីចេះ យើងខកខានលុយ។ វាអត់បង់ឲ្យគេ...បង្វិលឲ្យគេទាន់ទៅ។ ដូចថា អ្ហ៊ឺចុះ ឮសម្តេចស្រែកថា ពន្យារផងធនាគារ...ពន្យារពេលយកបីបួនខែទៅ! អង្គការគេថា អ្ហ៊ឺសម្តេចលោកគ្រាន់តែស្រែក តែបើលោកអត់បោះត្រាឲ្យធ្វើម៉េចទៅ?តែលោកបោះត្រាឲ្យ និងស៊ីញ៉េឲ្យបានគេអត់យក...គេផ្អាកឲ្យយើងបីបួនខែ គេថា»។
កាលពីដើមខែមីនា លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានស្នើឲ្យគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុពន្យារពេលការបង់ប្រាក់ ឬក៏គិតការប្រាក់សម្រាប់កម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ ដែលប្រឈមនឹងការព្យួរការងារ នៅតាមរោងចក្រទូទាំងប្រទេស ដោយសារតែផលប៉ះពាល់នៃមេរោគកូរ៉ូណាមកលើសេដ្ឋកិច្ច។
ក្នុងសារាចរចុះថ្ងៃទី២៧ ខែមីនា ធនាគារជាតិនៃកម្ពុជាបានណែនាំឲ្យស្ថាប័នធនាគារ និងគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុទាំងអស់ ពិនិត្យមើលភាពអនុគ្រោះដល់អតិថិជនដែលរងប៉ះពាល់ក្នុងវិស័យ ទេសចរណ៍ វិស័យកាត់ដេរវិស័យសំណង់ និងវិស័យដឹកជញ្ជូន ក្នុងអំឡុងពេលមានវិបត្តិវីរុសកូរ៉ូណា។
ធនាគារជាតិនៃកម្ពុជាបានលើកឡើងពី«ឥណទានរៀបចំឡើងវិញ»។ បើតាមធនាគារជាតិនៃកម្ពុជា ឥណទានរៀបចំឡើងវិញជាឥណទាន ដែលលក្ខខណ្ឌនៃកិច្ចសន្យាដើមត្រូវបានកែប្រែដោយផ្តល់ការអនុគ្រោះដល់អតិថិជន ដែលជួបស្ថានភាពលំបាកផែ្នកហិរញ្ញវត្ថុជាក់ស្តែង និងបណ្តោះអាសន្ន។
ឥណទានរៀបចំឡើងវិញនេះនឹងផ្តល់ការអនុគ្រោះមួយចំនួនដូចជា ការពន្យារពេលទូទាត់សងប្រាក់ដើម ឬការប្រាក់ ឬការធ្វើមូលធនកម្មការប្រាក់ ការលើកលែង ឬបន្ថយទ្រព្យធានា និងការផ្តល់រយៈពេលអនុគ្រោះដោយគ្មានការទូទាត់សង ដែលអាចមានរយៈពេលរហូតដល់៦ខែ គិតចាប់ពីថ្ងៃប្រសិទ្ធភាពនៃកិច្ចសន្យាថ្មី។ ការរៀបចំឥណទានឡើងវិញនេះនឹងមានសុពលភាពត្រឹមថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២០។
អ្នកស្រី ចក់ ភាព បានប្រាប់ VOAបន្ថែមថា គាត់មិនស្ទាក់ស្ទើរចិត្តសងបំណុលទេ តែស្ថានភាពនៅពេលនេះ គឺពិបាកខ្លាំងណាស់សម្រាប់រកប្រាក់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃ។ គាត់បានត្អូញត្អែរថា ក្នុងមួយថ្ងៃគាត់លក់មិនបានផង សូម្បីតែបុកល្ហុងមួយចាន។
«ប៉ះថ្ងៃណាតែមួយចាន មិនស្គាល់ជាតិផង!ល្ហុងមួយផ្លែខ្ញុំលក់កន្លះខែ មិនទាន់អស់ផង។ ក្រូចទិញយកមកស្វិតចោល។ លក់វាអត់ដាច់។ ក្រូចមួយគីឡូ លក់កន្លះខែមិនទាន់អស់ផង»។
