ក្រោយពីហោះឡើងបានបន្តិចកាលពីថ្ងៃទី៤ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ យន្តហោះដឹកអ្នកដំណើរ American C-5 បានធ្លាក់ពេលកំពុងចុះចតវិញនៅគ្រាមានអាសន្ននៅខាងក្រៅអាកាសយានដ្ឋាន Tan Son Nhut ក្នុងទីក្រុង Saigon។ ហេតុការណ៍ធ្លាក់យន្តហោះនោះបានបណ្តាលឲ្យមនុស្ស១៣៨នាក់ស្លាប់ ដែលក្នុងនោះក៏មានកុមារចំនួន៧៨នាក់ផងដែរ។
Your browser doesn’t support HTML5
ដំណើរស្វែងរកឪពុកបង្កើតរបស់កុមារកូនកាត់វៀតណាម៣នាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក
ជើងហោះហើរនោះគឺជាការដឹកអ្នកដំណើរតាមផ្លូវអាកាសជាលើកដំបូងបង្អស់ដែលអនុញ្ញាតដោយលោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក Gerald Ford ក្នុងការជម្លៀសកុមារកំព្រាជនជាតិវៀតណាម នៅពេលសង្គ្រាមជិតបញ្ចប់។ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងនេះត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជាប្រតិបត្តិការជម្លៀសកុមារ ឬជាភាសាអង់គ្លេសហៅថា Operation Babylift។
ថ្វីត្បិតតែមានការធ្លាក់យន្តហោះនៅពេលចាប់ផ្តើមដំបូងក៏ដោយ ក៏ប្រតិបត្តិការនេះបានជម្លៀសកុមារជនជាតិវៀតណាមជាង៣០០០នាក់ដោយជោគជ័យ។ ក្នុងចំណោមកុមារទាំងនោះមានកូនកាត់ជាច្រើនដែលជាកូនរបស់យោធាអាមេរិកដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោលក្រោយពីសង្រ្គាមបានបញ្ចប់។
តែនៅមានកុមារជាច្រើននាក់ទៀតរាប់មិនអស់ ដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោល។
មនុស្សមួយចំនួនបានចាកចេញទៅបាត់។ រយៈពេលជាច្រើនខែមុនពេលជើងហោះហើររបស់ប្រតិបត្តិការជម្លៀសកុមារលើកដំបូងបានធ្លាក់ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តរយៈពេលយូរមួយចំនួន ដូចជាលោកស្រី Maria Eitz បានដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយខ្លួនឯង។
ហេតុអ្វីបានខ្ញុំត្រូវបានគេជួយសង្រ្គោះ?
លោកស្រី Maria Eitz យល់ពីស្ថានភាពជាកុមារកំព្រានៅអាល្លឺម៉ង់ ក្រោយពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ ជាស្ត្រីម្នាក់ដែលចិញ្ចឹមកូនដោយខ្លួនឯង លោកស្រី Eitz បានយកក្មេងប្រុសវៀតណាមដែលជាកូនកាត់ ចំនួនពីរនាក់ទៅចិញ្ចឹមរួចជាស្រេចទៅហើយ។ លោកស្រីបានដាក់ឈ្មោះឲ្យពួកគេថា Jonathan និង Nicholas។ ប៉ុន្តែលោកស្រីចង់ឲ្យកូនប្រុសចិញ្ចឹមទាំងពីរមានប្អូនស្រីម្នាក់ទៀត។
ឯកសារចម្លងនៃលិខិតឆ្លងដែនប្រចាំប្រទេសវៀតណាមខាងត្បូង (កាលពីអតីតកាល) របស់នាង Moki ដែលត្រូវបានទទួកយកទៅចិញ្ចឹមដោយអ្នកស្រី Maria Eitz។ (Vu Nguyen/VOA)
