ប្រែសម្រួលដោយ ឌី ខាំបូលី
របាយការណ៍ថ្មីមួយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ អះអាងថា ប្រទេសក្រីក្របំផុតរបស់ពិភពលោក អាចសម្រាលភាពក្រីក្ររបស់ប្រជាជនខ្លួនបាន ប្រសិនបើប្រទេសទាំងនេះប្រើប្រាស់ប្រាក់ផ្ញើមកពីបរទេស ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវសមត្ថភាពផលិតភាពរបស់ខ្លួន។ របាយការណ៍ឆ្នាំ២០១២ស្តីអំពីប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍តិចតួចបំផុត ដែលត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយដោយសន្និសីទអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីអំពីពាណិជ្ជកម្មនិងការអភិវឌ្ឍ (United Nations Conference on Trade and Development) ឬហៅកាត់ជាភាសាអង់គ្លេសថា UNCTAD ក៏បានពិនិត្យមើលអំពីវិធីដើម្បីធ្វើឲ្យបញ្ច្រាស់មកវិញនូវអ្វីដែលត្រូវបានគេហៅថា«លំហូរនៃអ្នកចេះដឹងចេញពីប្រទេស»។
ប្រាក់ផ្ញើមកពីបរទេស គឺជាទឹកប្រាក់ដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ សន្និសីទអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីអំពីពាណិជ្ជកម្មនិងការអភិវឌ្ឍ រាយការមកថា ប្រជាពលរដ្ឋនៃប្រទេសក្រីក្របំផុតនៅលើពិភពលោក ដែលធ្វើការនៅបរទេស បានបញ្ជូនប្រាក់មកផ្ទះក្នុងទឹកប្រាក់ប្រហែល២៧ពាន់លានដុល្លានៅក្នុងឆ្នាំ២០១១។ តាមពិត របាយការណ៍នេះបញ្ជាក់ថា កាលពីទសវត្សរ៍កន្លងទៅនេះ ប្រាក់ផ្ញើមកពីបរទេសបាននាំមកនូវលំហូរចូលនៃការវិនិយោគដោយផ្ទាល់ពីបរទេសទៅកាន់ប្រទេសដែលអភិវឌ្ឍន៍តិចតួចបំផុត។
ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ទឹកប្រាក់ភាគច្រើនបំផុតដែលត្រូវបានផ្ញើមកផ្ទះ ត្រូវបានក្រុមគ្រួសារចំណាយដោយផ្ទាល់ ទៅលើតម្រូវការចាំបាច់នានា មានដូចជាម្ហូបអាហារនិងកន្លែងស្នាក់នៅ។ ទោះបីជាការចំណាយរបៀបនេះមានសារសំខាន់យ៉ាងក៏ដោយ ក៏ក្រុមសេដ្ឋវិទូរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិអះអាងថា វានឹងផ្តល់ប្រយោជន៍ ប្រសិនបើប្រាក់ផ្ញើមកពីបរទេសភាគច្រើន អាចត្រូវបានបង្វែរទៅលើការអភិវឌ្ឍហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធមូលដ្ឋាន គម្រោងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ និងគម្រោងប្រហាក់ប្រហែលគ្នាដទៃទៀត។
របាយការណ៍នេះ បានផ្តល់អនុសាសន៍ថា លំហូរថវិការដ៏សំខាន់ទាំងនេះ គួរត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវសមត្ថភាពផ្នែកផលិតភាពនៅក្នុងប្រទេសដែលមានការអភិវឌ្ឍតិចតួចបំផុត ឬហៅកាត់ជាភាសាអង់គ្លេសថា LDCs ដើម្បីបង្កលទ្ធភាពឱ្យសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសទាំងនេះ អាចផលិតទំនិញនិងសេវាកម្មផ្សេងៗក្នុងទ្រង់ទ្រាយធំជាងមុន និងទំនិញដែលសមស្របជាងមុនសម្រាប់ការប្រើប្រាស់ក្នុងស្រុកនិងការនាំចេញ។