ម៉ូតូកង់បីមួយចំនួនបានចតបន្តកន្ទុយគ្នានៅក្បែរប្រាសាទអង្គរវត្តដើម្បីរង់ចាំទទួលបម្រើភ្ញៀវ។ ភ្នាក់ងារទេសចរណ៍មួយចំនួនបានអង្គុយចាំផ្តល់សេវា រៀបរាប់ប្រវត្តិសាស្ត្រអង្គរដល់ភ្ញៀវ នៅមុខច្រកចូលប្រាសាទអង្គរវត្ត។ ប៉ុន្តែមិនមានភ្ញៀវទេសចរណាហៅពួកគាត់នោះទេ។
លោក ណេង ប៊ុនរ៉ុង អាយុ៤២ឆ្នាំ ជាមគ្គុទេសក៍ភាសាអង់គ្លេស មិនបានទទួលភ្ញៀវម្នាក់ណាសោះ ក្នុងរយ:ពេល១០ថ្ងៃចុងក្រោយនេះ។ នៅក្នុងខែមីនានេះលោកនិយាយថា លោកបានភ្ញៀវតែពីរលើកប៉ុណ្ណោះ។ លោកកំពុងភ័យថា គ្មានលុយសម្រាប់សងបំណុលធនាគារដែលលោកមិនបញ្ចេញឈ្មោះ។
«បង់តែដើមវាគ្មានលទ្ធភាព ហើយខ្ញុំទៅធនាគារ ធនាគារថា ទេគេអត់លើកលែងឲ្យ។ គេលើកលែងតែពួកពលករ កម្មការិនីនោះទេ ដែលគេលើកលែងការប្រាក់ហ្នឹងណា៎។ ហើយខ្ញុំរកស៊ីជាមួយភ្ញៀវទេសចរ ដូចឃើញស្រាប់ហើយ ភ្ញៀវមកសឹងតែគ្មាន។ នោះឃើញទេ?មើលទៅលើស្ពានមុខអង្គរ គ្មានសឹងមិនមានភ្ញៀវដើរផង។ រួចធ្វើម៉េចបានលុយទៅបង់ការប្រាក់នោះ?អីចឹងសុំឲ្យប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាលហ្នឹងគឺមេត្តាជួយដោះស្រាយបញ្ហាហ្នឹងផង»។
ភាពយ៉ាប់យឺនក្នុងការរកប្រាក់ចំណូលរបស់លោក ប៊ុន រ៉ុង មិនបានធ្វើឲ្យលោកបារម្ភពីការឆ្លងមេរោគកូរ៉ូណានោះទេ។ លោកនិយាយថា មានតែអ្នកដែលមានប្រាក់ចាយគ្រប់គ្រាន់ប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនហ៊ានចេញក្រៅរកលុយ។
«ឧបមាថាទៅ!ថ្លៃបន្ទប់ជួល ឬក៏ទិញម្ហូបអាហារថា យើងបារម្ភយ៉ាងម៉េចចេញ?បាទ អីចឹង មិនថាមិនមែនមិនបារម្ភទេ!បារម្ភ! ប៉ុន្តែអាកត្តាដែលយើងវាខ្វះខាតនេះ វាជំរុញឲ្យយើងមក»។
លោក ប៊ុន រ៉ុង សង្ឃឹមថា នឹងឃើញការរើបឡើងវិញនៃវិស័យទេសចរណ៍ក្នុងខេត្តសៀមរាបនៅពេលដែលរដ្ឋាភិបាលបើកចំហជើងមេឃឡើងវិញសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរមកពីប្រទេសក្នុងតំបន់អឺរ៉ុប និងនៅលោកខាងលិច។ គាត់បាននិយាយថា ឆ្នាំទៅនៅក្នុងរដូវកាលដែលមិនសូវមានភ្ញៀវទេសចរនេះ លោកអាចរកបានប្រាក់ចំណូល២០ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ តែក្នុងរយ:ពេលដូចគ្នានៅឆ្នាំនេះ លោករកមិនបានទេ។
នៅចំកណ្តាលក្រុងសៀមរាបម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋានមួយបាននិយាយក្នុងលក្ខខណ្ឌសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះដោយសារភាពភ័យខ្លាចក្នុងការនិយាយជាមួយបណ្តាញព័ត៌មាន។ គាត់និយាយថា គាត់សម្រេចចិត្តបិទហាងតែម្តង ដោយសារតែការធ្លាក់ចុះយ៉ាងគំហុកនូវចំណូលប្រចាំថ្ងៃ។