នៅពេលដែលលោកស្រី Eitz បានទៅដល់មជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រា Can Tho បុគ្គលិកស្រីនៅទីនោះ ព្យាយាមណែនាំកុមារកំព្រាជនជាតិវៀតណាមដែលមានសម្បុរសដល់លោកស្រី។ ប៉ុន្តែលោកស្រី Eitz បានសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែកទៅលើក្មេងស្រីសម្បុរខ្មៅម្នាក់ ដែលមានក្បាលពោះធំនិងសក់រួញ គេងលើអង្រឹងជាមួយនឹងកុមារ២នាក់ទៀតនៅឯជ្រុងមួយ។
«នោះគឺជាកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ។» លោកស្រី Eitz បន្លឺឡើង។
លោកស្រី Eitz ចង់បានក្មេងស្រីម្នាក់ដែលមានសម្បុរស្រដៀងនឹងកូនប្រុសចិញ្ចឹមទាំង២របស់លោកស្រី ដែលមានសម្បុរខ្មៅ។ លោកស្រីចង់បានក្មេងស្រីម្នាក់ ដែលអ្នកផ្សេងទៀតមិនចង់បាន។ លោកស្រី Eitz បានដាក់ឈ្មោះក្មេងស្រីនោះថា Moki និងបានយកនាងចេញពីប្រទេសវៀតណាមទៅរស់នៅជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់លោកស្រីនៅក្នុងទីក្រុង San Francisco។
នៅទីបំផុត លោកស្រី Eitz បានយកក្មេងស្រីម្នាក់ទៀតមកចិញ្ចឹម។ នាងជាជនជាតិខ្មែរឈ្មោះថា Aiyana។
មិនយូរប៉ុន្មាន លោកស្រី Eitz បានរៀបការជាមួយនឹងលោក Don Hesse ហើយបានចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចិញ្ចឹមទាំង៤នៅក្នុងផ្ទះប្រភេទ Victoryពណ៌ប្រផេះមួយ ដែលស្ថិតនៅលើផ្លូវរុក្ខវិថីលេខ៦នៅទល់មុខឧទ្យាន Golden Gate។
នាង Moki និយាយ «ខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំសប្បាយណាស់កាលពីនៅតូច»។ តែងតែមានក្មេងៗនៅក្នុងផ្ទះជានិច្ច។ ក្មេងដែលគ្មានផ្ទះសម្បែង ត្រូវបានគេធ្វើបាប ឬប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀនតែងតែមកផ្ទះនេះ។ អ្នកខ្លះមកលេង ហើយអ្នកខ្លះទៀតមកដើម្បីឲ្យអ្នកស្រីជួយព្យាបាលពីព្រោះលោកស្រី Eitz ជាអ្នកជំនាញខាងចិត្តសាស្រ្ត។
Moki ទៅរៀននៅសាលាអន្តរជាតិបារាំងអាមេរិកាំង French American International School ដែលជាសាលាឯកជនមួយបង្រៀនពីរភាសា និងស្ថិតនៅចំកណ្តាលទីក្រុង San Francisco។ សាលារៀននោះមិនរើសអើងពណ៌សម្បុរនោះទេ។
នៅទិវាអតីតយុទ្ធជន លោក Hesse ដែលជាឪពុកចិញ្ចឹមរបស់នាង Moki តែងតែចម្អិនអាហារពេលល្ងាចនិងនាំក្រុមគ្រួសារទៅញ៉ាំការ៉េម។ លោកចង់ឲ្យកូនៗទាំងអស់ចងចាំនិងគោរពឪពុកបង្កើតរបស់ខ្លួន។
បន្ទាប់ពីមើលការសម្តែងល្ខោន ដែលមានចំណងជើងថា «កញ្ញាសាយហ្គន» ឬជាភាសាអង់គ្លេសហៅថា “Miss Saigon” នាង Moki បានស្រមៃដល់រឿងព្រេងនិទានស្នេហាឪពុកម្តាយរបស់នាង។
នាងបានចាប់ផ្តើមមានមិត្តប្រុសកាលពីអាយុ១៦ឆ្នាំ។ នាងបាននិយាយថា «ពីអាយុ១៦ឆ្នាំដល់១៨ឆ្នាំ ខ្ញុំព្យាយាមស្វែងយល់ពីខ្លួនឯង...តើគោលបំណងរបស់ខ្ញុំគឺជាអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវបានគេជួយសង្គ្រោះ? ហេតុអ្វីជាខ្ញុំ?