អគ្គលេខាធិការនៃ UNCTAD លោក ស៊ូផាចៃ ប៉ានីតប៉ាកឌី (Supachai Panitchpakdi) ថ្លែងថា មូលហេតុចម្បងមួយស្តីពីថាតើហេតុអ្វីបានជាប្រាក់ផ្ញើពីបរទេស មិនត្រូវបានប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយ សម្រាប់ការវិនិយោគនៅក្នុងប្រទេសកំណើតទាំងនោះ គឺដោយសារតែសោហ៊ុយនៃការផ្ទេរប្រាក់ មានកម្រិតខ្ពស់ខ្លាំងពេក។
«ជាមធ្យមគឺមានតម្លៃប្រហែលជា២០ភាគរយ។ តម្លៃមានចាប់ពី៤ទៅ២៥ភាគរយ។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយ តម្លៃនេះបានបង្ខំឱ្យប្រជាពលរដ្ឋផ្ញើប្រាក់ក្រៅផ្លូវការវិញ។ ដូច្នេះ គោលបំណងនៃអនុវត្តបែបនេះ គឺចង់ផ្តល់ដំបូន្មានដល់ប្រទេសទាំងនេះថា ប្រសិនបើប្រាក់ត្រូវបានផ្ញើក្រៅផ្លូវការ អ្នកមិនសូវទទួលបានផលប្រយោជន៍ច្រើនទេ។ បុគ្គលទាំងឡាយប្រហែលជាទទួលបានប្រាក់ទាំងនេះ ហើយជាការពិតណាស់ ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយនឹងប្រើប្រាស់ប្រាក់ទាំងនោះសម្រាប់ការចំណាយផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកបង្កើតស្ថានភាពណាមួយ ដែលប្រជាពលរដ្ឋអាចផ្ញើប្រាក់តាមរបៀបផ្លូវការ ពេលនោះប្រទេសទាំងមូលនឹងទទួលបានផលចំណេញ ពីព្រោះប្រការនោះនឹងផ្តល់លទ្ធភាពឱ្យមានការប្តូរប្រាក់បរទេសតាមរយៈធនាគារ សម្រាប់រដ្ឋាភិបាលដើម្បីប្រើប្រាស់សម្រាប់ការនាំចូលបច្ចេកវិជ្ជានិងរបស់របបរផ្សេងៗទៀត»។
UNCTAD ប៉ាន់ស្មានថា នៅក្នុងឆ្នាំ២០១០ ការផ្ញើប្រាក់ពីបរទេស ដែលត្រូវបានផ្ញើទៅកាន់តំបន់សាហារ៉ា នៃទ្វីបអាហ្រ្វិក អាចបង្កើតជាសាច់ប្រាក់ចំនួន៦ពាន់លានបន្ថែមទៀតសម្រាប់អ្នកទទួល ប្រសិនបើតម្លៃនៃការផ្ទេរប្រាក់ សមមាត្រទៅនឹងតម្លៃមធ្យមជាសាកល ដែលមានតម្លៃប្រហែលជា៩ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។
របាយការណ៍បានឲ្យដឹងថា ការិយាល័យប្រៃសណីយ៍ ក្រុមហ៊ុនប្រាក់សន្សំនិងឥណទាន ក៏ដូចជាស្ថាប័នមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ អាចដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់មួយ ក្នុងការពង្រីកលទ្ធភាព ជាពិសេសសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋនៅតំបន់ជនបទ ដើម្បីទទួលបានប្រាក់ផ្ញើពីបរទេស និងសេវាកម្មហិរញ្ញវត្ថុទាំងឡាយ នៅក្នុងប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍តិចតួចបំផុត។
គុណវិបត្តិដ៏ចម្បងមួយ ដែលជាប់ទាក់ទងទៅនឹងប្រាក់ផ្ញើពីបរទេស គឺជាអ្វីដែលត្រូវបានគេហៅថា លំហូរនៃអ្នកចេះដឹងចេញពីប្រទេស។