អង្គុយក្នុងភោជនីយដ្ឋានរបស់អ្នកស្រីនៅពេលភោជនីយដ្ឋាននោះមិនទាន់បិទទ្វារ ម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋានរូបនេះ បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់សោកស្តាយ ដែលត្រូវបិទភោជនីយដ្ឋានដែលគាត់បានដំណើរការមកជិត២០ឆ្នាំមកហើយនិងផ្តល់ការងារដល់មនុស្សយ៉ាងតិច៥នាក់។
«ធ្លាក់ភ្ញៀវខ្លាំង!មួយថ្ងៃ យ៉ាងច្រើន ជួនណាថា ច្រើនចុះបាន១០នាក់....១០នាក់ ៥នាក់។ វាធ្លាក់ដល់គំហុកប៉ុណ្ណឹង ឧបមាថា វាលែងទប់ ទប់អត់រួច»។
អ្នកស្រីម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋានដដែលនេះបន្ថែមថា នៅមុនពេលមិនទាន់មានបញ្ហាទាក់ទងនឹងមេរោគកូរ៉ូណានោះ អ្នកស្រីអាចរកបានយ៉ាងហោចណាស់មួយលានរៀល ឬប្រមាណជា ២៥០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែចំណូលបានថយ មកត្រឹមប្រមាណ១៥ម៉ឺនរៀលទៅ៣០ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយថ្ងៃ។
«ឥឡូវសួរមើល!ជួយ ជួយគិតខ្ញុំមើល!ហើយម្សិលម្ងៃនោះបានតែ១៥ម៉ឺនទេ ហើយឲ្យធ្វើម៉េចចេញ?រកតែលុយទៅទិញបន្លែ ទិញត្រីសាច់យកមកលក់លែងហ៊ានទិញហើយ។ មុនសុទ្ធតែទិញ៥គីឡូ ១០គីឡូ។ ត្រីសាច់ ខ្ញុំទិញ ខ្ញុំមិនទិញតិចៗទេ!ដល់ឥឡូវ អត់ហ៊ានទេ។ ទិញតែមួយគីឡូត្រី យកមកលក់បន្លំបន្តិចៗ»។
លោក សយ ចន្ថា វ័យ៣៤ឆ្នាំ បានបម្រើការងារឲ្យភោជនីយដ្ឋានលីលី អស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំមកហើយ។ គាត់មិនដែលគិតថា ប្រាក់ចំណូលរបស់គាត់នឹងត្រូវបានកាត់បន្ថយទេ។
នៅឯផ្ទះសហការីរបស់លោក គឺលោក ពិន ពៅ ដែលស្ថិតនៅសង្កាត់សម្បួរ ក្រុងសៀមរាបប្រមាណ១០គីឡូម៉ែត្រ ពីភោជនីយដ្ឋានលីលីក្នុងក្រុងសៀមរាប លោកចន្ថាបាននិយាយថា គាត់ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ពិបាករកប្រាក់ដើម្បីសងបំណុលទៅធនាគារមួយឈ្មោះថាប្រៃសណីយ៍កម្ពុជាដែលបានផ្តល់ប្រាក់កម្ចីចំនួន ១៥០០០ដុល្លារសម្រាប់សង់លំនៅដ្ឋានថ្មី។
ប្រាក់ចំណូលរបស់លោកដែលធ្លាប់តែរកបានចំនួន ៤០០ដុល្លារក្នុងមួយខែត្រូវកាត់មកពាក់កណ្តាល។ ប្រពន្ធរបស់គាត់ក៏ប្រឈមការកាត់ប្រាក់ខែពាក់កណ្តាលដូចគ្នា។ ប្រាក់ចំណូលដែលលោក ចន្ថា និងប្រពន្ធគាត់រកបានគឺ ៨០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ តែមកដល់ពេលនេះ ពួកគាត់ទាំងពីរទទួលបានតែ ៤០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ឬក៏តិចជាងនេះ។ ចំនួននេះបានធ្វើឲ្យលោកចន្ថាពិបាកសងបំណុលដែលត្រូវសងចំនួន ៣២០ដុល្លារក្នុងមួយខែរយៈពេល២ឆ្នាំ។