កាលពីអាយុ១៨ឆ្នាំ នាង Moki មានផ្ទៃពោះ។ នាងបានបង្កើតកូនស្រីម្នាក់ ឈ្មោះ Kaitlin កាលពីឆ្នាំ ១៩៩២។ នាង Moki ពន្យល់ថា «ខ្ញុំចង់បានកូនជាឈាមខ្លួនឯង។ ខ្ញុំចង់បង្កើតកូនរបស់ខ្លួនឯង»។
នៅពេលពិនិត្យឃើញថា Kaitlin មានដុំពកមួយដុំនៅក នៅអាយុ១ឆ្នាំកន្លះ នាង Moki បាននាំកូនស្រីរបស់ខ្លួនទៅពិនិត្យនៅការិយាល័យវេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់ក្នុងទីក្រុង Oakland។ នាងគ្មានប្រវត្តិសុខភាពរបស់គ្រួសារនាងដើម្បីផ្តល់ដល់វេជ្ជបណ្ឌិតទេ។ នាងចាំបានថា នាងគិតថា «នេះគឺជាកូនរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងថានាងកើតអ្វីនោះទេ។ វេជ្ជបណ្ឌិតក៏ហាក់ដូចជាមិនដឹងថានាងកើតអ្វីនោះដែរ។ ហើយខ្ញុំមិនមានព័ត៌មាននោះទេ។ វាជារឿងដ៏សោកសៅ»។
ដុំពកនោះមិនកាចសាហាវទេ ប៉ុន្តែការស្វែងរកឪពុកម្តាយបង្កើតរបស់នាង Moki បានក្លាយជារឿងសំខាន់សម្រាប់ប្រវត្តិសុខភាពរបស់កូននាង។
«ឯងត្រូវតែធ្វើការសម្រាប់ម្ហូបដែលឯងហូប»
នៅក្បែរទីក្រុង Nha Trang គឺជាមូលដ្ឋានកងទ័ពជើងអាកាស Tuy Hoaដែលត្រូវបានសាងសង់ឡើងក្នុងចំណោមមូលដ្ឋានកងទ័ពផ្សេងទៀតសម្រាប់កងកម្លាំងអាមេរិកនៅអតីតវៀតណាមខាងត្បូង។ មូលដ្ឋានកងទ័ពផ្លូវអាកាសនេះ គឺជាទីតាំងរបស់កងយន្តហោះចម្បាំង និងឧទ្ធម្ភាគចក្រចម្បាំងរបស់យោធាអាមេរិក។ ទាហាននិងអ្នកបើកយន្តហោះចម្បាំងដែលសម្រាកពីការងារ ជារឿយៗជួបជុំគ្នានៅតៀមស្រាក្នុងភូមិតូចមួយដែលមានដីហុយ នៅខាងក្រៅមូលដ្ឋានកងទ័ពនោះ។
អ្នកស្រី Nguyen Thi Ngoc Van គឺជាម្ចាស់តៀមស្រានោះ។ ថ្ងៃមួយក្នុងឆ្នាំ ១៩៧១ អ្នកស្រី Ngoc Van បានបើកកន្លែងរកស៊ីដូចសព្វដង ហើយបានរកឃើញប្រអប់ក្រដាសមួយដែលមានទារកម្នាក់នៅក្នុងនោះ។
អ្នកស្រីនិយាយថា នរណាក៏ដោយដែលបានបោះបង់ចោលទារកអាយុ៣ថ្ងៃ កំពុងតែចង់ប្រាប់ដល់ទាហានអាមេរិកស្បែកសថា ទារកនេះគឺជាកូនរបស់ទាហានអាមេរិកម្នាក់ក្នុងចំណោមទាហានអាមេរិកទាំងនោះ។ អ្នកស្រី Ngoc Van បានចិញ្ចឹមក្មេងប្រុសនោះដូចជាកូនប្រុសរបស់ខ្លួន ហើយបានដាក់ឈ្មោះកូននោះថា Nguyen Tam។
បន្ទាប់ពីទីក្រុង សាយហ្គន បានដួលរលំកាលពីឆ្នាំ១៩៧៥ អ្នកស្រី Ngoc Van និងTam ដែលមានអាយុ៤ឆ្នាំ ត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅជំរំអប់រំឡើងវិញអស់រយៈពេល៦ខែ។ ទោសរបស់ពួកគេគឺលក់ស្រាបៀរឲ្យជនជាតិអាមេរិកាំង។
រូបថតលោក Tam ជាមួយនឹងស្ត្រីម្នាក់ដែលត្រូវបានជឿថាជាម្តាយបង្កើតរបស់លោក។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ Thomas Danny Murray)