UNCTAD រាយការថា ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានការអប់រំនិងគុណសម្បត្តិខ្ពស់ជាងពីរលាននាក់ បានធ្វើចំណាកស្រុកទៅបរទេស។
របាយការណ៍រកឃើញថា ជាមធ្យមប្រជាពលរដ្ឋដែលមានជំនាញខ្ពស់ពីប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍តិចតួចបំផុតចំនួន១៨,៤ភាគរយ បានចាកចេញពីប្រទេសកំណើតដើម្បីស្វែងរកការងារដែលទទួលបានប្រាក់ចំណូលច្រើនជាងនៅបរទេស។ ក្រុមសេដ្ឋវិទូរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិអះអាងថា ផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមាននៃចំណាកស្រុកកម្រិតខ្ពស់ទាំងនេះ ទៅលើប្រទេសដែលក្រីក្របំផុត មានទម្ងន់ធ្ងន់ជាងផលប្រយោជន៍ពីប្រាក់ផ្ញើពីបរទេសទៅទៀត។
លោក តាហ្វៀ តេសហ្វាឈូ (Taffere Tesfachew) គឺជានាយកអង្គភាពសម្រាប់ទ្វីបអាហ្រ្វិក ក្រុមប្រទេស LDCs និងកម្មវិធីពិសេស របស់ UNCTAD។ លោកថ្លែងថា UNCTAD កំពុងព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលក្រុមប្រទេស LDCs ឱ្យបង្កើតវិធានការអន្តរជាតិថ្មីៗ ដើម្បីជួយធ្វើឲ្យបញ្រ្ចាស់មកវិញនូវការហូរចេញនៃអ្នកចេះដឹងទាំងនេះ ហើយប្រែក្លាយវាឱ្យទៅជាការទទួលបានអ្នកចេះដឹងមកវិញ។
«ដូច្នេះ យើងមានគំនិតផ្តួចផ្តើមខ្លះដែរ ដែលយើងកំពុងស្នើ ដោយផ្អែកទៅលើផែនការដែលត្រូវបានសាកល្បងនិងពិសោធន៍ពីប្រទេសដទៃផ្សេងៗទៀត។ គំនិតផ្តួចផ្តើមនោះគឺថា មានបុគ្គលដែលមានចំណេះដឹងនិងជំនាញខ្ពស់ជាច្រើន ពីក្រុមប្រទេស LDCs ដែលមានបំណងវិលត្រឡប់ទៅវិញ ហើយផ្តួចផ្តើមសកម្មភាពដែលមានមូលដ្ឋានលើចំណេះដឹង។ ប៉ុន្តែ បញ្ហាក្រៅពីការពិតដែលថាបរិស្ថាននយោបាយក្នុងស្រុក ប្រហែលជានឹងមិនមានភាពអនុគ្រោះ ហើយក៏មានបញ្ហា ផ្សេងទៀតផងដែរ។ បញ្ហានៃការទទួលយកនូវហនិភ័យ គឺតែងតែក្លាយទៅជាបញ្ហាមួយ។ ពួកគេមានចំណេះដឹង។ ពួកគេមានគំនិត ប៉ុន្តែ ប្រភពធនធានហិរញ្ញវត្ថុ បង្កការលំបាក»។
លោក តេសហ្វាឈូ និយាយថា UNCTAD កំពុងស្នើសុំផែនការមួយនៃភាពជាដៃគូរវាងឯកជននិងរដ្ឋ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលមានជំនាញវិជ្ជាជីវៈនៅបរទេស ឱ្យវិលត្រឡប់ទៅកាន់ប្រទេសកំណើតវិញ។
លោកនិយាយថា ផែនការបែបនេះប្រហែលជាផ្តល់ឱ្យមនុស្សទាំងនេះ នូវលទ្ធភាពជាទីពេញចិត្តមួយ ក្នុងការដាក់ទុនសាច់ប្រាក់សម្រាប់ការវិនិយោគនៅឯប្រទេសកំណើត។ វាក៏នឹងបង្កលទ្ធភាពក្នុងការផ្តល់ហិរញ្ញវត្ថុ នៅក្នុងអត្រាការប្រាក់ជាទីពេញចិត្តដែរ។
លោកបន្ថែមទៀតថា ចំណេះដឹងដែលត្រូវបានផ្ទេរដោយជនជាតិដែលវិលត្រឡប់ទៅកាន់ស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួនវិញ នឹងមានប្រយោជន៍សម្រាប់ប្រទេសជាតិទាំងមូល៕