ល្ខោនស្បែកតូចស្បែកធំដែលអាចរក្សាជីវិតតាំងពីសតវត្សរ៍ទី៧ឆ្លងកាត់ការធ្លាក់ចុះនៃសម័យអង្គរឆ្លងកាត់សង្គ្រាមនិងឆ្លងកាត់របបប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហមនោះ បច្ចុប្បន្នកំពុងប្រឈមនឹងការយាយីពីការរាតត្បាតនៃវីរុសកូរ៉ូណា ដែលធ្វើឲ្យសកម្មភាពសិល្បៈនេះត្រូវផ្អាកមិនដឹងដល់ពេលណា។
ល្ខោនស្បែកនេះត្រូវបានបញ្ចូលជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីរបស់អង្គការយូណេស្កូកាលពីឆ្នាំ២០០៥ ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ល្ខោនស្បែកទទួលបានចំណាប់អារម្មណ៍ក្នុងស្រុកហើយបានទាក់ទាញប្រាក់ចំណូលពីអ្នកទេសចរពីក្រៅប្រទេសនិងក្នុងស្រុក ដែលជាអ្នកគាំទ្រដ៏សំខាន់សម្រាប់ល្ខោនដ៏ចំណាស់នេះ។
ជាអកុសលការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩បានធ្វើឱ្យសិល្បៈករល្ខោនស្បែករងការលំបាកដូចពលរដ្ឋទូទៅដែរជាពិសេសក្រុមសិល្បៈល្ខោនស្បែកសុវណ្ណភូមិដែលបានសម្តែងនៅក្នុងរដ្ឋធានីភ្នំពេញជាង២៦ឆ្នាំមកហើយនោះ។
លោកម៉ាន់ កុសលគ្រូល្ខោនស្បែកនិងជាទីប្រឹក្សាបច្ចេកទេសរបស់រោងល្ខោនសុវណ្ណភូមិកំពុងពិនិត្យចម្លាក់ស្បែករាប់រយដែលគាត់និងសហការីបានធ្វើជាច្រើនឆ្នាំនៅពេលកម្មករកំពុងរុះរើរោងល្ខោនដែលត្រូវបិទទ្វារ។
ល្ខោនស្បែកជាទម្រង់សិល្បៈសម្តែងរឿងរាមកេរ្តិ៍លំនាំសិល្បៈខ្មែរ។
លោកកុសលឲ្យដឹងថា ក្រុមសិល្បកររបស់លោកចេះច្រើនមុខដែលអាចប្តូរតូួនាទីគ្នាបានក្នុងពេលសម្តែង។
យោងតាមអង្គការយូណេស្កូ ការសម្តែងសិល្បៈល្ខោនស្បែកគឺជាពិធីសាសនាដើម្បីឧទ្ទិសដល់អាទិទេពហើយសម្តែងក្នុងឱកាសពិសេសពីរបីដងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីការធ្លាក់ចុះនៃសម័យអង្គរនៅសតវត្សរ៍ទី១៥ ល្ខោនស្បែកបានវិវត្តពីការធ្វើពិធីបែបសាសនាមកជាទម្រង់សិល្បៈ ប៉ុន្តែនៅតែរក្សាធាតុសំខាន់ៗនៃពិធីនេះ ដូចជាពិធីឃុំរោងនិងដំឡើងគ្រូដែលជាការបួងសួងមុនពេលចាប់ផ្តើមការសម្តែងនីមួយៗ។
ដោយចង់ចែករំលែកចំណេះដឹងនិងបទពិសោធន៍ លោកកុសលនិយាយថា៖
ក្រុមសិល្បៈសុវណ្ណភូមិជាក្រុមល្ខោនស្បែកមួយនៃក្រុមសិល្បៈប្រភេទនេះចំនួន៥នៅប្រទេសកម្ពុជា។ ឥឡូវនេះពួកគេទាំងអស់កំពុងប្រឈមនឹងការលំបាកស្រដៀងគ្នាគឺការរាតត្បាតនៃវីរុសកូរ៉ូណា៕
ទីភ្នាក់ងារព័ត៌មានReuters រាយការណ៍ លោកពិន ស៊ីសុវណ្ណប្រែសម្រួល