Tam មានអាយុប្រហែល១១ឆ្នាំ នៅពេល អ្នកស្រី Ngoc Van បានចាកចេញទៅកាន់តំបន់ Pleiku ជាមួយនឹងមិត្តប្រុសរបស់អ្នកស្រី ហើយបានទុក Tam ឲ្យនៅជាមួយនឹងឪពុកម្តាយរបស់អ្នកស្រី។ ស្រ្តីដែល Tam ហៅថាយាយ តែងតែនិយាយថា «ឯងមិនសមរស់នៅទីនេះទេ» ហើយ «ដរាបណាឯងរស់នៅទីនេះ ឯងត្រូវតែធ្វើការដើម្បីម្ហូបអាហារដែលឯងបរិភោគ»។
Tam និយាយថា «ខ្ញុំទៅរៀននៅពេលដែលខ្ញុំអាចទៅបាន ហើយភាគច្រើនខ្ញុំនៅធ្វើស្រែ និងធ្វើការងារផ្សេងៗទៀត»។
ជួនកាល Tam រកឃើញកំប៉ុងគ្រាប់បែកដៃប្រភេទ M79 នៅក្នុងវាលស្រែ។ យុវជនរូបនេះ នឹងរុះគ្រាប់បែកនោះ ហើយយករំសេវទៅប្រើសម្រាប់ចាប់ត្រីនៅក្នុងសមុទ្រជ្រៅ។
នៅនិទាឃរដូវឆ្នាំ ១៩៨៧ Tam បានឮសូរសម្លេងផ្ទុះមួយ។ មិត្តភក្តិរបស់គេ៥នាក់បានព្យាយាមរុះគ្រាប់បែកដៃមួយគ្រាប់។ គ្រាប់ផ្ទុះនោះបានសម្លាប់ពួកគេ។
«ពួកគេនិយាយថា ខ្ញុំមិនគួរនៅទីនេះទេ»
នៅមូលដ្ឋានកងទ័ពរបស់អាមេរិកមួយទៀតក្នុងសង្កាត់ Tam Quang នាង Nguyen Thi Chin បានជួបជាមួយនឹងទាហានអាមេរិកស្បែកខ្មៅម្នាក់ដែលមានឈ្មោះហៅក្រៅថា Sol។ អ្នកទាំងពីររស់នៅជាមួយគ្នាអស់រយៈពេល៤ឆ្នាំ មុនពេលដែល នាង Chin បង្កើតបានកូនស្រីម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថា Jannies Nguyen នៅឆ្នាំ១៩៧២។
នៅឆ្នាំ១៩៦៩ លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក Richard Nixon បានចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការមួយដែលលោកបានហៅថា ជាគោលនយោបាយ«វៀតណាមនីយកម្ម»នៃសង្គ្រាមដែលគ្មានប្រជាប្រិយភាព។ លោក Nixon បានបញ្ជាឲ្យដកទ័ពជើងគោកអាមេរិកាំងសន្សឹមៗ ខណៈដែលសហរដ្ឋអាមេរិកចរចាទៅលើកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពមួយ។
លោក Sol នៅពេលនោះឈរជើងនៅទីក្រុង Bien Hoa គឺជាទាហានម្នាក់ក្នុងចំណោមទាហានដែលត្រូវបានបញ្ជាឲ្យដកចេញពីប្រទេសវៀតណាមនៅឆ្នាំ១៩៧២ ហើយត្រូវចាកចោល នាង Chin និងកូនស្រីអាយុ៤ខែឈ្មោះ Jannies។
Sol ត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់ប្រទេសថៃ ប៉ុន្តែនៅតែបន្តផ្ញើប្រាក់និងសំបុត្រ ជាមួយនឹងការសន្យាថា នឹងត្រឡប់ទៅជួប នាង Chin និងកូនស្រីរបស់ខ្លួនវិញ។ នៅពេលដែលទ័ពវៀតណាមខាងជើងបានឈ្លានពានចូលក្នុងទីក្រុង Bien Hoa នៅជិតចុងឆ្នាំ១៩៧២ នាង Chin បានព្យាយាមធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីការពារនាង Jannies។