លោក ចន្ថា អះអាងថា ភោជនីយដ្ឋានដែលលោកធ្វើការនេះធ្លាប់តែរកបានប្រមាណ ៥០០ទៅ ៦០០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយថ្ងៃ មុនពេលមេរោគកូរ៉ូណាឆ្លងចូលមកក្នុងក្រុងសៀមរាប តែនៅពេលលោកនិយាយជាមួយ VOA កាលពីថ្ងៃទី១៧ ខែមីនា ភោជនីយដ្ឋានរបស់លោករកមិនបាន ១០០ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃផង។ការណ៍នេះនាំឲ្យកាត់បន្ថយបុគ្គលិកពីប្រមាណ ៤០នាក់មកត្រឹមតែ ១០នាក់។
«អស់ហើយ គុយទាវមួយថ្ងៃ លក់អត់បាន១០ចានផង...ធ្វើម្ហូបរាល់ថ្ងៃសម្រាប់តែបុគ្គលិក»។
សំណើចរបស់លោកចន្ថាបង្កប់ដោយកង្វល់របស់គាត់ ដែលត្រូវសងបំណុលទៅធនាគារ។លោកបារម្ភថា ថៅកែហាងរបស់គាត់អាចព្យួរការងាររបស់គាត់។
«បើគាត់សុំសម្រាកមួយរយៈ ពួកខ្ញុំអត់មានការងារធ្វើតែប៉ុណ្ណឹង ហើយនឹងអត់មានលុយបង់ឲ្យធនាគារ។ ខ្ញុំរកបានមួយថ្ងៃ គិតមួយថ្ងៃ ដល់ពេលយើងចំណាយច្រើនពេក»។
លោក ពិន ពៅ អាយុ៤៥ឆ្នាំ ជាសហការីរបស់លោកចន្ថា បានចែករំលែករឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងបញ្ហាបំណុលដូចគ្នា។ លោក ពិន ពៅ និងភរិយារបស់គាត់គឺអ្នកស្រី ឆយ យ៉ែម បានទិញផ្ទះកាលពីឆ្នាំ ២០១៦ដោយក្តីសង្ឃឹម និងស្នាមញញឹម ក្នុងតម្លៃ ១២៥០០ដុល្លារ ដោយការខ្ចីប្រាក់ពីធនាគារឈ្មោះប្រៃសណីយ៍កម្ពុជា។ រយៈពេលនៃការសងបំណុលគឺ៥ឆ្នាំ តែគ្រួសារលោកទើបតែបង់បាន ២ឆ្នាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។
នៅពេលនេះ លោក ពៅ កំពុងភ័យខ្លាចថា គ្មានប្រាក់សងបំណុល នៅពេលប្រាក់ខែលោកត្រូវបានកាត់ពីចំនួន ៣០០ដុល្លារអាមេរិកមកនៅត្រឹម ១៥០ដុល្លារ។ប្រពន្ធរបស់លោកដែលបម្រើការនៅសណ្ឋាគារមួយអាចរកប្រាក់ចំណូលបានតែ ១០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
«បាទ ដល់ពេលប្រាក់ខែតិចជាងមុន អត់មានលុយបង់ធនាគារ...ថាទៅខ្ចីបងប្អូនណាបាន?បើបងប្អូនអត់ដែរហ្នឹង!មានបានណា?មាននរណាជួយយើង?យើងចេះតែភ័យព្រួយ»។
ភរិយារបស់លោក គឺអ្នកស្រី ឆយ យ៉ែម អាយុ៤២ឆ្នាំ និយាយថា គ្រួសារគាត់គ្មានលទ្ធភាពសន្សំប្រាក់សម្រាប់ទប់ទល់គ្រាមានវិបត្តិលុយកាក់នោះទេ។ គាត់ស្នើឲ្យរដ្ឋាភិបាលជួយធ្វើអន្តរាគមន៍ពន្យារពេលសងបំណុលមួយរយៈសិន។