នាងបានដុតសំបុត្រនិងរូបថតពី Sol ចោល។ នាងបានព្យាយាមពន្លាសក់រួញរបស់កូនស្រីនាង ហើយអះអាងថា ឪពុករបស់កូនស្រីនាងគឺជាជនជាតិម៉ុងតាញ៉ាស្បែកខ្មៅ។ នៅទីបំផុតនាងបានកោរសក់របស់នាង Jannies និងបានវិលត្រឡប់ទៅកាន់ផ្ទះជីដូនជីតារបស់នាងនៅភាគកណ្តាលនៃប្រទេសវៀតណាមវិញ។ ផ្ទះនោះស្ថិតនៅក្បែរក្រុង Tam Quang លើផ្លូវជាតិ Highway លេខ ១ ដែលនៅទីនោះនាងបានជួបលោក Sol ជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំ១៩៦៨។ ផ្ទះនោះជាផ្ទះធ្វើពីឬស្សីប្រក់ស្បូវមាន៣បន្ទប់។ បន្ទាប់ពីអ្នករស់នៅក្នុងផ្ទះនោះដើរដោយជើងទទេរអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ កម្រាលដ៏កខ្វក់នៅក្នុងផ្ទះនោះបានរលុបអស់ ហើយក្លាយទៅជាភ្លឺរលោងវិញ។
នាង Jannies អាយុ៥ឆ្នាំ បានរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះជាមួយនឹងម្តាយ ជីដូនជីតា និងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់នាងម្នាក់។ ជីតារបស់នាង ដែលបានដាច់ជើងម្ខាងនៅក្នុងសង្គ្រាម សម្រាន្តលើប៉ៅអ៊ីឫស្សីតូចមួយម្នាក់ឯង។ អ្នកផ្សេងទៀតត្រូវសម្រាន្តរួមគ្នាលើប៉ៅអ៊ីមួយទៀត។
រូបថតនាង Jannies Nguyen កាលពីនៅតូចជាមួយនឹងម្តាយរបស់នាង។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ Jannies Nguyen)
នាង Jannies ទៅរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាមួយក្បែរផ្ទះ។ សាលារៀននោះមានគ្រូបង្រៀនម្នាក់និងមាន២បន្ទប់ ហើយមានសិស្សប្រហែល៣០នាក់ក្នុងបន្ទប់រៀននីមួយៗ។ បន្ទាប់ពីនាង Jannie បានរៀនចប់ថ្នាក់ទី៥ គ្រួសាររបស់នាងមិនមានលទ្ធភាពឲ្យនាងបន្តការសិក្សាទៀតបានទេ។ នាងបានឈប់រៀនដើម្បីជួយដាំដំណាំនៅពេលព្រឹកនិងលក់ម្ហូបអាហារនិងផ្លែឈើរហូតដល់ថ្ងៃលិច។
នាងនិយាយថា «ខ្ញុំត្រូវគេវាយជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពួកគេនិយាយថា ខ្ញុំគឺជាសត្រូវ។ ពួកគេនិយាយថា ខ្ញុំមិនគួរនៅទីនេះនោះទេ។ ហើយខ្ញុំក៏មិនគួរទៅរៀននោះដែរ»។
អ្នកផ្សេងទៀតចំអកឡកឡឺយឲ្យនាងដោយប្រើពាក្យអសុរសចំពោះសម្បុរកូនកាត់របស់នាង និងហៅម្តាយរបស់នាងថាជាស្រីពេស្យាទៀតផង។
មាតុភូមិនិវត្តន៍
កុមារកំព្រាដែលជាកូនកាត់ដូចនាង Jannies និងនាយ Tam មិនត្រូវបានគេរាប់អាននៅក្នុងសង្គមវៀតណាមទេ ដោយសារតែពួកគេមានមុខមាត់និងពណ៌សម្បុរខុសពីគេឯង។ គេហៅពួកកូនកាត់ទាំងនោះថា “bui doi” ឬ «ធូលីនៃជីវិត»។
ដោយមានការភ្ញាក់ផ្អើលអំពីការប្រព្រឹត្តទៅលើកូនកាត់ទាំងនេះ សភាអាមេរិកបានអនុម័តលើច្បាប់ Amerasian Homecoming Act កាលពីឆ្នាំ១៩៨៧ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យកុមារកំព្រាជិត៣ម៉ឺននាក់របស់យុទ្ធជនអាមេរិកអាចមករស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
កម្មវិធីមាតុភូមិនិវត្តន៍នេះ ក៏អនុញ្ញាតឲ្យសមាជិកគ្រួសារ ដូចជាប្តីឬប្រពន្ធ កូន ម្តាយ ឬអាណាព្យាបាល ឲ្យទៅរស់នៅជាមួយនឹងកុមារកំព្រាទាំងនោះបានដែរ។ ដូច្នេះក្រោយពីរង់ចាំលោក Sol អស់រយៈពេល១៨ឆ្នាំ នាង Jannies និងម្តាយរបស់នាង និងបងប្អូនស្រីម្តាយតែមួយឪពុកទីទៃរបស់នាង បានចាកចេញពីវៀតណាមដើម្បីចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីនៅក្នុងទីក្រុង Oklahoma។
មន្ត្រីម្នាក់ក៏បានមកពិភាក្សាអំពីកម្មវិធីមាតុភូមិនិវត្តន៍ជាមួយនឹងជីដូនជីតារបស់ Tam ផងដែរ។ យុវជនរូបនេះគិតថា រដ្ឋាភិបាលវៀតណាមបានតាមចាប់ខ្លួនរូបគេ ហើយក៏បានរត់ភៀសខ្លួនទៅកាន់ទីក្រុង Pleiku ដើម្បីស្វែងរកអ្នកស្រី Ngoc Van។ អ្នកស្រី Ngoc Van គឺជាម្ចាស់តៀមស្រាដែលបានរកឃើញTam នៅក្នុងប្រអប់មួយ ហើយនិងបានចិញ្ចឹមរូបគេដូចជាកូនប្រុសរបស់អ្នកស្រីបង្កើត។
បន្ទាប់ពីទទួលបានការធានាថា កម្មវិធីនេះគឺជាកម្មវិធីពិតប្រាកដ អ្នកស្រី Ngoc Van បានទៅជាមួយនឹងនាយ Tam ដើម្បីចុះឈ្មោះក្នុងកម្មវិធីមាតុភូមិនិវត្តន៍នេះ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងទីក្រុង សាយហ្គន អ្នកស្រី Ngoc Van បានលក់នាយ Tam ទៅឲ្យក្រុមគ្រួសារមួយទៀតក្នុងតម្លៃជាមាស ២ ជី។ សមាជិកគ្រួសារថ្មីរបស់នាយ Tam បានសង្ឃឹមថានឹងចាកចេញជាមួយនឹង Tam មកសហរដ្ឋអាមេរិក ប៉ុន្តែពុំទទួលបានជោគជ័យនោះទេ។
នៅអាយុ១៩ឆ្នាំ នាយ Tam បានចាកចេញពីវៀតណាមដោយខ្លួនឯង នៅថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩១។
«នេះគឺជាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ»
លោកស្រី Angela Trammel គឺជាអ្នកជំនាញខាងហ្សែននៃក្រុមហ៊ុន Kin Finder Group។ លោកស្រីប្រើ DNA ដើម្បីស្រាវជ្រាវនិងតាមដានប្រវត្តិគ្រួសារ និងដើម្បីដោះស្រាយករណីសុំកូនមកចិញ្ចឹមដែលស្មុគស្មាញមួយចំនួន។ លោកស្រី Trammel បាននិយាយថា «រហូតមកដល់ឆ្នាំ២០០៨ មានតែ២ភាគរយប៉ុណ្ណោះនៃកូនចិញ្ចឹមអាមេរិកកាត់អាស៊ីជិត៣ម៉ឺននាក់បានរកឃើញឪពុកបង្កើតរបស់ខ្លួន»។
លោក Thomas Danny Murray និងភរិយា និងកូនៗរបស់លោក។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយលោក Thomas Danny Murray)
ប៉ុន្តែកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ដោយសារតែការធ្វើតេស្ត DNA មានតម្លៃថោកសមរម្យជាងមុន ចន្លោះពី៩៩ដុល្លារទៅ៣០០ដុល្លារ កូនចិញ្ចឹមអាមេរិកាំងកាត់អាស៊ីកាន់តែច្រើនឡើងបានបញ្ជូន DNA របស់ពួកគេ ដើម្បីស្វែងរកឪពុកបង្កើតរបស់ខ្លួន។
លោកស្រី Trammel បានផ្តល់ប្រឹក្សាដល់អតិថិជនរបស់ខ្លួនឲ្យបញ្ជូន DNA ទៅកាន់ ឃ្លាំងផ្ទុកទិន្នន័យក្នុងកុំព្យូទ័រធំៗទាំងអស់ (database) ដើម្បីបង្កើនឱកាសទទួលបានលទ្ធផល DNA ផ្គូផ្គងគ្នា។ ជាមួយនឹងសំណាក DNA ប្រហែល៥លានដែលត្រូវបានធ្វើតេស្តមកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ននេះ ឱកាសផ្គូផ្គង DNA សម្រាប់កូនចិញ្ចឹមនៅតែមានតិច។