«បើសិនជាសម្តេចគាត់ស្រែកថា ផ្អាកយកមួយរយៈសិន ខ្ញុំក៏អរណា៎!សែនអរ!តាមជំងឺ! បើសិនជាថា ហ្ហ៎ទៅមុខទៀត មានភ្ញៀវ ដំណើរការទៅមុខទៀត ខ្ញុំក៏បង់ឲ្យរួច ឲ្យអស់ អត់ឲ្យជំពាក់គេ គឺខ្ញុំអត់ចង់ទូលបំណុលទៅមុខទៀតទេ»។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «ពីព្រោះខ្ញុំធ្វើការបានតែមួយរយបង។ បើខ្ញុំទៅបង់ទៅ ខ្ញុំបានអីហូប?រាល់ថ្ងៃ ប្រចាំថ្ងៃ ខ្ញុំអត់មានអីហូបទេ!ហើយខ្ញុំអត់មានលុយសន្សំដូចថា ឈឺយប់ម្លប់អី ខ្ញុំអត់មានទេ។ ខ្ញុំនិយាយតាមត្រង់គឺខ្ញុំអត់មាន អត់មានលុយសន្សំហ្នឹងគេទេ»។
អ្នកស្រី ឆយ យ៉ែម មានកូនប្រុសម្នាក់ និងកំពុងពពោះកូនទីពីរ។នៅពីមុខផ្ទះដែលមានដើមស្វាយមួយដើមកំពុងចេញផ្លែ អ្នកស្រីនិយាយថា អ្នកស្រីបារម្ភអំពីអនាគត នៅពេលមានកូនម្នាក់ទៀត។
លោក ង៉ែត ជូ អ្នកសិក្សាស្រាវសេដ្ឋកិច្ច យល់ថា ការស្នើសុំពន្យារពេលសងបំណុលមានលក្ខណៈសមហេតុផល ដោយសារការឆ្លងមេរោគកូរ៉ូណានេះ បានបង្កឲ្យមានផលប៉ះពាល់ជាប្រព័ន្ធ។ ក៏ប៉ុន្តែលោកថា ខាងគ្រិះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ និងធនាគារនឹងពិនិត្យទៅតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែងរបស់អ្នកខ្ចីប្រាក់។
«ទោះជាយ៉ាងណា ខាងគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ និងធនាគារប្រាកដជាអាចថា យល់ព្រមទៅតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែងនៃអតិថិជនម្នាក់ៗ ទៅតាមស្ថានភាពរបស់ម្នាក់ៗដាច់ដោយឡែក»។
លោកបានបន្ថែមថា៖ «ដោយឡែកសម្រាប់អ្នកដែលមានលទ្ធភាព នៅមានចំណូល អាចសងការប្រាក់បាន ប្រហែលជាអាចនៅបន្តសងការប្រាក់ ហើយអ្នកដែលមានលទ្ធភាពសងប្រាក់ដើម និងការប្រាក់ហ្នឹង ក៏បន្តសងធម្មតា ពីព្រោះធនាគារ និងគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុត្រូវការចំណូល ហើយនឹងលំហូរសាច់ប្រាក់ដើម្បីកុំឲ្យមានវិបត្តិលំហូរសាច់ប្រាក់ផងដែរ»។
លោក គា បូរាណ ប្រធានសមាគមមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុកម្ពុជា បដិសេធមិនផ្តល់ការអធិប្បាយ ដោយលោកលើកទូរស័ព្ទហើយ ដាក់ចុះវិញ។ លោក ហេង កូយ ប្រធានចាត់ការទូទៅសមាគមធនាគារកម្ពុជា មិនទាន់ឆ្លើយតបសំណួរតាមសារអេឡិចត្រូនិកអ៊ីម៉េលទេគិតមកដល់ល្ងាចថ្ងៃចន្ទនេះ។
VOA ព្យាយាមសុំការអត្ថាធិប្បាយពីលោក មាស សុខសេនសាន អគ្គលេខាធិការ និងជាអ្នកនាំពាក្យនៃក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុ តែមិនទាន់អាចទាក់ទងបានទេ នៅថ្ងៃចន្ទនេះ៕