នាយ Tam បានស្តាប់តាមយោបល់របស់លោកស្រី Trammel ហើយបានបញ្ជូនសំណាក DNA របស់ខ្លួនទៅឲ្យឃ្លាំងផ្ទុកទិន្នន័យក្នុងកុំព្យូទ័រធំៗទាំងអស់ (database) ដែលមាន។ នាយ Tam បានរកឃើញការផ្គូផ្គង DNA ដែលស្រដៀងគ្នាបំផុតជាមួយនឹងបុរសម្នាក់នៅតំបន់ជនបទក្នុងរដ្ឋ Georgia។
បុរសម្នាក់នោះឈ្មោះថា Chris Murray។ លោកMurray គឺជាទាហានជើងទឹកប្រចាំមូលដ្ឋាននៅទីក្រុង Da Nang។ ឪពុករបស់លោក គឺលោក Thomas Washington ដែលជាទាហានជើងទឹកប្រចាំមូលដ្ឋាននៅទីក្រុង Nha Trang។ បងប្អូនប្រុសរបស់លោក ឈ្មោះ Danny ក៏ធ្វើជាទាហាននៅវៀតណាមផងដែរ។
លោក Murray មានការភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់នៅពេលដែលលោកត្រូវបានគេស្នើឲ្យបញ្ជូន DNA របស់ខ្លួនសម្រាប់ធ្វើការប្រៀបធៀប។ ប៉ុន្តែលោក Murray បានរកឃើញរូបថតរបស់ Tam លើបណ្តាញសង្គម Facebook ហើយបានផ្តល់សំណាកDNA របស់លោកភ្លាមៗ។ លោក Murray មានអារម្មណ៍ថា Tam គឺជាក្មួយប្រុសរបស់ខ្លួន តាំងពីមិនទាន់ឃើញលទ្ធផលធ្វើតេស្តម៉្លេះ។
លោក Danny ដែលជាបងប្អូនប្រុសរបស់លោក Murray គឺជាប្រធានក្រុមការងារឧទ្ធម្ភាគចក្រចម្បាំងដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុង Tuy Hoa។ ប៉ុន្តែលោកបានទទួលមរណភាពកាលពីឆ្នាំ១៩៨៩ ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ក្នុងឆ្នាំតែមួយដែល Tam កំពុងដោះគ្រាប់បែកដើម្បីយករំសេវទៅចាប់ត្រីក្នុងប្រទេសវៀតណាម។
នាយ Tam បាននិយាយទាំងហូរទឹកភ្នែកលើថ្ពាល់ថា «ខ្ញុំបានចំណាយពេល៤៣ឆ្នាំដើម្បីស្វែងរកឪពុកបង្កើតរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំរកឃើញគាត់ គាត់បានចែកឋានទៅហើយ»។
នៅក្នុងការជួបជុំគ្នាជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារអាមេរិករបស់ខ្លួន នាយ Tam បានប្តូរឈ្មោះទៅជា Thomas Danny Murray ដើម្បីរំឭកដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធឪពុកនិងជីតារបស់ខ្លួន។
នាង Moki Evans (កណ្តាល) និងកូនស្រីទាំងពីរនាក់របស់នាង។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ Moki Evans)
រីឯ នាង Moki ឯណោះវិញ បន្ទាប់ពីកូនស្រីរបស់នាងមានបញ្ហាសុខភាព នាង Moki ដែលឥឡូវនេះគេស្គាល់ថា Moki Evans ក៏បានបញ្ជូនសំណាក DNA របស់នាងទៅឲ្យឃ្លាំងផ្ទុកទិន្នន័យក្នុងកុំព្យូទ័រធំៗទាំង៣ផងដែរ។ នាងបានរកឃើញលទ្ធផលផ្គូផ្គង DNA ត្រូវគ្នាជាមួយនឹងមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងរដ្ឋ Alabama ដែលអាចជាបងប្អូនជីទួតមួយរបស់នាង។
ដោយមានការជួយពីលោកស្រី Trammel នាង Moki បានរកឃើញបុរសម្នាក់ដែលអាចជាឪពុកបង្កើតរបស់នាង៩៥ភាគរយ។ បុរសម្នាក់នោះរស់នៅក្នុងទីក្រុង Detroit។ គាត់ស្ថិតក្នុងវ័យមួយដែលអាចជាឪពុករបស់នាង។ គាត់ក៏ធ្លាប់បម្រើក្នុងជួរយោធាផងដែរ។ នាង Moki បានរកឃើញរូបថតដែលគាត់ស្លៀកក្នុងឯកសណ្ឋានជាទាហានទៀតផង។ ក្រោយពីចំណាយពេលអស់៤៣ឆ្នាំ នាងស្ទើរតែរកឃើញឪពុកបង្កើតរបស់ខ្លួនទៅហើយ។
ប៉ុន្តែបុរសម្នាក់នោះបម្រើក្នុងកងយោធានៅក្នុងប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង មិនមែននៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមប៉ែកខាងត្បូងនោះទេ។ គាត់មិនអាចជាឪពុករបស់នាងនោះទេ។
ការស្វែងរកលោក Sol ដោយខ្លួនឯងដែលជាឪពុកបង្កើតរបស់នាង Jannies ក៏មានលក្ខណៈស្មុគស្មាញស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ សំណាក DNA របស់នាង បង្ហាញពីការផ្គូផ្គងត្រូវគ្នាជាមួយនឹងមនុស្សម្នាក់ដែលអាចជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់នាង ប៉ុន្តែមិនមានជាប់សាច់ឈាមដោយផ្ទាល់ជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់នាងនោះទេ។
នៅថ្ងៃសៅរ៍ មុនពិធីបុណ្យថ្លែងអំណរគុណ Thanksgiving ឆ្នាំមុន ស្ទើរតែគ្រប់គ្នានៅក្នុងទីក្រុង Oklahoma នាំគ្នាសាទរដែលក្រុមកីឡាករ football របស់ទីក្រុងនេះ នឹងយកជ័យជម្នះលើគូប្រជែងក្រុម West Virginia។
នាង Jannies Nguyen (ទី៤រាប់ពីឆ្វេង) និងក្រុមគ្រួសាររបស់នាង។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ Jannies Nguyen)
គ្រប់គ្នាសប្បាយរីករាយ លើកលែងតែនាង Jannies និងអ្នកផ្សេងទៀតដែលគេចាត់ទុកថាជា«ធូលីនៃជីវិត» ជិត៦០នាក់ទៀត។ ពួកគេកំពុងស្ថិតនៅក្នុងម៉ូតែលមួយនៅអាកាសយានដ្ឋាន ដែលស្ថិតនៅកាច់ជ្រុងផ្លូវ S. Meridian Avenue និងផ្លូវជាតិលេខ៤០។ ពួកគេរវល់ហាត់សមចម្រៀងបុរាណវៀតណាមសម្រាប់កម្មវិធីរៃអង្គាសប្រាក់នៅពេលល្ងាចមួយ ដើម្បីជួយដល់អ្នកផ្សេងទៀតដែលមិនត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់។
ដោយអង្គុយនៅជ្រុងម្ខាងនៃឆាកសម្តែង អតីតកុមារកំព្រា២នាក់ គឺ Lien Doan និង Vu Dinh បានច្រៀងថា៖
«ខ្ញុំកើតមកគ្មានឪពុកទេ។
ម្តាយរបស់ខ្ញុំបោះបង់ខ្ញុំចោលនៅពេលដែលខ្ញុំជាទារក។
គ្មាននរណាម្នាក់ដែលខ្វល់ពីជីវិតរបស់ខ្ញុំនោះទេ។
គ្មាននរណាម្នាក់អាណិតអាសូរកុមារកូនកាត់នោះទេ។
មានតែខ្ញុំទេដែលត្រូវមើលថែខ្លួនឯង»។
ខណៈស្វែងរកឪពុកបង្កើតរបស់ខ្លួន នាង Jannies សញ្ជឹងគិតថា «នេះហើយគឺជាក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេទាំងនេះគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ»៕
ប្រែសម្រួលជាភាសាខ្មែរដោយ ហុង ចិន្តា និង ទែន សុខស្រីនិត